Double รักร้ายคูณสอง 17

ฉันเบิกตาโพรงพร้อมกับเสียงหัวใจเต้นตึกตักระรัวอย่างควบคุมไม่อยู่ เอริคพูดบ้าอะไรอีกแล้วเนี่ย เป็นอะไรฉันก็ไม่เป็นทั้งนั้นแหละ ฉันเป็นเลขาย่ะ… ท่องไว้โมนา แก! เป็น! เล! ขา!

“ฉัน… ฉันอิ่มแล้ว เรากลับคอนโดกันเถอะค่ะ ฉันต้องไปหาเพื่อนต่อ”

“แล้วข้อแลกเปลี่ยนล่ะ ว่าไง”

“ก็ได้ค่ะ ฉัน… ตกลง” ฉันนิ่งคิด ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเงยหน้ามองเอริคอีกครั้งอย่างขุ่นเคืองหน่อยๆ แต่เขากลับอารมณ์ดีที่เห็นฉันหงุดหงิดซะได้ น่าโมโหชะมัดเลย!

“หึ ดี”

เสียงทุ้มต่ำพึมพำอย่างพอใจพร้อมกับสายตาคมดุดันมองใบหน้าฉันนิ่ง แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไป เสียงโทรศัพท์มือถือของเอริคก็ดังขึ้นซะก่อน เขาหยิบขึ้นมากดรับสาย ไม่กี่นาทีต่อมาคิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นเล็กน้อย จากนั้นเอริคก็สถบออกมาเบาๆ แล้วกดตัดสายด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

“เอ่อ… มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ไอ้ออสจะให้เธอไปช่วยงาน” ฉันกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่ค่อยอย่างเชื่อหูตัวเอง ไอ้งานใส่ชุดกระต่ายบ้าบอนั่นอีกแล้วหรือไงน่ะ!

“ถ้าจะให้ใส่ชุดกระต่ายนั่นอีกฉันคง…”

เอริคถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยกน้ำขึ้นดื่มอึกๆ ให้หายหงุดหงิด “มันบอกว่างานนี้ไม่ต้องใส่ชุดคอสเพล”

“จริงเหรอคะ? แล้วออสตินให้ฉันไปทำอะไรน่ะ”

“ไม่รู้ มันบอกไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง” อีกแล้วเหรอ… ไอ้คำพูดกำกวมแบบนี้อีกแล้วงั้นเรอะ?! ฉันไม่ค่อยอยากเชื่อคำพูดแบบนี้ของออสตินเท่าไหร่เลย ให้ตายเถอะ

“เอ่อ… คือฉัน”

“มันฝากบอกว่าให้ค่าจ้างมากกว่าครั้งที่แล้ว แต่เธอไม่ต้อง…”

“โอเคค่ะ เราไปกันเลยมั้ยคะ? เดี๋ยวออสตินจะรอนาน”  แต่ออสตินนี่ก็ช่างแสนรู้ดีจริงๆ ว่าถ้าเอาเรื่องเงินๆ ทองๆ มาล่อแบบนี้ ฉันก็ต้องยอมอยู่แล้วสิยะ ไม่ใช่ว่าฉันเห็นแก่เงินหรืออะไรหรอกนะ แต่เงินมันก็สำคัญสำหรับฉันอยู่ไม่น้อย เหอะ!

