ทุกวันนี้กองกำลังทั้งหมดรอบตาจินที่เคยติดตามดินแดนหยุนเตียนได้เงียบสงบลงและกลับตัวเป็นกลางไม่เข้าฝั่งใดฝั่งหนึ่ง ข้ามคืนสถานการณ์ในทั้งทวีปดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงไปมาก แม้แต่เมืองเล็กๆ หรือประเทศเพื่อนบ้านพร้อมด้วยกองกำลังขนาดยิบย่อยที่เคยพร้อมจะมีปัญหากับตาจินตอนนี้ก็เงียบลง
ณ กลุ่มใต้ชิ
ชายชราผู้สวมเสื้อคลุมสีขาวลวดลายสีทองนั่งไขว้ห้างอยู่ข้างทะเลสาบพร้อมกับเบ็ดตกปลาในมือ เขาดูสนุกสนานกับการตกปลาโดยที่ไม่มีตะขอห้อยอยู่ในน้ำ หากเขาไม่ได้อยู่ในกลุ่มใต้ชิป่านนี้เขาคงเป็นชายธรรมดาคนหนึ่งที่สนุกกำลังตกปลาทั่วไป
ขณะเดียวกันศิษย์คนหนึ่งก้าวเขามาใกล้เขาด้วยความเคารพ
“อาณาจักรหยุนเตียนอันดับสูงพ่ายแพ้หรือ?” ก่อนที่ศิษย์จะพูดอะไรออกไปเสียงชายชราสวนถามอย่างอ่อนโยน
“ท่าน ..” สาวกถามด้วยความประหลาดใจ “ท่านรู้?”
ชายชรายิ้มพลางลูบเคราเบาๆ ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา “ถ้าแรงสนับสนุนของพวกเขาอ่อนแอ ไม่มีทางหรอกที่กลุ่มพันธมิตรวู่เว้ยจะไม่กล้าโดดออกจากทะเลสาบอย่างเจ้าปลาคาร์พสีทอง”
“ดี ดีมาก!” ชายชราพูดพร้อมหัวเราะ “ข้าจะรอดูว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนกัน”
“เราไม่จำเป็นต้องเข้าไปแทรกแซงหรือ?” สาวกถาม
“ด้วยการจับกงหยางจุนและกงซูเกาน่ะหรือ? หึ! ทั้งสองตระกูลจะต้องกระสับกระส่ายเป็นแน่!” ชายชราพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ
…
ถัดไปทางตะวันตกของดาจิน พื้นที่ภูเขาและเมืองมากมายที่สร้างอยู่บนเขาสูงนั้นเรียกว่าดินแดนหยุนเตียนระดับสูง กองกำลังส่วนใหญ่รวมตัวกันที่นี่และที่นี่ถือเป็นหัวใจของผู้ฝึกฝนทุกคน!
วันนี้สองในสี่ครอบครัวหลักได้หายไปซึ่งถือเป็นเรื่องที่น่าหวั่นไหวสำหรับดินแดนหยุนเตียนระดับสูงไม่น้อย!
ในเมืองหยูจิงเมืองไข่มุกที่สวยงามที่สุดในภูมิภาคนี้ ..
กงยีซิวมีผมสีขาวด้วยเวลาที่เนิ่นนานเวลาก็ได้ทิ้งร่องรอยไว้บนใบหน้าของเขา แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาอาจจะดูเป็นรุ่นน้องที่เด็กที่สุดในหมู่ผู้ฝึกฝนก็ตาม
ข้างๆ เขาคืออาจารย์อีกคนหนึ่งจากตระกูลกงซุนเขามีผมสีขาวหน้าตาของเขาเหมือนชายโบราณที่ออกมาจากนิยายจีน ถ้าไม่ใช่ดวงตาที่ดูแจ่มใสและท่าทางที่ดูกระฉับกระเฉง ใครจะไปเชื่อว่าเขาเป็นเจ้านายใหญ่ของตระกูลอันดับสองในดินแดนหยุนเตียน
“ตอนนี้กงซูเกาและกงหยางจุนทั้งสองตระกูลอยู่ในระดับสามและสี่ในดินแดนหยุนเตียนของเรานั้นพ่ายแพ้โดยเหล่านักรบ ..” เสียงของกงซุนซุยพูด “สอบครอบครัวนี้อ่อนแอลงทุกวัน!”
“อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาจะยังคงอยู่ แต่พวกเขาก็ยังเอาตัวรอด!” กงยีซิวพูดต่อว่า “อย่างน้อยพวกเขาก็หลบหนีมาได้”
ในขณะที่เขาส่ายหัว “ข้ากลัวว่าพลังที่อยู่เบื้องหลังกลุ่มพันธมิตรวู่เว้ยจะไม่ได้จัดการง่ายอย่างที่คิด”
“โอ้!?” กงซุนซุยไม่พอใจเล็กน้อยที่กงยีซิวพูดเช่นนั้นเขารู้สึกไม่สามารถเพิกฌแยต่อความคิดแบบนี้ได้ “ท่านอาจารย์กงยีท่านคิดว่ากลอุบายเล็กๆ น้อยๆ และพลังที่ปรากฏขึ้นนั้นอยู่ที่ไหนในตาจิน? เป็นไปได้หรือว่าจะมีอาณาจักรแห่งการฝึกฝนอีก”
เห็นได้ชัดว่ากงซุนซุยไม่คิดว่าจะมีพลังใดๆ ที่จะสามารถเทียบเท่ากับเหล่านักบวช
กงยีซิววิเคราะห์สถานการณ์และกล่าวว่า “เราได้ทำการกดดันกลุ่มพันธมิตรเพราะคิดว่าพวกเขาจะเชื่อฟังแล้ว แต่ดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“มันแสดงให้เราเห็นว่าพันธมิตรของกลุ่มวู่เว้ยนั้นคิดสั้น” กงซุนซุยยังคงเย้ยหยัน
กงยีซิวกล่าวว่า “งั้นที่เราคิดว่าพันธมิตรวู่เว้ยจะต้องถูกบดขยี้โดยการลงโทษทางเศรษฐกิจของเรา แล้วดูสิว่าเป็นอย่างไร?”
