Genius Doctor Black Belly Miss 1593-1594

ตอนที่ 1593  สาขาจ้าววิญญาณ (3)
ในใจหลินเฮ่าอวี่เต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดแต่ในสถานการณ์นั้นเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากเก็บความเกลียดชังเอาไว้ในใจ
สถานการณ์แย่ๆที่จวินอู๋เสียต้องเผชิญได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากจำนวนคนที่ด่านางลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด และจำนวนคนที่สอดแนมอาจารย์ของนางก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
จวินอู๋เสียไม่รู้จะพูดยังไงกับพวกจอมหื่นกลุ่มนี้นางรู้ว่าซูหย่างดงามมากเพียงใด แต่คนที่ได้เห็นซูหย่านั้นมีไม่มากนัก แถมส่วนใหญ่ก็เห็นกันแต่ด้านร้ายๆของซูหย่า
แต่คนพวกนี้ก็ยังพยายามจะแอบดูนางให้ได้สักแวบหนึ่งทำให้จวินอู๋เสียอดคิดถึงคำว่า “มาโซคิส” ไม่ได้
บางครั้งตอนที่ซูหย่าหงุดหงิดเต็มทีนางก็จะไปซ่อนตัวอยู่ที่ชั้นใต้ดิน กอดไหเหล้าและดื่มจนเต็มคราบ
หลังจากจวินอู๋เสียแช่ตัวในสระเหล้าเสร็จนางก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วเดินลงจากชั้นสามมาเจอเข้ากับชายชราหลังค่อมคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ที่ชั้นหนึ่ง
ภาพด้านหลังนั้นเป็นภาพที่จวินอู๋เสียรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาอยู่บ้าง
“ไงเจ้าหนู ไม่ได้เจอกันนาน ยังจำตาแก่คนนี้ได้รึเปล่า?” ชายชรามีใบหน้าเหี่ยวย่น สายตาวาววับราวลูกไฟของเขามองมาที่จวินอู๋เสีย
เป็นชายชราตัวเล็กที่จวินอู๋เสียเจอในป่าบนภูเขาฝูเหยานั่นเอง
หลังจากแยกทางกันในวันนั้นจวินอู๋เสียก็ไม่ได้เห็นชายชราอีกเลย คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเขาที่นี่
สำนักธาราเมฆห้ามคนนอกเข้าออกการที่ชายชราปรากฏตัวที่นี่ก็หมายความว่าเขาเป็นคนของสำนักธาราเมฆ
จวินอู๋เสียพยายามเดาตัวตนของอีกฝ่ายอยู่ในใจแต่ไม่ได้แสดงออกอะไรทางใบหน้า เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น
“คนหนุ่มสาวนี่ความจำดีนะวันนั้นข้ายังไม่ได้ขอบคุณเจ้าเลย ที่ช่วยรักษาเสี่ยวฮวาให้ ถ้าเจ้าไม่ว่าอะไร ก็นั่งคุยเป็นเพื่อนข้าหน่อยซิ” ชายชราตัวเล็กยิ้มอย่างใจดี ไม่มีวี่แววของความบ้าอย่างในวันนั้น
จวินอู๋เสียมองอีกฝ่ายลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลง
ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนของสำนักธาราเมฆนางจึงไม่อยากขัดแย้งกับเขา
ต่อให้ไม่ใช่เพื่อตัวนางเองอย่างน้อยก็เพื่อไม่ให้ซูหย่ามีปัญหาเพิ่มมากขึ้น
“เจ้าชินกับการอยู่ในสำนักธาราเมฆรึยัง?”ชายชราตัวเล็กถามพลางหัวเราะ
“ชินแล้ว”จวินอู๋เสียกล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แต่ในใจรู้สึกว่าชายชราคนนี้ค่อนข้างแปลก ตอนที่ทั้งสองพบกันครั้งแรก เขาไม่ได้ “สุภาพมีมารยาท” ขนาดนี้
“ชินแล้วก็ดีแล้ว”ชายชราตัวเล็กกลอกตา แล้วหยิบเอาขวดกระเบื้องใบเล็กออกมาจากเสื้อคลุมอย่างระมัดระวัง
จวินอู๋เสียมองมันนั่นคือขวดยาที่นางโยนให้ชายชราตัวเล็กในวันนั้นไม่ใช่หรือ?
