บทที่ 37 ทางแยก
“ก๊อกๆ” เพิ่งเสียวไปเคาะประตูห้องทํางาน
“กรุณาเข้ามา”
ทันทีที่ เหมิงเสี่ยวไปมาถึง ปานหยยิ้มและพูดกับเขาว่า: “เธอมาได้ถูกจังหวะจริงๆ ฉันมีเรื่องจะบอกเธอเลย”
“มีอะไรเหรอครับ?” เหมิงเสียวไปถาม
“ทีมเทคนิคของเธอจะต้องรีบอัพเกรดอัลกอริธึมของไลบรารี่วัสดุเดี๋ยวนี้” ปานหยกล่าวว่า “การใช้ข้อมูลขนาดใหญ่แนะนําวิดีโอที่อาจเป็นที่นิยมสําหรับผู้ใช้ไม่ยากสําหรับคุณเหรอ?”
“ในเรื่องนั้นไม่ยาก” เพิ่งเสียวไปกล่าว “แต่ประธานปาน ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
ปานหยมองไปที่อู่ไปหยู่และกล่าวว่า “เธอสามารถพูดมันตรงนี้ได้เลย ประธานอู่ไม่ใช่คนนอก”
เหมิงเสี่ยวไปไม่ลังเลและกล่าวว่า: “ยังคงเป็นปัญหาที่ผมได้พูดก่อนหน้านี้การป้องกันความเป็นส่วนตัวและวิดีโอของข้อตกลงผู้ใช้ไม่สามารถใช้อย่างไม่เป็นทางการได้…”
“ฉันได้พูดคุยเกี่ยวกับปัญหานี้แล้ว เธอไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับมัน!”ปานหยขัดจังหวะคําพูดของเขา
“ตอนนี้ปัญหาเกิดขึ้น มันจะมีครั้งแรก จะมีครั้งที่สองและสาม!”เหมิงเสียวไปเน้นย้า
“บริษัทสามารถแก้ไขได้!”ปานหยดูไม่พอใจเล็กน้อยและเขาไม่ต้องการโต้เถียงกับเหมิงเสียวไปเกี่ยวกับปัญหานี้
อู่ไปหยู่ยังกล่าวอีกว่า: “ผู้อํานวยการเหมิงคุณแค่ต้องแน่ใจว่าซอฟต์แวร์ไม่ก่อให้เกิดปัญหาบริษัทจะมีวิธีจัดการกับเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้โดยธรรมชาติ”
“นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย!” เหมิงเสี่ยวไปเห็นว่าพวกเขาไม่ได้คํานึงถึงเรื่องนี้เลย
“เรื่องนี้ต้องได้รับการแก้ไข และการอัพเกรดอัลกอริธึมสามารถเลื่อนออกไปได้!”
ปานหยขมวดคิ้วอู่ไปหยู่ก็ใจร้อนเล็กน้อยและทัศนคติของเหมิงเสี่ยวไปก็มั่นคง
“เหมิงเสียวไปเธอต้องเข้าใจปัญหานี้หรือไม่?”น้ําเสียงของปานหยเปลี่ยนไปด้วยความเข้มงวด
“ใช่!” เพิ่งเสี่ยวไปพูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมไม่อยากเห็นซอฟต์แวร์ที่ตัวเองสร้างถูกใช้เป็นเครื่องมือสําหรับผู้กระทําความผิดต่างๆ”
“ทําไมเธอไม่เข้าใจ” ปานหยสูดหายใจลึกและพูดอย่างจริงจัง: “เราเป็นแค่ซอฟต์แวร์ เราควบคุมสิ่งที่คนอื่นใช้ไม่ได้!”
“เธอรู้หรือไม่ ตอนนี้ฉันกําลังคุยกับคุณอู่ว่าอีกไม่นานแผนกโครงการของเราจะเป็นอิสระและตั้งบริษัทใหม่เรามองโลกในแง่ดีเป็นเอกฉันท์เกี่ยวกับเธอและคิดว่าเธอสามารถทําหน้าที่เป็นรองประธานบริษัทใหม่ได้เหมิงเสียวไปฉันหวังว่าเธอจะได้เห็นมันชัดเจนขึ้น!”
“ผมเห็นมันชัดเจนมาก!“เหมิ่งเสี่ยวไปไม่ประทับใจกับประโยชน์ของคําสัญญาของเขา”เห็นได้ชัดว่าเราสามารถกําหนดข้อจํากัดได้ แต่เราจงใจละเมิดความเป็นส่วนตัวของผู้ใช้เพื่อที่จะได้รับการเข้าชม” “บริษัทต้องการสร้างรายได้ใ“อไปหยู่กล่าว
“ฮ่าฮ่า! “เพิ่งเสียวไปเยาะเย้ย”รายการวาไรตี้ในปัจจุบันสามารถทําเงินได้หากไม่มีสิ่งเหล่านี้ไม่มีอะไรมากไป กว่าบริษัทไม่เต็มใจที่จะลงทุนและเพียงแค่ต้องการทําข้อมูลอย่างรวดเร็วแล้วเผยแพร่สู่สาธารณะเพื่อสร้างรายได้! คุณรู้หรือไม่ว่ามีปัญหามากมายเพียงใดนี่อาจเป็นสาเหตุได้และตอนนี้ฝ่ายตรวจสอบไม่ได้สังเกต พอสังเกต ซอฟต์แวร์นี้จะอยู่ได้ไม่นาน!”
