Genius Doctor Black Belly Miss 1673 – 1674

ตอนที่ 1673  บุปผาร่วงมีใจ สายน้ำไหลไร้รัก (1)
สายตาหลงใหลและคำชมเชยทั้งหลายดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบอะไรกับกู่ซินเยียนเลยนางเดินช้าๆไปนั่งที่ของตัวเอง
กู่อิ่งเดินอยู่ข้างๆกู่ซินเยียนเขาย่อมไม่พลาดสายตาที่คนพวกนั้นแอบมองกู่ซินเยียน รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลายิ่งกดลึกขึ้น ดวงตาที่ฉายแววรื่นเริงของเขากวาดมองพวกผู้ชายที่แอบกระซิบกระซาบกันอยู่ในมุม
แค่กวาดมองเพียงครั้งเดียวคนพวกนั้นก็เย็นวาบไปทั้งตัว ไม่รู้เพราะอะไร รอยยิ้มที่สดใสเช่นนั้นถึงทำให้พวกเขาหวาดกลัวได้มากขนาดนี้
“ข้าอยากควักตาพวกมันซะจริง”กู่อิ่งกระซิบเบาๆขณะลงนั่งข้างๆกู่ซินเยียน
กู่ซินเยียนตัวแข็งทื่อแล้วขมวดคิ้วมองกู่อิ่ง
“ให้ข้าดึงลิ้นสกปรกของพวกมันมาเป็นของขวัญให้เจ้าดีไหม?”ดูเหมือนกู่อิ่งไม่ได้สังเกตเห็นความไม่พอใจของกู่ซินเยียนเลย เขาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างสดใส
กู่ซินเยียนหน้าซีดเล็กน้อยจากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงข่มอารมณ์ “ท่านพ่อสั่งเราไว้ว่าห้ามก่อเรื่อง”
กู่อิ่งหัวเราะเบาๆและตอบว่า“รับทราบขอรับคุณหนู”
ระดับเสียงของเขาสูงขึ้นเล็กน้อยแม้จะพูดด้วยท่าทางล้อเล่น แต่มันก็ทำให้กู่ซินเยียนรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย นางหันหน้าหนี ไม่อยากจะพูดกับกู่อิ่งอีกต่อไป
กู่อิ่งไม่สนใจเลยสักนิดเขาหยิบเหล้ารสเลิศบนโต๊ะขึ้นมาดื่มอย่างช้าๆ
จูเก๋ออินและเฟยเหยียนก้าวเข้ามาในห้องโถงใหญ่พร้อมกันเฟยเหยียนผู้งดงามได้รับความสนใจจากฝูงชนในทันที แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีเสน่ห์น่าหลงใหลเท่ากู่ซินเยียน แต่ก็ยังสวยมากอยู่ดี แถมไม่มีท่าทางหยิ่งและถือตัวแบบกู่ซินเยียน ยิ่งทำให้คนรู้สึกเอ็นดูมากขึ้น นอกจากนั้นเขามีรูปร่างที่สูงเพรียว ยืนอยู่ข้างๆจูเก๋ออินเช่นนี้ก็ยังสูงเท่ากัน ร่างเพรียวบางนั้นทำให้คนจำนวนไม่น้อยหัวใจเต้นแรง
จูเก๋ออินแอบรู้สึกภูมิใจเฟยเหยียนเป็นคนของวิหารมังกร เขาตั้งใจที่จะได้นางมาเป็นคนรักอยู่แล้ว สายตาชื่นชมและคำชมเชยทั้งหมด สำหรับเขาก็เป็นเพียงความอิจฉาของคนอื่น
การเดินไปรอบๆโดยมีหญิงสาวที่โดดเด่นเช่นนี้อยู่เคียงข้างมันแสดงถึงพลังอำนาจของเขา
แต่ไม่นานสายตาของจูเก๋ออินก็ถูกดึงดูดไปอยู่ที่กู่ซินเยียนซึ่งนั่งเงียบอยู่ทางด้านหนึ่ง
เขาเคยพบกู่ซินเยียนเพียงครั้งเดียวตอนเป็นเด็กด้วยอายุของเขาในตอนนั้น ความทรงจำจึงค่อนข้างเลือนลาง พบกันอีกครั้ง กู่ซินเยียนก็กลายเป็นสาวงามขนาดนี้แล้ว ใบหน้าที่งดงามมีเสน่ห์นั้นทำให้จูเก๋ออินไม่สามารถละสายตาจากนางได้
จูเก๋ออินเดินตรงไปทางที่กู่ซินเยียนนั่งอยู่โดยที่ยังไม่ได้ลงนั่งที่ของตัวเองด้วยซ้ำ
“น้องซินเยียนใช่ไหม?”จูเก๋ออินแสร้งทำเป็นมองกู่ซินเยียนอย่างแปลกใจ
กู่ซินเยียนชะงักเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้นมองจูเก๋ออินด้วยแววตางุนงง นางเห็นว่าอีกฝ่ายสวมเครื่องแบบของวิหารมังกร แต่ใบหน้าของเขากลับไม่คุ้นเอามากๆ
“เจ้าคือ?”
