“ข้าได้ยินมาว่าเหล่าอาจารย์จากตาจินทุกคนเล่นเกมขโมยผัก .. พวกเขาสนุกกับมันมาก!”
“พวกเขาไม่ได้เล่นอย่างอื่นบางหรอ?” มีคนตะโกนแย้งด้วยความประหลาดใจ “ข้าเห็นคนพวกนี้วันนี้ เขามีระดับที่สูงกันมากพวกเขามีเวลาทำอย่างอื่นมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”
อีกคนที่ยืนอยู่แถวนั้นตอบว่า “เกมอื่นไม่ได้มีผลต่อการเล่นเจ้ากระบี่ขั้นเทพ เจ้าเพียงแค่เสียเวลาไปตรวจสอบการปลูกผักแค่ชั่วครู่มันง่ายจะตาย!”
“ง่าย!?”
ร้านในเมืองครึ่งมีผู้เล่นเพียงไม่กี่คนที่เพิ่งมีโอกาสเล่นเกมและได้แลกเปลี่ยนพูดคุย เห็นได้จัดว่าความบัยเทิงรูปแบบใหม่จากจิวหัวได้แพร่กระจายไปทั่ว
“ขโมยผักหรือ?” หวังซานที่เพิ่งเข้ามาในร้านได้ยินการสนทนานี้ “มันคืออะไร?”
“เมื่อวานมีคนพูดคุยกันในกลุ่ม” เต๋าหินเล็กกล่าวต่อว่า “ดูเหมือนว่าสิ่งที่พูดถึงอยู่นี้จะอยู่ในคิวโซน พวกเราควรเข้าไปดูมันมั้ย?”
ด้วยกองกำลังใกล้เคียงและผู้เล่นอิจสระบางคนที่ได้ยินข่าวคราวอันหน้าสนุก คอมพิวเตอร์พันเครื่อง ณ คาเฟ่จิวหัวได้ถูกยึดครองอย่างสมบูรณ์
โชคดีที่เวลาเฉลี่ยของแต่ละคนไม่ได้นานนัก
ณ คาเฟ่เมืองครึ่ง หวังซานและเหล่าสมุนเดินเข้ามาในคาเฟ่เมื่อจับจองคอมแล้วโดยปกติสิ่งที่เข้าเป็นสิ่งแรกคือเกมเจ้ากระบี่ขั้นเทพ แต่วันนี้พวกเขาเปิดคิวโซนก่อน
“เลือกสถานที่เกิด?” พวกเขามองไปรอบๆ และพบว่ามันทำความเข้าใจง่ายกว่าเจ้ากระบี่ขั้นเทพเสียอีก กระการก็แค่เก็บผักซื้อเมล็ดพืชทำสวนปลูกผักมันง่ายมาก
เมื่อมองไปรอบๆ พบทุ่งหญ้าสีเขียวขจี หวังชานอุทานชื่นชมในขณะขุดดิน “ที่นี่ช่างเป้นสถานที่ที่ดีจริงๆ” หลังจากรวบรวมผักที่ได้เวลาเก็บเกี่ยวพวกเขาก็ซื้อเมล็ดพันธุ์ใหม่เพื่อเวียนปลูกในรอบต่อไป “แค่นี้หรอ” พวกเขาพบว่านี่คือทั้งหมดที่พวกเขาต้องทำ
“ผักเหล่านี้ทำอะไรและมีผลต่อเรายังไงบ้าง?” พวกเขาจำได้ว่ามีคนพูดถึงผักว่าสามารถขายเป็นเหรียญเพื่อนำมาซื้อสิ่งของอื่นๆ หรือสามารถกินเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งในการเพาะปลูกได้เล็กน้อย
ทันทีที่หวังซานเปิดร้านและเลื่อนดูของเขาตกตะลึงทันทีที่เห็นคู่มือการเลี้ยงหนอนไหมน้ำแข็งที่หายไปนานหลายปี
“ไหนข้าดูบ้าง” เต๋าหินเหล็กเปิดร้านค้าขึ้นมาและเลื่อนตามดูด้วยความตื่นเต้น “หืม .. คู่มือการปลูกดอกไม้เหล็ก? ดอกไม้เหล่านั้นเกือบจะสูญพันธุ์ไปแล้วนับตั้งแต่การปลูกแบบนั้นหายไปเมื่อสามพันปีก่อน”
“คู่มือเลี้ยงหนอนเลือด?” ซากุอ่านรายละเอียดด้วยความประหลาดใจ “คู่มือนี้มีเทคนิคพิเศษ มันน่าสนใจมากเทคนิคพิเศษนี้จะต้องพาข้าไปสู่ระดับที่สูงขึ้น!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” หลังจากที่หัวผักกาดเติบโตได้เวลาเก็บเกี่ยวอีกครั้ง พวกเขาก็นำมันไปแลกเป็นเหรียญและซื้อมันกลับมาปลูกอีกครั้ง
มันทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้เก็บเกี่ยว
“ปี๊ป!” เสียงจากข้อความใน QQ ดังขึ้น
“ฮงจินจากจิวหัวต้องการเพิ่มท่านเป็นเพื่อน ท่านจะยอมรับหรือไม่?”