“งั้นกลับคอนโดก่อน แล้วค่อยไป”

“โอเคค่ะ เอางั้นก็ได้”

หลังจากที่ฉันกับเอริคกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่คอนโดฯ เสร็จ เขาก็ขับรถพาฉันมาหาออสตินที่ผับ พอมาถึงลูกค้าที่ร้านก็เริ่มมากันจนโต๊ะด้านหน้าเกือบเต็มแล้ว ฉันเลยโทรไปบอกเดล่าว่าถ้ามาถึงแล้วให้โทรบอกก่อน เพราะฉันมีธุระนิดหน่อย ซึ่งธุระที่ว่าก็คืองานที่ออสตินจะให้ฉันช่วยนี่แหละ…

หมับ

เท้าเรียวชะงักกึกเมื่อจู่ๆ ท่อนแขนแข็งแรงก็โอบรอบเอวบางไว้จนแผ่นหลังฉันแนบชิดกับแผงอกกำยำ ฉันเงยหน้ามองร่างสูงตาปริบๆ ด้วยความงุนงง เขาเลิกคิ้วแล้วโน้มมาเอ่ยถามข้างใบหูอย่างไม่สะทกสะท้าน

“มองอะไร”

“ก็คุณ…”

“เดินไปเถอะน่า” ฝ่ามือหนาดันหลังให้ฉันเดินไปตามทางเพื่อขึ้นไปหาออสตินที่ชั้นสอง แต่คนตรงทางขึ้นบันไดเยอะเกินไปจนฉันต้องเบียดเสียดผู้คนและคอยหลบอย่างยากลำบาก

หมับ!

“อ๊ะ…”เอริคทำอะไรของเขาเนี่ย จะกอดฉันไว้ทำไมไม่ทราบยะ!

“มึงจะทำอะไร?”

เสียงเข้มต่ำที่ดังขึ้นข้างใบหูอย่างหัวเสีย ฉันกะพริบตาด้วยความสงสัย พอเหลือบมองไปทางด้านหลังของตัวเอง ก็ต้องขมวดคิ้วมึนงงทันทีที่เห็นเอริคกำลังจับข้อมือของผู้ชายอีกคนเอาไว้แน่นอย่างไม่พอใจและน่ากลัว

“ปะ… เปล่า ไม่ได้ทำอะไรโว้ย!” ผู้ชายคนนั้นกระชากข้อมือตัวเองออกจากมือของเอริคอย่างล่อกแล่กมีพิรุธด้วยความรวดเร็ว

“แต่กูเห็น”

“ก็กูบอกว่าไม่ได้ทำอะไรไงวะ!” ผู้ชายคนเดิมทำท่าทางโมโหกลบเกลื่อนแล้วรีบเดินหนีเอริคไปอีกทาง ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ทันทีที่เห็นว่าเอริคหงุดหงิดจนคิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันแทบจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว เขาหงุดหงิดอะไรขนาดนั้นล่ะเนี่ย

เอริคยกยิ้มมุมปากพลางเลิกคิ้วมองฉันอย่างท้าทาย ฉันเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเอื้อมมือไปจับบ่ากว้าง สูดหายใจลึกๆ เชิ่ดหน้าเล็กน้อย สบกับสายตาคมวาววับด้วยความเย้ายวน แล้วค่อยๆ ลูบไล้กรอบหน้าคมคายแผ่วเบา จากนั้นก็เขย่งปลายเท้าขึ้นไปประกบริมฝีปากอุ่นเบาๆ อย่างไม่เกรงกลัว คนอย่างโมนาไม่สติแตกง่ายๆ เพราะคำท้าทายของเอริคหรอกย่ะ!

“หึ”

“อ๊ะ… อื้อ!” ฉันเบิกตาโพรงทันทีที่ลิ้นเปียกชื้นตวัดลิ้นเล็กไปมาอย่างช่ำชองโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ฝ่ามือหนายังคงลูบไล้ที่เอวบางจนร่างกายฉันเริ่มร้อนรุ่มแปลกๆ แค่เขาสัมผัสฉันเพียงเล็กน้อย ฉันกลับประหม่าและใบหน้าร้อนผ่าวไปหมดแล้ว ให้ตายเถอะ…

“ไหน ใครกันจะทำให้ฉันสติแตก”

