ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
••••••••••••••••••••
บทที่ 202-1: เหตุใดจึงฆ่า?
เมื่อเห็นท่าทีที่โกรธจัดของคุณชายใหญ่และคุณชายรอง เจ้าอ้วนแสดงสีหน้าที่หดหู่ “อาวุโสทั้งสองโปรดใจเย็น นั่นเป็นเพราะพวกเขาทั้งสี่คนมาถึงที่ห้องนอนของข้าราวกับพยัคฆ์ร้าย ดังนั้นข้าจึงต้องปกป้องตนเอง”
“อะไรนะ? เจ้ากล้าพูดออกมาได้อย่างไรว่าปกป้องตนเอง?” เมื่อคุณชายรองได้ยินเช่นนั้น เขาตะโกนออกมาทันที “นี่เป็นความเลวทรามอย่างถึงที่สุด เจ้าสังหารเขาแต่กล้าพูดว่าปกป้องตนเองงั้นหรือ?”
“พวกเขาทั้งสี่โจมตีข้าพร้อมกัน! แน่นอนว่าข้าก็ต้องใช้พลังทั้งหมดที่ข้ามีเช่นกัน!” เจ้าอ้วนตะโกนกลับไปพร้อมกล่าวว่า “อย่าบอกนะว่าศิษย์ผู้นี้ไม่มีสิทธิ์ปกป้องตนเอง? หรือข้าทำได้เพียงยืดคอของข้าเพื่อให้พวกเขาสังหารเท่านั้น?”
“เจ้า!” คุณชายรองโกรธจัดจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวและต้องการสั่งสอนบทเรียนให้กับเจ้าอ้วน แต่เขาถูกดึงกลับมาโดยคุณชายใหญ่พร้อมการโต้ตอบที่เย็นชา “ซ่งจง เจ้าบอกว่ามันเป็นการปกป้องตนเองงั้นหรือ? นี่มันไม่ใช่เหตุผล เจ้ามีผู้ใดที่สามารถพิสูจน์เรื่องนี้ได้หรือไม่?”
“แน่นอน!” เจ้าอ้วนตะโกนออกมาพร้อมกับอ้าแขนของเขา “ทุกคนในที่นี้เป็นพยานของข้า!”
“ว่าอะไร?” ในขณะที่เจ้าอ้วนกล่าวเช่นนั้น ทั้งหมดตกใจทันที แม้แต่คุณชายใหญ่และคุณชายรองก็ต่างมองบุคคลโดยรอบอย่างมึนงง
คุณชายใหญ่รีบถามกลับทันที “เจ้าหมายความว่าอะไร? แล้วพวกเขาจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่ามันเป็นการปกป้องตนเอง?”
“แน่นอนว่าง่ายมาก!” เจ้าอ้วนตะโกนออกมา “ทุกคนรู้ใช่ไหมว่าสถานที่แห่งนี้คือลานม่านหมอก ถูกไหม?”
“ใช่!” ทุกคนตอบกลับ
“ลานม่านหมอกคือบ้านของข้า ถูกต้องไหม?” เจ้าอ้วนถามต่อ
“ใช่!” ทุกคนตอบกลับอีกครั้ง
“ทุกคนรู้เรื่องนี้ดีใช่หรือไม่?” เจ้าอ้วนถามอีกครั้ง
“ใช่!” ทุกคนตอบ
“เป็นเช่นนี้!” เจ้าอ้วนโบกมือพร้อมกับหันไปหาคุณชายใหญ่และคุณชายรองพร้อมกล่าวว่า “อาวุโส ทั้งหมดนี้ท่านได้ยินแล้วใช่หรือไม่? แม้แต่ทุกคนก็ล้วนแต่รู้ดีว่าที่นี่คือบ้านของข้า และเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าเชื่อว่าเหล่าพี่น้องทั้งสี่ก็ย่อมรู้ด้วยเช่นกัน ถ้าหากเป็นเช่นนั้น เขามาสร้างปัญหาในบ้านของข้า! พวกเขาและข้าไม่ใช่มิตรสหายกัน อีกทั้งข้าไม่เคยมีความคิดจะเชิญเขามาเป็นแขกแต่อย่างใด เพราะอะไรกันพวกเขาถึงมาเผชิญหน้ากับข้าในสถานที่ของข้าและเกิดการต่อสู้ขึ้น?”
