Chaotic Lightning Cultivation โกลาหลแห่งอัสนีบาต 181

ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ

Facebook Fanpage กดเลย

••••••••••••••••••••

บทที่ 181:แผนการอันซับซ้อน

“มันขึ้นอยู่กับข้างั้นหรือ?” เมื่อตาเฒ่าเฟิงได้ยินเช่นนั้น เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าคิดว่ายาจกเช่นเจ้าจะสามารถชดเชยสิ่งที่ข้าสูญเสียไปได้งั้นหรือ? เจ้ามีอะไรที่สามารถทำให้ข้าเปลี่ยนใจได้งั้นรึ?”

“แก่นศิลาสายลม!” เจ้าอ้วนรีบตะโกนออกไป “แก่นศิลาสายลมนั้นเป็นวัสดุชั้นสูงสุด! ข้าคิดว่าท่านจะต้องพอใจอย่างแน่นอน!”

“อะไรนะ?” จากเดิมที่เหยียดหยามกลายเป็นตกใจสุดขีด ตาเฒ่าเฟิงอุทานออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้นพร้อมกล่าวว่า “เจ้าพูดเรื่องอะไร? รู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้าไม่ได้อยู่ในสถานะที่สามารถหลอกลวงข้าได้?”

แก่นศิลาสายลมนั้นถือได้ว่าเป็นหินคุณภาพสูงซึ่งผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินมองว่ามันคือสมบัติ ความสามารถของมันคือช่วยดูดซับปราณธาตุลม สำหรับผู้ฝึกตนธาตุลมดั่งเช่นตาเฒ่าเฟิงมันสำคัญอย่างมาก ไฟต้นกำเนิดของเขาเป็นลมสีดำ ถ้าหากปลดปล่อยมันออกมาแน่นอนว่ามันสามารถระเบิดภูเขาทั้งลูกได้ ถ้าหากนำแก่นศิลาสายลมไปฝังไว้ภายในนั้น แน่นอนว่าพลังของมันจะเพิ่มมากขึ้นถึงสามในสิบจนอาจจะกลายเป็นสมบัติวิญญาณได้ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ตาเฒ่าเฟิงจะวิตกกับเรื่องนี้อย่างมาก

เมื่อเห็นว่าตาเฒ่าเฟิงสนใจมันอย่างมาก เจ้าอ้วนตอบกลับอย่างตื่นเต้น “ข้าไม่อาจโกหกท่านได้ ดูนี่ก่อน!” ในขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น เขาหยิบแก่นศิลาสีดำออกมา

ศิลาก้อนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งฟุต มันดูคล้ายกับหยกแต่ว่าไม่ใช่หยก ดูคล้ายทองแต่ก็ไม่ใช่ทอง ไม่มีแสงประกายส่องออกมาจากตัวของมันแต่อย่างใด นอกจากนี้ยังไม่มีปราณจิตวิญญาณเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย มองดูแล้วมันไม่มีอะไรมากไปกว่าการเป็นหินธรรมดา

แต่นี่คือคุณสมบัติของแก่นศิลาสายลม หลังจากตรวจสอบมันแล้วตาเฒ่าเฟิงยังคงสงสัยอยู่ “ดูเหมือนว่ามันจะเป็นของจริง แต่ปัญหาก็คือข้าไม่อาจมั่นใจได้ มันเป็นเรื่องง่ายมากถ้าหากต้องการจำลองแก่นศิลาสายลมขึ้นมา หลังจากที่เจ้าใส่ปราณจิตวิญญาณของตนเองลงไปมันจะปลดปล่อยแสงสีเขียวออกมาและเกิดเป็นพายุหมุนที่สวยงาม! เอาล่ะเด็กน้อย ทดสอบมันซะ!”

“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เพราะมันคือของจริง!” เจ้าอ้วนกล่าว “ตราบใดที่ท่านปล่อยพวกเราไป แน่นอนว่าข้าจะมอบมันให้กับท่าน!”

