Double รักร้ายคูณสอง 6

“จิกทำไม โมนา”

เอริคเงยหน้าจากการซุกไซ้เนินอกฉันขึ้นมาถาม เขายังจะมีหน้ามาถามอีกงั้นเรอะ?! ฉันไม่ข่วนหน้าหล่อๆ ของเขาก็ดีแต่ไหนแล้ว!“ก็… ก็คุณทำบ้าอะไรของคุณคะ ปล่อยฉันลงเลยนะ!”

หมับ!

“หึ แค่จะขอบคุณสำหรับกาแฟ” ฉันกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่เอริคก็จับเอวบางแล้วเป็นฝ่ายพลิกขึ้นมาคร่อมฉันบนโซฟาด้วยความรวดเร็วแทน บ้าชะมัด! นี่มันคำขอบคุณประเทศส่วนไหนของโลก ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยได้เห็นประเทศไหนเขาขอบคุณกันแนบแน่นแบบนี้มาก่อนเลยนะ! แถมดูจากสายตาเจ้าเล่ห์วาววับอย่างสนุกสนานที่ได้แกล้งฉันแล้ว ฉันก็เริ่มหวั่นๆ ขึ้นมาว่าเอริคคงกำลังคิดจะหาเรื่องอะไรมากวนประสาทใส่ฉันอีกแน่ๆ!

“อย่าแกล้งฉันแบบนี้นะคุณเอริค”

“ไม่ได้แกล้ง”

“นี่! อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ..”

เชื่อก็บ้าแล้ว! ดูยังไงเขาก็สนุกที่ได้แกล้งฉันชัดๆ เหอะ! เอาหัวเป็นประกันเลย แล้วยิ่งเอริคโน้มใบหน้าลงมาใกล้ฉันมากขึ้นเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งประหม่ามากกว่าเดิม แถมยังได้กลิ่นบุหรี่ผสมกับกลิ่นโคโรญจางๆ จากเขาอีกต่างหาก ให้ตายเถอะ เขาจะใกล้ฉันเกินไปแล้วนะยะ!

ก๊อกๆ ๆ

“คุณเอริคคะ คุณคารอฟท์มาถึงแล้วค่ะ”

ผลั่ก! ตุบ! พรึ่บ!

“อึก โมนา… นี่เธอ“ ฉันที่ตกใจเสียงเคาะประตูกับเสียงเรียกของเลวี่หลังบานประตูห้องทำงานเลยเผลอยกเท้าที่ใส่ร้องเท้าส้นสูงสีแดงแหลมปี๊ดถีบเอริคที่กำลังคร่อมร่างกายฉันไว้แรงกว่าที่คิด บ้าจริง ก็ฉันตกใจและกลัวว่าจะมีคนมาเห็นสภาพของเราสองคนเข้าน่ะสิ เดี๋ยวมีคนเข้าใจผิดไปกันใหญ่ฉันเลยไม่ทันได้คิดอะไรทั้งนั้น อีกอย่าง… เท้ามันก็กระตุกไปเองโดยอัตโนมัติน่ะนะ เหอะ

“คุณ… คุณแกล้งฉันก่อนเองนะ”

ฉันลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองให้เรียบร้อยด้วยความรวดเร็ว ส่วนเอริคก็นั่งกุมหน้าท้องตัวเองอยู่บนโซฟาพร้อมกับจ้องมองฉันด้วยสายตาดุดันน่ากลัว ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ฉันว่าฉันถีบเอริคแรงแล้วนะแต่เขาแค่เอนตัวกระแทกขอบโซฟาเองเหรอ ชิ!

“โอเค เดี๋ยวออกไป”  เดี๋ยวคุณคาลอฟท์จะรอนาน”

“หึ ระวังตัวไว้ให้ดี โมนา”

เสียงเข้มต่ำที่เอ่ยบอกราบเรียบทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ที่เอริคบอกเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงกันน่ะ ระวังอะไร? เอ่อ… เขาจะงับหัวฉันจริงๆ ใช่ไหม? แล้วทำไมต้องทำท่าทางน่ากลัวแบบนั้นด้วยเล่า! ฉันแค่เผลอถีบเขาด้วยรองเท้าส้นสูงสีแดงส้นแหลมปี๊ดเองนะ อย่าคิดเล็กคิดน้อยนักสิ!

