Genius Doctor Black Belly Miss 1685 – 1686

ตอนที่ 1685  คนขี้โกง (1)
“นายน้อยพูดเช่นนี้หมายความว่ายังไง?”เฟยเหยียนได้กลิ่นข้อมูลโชยมา
จูเก๋ออินกล่าวว่า“วิหารมังกรของเรา แม้ว่าในตอนนี้จะยังเทียบกับวิหารมารโลหิตและวิหารปีศาจเพลิงไม่ได้ แต่ในบรรดาสิบสองวิหาร ผู้ที่รู้ข้อมูลลับมากที่สุดก็คือเรา เหยียนเอ๋อร์ เจ้าเพิ่งเข้าวิหารมาได้ไม่นาน มีเรื่องอีกมากมายที่เจ้าจะเข้าใจในอนาคต เจ้าจะรู้ว่าสิบสองวิหารที่ผู้คนเคารพนับถือกันนั้น แท้จริงแล้วห่างไกลจากภาพลักษณ์ที่สวยงามที่แสดงออกมามากนัก”
เฟยเหยียนแอบจดเอาไว้ในใจ[ข้อมูลมากที่สุด? เรื่องลับที่สุด? เยี่ยมเลย!]
[ลดความยุ่งยากไปได้เยอะ!]
หลังงานเลี้ยงจบลงทุกคนก็แยกย้ายกันออกจากห้องโถง
จวินอู๋เสียเองก็กลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนแต่……
พอจวินอู๋เสียเดินเข้าไปในห้องเย่ฉา, เย่กู, และเย่เม่ยได้รออยู่ในห้องนานแล้ว และจวินอู๋เสียก็จงใจเดินตามนางเข้ามา
จวินอู๋เสียหันหน้าไปมองจวินอู๋เหยาด้วยสายตาตั้งคำถาม
แต่จวินอู๋เหยาแค่ส่งยิ้มให้นาง
“ข้าอยากนอนแล้ว”จวินอู๋เสียเตือน
“อืม”จวินอู๋เหยาพยักหน้า
จวินอู๋เสียมองเขาจากนั้นก็มองไปที่พวกเย่ฉา
“พวกเจ้าไปได้”
เย่ฉา,เย่กู, และเย่เม่ยพากันปีนออกทางหน้าต่าง แต่จวินอู๋เหยายังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ในห้องของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียยืนมองจวินอู๋เหยาและจวินอู๋เหยาก็มองนางกลับ
“ข้าอยากพักท่านเองก็ไปนอนได้แล้ว” จวินอู๋เสียพูดอย่างจนปัญญาเล็กน้อย
จวินอู๋เหยายังคงยืนยิ้มกว้างอยู่ที่เดิม“ข้ารู้ ข้าก็รอเข้านอนอยู่นี่ไง”
[นอน]
[ก็ต้องนอนอยู่แล้วซิ]
[ที่นี่ไง!]
“………”จวินอู๋เสียเงียบ [เจ้าหมอนี่ตั้งใจจะนอนที่นี่กับนางงั้นหรือ?]
เมื่อก่อนจวินอู๋เสียอาจไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้แต่หลังจากโดนเจ้าแมวดำอบรม นางก็เข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว จึงรู้ว่า……จะยอมให้เจ้าหมอนี่เข้านอนกับนางไม่ได้
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้!
“ข้าเพิ่งมาวันนี้ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้เตรียมห้องไว้ให้ข้าพัก เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้าคงไม่ให้ข้าไปนอนในป่าใช่ไหม?” จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียตาละห้อย วิหารจิงหงได้จัดห้องพักสำหรับแขกไว้แล้ว และวิหารเงาจันทราได้มา 5 ห้อง เขาเพิ่งมาที่นี่วันนี้พร้อมเย่ฉา ย่อมไม่มีที่พักสำหรับพวกเขาอยู่แล้ว
“ไปเบียดกับเย่ฉาซิ”จวินอู๋เสียพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
“เย่เม่ยไปนอนที่นั่นแล้ว”จวินอู๋เหยายิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์
“งั้นก็ไปเบียดกับเย่กู”จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับเลิกคิ้ว
จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆและพูดว่า “เสี่ยวเสียเอ๋อร์ลืมแล้วหรือ? เย่กูกับเย่เจี๋ยเป็นสองคนในร่างเดียว ข้าจะไม่นอนร่วมหมอนกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากเจ้า”
จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึกๆจากนั้นก็ก้าวเท้าจะเดินออกไปข้างนอก นางเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าว จวินอู๋เหยาก็ดึงแขนนางให้หันกลับมา
“ดึกแล้วเจ้าจะไปไหน?”