“ฮ่าฮ่า ข้าสามารถสังหารเจ้าก่อนแล้วจึงครอบครองมันในภายหลังก็ได้!” ตาเฒ่าเฟิงกล่าวอย่างถือไพ่เหนือกว่า

“แน่นอน!” ในขณะที่เจ้าอ้วนกล่าวเช่นนั้น เขาจับแก่นศิลาสายลมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง พร้อมยื่นมันไปที่กระบี่เฟิงหมิงและกล่าวว่า “ท่านรู้ความแข็งแกร่งของแขนข้าดี นอกจากนั้นท่านต้องรู้ว่ากระบี่เฟิงหมิงนั้นมีความคมมากเท่าไหร่ ถ้าหากคิดจะเล่นตุกติก ข้าสัญญาว่าข้าจะทำลายมัน!”

“ไม่! ไม่ได้! เจ้าจะทำเช่นนั้นไม่ได้!” ตาเฒ่าเฟิงหงุดหงิดทันที แก่นศิลาสายลมนั้นแตกต่างจากวัสดุอื่นคือมันจะสามารถใช้งานได้เมื่อมันอยู่ในสภาพสมบูรณ์เท่านั้น เนื่องจากมันสำคัญอย่างมาก ตาเฒ่าเฟิงจึงไม่คิดจะให้เกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้น เขารีบกล่าวอย่างรวดเร็ว “ข้าเชื่อเจ้า ข้าสัญญาว่าถ้าหากเจ้ามอบมันให้กับข้า ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป!”

“อย่าเชื่อเขา!” หงหยิงตะโกนออกมา “คนที่มาจากสำนักปีศาจไม่เคยรักษาสัจจะ เขาจะสังหารพวกเราไม่ว่าจะมอบมันให้หรือไม่ เหตุใดพี่ชายอ้วนจึงไม่ปล่อยให้ข้าทำลายมัน?” ในขณะที่นางกล่าวเช่นนั้น หงหยิงเรียกใช้งานกระบี่เฟิ่งหมิงทันทีเพื่อที่จะทำลายมัน

ตาเฒ่าเฟิงหงุดหงิดพร้อมกล่าวอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่ได้ ข้าสาบาน! สาบานว่าข้าจะไม่ลืมคำพูดของตนเอง ด้วยชื่อเสียงและสถานะของข้า คงไม่อาจโกหกเหล่าผู้น้อยเช่นพวกเจ้าได้ ถูกต้องหรือไม่?”

“ไร้สาระ ท่านเพิ่งกล่าวว่าตนเองกลายเป็นเสียงหัวเราะภายในโลกแห่งการฝึกตนและชื่อเสียงที่มีนั้นไม่สำคัญอีกต่อไป นอกจากนี้ยังไม่มียางอายที่ซุ่มโจมตีผู้น้อยอย่างพวกเรา!” หงหยิงตะโกนออกมาอย่างรังเกียจ

เมื่อตาเฒ่าเฟิงได้ยินเช่นนั้น เขาโกรธจัดจนแทบจะตายตกไป แต่เพื่อแก่นศิลาสายลมเขาจึงต้องระงับความโกรธนั้นไว้และกล่าวอย่างรู้สึกผิด “นั่นคืออดีต แต่ในตอนนี้เราอยู่กับปัจจุบัน ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้ามีแก่นศิลาสายลม!”

“แต่ตอนนี้ท่านรู้แล้ว!” เจ้าอ้วนตอบกลับ “ท่านอาวุโส ถ้าหากเป็นเช่นนั้น เหตุใดจึงไม่ปล่อยให้เราออกไปก่อน ข้าจะมอบแก่นศิลาสายลมให้ท่านเมื่อเราปลอดภัย!”

“บัดซบ เมื่อพวกเจ้าปลอดภัย เจ้าจะมอบแก่นศิลาสายลมให้กับข้างั้นหรือ? เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่?” ตาเฒ่าเฟิงตะโกนออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะต้องได้รับแก่นศิลาสายลมภายในวันนี้ ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเจ้าทั้งหมดก็จะต้องตายอยู่ที่นี่!”