และหลังจากที่ฉันกับเอริคเดินลงไปต้อนรับคุณคาลอฟท์ที่ชั้นล่างของบริษัท ตอนนี้เราสามคนก็ได้มานั่งรวมตัวกันที่ห้องทำงานของเอริคอีกครั้ง ขณะที่พูดคุยกันคุณคาลอฟท์หัวเราะออกอย่างอารมณ์ดีเหมือนไม่ใช่คนไม่คิดมากอะไร เขาดูเป็นคนเฟรนลี่กว่าที่คิดเยอะเลย แถมท่าทางทำตัวตามสบายไม่ต่างจากเอริคเท่าไหร่… จะต่างก็ตรงการแต่งตัวของคุณคาลอฟท์ที่ดูเป็นนักธุรกิจกว่าน่ะนะ

“คุณเอริคดูเป็นคนชิวๆ ดีนะครับ ตอนแรกผมนึกว่าคุณจะเป็นผู้บริหารที่ใส่สูทเนียบๆ ซะอีก”

“ผมไม่ชอบใส่สูทน่ะ”

เหอะ คุณคาลอฟท์ดูเฟรนลี่อัธยาศัยดี แต่เอริคนี่ต่างกันโดยสิ้นเชิง ตั้งแต่เรานั่งคุยเรื่องงานกันจบและตอนนี้กำลังคุยกันเรื่อยเปื่อยฉันก็เห็นแต่คุณคาลอฟท์ชวนเอริคคุยอยู่ฝ่ายเดียว อย่างน้อยเขาก็ช่วยทำหน้าตาให้ดูเป็นมิตรกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงกันยะ

“ว่าแต่ วันนี้เลิกงานโมนามีธุระที่ไหนต่อหรือเปล่าครับ?”

“เอ๊ะ… ทำไมเหรอคะ?”

“ก็จะทำให้มีสิทธิ์ไง โมนา”

หมับ!

“อ๊ะ… คุณบ้าไปแล้วเหรอ เอริค!”

ฉันเบิกตาโพลงและร้องเสียงหลงด้วยความตกใจทันทีที่เอริคอุ้มฉันขึ้นพาดบ่ากว้าง จากนั้นเขาก็เดินไปที่โซฟาท่าทางไม่รีบร้อน ท่อนแขนแข็งแรงล็อกรอบเอวบางไว้แน่น ฝ่ามือหนาอีกข้างก็ยกขึ้นมาจับสะโพกกลมกลึงไม่ให้ขยับหนี ฉันอ้าปากพะงาบๆ รวบรวมสติของตัวเองแล้วทุบแผ่นหลังบึกบึนของเขาสุดแรง แต่เอริคกลับนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น บ้าจริง เขาคิดจะทำอะไรอีกแล้วเนี่ย!

“หึ เดี๋ยวก็รู้ว่าบ้าหรือไม่บ้า”

“ปล่อยฉันนะ!”

ฟุ่บ!

“อยากให้คนทั้งบริษัทได้ยินรึไง โมนา” เอริควางฉันลงบนโซฟานุ่มนิ่มในห้องทำงานของเขาแล้วเอริคก็คร่อมร่างกายฉันไว้พร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ส่งมาให้จนฉันต้องยกมือดันแผงอกกำยำเอาไว้แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้อยู่ดี ให้ตายเถอะ น่าหงุดหงิดชะมัดเลย!

“เอริค คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”

“หึ สงสัยจะจริง”

“เอริค เดี๋ยว… อื้อ!” เสียงห้ามของฉันถูกกลืนไปจนหมดเมื่อเอริคสอดแทรกลิ้นเปียกชื้นเข้ามาตวัดลิ้นเล็กด้วยความช่ำชองจนฉันไม่ทันตั้งตัว มือบางทุบไหล่แกร่งอยู่หลายครั้งแต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุดจูบดูดดื่มอย่างเร่าร้อนออกสักที ให้ตายสิ ฉันเริ่มจะควบคุมสติตัวเองไว้ไม่ได้แล้วนะ อีกอย่าง… ทำไมฉันถึงรู้สึกดีกับจูบของเอริคแบบนี้กันยะ?!

“หึ”

เอริคผละริมฝีปากออกแล้วสบสายตากับฉันนิ่ง สายตาคมวาววับดุจเสือร้ายยิ่งทำให้แววตาฉันสั่นไหวพลางหอบหายใจแรงอย่างหวาดหวั่นกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำไมฉันต้องใจเต้นแรงเพราะเอริคในสภาพแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ ฉันควรตั้งสติหน่อยสิโว้ยย!

“อะ… เอริค”

“โมนา ผ่อนคลายไว้”

“คุณจะทำอะไร… อ๊ะ!”