จูเก๋ออินยิ้มอย่างสง่าและพูดว่า“น้องซินเยียนคงจำข้าไม่ได้แล้ว ข้าคือจูเก๋ออิน ท่านพ่อเคยพาข้าไปเล่นที่วิหารมารโลหิตตอนที่ข้ายังเด็กกว่านี้มาก ข้าได้รู้จักกับน้องซินเยียนตอนนั้น แต่เราไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ตอนนี้เราทั้งคู่ก็โตขึ้นมาก เป็นธรรมดาที่น้องซินเยียนจะจำข้าไม่ได้”
เมื่อได้ยินจูเก๋ออินเอ่ยคำว่า“น้องซินเยียน” ทุกประโยค เฟยเหยียนที่อยู่ข้างๆเขาก็ขนลุกเกรียวขึ้นมา แต่จำต้องฝืนยิ้มเอาไว้ขณะยืนอยู่ตรงนั้น
สีหน้าของกู่ซินเยียนก็ไม่เป็นธรรมชาติเช่นกันแม้ว่าจะรู้ตัวตนของอีกฝ่ายแล้ว แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกว่านางกับจูเก๋ออินสนิทกันมากขนาดนั้น
“งั้นหรือ?เช่นนั้นเราก็ไม่ได้พบกันนานมากจริงๆ” ไม่ว่านางจะรู้สึกอึดอัดแค่ไหน แต่การอบรมเลี้ยงดูที่ดีก็ทำให้กู่ซินเยียนยังคงรักษารอยยิ้มสุภาพเอาไว้บนหน้าได้
แม้ว่าความแข็งแกร่งของวิหารมังกรจะด้อยกว่าวิหารมารโลหิตแต่มันก็ไม่ได้ห่างชั้นกันมากนัก

————————

ตอนที่ 1674  บุปผาร่วงมีใจ สายน้ำไหลไร้รัก (2)
“ใช่แล้วไม่คิดเลยว่าจะได้พบกับน้องซินเยียนอีกครั้งในวันนี้ เป็นวาสนาเหลือเกิน” จูเก๋ออินยิ้มอย่างสง่างาม ไม่ได้ตระหนักถึงน้ำเสียงเหินห่างของกู่ซินเยียนเลยสักนิด
กู่อิ่งเอนหลังพิงเก้าอี้นิ้วเรียวยาวของเขาจับขอบถ้วยสุรา ดวงตายิ้มของเขามองไปที่จูเก๋ออิน ในแววตาแฝงความอยากฆ่าเอาไว้
กู่ซินเยียนยิ้มพอเป็นพิธีขณะที่จูเก๋ออินกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง สายตาของนางก็ถูกดึงดูดไปยังร่างคนผู้หนึ่ง แล้วแววตาของนางก็หวั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย
จวินอู๋เสีย,เยว่อี้, และจื่อจินเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่พร้อมกัน โดยมีศิษย์วิหารจิงหงพาไปยังที่นั่งของพวกเขา ความแข็งแกร่งของวิหารเงาจันทราในสิบสองวิหารไม่ถือว่าแข็งแกร่งมาก ดังนั้นถึงตำแหน่งที่นั่งของพวกจวินอู๋เสียจะอยู่แถวหน้า แต่มันก็อยู่ข้างประตู พวกเขาเดินแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงที่นั่งแล้ว นอกจากนี้ ในบรรดาทั้งสามคน มีเพียงเยว่อี้ที่หน้าตาดีมากอยู่คนเดียว จวินอู๋เสียกับจื่อจินนั้นปลอมตัวอยู่ พวกเขาจึงไม่ดึงดูดความสนใจจากคนอื่นมากนัก
แต่ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์นั้นจะไม่โดดเด่นและเห็นเพียงแค่แวบเดียวมันก็ยังดึงดูดสายตาของใครบางคนได้
ตั้งแต่ตอนที่จวินอู๋เสียเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่สายตาของกู่ซินเยียนก็จับจ้องไปที่นางโดยไม่ได้ตั้งใจ กู่ซินเยียนพยายามค้นหาความคุ้นเคยจากร่างของจวินอู๋เสีย ทำให้นางมองเหม่อไปครู่หนึ่ง
จูเก๋ออินที่พยายามหาทางใกล้ชิดสนิทสนมกับกู่ซินเยียนก็ค้นพบอย่างรวดเร็วว่ากู่ซินเยียนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วสายตาของเขามองตามสายตาของกู่ซินเยียนไป และพบว่ากู่ซินเยียนกำลังมองเด็กหนุ่มจากวิหารเงาจันทราอยู่
[เจ้าคนหน้าตาธรรมดานั่นมีอะไรน่ามองกัน?ทำไมกู่ซินเยียนถึงทำสีหน้าแปลกๆอย่างนั้น?]