“แต่พวกเรา…” หงหยิงกล่าวได้เพียงแค่นั้น นางถูกขัดจังหวะโดยตาเฒ่าเฟิง “ไม่มีแต่! ทางเลือกของพวกเจ้ามีเพียงอย่างเดียวคือเชื่อข้า! ถ้าไม่เช่นนั้น ข้าจะเปิดการต่อสู้และส่งพวกเจ้าไปสู่ความตาย!” ในขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น ร่างกายของเขาปลดปล่อยจิตสังหารออกมาเพื่อกดดันทั่วบริเวณ

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถต่อรองได้ เจ้าอ้วนรู้สึกอึดอัดอย่างมาก หลังจากไตร่ตรองอยู่สักครู่หนึ่ง เขาจึงกล่าวออกมาอย่างไม่เต็มใจ “ตกลง ในครั้งนี้เราจะไว้ใจท่านอาวุโส แต่ท่านจะต้องสาบานก่อน!”

ในขณะที่เจ้าอ้วนกล่าวเช่นนั้น หงหยิงกระโดดออกมาด้านหน้าพร้อมกล่าวอย่างกังวล “พี่ชายอ้วน เหตุใดท่านจึงโง่งมเช่นนี้? เขาไม่มีทางที่จะรักษาคำพูดอย่างแน่นอน!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ตาเฒ่าเฟิงหัวเราะออกมาพร้อมกล่าวว่า “อ้วนน้อยเจ้านั้นเลือกได้ถูกต้องแล้ว ชายชราผู้นี้ขอสัญญาว่าเมื่อใดที่เจ้ามอบแก่นศิลาสายลมให้กับข้า ข้าจะปล่อยเจ้าไปทันที! ถ้าหากว่าข้าผิดคำพูด ข้าจะ… ข้าจะ…”

ในขณะที่เขากำลังกล่าวคำสาบาน ลิ้นของเขาติดขัดอย่างไม่อาจช่วยได้ เมื่อเห็นเช่นนั้น เจ้าอ้วนรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว “ท่านจะต้องตายตกไปโดยผู้ฝึกตนชอบธรรม!”

ในขณะที่ตาเฒ่าเฟิงได้ยินเช่นนั้น เขากรอกตาไปมาพร้อมกับมองเจ้าอ้วนด้วยความโกรธ แต่เขาเลือกที่จะปิดบังมันไว้พร้อมกับคิดในใจ ‘ข้าจะต้องได้รับแก่นศิลาสายลมก่อน จากนั้นค่อยจัดการกับเจ้าไขมันบัดซบนี่!’

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาแสร้งยิ้มออกมาพร้อมหัวเราะอย่างอ่อนโยน “เอาล่ะ ตกลง ถ้าหากเจ้าต้องการเช่นนั้น ถ้าหากข้าผิดคำพูดขอให้ข้าตายตกไปด้วยมือของผู้ฝึกตนชอบธรรม เท่านี้ก็พอแล้วใช่หรือไม่? รีบมอบแก่นศิลาสายลมให้ข้าได้แล้ว ข้าต้องการตรวจสอบมันและหลังจากนั้นข้าจะปล่อยพวกเจ้าทั้งหมดไป!”

ในขณะที่หงหยิงได้ยินเช่นนั้น นางกังวลอย่างมากพร้อมกับจับแขนเจ้าอ้วนไว้และกล่าวว่า “พี่ชายอ้วน พี่ชายอ้วนท่านอย่าฟังเขา!”

“แต่มันก็ไม่มีหนทางอื่นแล้วไม่ใช่หรือ?” เจ้าอ้วนกล่าว

“มันไม่มีสิ่งใดเปลี่ยน พวกเราทั้งหมดจะต้องตายอยู่ดี!” หงหยิงกล่าวพร้อมมองไปที่ฉุ่ยจิ้ง “ศิษย์พี่ฉุ่ยจิ้งกล่าวอะไรสักอย่างสิ!”