“ถูกต้อง!” เมื่อนักบวชฮัวอวิ๋นได้ยินเช่นนี้ เขาได้สติทันทีพร้อมกล่าวว่า “พวกเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร?”
“เรื่องนั้น…” คุณชายใหญ่และคุณชายรองคิ้วขมวดทันที จากนั้นคุณชายรองเดินเข้าไปหาจินพร้อมกล่าวว่า “พูดออกมา ทำไมจึงมาที่นี่? เจ้ามาที่บ้านของเขาทำไม?”
“เรื่องนั้น…” จินลังเลก่อนที่จะยอมเอ่ยปากออกมา “ท่านอาจารย์ ศิษย์ผู้นี้แค่อยากจะต่อสู้กับซ่งจง! แต่ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะสังหารเขา!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ในขณะที่เจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “อะไรคือการต่อสู้! ข้ออ้างเช่นนี้ ทำให้เจ้าสร้างความบาดเจ็บให้เพื่อนร่วมสำนักมามากมาย ตั้งแต่วันที่พวกเจ้าเข้ามา พวกเจ้ารังแกคนไม่มีทางสู้ไปมากกว่าสามสิบคน! สุดท้ายแล้ว เจ้าไม่สามารถเอาชนะข้าได้ด้วยตัวคนเดียว ดังนั้นเจ้าเลยต้องการที่จะต่อสู้กับข้าร่วมกับพี่น้องของเจ้า ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้หลุดไป แน่นอนว่าเจ้าจะต้องเหยียบย่ำข้าให้ตายอย่างไม่มีข้อยกเว้น ถูกไหม?”
“โอ้ นี่ต้องไร้ยางอายมากเพียงใดจึงทำได้!” เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น พวกเขาได้แต่โห่ร้องออกมาอย่างรังเกียจ
“พวกเจ้าทั้งสี่คนรุมเขาเพียงคนเดียว? นี่เป็นการต่อสู้แบบไหนกัน? เรื่องเช่นนี้จะต้องอาศัยความไร้ยางอายมากเพียงใดกัน?”
“ข้าเห็นด้วย เป็นเพียงพวกอันธพาลเท่านั้นที่สามารถใช้วิธีการเช่นนี้ได้!”
เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบนินทา คุณชายใหญ่และคุณชายรองไม่อาจอดทนได้อีกต่อ คุณชายรองกล่าวออกมาอย่างเงียบเชียบ “เด็กน้อย เจ้าหยุดสร้างปัญหาให้กับข้าไปมากกว่านี้ได้หรือไม่?”
เมื่อจินได้ยินเช่นนั้น เขารีบอธิบายทันที “ท่านอาจารย์ เขาใส่ร้ายข้า แม้ว่าพวกเราจะไร้ค่ามากเพียงใด แต่เราก็ไม่คิดที่จะต่อสู้กับเขาสี่ต่อหนึ่ง เราเพียงต้องการที่จะมาพบเขาในวันนี้พร้อมกันเท่านั้น และข้าเท่านั้นที่ต้องการต่อสู้กับเขา!”
“ผู้ฝึกตนระดับจินตันต้องการจะต่อสู้กับผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิ ฮ่าฮ่า จินช่างเป็นคนที่อารมณ์ขันสูงส่งยิ่งนัก!” นักบวชฮัวอวิ๋นกล่าวออกมาอย่างประชดประชัน
ใบหน้าของคุณชายใหญ่และคุณชายรองเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่จินกล่าวออกมา
จินรู้สึกเสียวสันหลังทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเร่งรีบอธิบาย “พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะบังคับให้เขาต่อสู้ เราแค่มาถามและถ้าเขาไม่ต้องการ เราก็จะจากไป แต่ใครจะคาดคิดว่าสหายผู้นี้จะไม่ให้โอกาสเรากล่าวอะไรเลย เขาเปิดฉากต่อสู้ทันทีที่พบเห็นพวกเรา การกระทำนี้ไม่ต่างอะไรกับการซุ่มโจมตี ท่านอาจารย์! ท่านต้องมอบความยุติธรรมให้กับพวกเรา!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณชายใหญ่และคุณชายรองหันมาหาเจ้าอ้วนทันทีด้วยจิตสังหารเต็มเปี่ยม “ซ่งจง เจ้าไม่ได้ให้โอกาสพวกเขากล่าวอะไรเลยงั้นหรือ?”
เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาพยักหน้าพร้อมกับกล่าวว่า “เป็นความจริง ข้าเป็นคนโจมตีก่อน!”
“เจ้า!” คุณชายรองตะโกนออกมาทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น
แต่เจ้าอ้วนรีบโบกไม้โบกมือทันทีพร้อมกล่าวว่า “แต่ว่าไม่สามารถตำหนิข้าได้เช่นกัน! ศิษย์ของพวกท่านไม่ได้เคาะประตูหรือให้เกียรติข้าแต่อย่างใด พวกเขาบุกเข้ามาโดยตรง ประตูหน้าของข้าถูกทำลายลงโดยพวกเขา! ให้ข้าถามท่านกลับภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ท่านจะถามเขาด้วยรอยยิ้มหรือไม่ว่าเหตุใดจึงมาที่บ้านของข้า? เนื่องจากวิธีการที่พวกเขาทำ นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขามาด้วยความเป็นมิตร ถูกไหม? แม้แต่คนงี่เง่าที่ไหนก็ต้องรู้ มันผิดอะไรกันที่ข้าจะเปิดฉากโจมตีก่อน?”
“ว่าอะไร?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของคุณชายใหญ่และคุณชายรองเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันทีพร้อมกับหันไปที่จินอย่างรวดเร็ว
จินตอบกลับอย่างอ่อนแอ “น้องยินรู้สึกกระวนกระวายมากและเข้ามาโดยไม่ได้ถามสิ่งใดเลย!”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับประตู? มันถูกทำลายโดยพวกเจ้า?” คุณชายใหญ่ถามอีกครั้งด้วยความโกรธ
“พวกเราแค่แตะมันเบา ๆ เท่านั้น มันพังของมันเอง!” จินตอบกลับอย่างขมขื่น
“เหอะ!” เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น พวกเขาไม่อาจพูดอะไรได้นอกจากถอนหายใจออกมา เห็นได้ชัดว่าพวกเขารังเกียจสิ่งที่จินกล่าว พวกเขาทุกคนต่างรู้ดีว่าสิ่งปลูกสร้างภายในสำนักเสวียนเทียนนั้นทำการลงพลังวิเศษไว้ แม้มันไม่อาจทนต่อพลังของอุปกรณ์วิเศษได้แต่มันจะไม่พังอย่างแน่นอนด้วยการสัมผัสปกติ
ในขณะนั้น คุณชายใหญ่และคุณชายรองรู้ได้ทันทีว่าศิษย์ของเขาโกหก ใครกันที่ขอให้พวกเขาทำตัวยโสโอหังเช่นนี้ด้วยการวิ่งไปทุบประตูบ้านคนอื่น? ในตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรแน่นอนว่าพวกเขาจะต้องเป็นฝ่ายผิด
แต่คุณชายรองยังคงไม่ยอมแพ้พร้อมกับบ่นออกมา “เหอะ แม้ว่าเหล่าศิษย์ของข้าจะหยาบคาย แต่พวกเขาก็ไม่สมควรตาย ถูกไหมซ่งจง? เจ้าสังหารไปสามคนพร้อมกับอีกคนได้รับบาดเจ็บสาหัส เจ้าจะอธิบายเรื่องนี้เช่นไร?”
เมื่อคุณชายรองได้กล่าวเช่นนั้น เหล่าฝูงชนที่ยินฟังอยู่ได้แต่รู้สึกสงสาร การบุกเข้ามาในบ้านของผู้อื่นนั้นเป็นการแสวงหาความตายอย่างแท้จริงไม่ว่าใครก็รู้ดี อย่างมากที่สุดก็เพียงแค่สั่งสอนบทเรียนให้กับเขาก็อาจจะเพียงพอ การที่สังหารทั้งสามคนนั้นนับว่าเป็นสิ่งที่มากเกินไปอย่างแท้จริง
แต่เจ้าอ้วนกล่าวออกมาอย่างน้ำเสียงที่เย็นชา “อาวุโส ศิษย์ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนั้น! ข้ากำลังฝึกฝนอยู่ในขณะที่พวกเขาทั้งสี่เข้ามา ทำให้การฝึกฝนของข้ามีปัญหา! กล่าวได้ว่าข้าอาจถูกสังหารโดยพวกเขา ดังนั้นศิษย์จึงคิดว่าควรที่จะสังหารพวกเขาซะ เช่นนี้ข้าจึงไม่ได้ยับยั้งมือแต่อย่างใด ก่อนที่เราจะต่อสู้กัน จินกับเหล่าพี่น้องกล่าวว่าวันนี้จะทำให้ข้าผู้นี้พิการ! ถ้าหากไม่เชื่อข้า ก็จงถามเขาดูได้!”