“เหลียงหัวจากจิวหัวต้องการเพิ่มท่านเป็นเพื่อน ท่านจะยอมรับหรือไม่?”
“เยน้อยจากจิวหัวต้องการเพิ่มท่านเป็นเพื่อน ท่านจะยอมรับหรือไม่?”
“…”
ผู้คนจำนวนมากต้องการเป็นเพื่อนกับข้า? เป็นเพื่อนกันทำไม? หวังซานค้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะไตร่ตรองหรือพวกเขาอาจรู้ว่าครอบครัวหวังของข้าประสบความสำเร็จและต้องการได้รับมิตรภาพกันนะ?
ไม่ .. พวกเขารู้ได้ยังไงกัน!? หวังซานส่ายหัวและผลักความคิดนี้ออกไปจากหัว แต่จะให้นึกถึงอย่างอื่นก็ไม่ได้เลย
ช่างมันเถอะ! เขากดยอมรับ!
หลังจากยอมรับเพื่อนหลายคนก็หันหน้ามองกันด้วยสายตาแปลกๆ โดยเฉพาะซากุและเต๋าหินเหล็ก
“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าสองคน?”
ซากุขำและกล่าวว่า “ผู้คนจำนวนมากต้องการเพิ่มข้าเป็นเพื่อนหรือบางทีพวกเขาอาจจะรู้ว่าข้าเป็นคนที่ยอดเยี่ยมแน่ๆ”
เต๋าหินเล็กนั่งนิ่ง “แปลกมาก! ข้าก็ได้รับข้อความเหล่านั้นเช่นกัน!”
“พวกเจ้า! มีความสุขอะไรกัน!?” ขณะเดียวกันชายเสื้อคลุมสีดำที่ยืนอยู่เอ่ยถามข้างๆ เขามีชายผ้าคลุมสีเทา
“ปีศาจดำ!” หวังซานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นการปรากฏตัวของปีศาจดำที่นี่
เขาป้องมือของเขาและตอบว่า “มันไม่ใช่ความลับอะไรหรอก” เขาชี้ไปที่หน้าจอแล้วพูดว่า “เรากำลังปลูกผักกันในคิวโซน มันสามารถนำประโยชน์มาให้เรามากมาย ผักที่ปลูกสามารถเอาไปแลกเป็นเหรียญทองเพื่อซื้อของหรือจะนำมันมากินเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งก็ได้ เอ้อลืมบอกไปว่าร้านค้าที่นี่มีสมบัติล้ำค่าหายากมากมาย!”
“จริงหรือ?” ชายสองคนจ้องมองในหน้าจอเขาพบว่ามีบ้านไร่ทุ่งหญ้า “อืม .. ขอบใจที่บอกพวกเรา”
จากนั้นเขาสองคนจับจองคอมพิวเตอร์และเข้าไปปลูกผักในทันที .. หลังจากปลูกได้ไม่ถึงชั่วโมงพวกเขาก็ได้รับข้อความากมาย
“ชิงลี่แสงจันทร์ จากจิวหัวต้องการเพิ่มท่านเป็นเพื่อนท่านจะยอมรับหรือไม่?”