“เฮ้อ ตอนนี้ข้าสับสนมากและไม่รู้จะกล่าวอะไร ขอให้ศิษย์พี่เป็นคนตัดสินใจเถิด!” ฉุ่ยจิ้งตอบกลับ เห็นได้ชัดว่านางรู้สึกผิดที่ไม่สามารถล่วงรู้การซุ่มโจมตีในครั้งนี้ได้

เมื่อเห็นเช่นนั้น เจ้าอ้วนกล่าว “ศิษย์น้องฉุ่ยจิ้ง บุคคลที่ซุ่มโจมตีเราเป็นผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินและแข็งแกร่งกว่าเจ้ามาก อีกทั้งสองสามวันนี้เจ้าไม่ได้พักผ่อนและยังต้องวิ่งตามข้าไปทุกหนทุกแห่งส่งผลให้เกิดความเหนื่อยล้า มันไม่ผิดหรอกถ้าหากเจ้าจะพลาดบ้าง! เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิดอันใดทั้งสิ้น!”

“ขอบคุณศิษย์พี่มาก ข้าเข้าใจแล้ว!” ฉุ่ยจิ้งตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่น “แต่ในตอนนี้ข้ายังคงสับสนมาก ข้าทำได้เพียงเชื่อในตัวท่าน!”

“อืม!” เจ้าอ้วนพยักหน้าพร้อมตอบกลับ “อาวุโสผู้นี้เป็นถึงผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินที่แข็งแกร่ง ถือได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญและมีชื่อเสียงอย่างมากในเทือกเขาใหญ่แห่งนี้ ข้าไม่คิดว่าเขาจะลดศักดิ์ศรีของตนเองด้วยการผิดคำพูด ดังนั้นข้าจะมอบแก่นศิลาสายลมให้กับเขาเพื่อตรวจสอบ หลังจากนั้นเขาจะปล่อยเราไป พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่เชื่อเขา!” หงหยิงกล่าว

“ข้าคิดเช่นเดียวกับศิษย์พี่!” ฉุ่ยจิ้งกล่าวอย่างสงบ

“อะไรนะ?” เมื่อหงหยิงได้ยินเช่นนั้น นางอุทานออกมาทันที “ศิษย์พี่ฉุ่ยจิ้งท่านรู้อยู่แล้วว่าคนจากสำนักปีศาจไม่รักษาสัจจะ ทำไมท่านจึงสนับสนุนความคิดพี่ชายอ้วน!?”

“เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพึ่งพาความเมตตาของพวกเขา เนื่องจากไม่ว่าเลือกหนทางใดเราก็ต้องตาย ทำไมเราไม่ลองเลือกทางที่โอกาสรอดสูงกว่าล่ะ?” ฉุ่ยจิ้งยิ้มออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เมื่อตาเฒ่าเฟิงได้ยินเช่นนั้น เขาหัวเราะลั่นพร้อมกล่าวว่า “ฉุ่ยจิ้งฉลาดมาก เอาล่ะอ้วนน้อยรีบส่งแก่นศิลาสายลมมาให้ข้าได้แล้ว!”

“อย่ามอบมันให้เขา ในตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรเราก็จะต้องตายอยู่แล้ว เหตุใดจึงไม่ตายจากการต่อสู้!” หงหยิงรีบกล่าว

เจ้าอ้วนไม่สนใจหงหยิงอีกต่อไปเขามอบแก่นศิลาสายลมให้กับตาเฒ่าเฟิง

เมื่อเห็นเช่นนั้น หงหยิงหงุดหงิดอย่างมากพร้อมกับสั่งให้กระบี่เฟิ่งหมิงทำลายแก่นศิลาสายลม แต่ในขณะที่นางกำลังจะใช้งานมัน นางถูกระงับไว้โดยเจ้าอ้วนและฉุ่ยจิ้ง จึงไม่อาจทำได้ดั่งใจตน

น้ำตาของหงหยิงไหลออกมาด้วยความขุ่นเคืองใจ นางกระทืบเท้าของตนพร้อมกับตะโกนออกมาทั้งน้ำตา “เหล่าปีศาจจะไม่รักษาสัจจะ! พวกท่านจะต้องเสียใจ!”