เสียงจูบเร่าร้อนดังขึ้นเมื่อเอริคผละริมฝีปากออกพลางขบเม้มริมฝีปากล่างของฉันอย่างหยอกเย้า ก่อนเขาจะโน้มลงมาสบสายตากับฉันเหมือนหมาป่ากำลังจ้องงับเหยื่อที่แสนหวาน… ฉันเม้มปากและพยายามควบคุมสติที่แตกกระเจิงของตัวเองทันที

“จูบ… จูบของคุณก็พอใช้ได้ แต่แค่นี้ฉันสบายมาก สติครบถ้วนดีมากเลยค่ะ”

“หึ แค่พอใช้ได้งั้นเหรอ”

ฉันฉีกยิ้มกว้างพลางยักไหล่ทำเป็นไม่ใส่ใจกับจูบดูดดื่มของเขา แต่มือกลับกำบ่ากว้างด้วยความประหม่าโดยไม่รู้ตัวซะงั้น โอ๊ย ยัยบ้าโมนา ตั้งสติไว้ ตั้งสติ!

“ค่ะ… หรือคุณสติหายไปกับจูบเมื่อกี้กันล่ะ”

“หึ ไม่รู้ ต้องลองอีกรอบ” พูดจบเอริคก็โน้มลงมากระซิบแล้วใช้ฟันขบเม้มที่ใบหูของขาวจนฉันสะดุ้งและรู้สึกสยิวอย่างบอกไม่ถูก เขาทำบ้าอะไรกับหูฉันเนี่ย!

“อะ… เอริค”

“ว่าไง” ฉันกลืนน้ำลายลงคอดังอึกเมื่อริมฝีปากอุ่นจูบซุกไซ้ซอกคอฉันลงไปเรื่อยๆ จากนั้นเขาก็กดจูบแรงๆ บริเวณเนินอกเต่งตึงจนฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดและหอบหายใจแรง

“เอริค… เราต้องรีบไปหาออสตินนะ อ๊ะ…”

“มันรอได้น่า”

“แต่ฉันคิดว่าเราควรจะไปได้แล้ว” ฉันพูดไปมือไม่รักดีก็เผลอลูบซิกแพคแน่นๆ ของเอริคไปอย่างห้ามไม่อยู่ เอริคคำรามต่ำในลำคอแกร่งอย่างพอใจ กล้ามเนื้อแน่นๆ เกร็งเครียดขึ้นเล็กน้อย ฉันยกยิ้ม เหอะ อย่างน้อยฉันทำให้เอริคเสียการควบคุมได้บ้างล่ะน่า…

“ไอ้เอริค… โอ๊ะโอ! โทษที งั้นเดี๋ยวฉันไปรอข้างบนนะ เสร็จธุระด่วนกันแล้วก็อย่าลืมตามมาด้วยล่ะ หึ”

กึก!

ฉันชะงักกึกพร้อมกับอ้าปากพะงาบๆ เมื่อหันขวับไปเจอออสตินกำลังยืนมองเราสองคนและยิ้มกรุ้มกริ่มไม่เลิก ส่วนเอริคทำเพียงขมวดคิ้วมุ่น ก่อนเขาจะถอนหายใจอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ พอตั้งสติได้อีกครั้ง ฉันก็รีบดึงมือออกจากแผงอกกำยำที่ลูบไล้นัวเนียออก แต่ฝ่ามือหนากลับยังคงลูบไล้ต้นขาฉันไม่หยุด บ้าชะมัด เอริคจะหยุดลูบคลำเนื้อตัวฉันได้หรือยัง เพื่อนเขามองอยู่ไม่เห็นหรือไงยะ!

“คือ เอ่อ…”

ฉันกำลังอ้าปากอธิบายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ออสตินฟัง แต่เขากลับหันหลังเดินกลับขึ้นไปที่ชั้นสามของผับโดยไม่สนใจฟังฉันสักนิด ให้ตายสิ ออสตินต้องคิดว่าฉันกับเอริคแอบมาทำอะไรงามหน้าที่ผับของเขาแน่ๆ เลย!