ฉันปรือตามองเอริคพร้อมกับสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอด แต่ทำได้เพียงไม่นานเอริคก็โน้มลงมาประกบริมฝีปากฉันไว้อีกครั้ง เขาแทรกลิ้นเปียกชื้นเข้ามาตักตวงความหวานจากโพรงปากฉันลึกซึ้งมากขึ้นกว่าเดิม ฉันส่งเสียงอู้อี้ในลำคออยากจะผลักเขาออกแต่เรี่ยวแรงก็หายไปไหนหมดก็ไม่รู้ และทำได้แต่กำเสื้อยืดของเขาไว้แน่นจนมันยับยู่ยี่โดยไม่รู้ตัว…

ฝ่ามือหนาซุกไซ้เข้ามาในเสื้อเชิตสีขาวของฉันขึ้นเรื่อยๆ ส่วนอีกข้างก็ลูบไล้แผ่นหลังบางไปมาอย่างหยอกเย้า ร่างกายของเราสองคนแนบชิดกันมากกว่าทุกครั้ง มันแนบชิดจนฉันกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจฉันที่เต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่ง สมองมึนเบลอกับสัมผัสอบอุ่นที่เขาลูบไล้ไปมาไม่ห่าง บ้าชะมัด… ตอนนี้ความรู้สึกของฉันทั้งสับสน และงุนงงตีกันไปหมดแล้วนะ!

พรึ่บ!

ฉันชะงักกึก นอนนิ่งทันทีที่ตะขอบราเซียร์ของตัวเองหลุดออกจากกัน ฉันกะพริบตาปริบๆ และพอสติเริ่มกลับมา มือที่กำเสื้อยืดของเอริคเอาไว้แน่นก็เริ่มดันแผงอกกำยำให้ออกห่างอีกครั้ง แต่ไม่นานสัมผัสแสนอบุอ่นจากเอริคก็ทำให้ทุกอย่างที่ฉันจะทำมันดูยากเย็นอย่างน่าหงุดหงิด เรี่ยวแรงที่จะใช้ทุบแผงอกของเขาก็เริ่มลดลงทันที่มือหนาจับข้อมือฉันขึ้นไปคล้องรอบลำคอแกร่งแทน แถมแขนไม่รักดีของฉันกลับทำตามเขาอย่างง่ายดายอีกต่างหาก ให้ตายสิ!

“หึ หายใจช้าๆ” เอริคผละริมฝีปากออกแล้วกระซิบเสียงเข้มต่ำข้างใบหูอย่างเย้าแหย่ ฉันหอบหายใจแรงแล้วรีบสูดเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ด้วยความเร่าร้อน แต่มันเพราะจูบของเขาไม่ใช่หรือไงฉันถึงเกือบขาดอากาศหายใจตายน่ะ!

“คือฉัน…”

ฉันบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่าขาดห้วงอย่างน่าอายก่อนจะต้องรีบกัดริมฝีปากล่างไว้แน่น ดวงตากลมโตหรี่ปรือมองใบหน้าหล่อเหลา เมื่อมือหนาลูบไล้ต้นขาเรียวที่โผล่พ้นกระโปรงของฉันขึ้นมาเรื่อยๆ จากนั้นริมฝีปากอุ่นร้อนก็จูบซุกไซ้ซอกคอฉันอย่างใจเย็นคล้ายกำลังจะแกล้งให้ฉันสติแตกมากกว่าเดิม…

“ทำไมโมนา”

“อะ… เอริค”

ฉันหลับตาพริ้มทันที่ที่ริมฝีปากอุ่นขบเม้มยอดอกที่แข็งชูชันอย่างช่ำชอง ลิ้นเปียกชื้นไล่เลียแผ่วเบาแล้วเปลี่ยนเป็นดูดดึงด้วยความเร่าร้อนจนฉันเสียวซ่าน และจิกเล็บลงไปบนลำคอแกร่งแรงๆ เพื่อคลายความร้อนรุ่มลง ฉันสูดหายใจเฮือกใหญ่ หัวใจยังคงเต้นตึกตักไม่หยุดหย่อน แถมยังรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิมซะแก ให้ตายสิ ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย!

“เป็นอะไร”

“คุณ… คุณหยุดก่อน ฉันว่า…”

ลำคอของฉันแห้งผากจนเสียงที่เปล่งออกมาแหบพร่าขาดห้วง ฉันเม้มริมฝีปาก รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก ฉันไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ไม่เคยถูกสัมผัสลึกซึ้งแบบนี้จากใคร ถึงจะเที่ยวผับเที่ยวบาร์กับเพื่อนบ่อยๆ แต่ฉันก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะปล่อยตัวปล่อยใจให้กับใครขนาดนี้ แต่กลับเอริคทำไมฉันถึงได้..