“ข้าจะไปขอให้เยว่อี้นอนที่ห้องของเย่กู”ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสียมองไปที่จวินอู๋เหยา นางไม่ใช่คนโง่ ถึงจะได้หลงเชื่อคำพูดเหลวไหลของเจ้าคนขี้โกงนี่ ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ มักจะเป็นเย่กูที่ปรากฏตัวต่อหน้านาง เด็กเย่เจี๋ยนั่นไม่รู้ว่าหลับลึกไปถึงไหนแล้ว ยังจะอ้างอะไรได้อีก?
จวินอู๋เหยาทำสีหน้าไม่ชอบใจเขาส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “เจ้าพูดถึงเด็กหนุ่มเมื่อกี้ใช่ไหม? เย่เจี๋ยขี้กลัวมาก เจ้าให้นางนอนเตียงเดียวกับผู้ชายที่เป็นคนแปลกหน้าสำหรับนางได้ยังไง?”
“ข้ากำลังพูดถึงเย่กู”[ใครบอกว่าจะให้เย่เจี๋ยนอนกับเยว่อี้! นางต้องหมายถึงเย่กูอยู่แล้วซิ!]
ราวกับอ่านใจของจวินอู๋เสียได้ดวงตาของจวินอู๋เหยามีรอยยิ้มแวบผ่าน แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า “โอ้? งั้นหรือ?”

ตอนที่ 1686  คนขี้โกง (2)
พอสิ้นเสียงของเขาหน้าต่างที่ปิดอยู่ก็เปิดออกทันที ร่างเล็กๆปรากฏขึ้นที่นอกหน้าต่าง
“จี๊ด……”หนูนรกพยายามดึงตัวเองขึ้นไปบนขอบหน้าต่าง ดวงตากลมของมันมองไปที่จวินอู๋เสียและจวินอู๋เหยา
หนูนรกภูติประจำตัวของเย่เจี๋ย
มุมปากจวินอู๋เสียกระตุกเย่กูที่ไม่แปลงร่างเป็นเย่เจี๋ยเลยตลอดระยะเวลาที่ติดตามนางมา จู่ๆก็ส่งต่อการควบคุมร่างให้กับน้องสาวของเขาซะอย่างนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าเขาอยากช่วยให้จวินอู๋เหยา “สมปรารถนา”
เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่ใสซื่อไร้เดียงสาของเย่เจี๋ยจวินอู๋เสียก็ไม่สามารถโยนนางไปไว้ในห้องของเยว่อี้ได้
“ไปได้แล้ว”จวินอู๋เหยามองเย่เจี๋ยอย่างพอใจ แล้วโบกมือไล่
เย่เจี๋ยอุ้มหนูนรกขึ้นมาและปิดหน้าต่างทันที
ด้านนอกหน้าต่างเย่ฉาและเย่เม่ยยืนอยู่คนละด้านของหน้าต่างขณะมองไปยังดวงจันทร์ที่ส่องสว่าง จากนั้นทั้งคู่ก็หันมายกนิ้วโป้งให้กับเย่เจี๋ย
สีหน้าของเย่เจี๋ยสับสนเป็นที่สุด
ทั้งสามคนที่ออกจากห้องไปเมื่อครู่ยังคงนั่งยองๆเฝ้าอยู่ด้านนอกพวกเขาได้ยินบทสนทนาระหว่างจวินอู๋เสียและจวินอู๋เหยา เมื่อรู้ว่าเจ้านายของพวกเขากำลังลำบาก พวกเขาก็บังคับให้เย่กูเรียกเย่เจี๋ยออกมาทันที เป็นที่มาของเหตุการณ์เมื่อครู่นี้
ชายจากกองทัพราตรีพวกนี้กังวลเกี่ยวกับความสุขชั่วชีวิตของนายท่านเจว๋ของพวกเขามากจริงๆ