“หึ งั้นเรามาต่อจากเมื่อกี้กันดีกว่า” ต่อบ้าต่อบออะไรกันเล่า! เพื่อนเขาเห็นขนาดนั้นจะต่ออะไรไม่ทราบ!

พรึ่บ!

“ฉันว่า… เรารีบไปกันดีกว่า”

ฉันอึกอึกแล้วดันแผงอกกำยำออก ขยับตัวมายืนจัดชุดเดรสสีแดงของตัวเองให้เรียบร้อยมากกว่าเดิม บ้าจริง! เนินอกของฉันมีรอยจูบเป็นจ้ำที่เอริคเป็นคนทำเอาไว้ด้วยเนี่ยสิ และไม่ว่าจะดึงชุดเดรสมาบังขนาดไหนมันก็ปิดไว้ไม่มิดอีกต่างหาก เอ่อ… หวังว่าคงไม่มีใครมาเห็นน่ะนะ ยังไงผับก็ออกจะมืดขนาดนี้

หลังจากที่ฉันรีบเดินดุ่มๆ หนีเอริคและเปิดประตูห้องพักชั้นสามของออสติน เขาก็หันไปถามเพื่อนตัวเองที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันพร้อมกับยิ้มกริ่มไม่เลิกทันที

“มากันแล้วเหรอ ทำไมเร็วจังวะ”

“หึ เดี๋ยวกูจัดการทีหลัง”

ฉันหันขวับไปมองเอริคด้วยสายตาขุ่นเคืองจนคอแทบเคล็ด จัดการอะไรของเขาไม่ทราบ ฝันไปเถอะย่ะ! ฉันแอบเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จากนั้นก็เดินไปนั่งบนโซฟาตัวตรงข้ามกับออสตินทันที

“ตกลงยังจะให้ฉันช่วยงานอยู่มั้ยออสติน”

“อย่าดุนักสิโมนา แต่สงสัยเพราะเธอเป็นแบบนี้ล่ะมั้งไอ้เอริคถึง…”

“ถ้าไม่คุยฉันจะกลับแล้วนะ” ฉันรีบพูดแทรกก่อนที่ออสตินจะพ่นอะไรออกมาให้ฉันประหม่ายิ่งกว่าที่เป็นอยู่ บ้าชะมัด ตอนนี้ฉันยิ่งไม่อยากสบตากับเอริคตรงๆ อยู่ด้วย น่าอายจริง!

“โอเคๆ” ออสตินยกมือขึ้นทั้งสองข้างทำท่ายอมแพ้พร้อมกับยกยิ้มมุมปากและยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่

เอริคเดินมานั่งข้างฉัน แล้วเอื้อมไปหยิบแก้วเหล้าบนโต๊ะออสตินชงดื่มด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ ก่อนจะหันไปเลิกคิ้วถามท่าทางสงสัย “ว่ามา”

“กูจะให้ช่วยแสดงอะไรสนุกๆ นิดหน่อย” ออสตินเหลือบฉันกับเอริคสลับกันไปมาแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ฉันขมวดคิ้วมุ่น ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ไว้ใจท่าทางแบบนั้นของออสตินยังไงก็ไม่รู้สิ แถมตอนนี้ยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แปลกๆ จนต้องยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองป้อยๆ…

เอริคยกแก้วเหล้าดื่มรวดเดียวจนหมดแล้วขมวดคิ้วเข้มมองออสตินอย่างไม่ค่อยไว้ใจเช่นกัน “มึงจะให้แสดงอะไร?”

“มึงใช้แส้เป็นไม่ใช่เหรอ”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของออสิตินฉันก็เบิกตาโพรงเท่าไข่ห่าน เดี๋ยวนะ… นี่พวกเขากำลังคุยเรื่องอะไรกัน แล้วแส้บ้าบอนั่นมันเกี่ยวอะไรกันไม่ทราบยะ?!