“แล้วจะเป็นไปได้อย่างไร?” เจ้าอ้วนเม้มปากพร้อมกับกล่าวอย่างค่อนแคะ “เขาเป็นถึงผู้ฝึกตนระดับหยวนหยิน มีเหตุผลใดที่เขาจะไม่รักษาคำพูด?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ในขณะนั้น ตาเฒ่าเฟิงถือแก่นศิลาสายลมเอาไว้พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ไขมันบัดซบ เจ้าสารเลวตัวไหนมันบอกเจ้าว่าผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินจะไม่โกหก?”

“ใช่แล้ว การโกหกเป็นสิ่งที่พวกเรากระทำอยู่ทุกวัน!” ผู้ฝึกตนระดับจินตันกล่าวออกมา

“เจ้าเป็นเพียงไขมันที่โง่เง่า! หัวของเจ้าใหญ่ก็จริงแต่กลับไร้สมอง! อีกทั้งยังมีภาระติดพันกับสตรีโง่สองนาง!” ผู้ฝึกตนระดับจินตันอีกคนกล่าวออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” ทั้งสามคนหัวเราะออกมาลั่นภูเขา

เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปทันทีพร้อมกับร่างกายที่เริ่มสั่น “พวกท่านคิดเช่นนั้นจริงงั้นหรือ?”

“ฮ่าฮ่า พวกเรามาจากสำนักปีศาจ เรื่องความไร้ยางอายมันงานถนัดของพวกข้าอยู่แล้ว ผู้ฝึกตนชอบธรรมนั้นเต็มไปด้วยความอัปยศและไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับเรา!” ผู้ฝึกตนระดับจินตันหัวเราะออกมา

“เหอะ!” ในขณะที่หงหยิงเห็นดังนั้นนางกล่าวออกมาว่า “พี่ชายอ้วน ดูสิ ดูว่าข้าพูดผิดตรงไหน!”

ในขณะที่เจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “ไม่เป็นไร ข้าไม่เป็นไร ข้าเพียงแต่มอบหินธรรมดาเท่านั้น มันไม่ใช่แก่นศิลาสายลม!”

“ว่าอะไร?” ในขณะที่เจ้าอ้วนกล่าวออกมาเช่นนั้น ทุกคนตะลึงในทันที

มีเพียงตาเฒ่าเฟิงเท่านั้นที่ยิ้มออกมา เพราะไม่ได้ใส่ใจอะไรกับสิ่งที่เจ้าอ้วนกล่าว เขาจึงตอบว่า “ไขมันบัดซบ เจ้าคิดว่าข้าจะทำลายหินก้อนนี้เพียงแค่เจ้าบอกว่ามันเป็นของปลอมงั้นหรือ? ฮ่าฮ่า เจ้าดูถูกสติปัญญาของข้ามากเกินไปแล้ว แม้ว่าข้าจะไม่สามารถตรวจสอบมันได้ในระยะไกล แต่ข้าสามารถบอกได้ว่ามันคือของจริงและในตอนนี้มันอยู่กับข้าแล้ว ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้รับมันมาจากที่ใด แต่แน่นอนว่าการแลกเปลี่ยนนี้ถือว่าสมบูรณ์ ถ้าหากเจ้าไม่เชื่อข้า จงดูซะ!”

ในขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น เขาใส่ปราณจิตวิญญาณของตนเองลงไปในแก่นศิลาสายลม จากนั้นปรากฏแสงสีเขียวขึ้นพร้อมกับพายุหมุนลูกเล็กออกมาจากหิน

“เจ้าเห็นมั้ย ว่ามันคือของจริง! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” ตาเฒ่าเฟิงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

แต่หลังจากที่เขาหัวเราะเสร็จสิ้นแล้ว แสงสีเขียวเริ่มเข้มข้นขึ้นกว่าเดิมก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่แสงของแก่นศิลาสายลม มันห่อหุ้มร่างกายของตาเฒ่าเฟิงพร้อมกับหายตัวไปทันที

เมื่อสถานการณ์ถูกแปรเปลี่ยนไปเช่นนี้ ทุกคนเข้าสู่สภาวะป้องกันทันทีโดยเฉพาะผู้ฝึกตนระดับจินตัน พวกเขาไม่อาจคาดคิดได้ว่าผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินจะหายตัวไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้ ถ้าหากว่าไม่ได้เห็นมันด้วยตนเอง พวกเขาคงคิดว่าเป็นเรื่องเพ้อฝัน

หงหยิงสับสนอย่างรุนแรง มีเพียงเจ้าอ้วนและฉุ่ยจิ้งเท่านั้นที่หัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมกล่าวว่า “ยันต์หยกเคลื่อนย้ายระดับต่ำ!”