ผ่านมาตั้งหลายเดือนแล้วเขายังเก็บเอาไว้อีก!
“แหะๆเจ้าหนู คราวที่แล้วเจ้ารีบไป ข้ายังพูดกับเจ้าไม่จบเลย ข้าอยากถามเจ้าว่าเจ้าปรุงไอ้นี่ได้ยังไง? มีเคล็ดลับอะไรไหม?” ชายชราตัวเล็กมองจวินอู๋เสียอย่างจริงจัง ดวงตาเป็นประกายด้วยความกระหายใคร่รู้
“…………”จวินอู๋เสียมองชายชราตัวเล็กอย่างอึ้งๆ คนคนนี้บ้าปรุงยามากขนาดไหนกัน
แต่พอคิดถึง“ยาพิษ” ที่ชายชราตัวเล็กคนนี้เอาให้ดูวันนั้น จวินอู๋เสียก็รู้สึกว่า……คนคนนี้ไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับการปรุงยาเลยตลอดชีวิต ไม่งั้นล่ะก็ สักวันเขาอาจจะวางยาใครตายก็ได้
ยาของเขาช่วยคนไม่ได้แต่ใช้ทำร้ายคนได้ดีเชียวล่ะ!
เมื่อเห็นจวินอู๋เสียไม่พูดชายชราตัวเล็กก็ย่นจมูกและพูดว่า “เจ้าหนู อย่าขี้เหนียวนักเลยน่า พวกเราต่างก็ชอบแสวงหาความรู้เรื่องการรักษา การแบ่งปันความรู้ให้กันและกันคือสิ่งสำคัญนะ ไม่งั้นจะพัฒนาตัวเองให้แตกฉานในความรู้นั้นๆได้ยังไง?”
จวินอู๋เสียเงียบนางรู้สึกว่าการตอบตกลงคุยกับชายชราคนนี้คือการตัดสินใจที่ผิดพลาด
เจ้าหมอนี่โผล่มาจากรูไหนกัน?ซูหย่าไม่สังเกตเห็นเลยหรือไง?

ตอนที่ 1594  โกหกหน้าตาย (1)
ชายชราพูดจ้อไม่หยุดอยู่ข้างหูของจวินอู๋เสียและจวินอู๋เสียก็ทำหน้านิ่งตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่คนบางคนก็สามารถพูดกับตัวเองได้เป็นชั่วโมงๆ ขนาดจวินอู๋เสียยังยอม
“ท่านผู้เฒ่า”จวินอู๋เสียรู้สึกว่าถ้าปล่อยให้เขาพูดต่อไปเรื่อยๆ ฟ้าคงมืดแน่
ชายชราตัวเล็กลืมตามองจวินอู๋เสีย“เจ้าหนู คิดได้แล้วหรือ? เพื่อความรุ่งโรจน์ของเหล่าผู้เรียนการรักษา เจ้าตัดสินใจจะนำความรู้ทางการรักษาของเจ้ามาพูดคุยกับข้าแล้วใช่ไหม?”
จวินอู๋เสียมองชายชราตัวเล็กที่กำลังเร่าร้อนอย่างพูดไม่ออก
ความรุ่งโรจน์ของเหล่าผู้เรียนการรักษา?
เขาแน่ใจหรือว่าจะไม่ลากผู้เรียนการรักษาคนอื่นๆให้ตกต่ำลงไปด้วย?