เมื่อคุณชายรองได้ยินดังนั้น คลื่นความกังวลเริ่มแผ่กระจายชัดเจนภายในจิตใจโดยทันที หากสิ่งที่กล่าวเป็นเรื่องจริง แน่นอนว่าการสังหารพวกเขาทิ้งของซ่งจงไม่ใช่เรื่องผิดแต่อย่างใด เขาถึงกับเร่งร้อนหันกลับไปถามจินทันทีว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรกันแน่
จินรู้สึกผิดทันทีที่กล่าวเช่นนั้นออกไป อีกทั้งมู่ซื่อหรงและหานหลิงเฟิงยังได้ยินเช่นนั้นด้วย ต่อหน้าผู้คนมากมาย ถ้าหากเข้าโกหก เขาจะถูกจับได้ในทันที หากเป็นแบบนั้นแล้วชื่อเสียงของเขาจะหายไปอย่างสมบูรณ์ แต่ถ้าหากเขากล่าวความจริง นั่นหมายความว่าเขาและพี่น้องผิดร่วมกัน ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ เขาควรจะทำเช่นไรกัน จากนั้นเขามีความคิดขึ้นมาทันทีพร้อมกับกล่าวออกมาอย่างไม่แยแสต่อเจ้าอ้วน “เจ้าไขมัน เจ้าโกหก เจ้าไม่ได้ฝึกฝนอยู่ แต่เจ้ากำลังอยู่ในกิจกรรมกับหานหลิงเฟิงและมู่ซื่อหรงบนเตียง! เจ้าสังหารพวกเราเพราะเราเห็นว่าเจ้ากำลังมีกิจกรรมที่ยุ่งยากบนเตียงนั้น!”
เมื่อจินกล่าวออกมาดังนั้น ความปั่นป่วนถึงกับบังเกิดขึ้น
เจ้าอ้วนโกรธจัดจนใบหน้าเปลี่ยนสี แต่หลังจากที่เขาเข้าใจสถานการณ์ เขากล่าวออกมาทันที “แม้ว่าข้าจะทำมันในเวลากลางวันแสก ๆ แต่ทำไมมันจะต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่? ในเมื่อพวกนางเป็นผู้หญิงของข้า จงอย่าได้พูดว่าหากข้าต้องการทำอะไรกับพวกนางต้องได้รับอนุญาตจากพวกเจ้าเสียก่อน? วิถีแห่งเต๋าสนใจเรื่องราวเหล่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณชายใหญ่และคุณชายรองไม่มีคำใดจะกล่าวอีกต่อไป พวกเขาทั้งหมดเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากฟังตรงนี้ มันเป็นเพียงเหล่าสี่พี่น้องที่บุกเข้าบ้านของผู้อื่นด้วยอารมณ์ที่อยากท้าทาย ในตอนสุดท้ายพวกเขาเห็นสิ่งที่เจ้าอ้วนกำลังกระทำในกลางวันแสก ๆ และหยอกล้อ ดังนั้นพวกเขาจึงถูกเจ้าอ้วนสังหารด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด
ในความจริงผู้ชมโดยรอบต่างรู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดพลาด เหล่าพี่น้องทั้งสี่นั้นผิดที่คิดจะทำลายเจ้าอ้วนด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ ในตอนนั้นพวกเขาไม่เพียงแต่ออกไปทันที แต่ยังทิ้งร่องรอยของการเย้ยหยันไว้ นับว่าสมควรแล้วที่ทั้งหมดต้องถูกเจ้าอ้วนสังหาร เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นภายในบ้านของเขา หากเจ้าอ้วนยืนยันว่าทั้งสี่ต้องการสังหารเขา แน่นอนว่าเขาจะต้องปกป้องตนเอง ในตรงนี้ไม่สามารถตำหนิอะไรเขาได้เลย
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