เมื่อหงหยิงได้ยินเช่นนั้น นางถามอย่างรวดเร็ว “ศิษย์พี่ฉุ่ยจิ้ง อะไรคือยันต์หยกเคลื่อนย้ายระดับต่ำ?”

“แสงสีเขียวที่ปรากฏออกจากแก่นศิลาสายลมเดิมทีเป็นแสงที่เปล่งออกมาจากยันต์หยกเคลื่อนย้ายระดับต่ำ!” สวรรค์! ฉุ่ยจิ้งกล่าวต่อ “อา ข้าเข้าใจแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยศิษย์พี่โยนแก่นศิลาสายลมที่ซ่อนยันต์เคลื่อนย้ายระดับต่ำไว้ด้านใน ถ้าหากอาวุโสเฟิงต้องการที่จะทดสอบหิน เขาจะต้องบรรจุปราณจิตวิญญาณลงไปในนั้นเพื่อเรียกใช้งานยันต์หยกเคลื่อนย้ายระดับต่ำและในเวลานั้นเขาก็จะถูกย้ายออกไปทันที!”

“ว่าอะไร?” ในขณะที่หงหยิงได้ยินเช่นนั้น นางกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจ “เขาถูกส่งออกไปโดยยันต์เคลื่อนย้ายระดับต่ำ แล้วเขาจะถูกส่งไปที่ไหน?”

“แน่นอน! อาวุโสเฟิงที่ข่มเหงพวกเราในตอนนี้กำลังไปหาผู้อาวุโสของเราที่สำนักเสวียนเทียน!” เจ้าอ้วนยิ้มและกล่าวออกมาอย่างร่าเริง “อาวุโสเฟิงนั้นช่างกล้าหาญ! เขากล้ามากที่บุกเข้าไปโจมตีลานของสำนักเสวียนเทียนโดยลำพัง สวรรค์ มันต้องใช้ความกล้าสักเท่าไหร่กัน!”

ในขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น เขาแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชมอาวุโสเฟิง แต่ความจริงนั้นทุกคนรู้ดีว่าเขาเสแสร้ง!

ทุกคนที่ได้ยินเช่นนั้น ต่างพากันสาปแช่งในใจ ‘ไขมันบัดซบช่างเล่นละครเก่งเหลือเกิน! เรื่องราวก่อนหน้านี้เป็นเพียงละครเท่านั้น แต่หลังจากที่จัดการกับอาวุโสเฟิงสำเร็จ มันยังกล้าแสดงใบหน้างี่เง่าออกมาและกล่าวถากถาง!’

ก่อนอื่นต้องเข้าใจว่าสำนักเสวียนเทียนไม่ใช่สถานที่ที่บุคคลคนเดียวจะกล้าหาญเข้าไปยืนอยู่ได้ ในสถานที่แห่งนั้นมีผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินอยู่สี่คนพร้อมด้วยผู้ฝึกตนระดับจินตันอีกหลายสิบคน ซึ่งสำนักนั้นมีการป้องกันที่แข็งแกร่งอย่างยาวนานมาหลายสิบทศวรรษ แม้ว่าจะไม่ได้มีผู้ฝึกตนระดับเฟินเสินก็ตาม จริงอยู่ที่อาวุโสเฟิงนั้นแข็งแกร่ง แต่เขาอยู่ในระดับหยวนหยินเท่านั้น การโจมตีสำนักเสวียนเทียนด้วยตัวคนเดียวนั้นคล้ายกับหมูป่าวิ่งเข้ากองไฟ แน่นอนว่าเรื่องราวทั้งหมดจะต้องจบลงด้วยความตายของเขา!