หลังจากเข้าสำนักธาราเมฆในที่สุดจวินอู๋เสียก็รู้ว่าผู้เรียนการรักษาคืออะไร ในอาณาจักรกลาง ผู้เรียนการรักษาก็เหมือนๆกับหมอในอาณาจักรล่าง แต่ก็มีความแตกต่างอยู่ ต่างมีทักษะในการรักษาและการปรุงยา และยังแยกออกเป็นระดับต่างๆตามการประเมิน เริ่มตั้งแต่ผู้รักษาฝึกหัด แล้วเป็นผู้รักษา หลังจากนั้นก็เป็นหมอและหมอใหญ่
จวินอู๋เสียพบว่ามันน่าเบื่อมากและไม่เข้าใจว่ามีอะไรให้แข่งขันกันในเรื่องแบบนี้
แม้แต่ชายชราตัวเล็กตรงหน้านางก็ยังเป็นหมอได้……ดูเหมือนคุณภาพของหมอในอาณาจักรกลางจะไม่น่าเชื่อถือเลย
“ท่านผู้เฒ่าข้าว่าท่านเข้าใจผิดแล้ว” จวินอู๋เสียไม่อยากฟังชายชราพูดต่อแล้ว นางจึงตัดสินใจว่าควรหาทางรักษาแก้วหูที่อ่อนแอของตัวเองเอาไว้
“เจ้าหมายความยังไง?”ชายชราตัวเล็กถามอย่างงุนงงขณะมองจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียโกหกหน้าตายว่า“ข้าไม่รู้อะไรเรื่องการรักษาเลย และไม่รู้เรื่องการปรุงยาด้วย”
“เป็นไปไม่ได้!ก็เจ้าบอกอยู่ชัดๆว่ายานี้เจ้าเป็นคนปรุงเอง!” ชายชราตัวเล็กจงใจเขย่าขวดยาในมือเพื่อแสดงว่าเขามีหลักฐานยืนยัน
จวินอู๋เสียอธิบายว่า“ยานั้นข้าเป็นคนปรุงก็จริง แต่ข้าแค่ทำตามใบสั่งยาและขั้นตอนที่ระบุไว้เท่านั้น มันถูกสร้างมาได้ยังไง แนวคิดหลักการคืออะไร ข้าไม่รู้หรอก ข้าแค่ทำตามขั้นตอนเท่านั้น”
ชายชราตัวเล็กมีหน้าไม่เชื่อ
“เจ้าหนูอย่ามาหลอกคนแก่ ถึงจะแก่แต่ก็ไม่ได้เลอะเลือนนะ การปรุงยาไม่ใช่การทำเต้าหู้ คนที่ไม่มีพื้นฐาน ต่อให้มีใบสั่งยา ก็เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะปรุงยาออกมาได้สมบูรณ์แบบเช่นนี้”
เรื่องนี้ชายชราเข้าใจอย่างลึกซึ้งด้วยตัวเองเลยทีเดียวเขามีใบสั่งยาอยู่ในมือมากมาย และยังเคยแอบดูคนอื่นปรุงยาด้วย จำขั้นตอนทุกอย่างได้อย่างชัดเจน แต่ผลออกมาก็ยังเหมือนเดิม……น่าเวทนา
จวินอู๋เสียไม่ได้ร้อนตัวเลยแม้แต่น้อยนางพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้าท่านผู้เฒ่าไม่เชื่อ ข้าสามารถนำใบสั่งยาและขั้นตอนการทำมาให้ท่านดูได้ ลองทำดูแล้วท่านจะรู้เอง”
แค่เลิกถือขวดยามาขอให้นางต่อสู้เพื่อความรุ่งโรจน์ของผู้เรียนการรักษาอะไรนั่นก็พอ!
ปล่อยข้าไปเถอะ!
ชายชราตัวเล็กมองจวินอู๋เสียอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งสายตาของเขาสำรวจสีหน้าเย็นชาของจวินอู๋เสีย พยายามหาร่องรอยว่านางโกหกรึเปล่า แต่ในดวงตาใสกระจ่างคู่นั้น เขาไม่พบพิรุธใดๆเลยแม้แต่น้อย
มันดู……
จริงใจมาก!
“มีของแบบนั้นจริงๆหรือ?งั้นก็ได้ เจ้าเอามาให้ข้า ข้าจะลองดู ถ้าได้ผลข้าจะเชื่อที่เจ้าพูด แต่ถ้าไม่ได้ผล เจ้าหนูอย่าคิดว่าจะมาหลอกคนแก่ได้ตามใจชอบ” เสือเฒ่าทำเสียงฮึดฮัด สีหน้าของเขาดูไม่เหมือนคนแก่ที่มีหนวดเคราขาวโพลน แต่ดูเหมือนเด็กซะมากกว่า
ราวกับได้“ย้อนวัยเป็นหนุ่มสาว” จวินอู๋เสียถอนหายใจเบาๆอยู่ในใจ แต่ใบหน้ายังคงจริงจัง
“ได้”