“พอแล้ว!” ปานหยูตะโกน “เหมิงเสี่ยวไป เธอควรจะออกไปเดี๋ยวนี้”
“ผมจะออกไป แต่ไม่เพียงแค่นั้นผมต้องการออกจากสํานักงานนี้ด้วย!”เหมิงเสี่ยวไปหยุดชั่วคราวสองวินาทีแล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า“ผมต้องการลาออก!”
“เหมิงเสี่ยวไป?” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ปานหยูก็ยืนขึ้นด้วยความตกใจ“เธอบ้าไปแล้วเหรอ ตอนนี้เธอกําลังจะจากไปเธอรู้ไหมว่าตัวเองจะรวยแค่ไหนเมื่อก่อตั้งบริษัท!”
“ตราบใดที่บริษัทนี้สามารถเข้าสู่สาธารณะได้สําเร็จโดยมีมูลค่าตลาดขั้นต่ําที่รับประกันมากกว่า 3 พันล้านถ้าเราทําได้ดีกว่านี้อาจถึงหลายหมื่นล้าน!ฉันรับประกันว่าเธอจะได้หุ้นค่อนข้างมากแน่นอน!”
“ใจเย็นๆก่อน เธอถูกฉันพามา ฉันจะไม่โกงเธอแน่นอน!”
“เรื่องนั้นผมรู้ผมก็คิดเกี่ยวกับมันเหมือนกัน” เพิ่งเสี่ยวไปส่ายหัว“บอกตามตรงมันยากสําหรับทุกคนที่จะปฏิเสธสิ่งล่อใจเรื่องเงินจํานวนมากแต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ไม่กล้ารับมัน!”
“ด้วยเงินจํานวนนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่รอบคอบเท่านั้นแต่ยังอาจต้องติดคุกด้วย!”
ตอนนี้วาไรตี้โชว์ไม่มีปัญหาเมื่อช่องโหว่ของวาไรตี้โชว์ถูกเอารัดเอาเปรียบ
หากผู้บริสุทธิ์ถูกหลอกหรือถึงกับถูกฆ่าความเห็นของสาธารณชนและหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายก็จะเข้ามาหาพวกเขาอย่างแน่นอนในเวลานั้นในฐานะผู้พัฒนาซอฟต์แวร์นี้ เหมิงเสี่ยวไปย่อมไม่สามารถหนีความสัมพันธ์นี้ได้
ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีทางทําเงินได้ และไม่จําเป็นต้องทําเรื่องโง่ๆแบบนั้นด้วย
“ประธานปาน ผมรู้ว่าคุณไม่ได้โกงผมแต่เรามีปรัชญาที่แตกต่างกันในการทําสิ่งต่างๆ ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะจากไป!”น้ําเสียงของเพิ่งเสี่ยวไปสงบลง
ปานหยูเงียบแต่อไปหยู่ไม่เงียบ เขาโกรธและดุเหมิงเสี่ยวไป: “เหมิงเสี่ยวไปู่คุณคิดว่าบริษัทนี้ขาดไม่ได้ส่าหรับคุณจริงๆหรือไม่มีกฏเมื่อคุณพูดกับผู้นําเช่นนี้!”
“ฉันบอกคุณแล้วว่ามีกี่คนที่ต้องการตําแหน่งของคุณ!ไม่มีใครจะรั้งคุณไว้ถ้าคุณไป!”
“นั้นดีที่สุดแล้ว” เพิ่งเสี่ยวไปกล่าว “ประธานปานผมมาที่ลังหยาเพราะคําเชิญของคุณ ตอนนี้ผมกําลังทำงานในกรอบของรายการวาไรตี้โชว์ซึ่งก็ถือว่าสําเร็จแล้วตามสัญญาที่เราตั้งไว้นั้นคือผมสามารถออกไปได้ตลอดเวลาในขณะนี้ “
การแสดงออกของปานหยุซับซ้อน เขาไม่ต้องการให้เหมิงเสียวไป๋ออกไป แต่พวกเขาเคยทําสัญญาดังกล่าวมาก่อน
แต่เขาไม่สามารถบอกเหตุผลเพื่อให้เหมิงเสียวไปได้อยู่ได้ เพราะเขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนส่าหรับพวกเขาที่จะทําการเปลี่ยนแปลงตามคําขอของเหมิงเสี่ยวไป
“เธอคิดจะลาออกจริงๆเหรอ” ปานหมูถามอีกครั้ง
“ผมคิดมันมาดีแล้วครับ เหมิงเสี่ยวไปยิ้ม “นอกจากนี้ ผมเองก็อยากลองทําธุรกิจของตัวเองด้วย”
“เริ่มต้นธุรกิจของตัวเองหรือ?” ไปหยูพ่นลมอย่างเย็นชา “ฉันเป็นประธานมาสองปีแล้วเธอคิดว่าตัวเองมีความสามารถนั้นจริงๆหรือ?”