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกยินดีกันมากแต่จวินอู๋เสียไม่ได้รู้สึกยินดีด้วยเลย
“งั้นคืนนี้ให้เย่เม่ยกับเย่ฉาคอยตรวจสอบสถานการณ์ในวิหารจิงหง”จวินอู๋เสียพูด การเคลื่อนไหวในตอนกลางคืนเป็นเรื่องปกติมากสำหรับกองทัพราตรี ส่วนใหญ่ห้องของเย่ฉาและเย่กูก็ว่างเปล่าอยู่แล้ว แทบจะไม่ได้ใช้เลย
จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วมองจวินอู๋เสียดิ้นรนในแววตามีรอยยิ้ม
ทันทีที่จวินอู๋เสียพูดจบหน้าต่างก็เปิดออกอีกครั้ง
เย่ฉาและเย่เม่ยโผล่หน้ามาตรงหน้าต่างพร้อมกับทำหน้าเศร้า
“คุณหนูช่วงนี้ข้าไม่ค่อยสบาย ขออนุญาตพักสักหน่อยเถอะขอรับ” เย่ฉาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า
“คุณหนูข้ารีบมาที่นี่กับนายท่านเจว๋ ไม่ได้หลับมาหลายวันหลายคืนแล้ว ขอข้างีบหน่อยได้ไหมขอรับ?” เย่เม่ยก็พูดทำนองเดียวกันเลยว่าเขาต้องการพักผ่อน
“……….”จวินอู๋เสียหรี่ตามองคนทั้งสองที่แอบฟังอยู่นอกหน้าต่างด้วยสายตาเย็นชา เย่ฉากับเย่เม่ยปิดหน้าต่างทันที ไม่กล้าส่งเสียงอีก
จวินอู๋เสียโกรธคนทั้งสองมากจนพูดไม่ออก
อารมณ์หงุดหงิดของจวินอู๋เสียไม่ได้ส่งผลต่อจวินอู๋เหยาเลยเขาเดินยิ้มไปที่เก้าอี้และลงนั่งไขว่ห้าง เอามือเท้าคางมองจวินอู๋เสียที่ยังคงดิ้นรนต่อไป
[เด็กน้อยของเขาชักจะรู้มากขึ้นทุกวันการหลอกล่อนางไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไปแล้ว]
จวินอู๋เสียเม้มปากมองจวินอู๋เหยาที่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วทันใดนั้นนางก็เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วหรือ?”
นางไม่ได้มองข้ามสิ่งที่เย่เม่ยพูดเมื่อครู่การเดินทางจากอาณาจักรล่างมาที่อาณาจักรกลางนั้น ระยะทางไกลมากแค่ไหนใช่ว่านางจะไม่รู้
จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆ“อืม”
จวินอู๋เสียนิ่งเงียบจากนั้นก็เดินไปยืนตรงหน้าเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปจับคอเสื้อของจวินอู๋เหยาแล้วดึงเขาขึ้นมาจากเก้าอี้
จวินอู๋เหยาก็ปล่อยตัวไปตามนาง
จวินอู๋เสียพาจวินอู๋เหยาไปที่เตียงและกดไหล่เขาให้นั่งลง
“นอนซะ”
ดวงตาของจวินอู๋เหยาเป็นประกายแววตาของเขาซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ ขณะที่ปล่อยตัวเองให้ล้มลงตามแรงผลักของจวินอู๋เสียและนอนราบไปกับเตียง จากนั้นเขาก็เขยิบตัวเองเข้าไปด้านในมากขึ้นเพื่อเว้นที่ไว้ให้จวินอู๋เสีย