ความไม่พอใจผุดขึ้นในใจของจูเก๋ออินแต่เขาไม่อยากแสดงมันออกมาต่อหน้ากู่ซินเยียน
“น้องซินเยียนข้าขอตัวไปนั่งที่ก่อน วันหน้ามีโอกาสค่อยคุยกันใหม่” จูเก๋ออินพูด
กู่ซินเยียนได้สติกลับมาแต่ใจยังคงอยู่ที่จวินอู๋เสีย นางจึงแค่พยักหน้าส่งๆ สายตายังคงจ้องมองจวินอู๋เสีย
สถานการณ์นี้ยิ่งทำให้จูเก๋ออินไม่พอใจมากขึ้นแต่ก็ไม่อาจออกฤทธิ์ออกเดชอะไรได้ ทำได้แค่หันหลังกลับไปนั่งที่ของตัวเองพร้อมกับเฟยเหยียน แต่ความมุ่งร้ายในแววตาไม่ได้จางหายไป
เฟยเหยียนติดตามอยู่ข้างๆจูเก๋ออินเขาย่อมเห็นปฏิกิริยาแปลกๆของจูเก๋ออินและการตอบสนองที่แปลกประหลาดของกู่ซินเยียน เขาแอบชำเลืองมองไปที่ปลายสุดของห้องโถงใหญ่แล้วก็เกือบจะหลุดหัวเราะออกมา
[เอาล่ะซิ]
[คนที่กู่ซินเยียนมองคือจวินอู๋เสีย!]
เฟยเหยียนเองก็เป็นชายหนุ่มที่มี“ว่าที่ภรรยา” อยู่แล้ว เขาย่อมเข้าใจไม่ผิดถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในแววตาของกู่ซินเยียน
มันทำให้เฟยเหยียนคิดถึงจักรพรรดินีเหล็กฉูหลิงเย่
[สายตาของฉูหลิงเย่ก็เป็นแบบนั้นตอนที่มองจวินอู๋เสียไม่ใช่หรือ?]
เฟยเหยียนนั่งลงในที่ของตัวเองริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้ม
[น่าสนใจดีนี่คุณหนูของวิหารมารโลหิตตกหลุมรักเสี่ยวเสียงั้นหรือ?]
เมื่อนึกย้อนไปถึงจูเก๋ออินที่พยายามหยิบยื่นไมตรีให้กู่ซินเยียนอย่างกระตือรือร้นเมื่อครู่และการที่ได้เห็นปฏิกิริยาของกู่ซินเยียนที่มีต่อการปรากฏตัวของจวินอู๋เสีย เฟยเหยียนไม่จำเป็นต้องคิดก็รู้แล้ว ด้วยนิสัยใจคอของจูเก๋ออิน เขาคงจะแอบเกลียดจวินอู๋เสียแน่
การแสดงยังไม่เริ่มด้วยซ้ำจวินอู๋เสียก็ทำให้เกิดความขัดแย้งขึ้นมากขนาดนี้แล้ว เฟยเหยียนรู้สึกว่างานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้จะมีการแสดงดีๆให้ชมอย่างแน่นอน
แม้ว่าจะบอกตัวเองอย่างนั้นแต่พอหรงรั่วปรากฏตัวในห้องโถงใหญ่ สายตาของเฟยเหยียนก็พุ่งตรงไปที่ “ว่าที่ภรรยา” ของเขาโดยไม่สามารถละสายตาไปจากหรงรั่วได้เลย