“ฉันบอกเธอได้เลยว่าตอนนี้เธอไม่สามารถทําอะไรได้เลยหากไม่มีแพลตฟอร์มขนาดใหญ่ของบริษัทของเรา! มีผู้คนมากมายที่สามารถตั้งโปรแกรมและสร้างซอฟต์แวร์ได้ทั่วถนน และเธอเป็นเพียงหนึ่งในคนเหล่านั้น!”
เขาไม่พอใจเหมิงเสียวไปมานานแล้ว ในการประชุมครั้งนั้น เหมิงเสียวไปได้ไล่ทีมเทคนิคทั้งหมดออกทําให้เขาถูกทุบตีอย่างรุนแรงต่อหน้า
คราวนี้เขาฉวยโอกาสและหรูไปหยูก็รีบพูดสองสามคําเพื่อระบายเพื่อไม่ให้มีโอกาสได้พูดอีก
“จริงเหรอ?” เมิ่งเสี่ยวไปไม่โกรธ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็มองโลกในแง่ดีสิ ผมจะสร้างสินค้าที่ได้รับความนิยมมากกว่ารายการวาไรตี้โชว์ถึงสิบเท่า!และอีกไม่นานเกินรอ!”
“คนงี่เง่าพูดความฝัน!” อไปหยู่ดูถูกเหยียดหยาม
“ฉันเชื่อในตัวคุณ” ปานหยุยืนขึ้น วางมือบนไหล่ของเหมิงเสี่ยวไปพูดด้วยความเสียใจ: “เธอเป็นคนที่มีความสามารถมาก และเธอเองก็มีความทะเยอทะยานมากด้วย ฉันรู้แบบนั้นมานานแล้วเธอจะไม่ยอมอยู่ใต้บังคับของคนอื่นหรอกแต่ฉันไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้”
“บางทีสิ่งที่เธอพูดอาจจะถูก แต่ฉันไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเธอได้ และฉันไม่ใช่คนตัดสินใจที่แท้จริง!”
คําพูดของเขาค่อนข้างมีอารมณ์ การตัดสินใจของบริษัทอยู่ในมือของบริษัทแม่ผู้ถือหุ้นรายใหญ่และเขาเป็นเพียงผู้บริหาร
“ถ้าเธอโอนงานของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอก็สามารถลาออกไปได้ ฉันขอให้เธอประสบความสําเร็จ”
“ขอบคุณครับ” เหมิงเสี่ยวไปขอบคุณเขาและออกจากสํานักงาน โปรแกรมหลักของซอฟต์แวร์ได้ทําไปนานแล้วและการลาออกของเขาตอนนี้ก็ไม่มีผลกระทบต่อแผนกโครงการวาไรตี้โชว์
ในสํานักงาน อู่ไปหยู่ชื่ออกไปข้างนอกแล้วพูดว่า “คุณปล่อยเขาไปเถอะ”
“คุณไม่อยากให้เขาไปด้วยหรือ” ปานหยูนั่งลงอีกครั้ง สีหน้าของเขาดูหดหูเล็กน้อย
“เขาเชี่ยวชาญเทคโนโลยเปลี่ยนใบหน้าอัจฉริยะของAI เขาสามารถคัดลอกซอฟต์แวร์วาไรตี้โชว์” ได้ตลอดเวลาเมื่อเขาออกจากบริษัทของเรา!”อู่ไปหยู่พูดอย่างเย็นชา“ถ้าสํานักงานใหญ่รู้ เขาจะตําหนิคุณแน่นอน!
“วิพากษ์วิจารณ์มันเถอะ! เขาทํามามากแล้วและเขาไม่ได้รับรางวัลจากสํานักงานใหญ่เลย”ปานหยูพูดอย่างเฉยเมย”นอกจากนี้ถ้าเขาคัดลอกซอฟต์แวร์ที่คล้ายกันล่ะเขาไม่ต้องการเวลาหรือเขามีทุนเหรอ?เซิร์ฟเวอร์ ของเราจะเผาเงินหลายล้านหยวนต่อวันโดยไม่มีเงินหลายร้อยล้านเขาจะทําอย่างไร
“นอกจากนี้ ความเร็วในการพัฒนาของเราเร็วมาก ใช้เวลาเพียงหนึ่งเดือนในการครอบครองตลาดในขณะนั้นแม้ว่าซอฟต์แวร์ที่คล้ายคลึงกันจะปรากฏในตลาดแต่ก็ไม่สามารถแข่งขันกับเราได้”
“สิ่งที่คุณพูดนั้นสมเหตุสมผล“อู่ไปหยู่เยาะเย้ยทันทีและพูดว่า:”เด็กคนนี้วาดฝันเอาไว้ดีเกินไป เมื่อเขาออก จากบริษัทของเราเขาจะรู้ว่าเขาคิดผิดที่ลาออกไป!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