“อาจารย์เยซง จากจิวหัวต้องการเพิ่มท่านเป็นเพื่อนท่านจะยอมรับหรือไม่?”
“…”
ผู้คนจำนวนมากต้องการเพิ่มข้าเป็นเพื่อน? ปีศาจดำทำหน้าสับสน เขากดยอมรับและส่งข้อความถึงพวกเขา
[เจ้ากำลังทำอะไรหรือ] หลังจากพิมพ์คำลงไปเขารู้สึกว่าคำถามมันไม่ค่อยเข้ากับตัวเขาเท่าไรเขาจึงเพิ่มเครื่องหมายคำถามลงไป
“อืม .. ค่อยดีขึ้นหน่อย”
ไม่มีใครตอบกลับเลยยกเว้นคนที่ชื่ออาจารย์เยซงคนเดียว [ไงลาวตี้จากทะเลดวงดาว!] เขาส่งข้อความพร้อมรูปเจ้าหมาอาคิตะทำหน้าโง่
(ผู้แปล : ลาวตี้ Laotie ใช้แทนคำว่าเพื่อนมักใช้กันในภาคเหนือของจีน)
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ปีศาจดำหัวเราะ เขามองว่าผู้ชายคนนี้ช่างตลกดี ข้าชอบเขา!
“ท่านหัวหน้า!” วังจินผู้เพาะปลูกสวมเสื้อคลุมสีเทาตะโกน “เข้าเกมเร็ว! เราพบที่ลับในเม้งชง ซอมบี้ที่นั่นให้ไอเทมใหม่และหนังสือทักษะมากมาย!”
“ทักษะใหม่?” หลังจากปีศาจได้ยินเช่นนั้นเขารีบเข้าเกมทันที “ทักษะอะไร?”
“มันเยอะมาก!” วังจินมองไปที่เทคนิคต่างๆ “ระเบิดไฟ, กำแพงไฟ หลายอย่างมันน่าสนใจมาก”
“ไป! แสงให้ข้าเห็นที”
ณ อีกด้านหนึ่งของกลุ่มหวังซาน
“นี่ศิษย์พี่หวัง! ในเมืองนี้ดูเหมือนจะมีหนังสือเกี่ยวกับสายฟ้าขาย”
“หนังสือทักษะ!?” เขาประหลาดใจเมือได้ยินเช่นนั้น
“มันราคาเท่าไร?” หวังชานถามทันที
“ห้าสิบคริสตัล!” เต๋าหินเหล็กมองที่หน้าจอแล้วพูดว่า “นอกจากนี้ยังมีหนังสือตัวอักษรรูนไฟ!”
“ไปดูกัน!”
“ว้าว!” สายฟ้านี่สุดยอดมา พวกเขาอุทาน
“ตัวอักษรรูนนี่ก็ไม่แพ้กัน!”
ขณะเดียวกันร่างพร้อมเพรียวกำลังบุกสวนของหวังซาน “หึ! ไอ้คนพวกนี้มันฆ่าข้าและทำของข้าหล่นหมด ข้าจะขโมยหัวผักกาดอันใหญ่ของมันซะ!”
เยเสี่ยวเย้ขุดหัวผักกาดขึ้นมาด้วยความแค้นใจ ในไม่ช้าหัวผักกาดที่ได้เวลาก็ถูกขุดออกมา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ เธอจึงวิ่งไปพร้อมกับหัวผักกาดในอ้อมกอด
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ..
“ก่อนหน้านี้พวกเจ้าปล้นเนื้อไก่จากข้า ข้าจะทวงหัวผักกาดจากเจ้าคืน!” ใบลังเดินเข้าไปในสอนพร้อมขุดหัวผักกาดขึ้นมา
ไม่นานหลังจากนั้นร่างดำอีกร่างก็แอบเข้ามา …
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=151,215 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