“อืม ..” กงซุยซุยลูบเคราและพูดด้วยความเย็ชา “พวกเขาอาจจะโชคดีที่ได้พบกับเทคนิคพร้อมสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณที่แปลกใหม่ซึ่งถ่ายทอดด้วยพลังเวทย์มนตร์แถมยังช่วยเสิรมพลังให้แก่สมบัติของพวกเขาก็เป็นได้”
กงยีซิวพยักหน้า “อืม จากความคิดนี้หากเราทำการโจมตีครั้งที่สามและใช้กำลังทหารเจ้าว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”
“เอ่อ ..” กงซุนซุยมองไม่เห้นทางอื่นนอกจากคำว่าแพ้ในหัว ใต้ความบังเอิญมันไม่สามารถบังเอิญได้ย้ำหลายครั้ง
แม้ว่ากองทัพของตาจินและกลุ่มพันธมิตรวู่เว้ยจะต้อยต่ำเหมือนมดแต่ตอนนี้มันไม่ได้อย่างที่พวกเขาเคยมองในแบบที่ผ่านมาพวกเขาเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
“บางทีพลังนี้อาจมีความสามารถพิเศษ” กงซุนซุยต้องยอมรับความจริงข้อนี้ “แต่ข้ามองว่าพวกเขาอาจถึงขีดจำกัดแล้ว”
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทำการต่อสู้กับเราอย่างไม่ยอม “หืม? เจ้าแห่งตระกูลกงยี ท่านกลัวพวกเขาหรือ?”
“กลัว?” กงยีซิวเย้ยหยันและยืนขึ้นจากเก้าอี้ “ตราบใดที่ข้ามีเหล่านักบวชจากสามประตูข้ากงยีซิวจะต้องไปกลัวอะไร!”
“ถ้าอย่างนั้นแผนของท่านคืออะไร?” กงซุนซุยถาม “เราควรจะไปตาจินเพื่อทำลายพลังนั้นมั้ย?”
“อาจารย์แห่งกงซุน” กงยีซิวจ้องหน้าเขา “ถ้าพลังนั้นทำลายง่าย ผู้ส่งสารจากกลุ่มใต้ชิคงไม่ส่งสารเพื่อมาข้อความช่วยเหลือจากเราหลอก!”
“ข้าเชื่อว่าเจ้ายังจำได้เรื่องหม้อปีศาจ” กงยีซิวเหล่ตา “เราควรจะรักษาชีวิตอยู่ในโลกนี้ให้ยืนยาว”
“กงซูเกาและกงหยางจุนตกเป็นเชลย” กงยีซิวกล่าวว่า “ข้าจะส่งคนไปเจรจาและไถ่ตัวพวกเขา”
“สำหรับประเด็นที่ว่าเราควรต่อสู้กับพวกเขาหรือเข้าร่วมสนธิสัญญากับสันติภาพหรือไม่นั้น .. ” กงยีซิวกล่าวต่อว่า “เราสามารถตัดสินใจได้หลังจากที่เห็นร้านนั้น”
“เราควรไปเป็นการส่วนตัวหรือไม่?”
“แน่นอน!” กงยีซิวพูดอิย่างมั่นคง “ลูกเสือกลับมาพร้อมกับรายงานเกี่ยวกับเรื่องเกมและความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างสม่ำเสมอ”
“ครั้งนี้ ข้าจะไปสำรวจร้านค้าด้วยตนเอง!” กงยีซิวพูดด้วยเสียงเย็นชา
เห็นได้ชัดว่าเขามั่นใจว่าปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตาจินและพันธมิตรวู่เว้ยมาจากร้านนี้
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปกับท่าน!” กงซุนซุยกำชับ
…
ณ เมืองครึ่ง
“มีข่าวว่าเมื่อเร็วๆ นี้ที่ตาจินได้ทำสงครามหรือ?”
“สามารถเอาชนะผู้ฝึกฝนแถมยังทำให้พวกเขาแพ้อย่างราบคาบ?”
“ผู้ฝึกฝนถูกกองทัพทหารจัดการ ผู้ฝึกฝนพวกนั้นอ่อนแอแค่ไหนกัน?”
“พวกเจ้าจะไม่พูดถ้ารู้ความจริง” ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีดำกล่าว “มีข่าวว่ากองทัพนั้นมีผู้ฝึกฝนที่ถูกโจมตีอย่างหนักแม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาจะอยู่ในระดับสูงแล้วแต่ก็ยังถูกโจมตีจนแทบไม่มีชิ้นดีแถมฝั่งตาจินมีเกราะป้องกันเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งอีกด้วย”
“จริงหรือ?” ผู้ฝึกฝนอีกคนพูดด้วยความประหลาดใจ “เกราะป้องกันนั้นมีพลังมากหรือ? ข้าอยากเห็นมาก เมื่อวันก่อนข้าเพิ่งขายหนังสือทักษะนั้นไปสองร้อยคริสตัล!”
“สองร้อยคริสตัลหรือ?” ผู้ฝึกฝนชุดคลุมสีดำหัวเราะ “มันขายได้ตั้งเกือบสองพันคริสตัลน่ะ!”
“หืม!?”
“หนังสือทักษะนั้นศักดิ์สิทธิ์มากในตอนนี้มีคนต้องการมากถึงพันเล่ม!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
