“นี่กิจการทั้งหมดในเมืองจิวหัวไม่ได้กำลังคว่ำบาตรร้านนี้หรอกหรือ?”
“ทำไมถึงมีคนมาที่นี่มากมาย”
มองจากนอกร้านเห็นผู้คนมากมายกำลังมุงดูหน้าจออย่างตั้งใจ
“พวกท่านอยู่แต่ในสำนักตลอดจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้ได้ไง” ยูเหลียงกล่าว “ที่นี่ไม่ขาดลูกค้าเลยและลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นถึงผู้ฝึกฝน”
ยูเหลียงเปิดประตูด้วยความมั่นใจกว่าครั้งก่อน “เสี่ยวหยูเปิดใช้งาน Diablo สำหรับเพื่อนฉันด้วย!”
“โอ้ ได้สิ!”
“นั่นพวกเขากลุ่มนั้นกำลังทำอะไรกัน?” ยูเหลียงและเพื่อนของเขาหันไปจ้องที่หน้าจอขนาดยักษ์ขณะกำลังจ่ายเงิน
“เจ้าของร้านกำลังทำการถ่ายทอดสดนอกร้าน”
“ถ่ายทอดสด?”
“พี่ยู! เรามาเพื่อเล่นเกมนั่นท่านทำอะไร?”
“โอ้ พวกเจ้าเล่นเกมกันก่อนเลย ฉันขอดูการถ่ายทอดสดนี่ชั่วครู่!” ยูเหลียงมองดูในหน้าจอดูเหมือนว่าเจ้าของร้านกำลังเดินทางไปจิงฉี
“เขาถึงจิงฉีแล้วหรอ?”
“ยังไม่ถึง มันดูเหมือนใกล้แต่จริงๆ แล้วมันอยู่ไกลมาก!”
ผู้ชมในคาเฟ่พูดคุยกันอย่างคึกคัก จิงฉีเป็นเมืองใหญ่ที่งดงามมีหอคอยดวงดาวเป็นเอกลักษณ์
“เทคนิคการควบคุมดาบนั่นยอดเยี่ยมมาก! ใครก็ตามที่ยังไม่ได้ลองเล่นต้องรีบลอง!”
“เทคนิคการควบคุมดาบใช่มั้ย?” ยูเหลียงที่ยืนอยู่ได้ยินเสียงผู้คนพูดพลางอ่านหน้าจอแสดงความเห็น
เวลาไล่เลี่ยกันมูฮงจูเองที่เพิ่งมาถึงร้าน เธอรู้สึกทึ่งที่เห็นภาพตรงหน้าการบินเหนือเมฆโดยดาบนั่นดูน่าตื่นเต้นกว่าการนั่งบนเรือทางจิตวิญญาณเสียอีก!
ในขณะเดียวกันบนหน้าจอปรากฏภาพนกอินทรีปีกเงินยักษ์ พร้อมนักรบระดับสูงสวมแจ็กเก็ตสีดำนั่งหลับตาไขว้ห้างอยู่บนนกยักษ์ ข้างๆ เขาเป็นเด็กหญิงชุดดำ “ลุงหยูบินเร็วมาก ฉันอยากจะมีเจ้าสัตว์ยักษ์แบบนี้ของตัวเองบ้าง” เด็กหญิงพูดเปรย
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” นักรบระดับสูงแจ็กเก็ตดำหัวเราะ “ถ้าเจ้าอยากบินแบบข้าได้ เจ้าต้องฝึกฝนให้พลังภายในแข็งแกร่ง มิเช่นนั่นจะไม่สามารถควบคุมได้ เผลอๆ อาจถูกลมพัดปลิวไปเลยก็เป็นได้!”
“หืม? ฉันรู้สึกว่า ..” เขาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับเห็นร่างนั่งยืนอยู่บนดาบผ่านหน้าไปพอดี
เสียงคนดูคึกคักอีกครั้ง “ฮ่าๆ นกอินทรีตัวนั่นต้องเป็นของนักรบระดับสูงแห่งดินแทนสักดินแทนเป็นแน่”
“นักรบคนนี้อาจอยู่ในระดับอาณาจักรของราชาแน่ๆ”
“เขาหรือเปล่า..” ยูเหลียงมองหน้าจอด้วยความจกใจ “ผู้อาวุโสเหลียง .. เหลียงเฮอฟู่ จากสำนักเชงจิ้ง!”
เหลียงเฮอฟู่รู้สึกสงสัย ใครกันที่สามารถบินได้โดยใช้ดาบแบบนี้
“ท่านลุง นั่น ..” เด็กสาวมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้างใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
[ฮ่าๆ ท้องฟ้าไม่ใช่ของพวกท่านหรอกนะ!] ความเห็นบนหน้าจอพุ่งพล่านอีกครั้ง
[เจ้านอกน้อยคลอยบินสู่เวหา]
[ฮ่าๆ นักรบอีกคนกำลังตกตะลึง]
[นกน้อย : ใจเย็นๆ นะเจ้าหนู]
“…”
ยูเหลียงและมูฮงจูที่เพิ่งเข้ามาในร้านต่างยืนงงกับเทคนิคการควบคุมดาบ จริงๆ มันคือเทคนิคอะไรกันและมันบินเร็วได้ขนาดไหนนะ
มูฮงจูจำได้ว่าซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ ได้แสดงเทคนิคการควบคุมดาบของพวกเขาให้เห็นในคืนนั้น ..
นี่มันเทคนิคเดียวกันหรือเปล่า เธอสตั้นไปชั่วครู่
“ท่านลุง ใครกันบินได้รวดเร็วขนาดนี้!?” เด็กหญิงชุดดำยืนมองฟางฉีขี่ดาบผ่านหน้าไป
เหลียงเฮอฟู่เอ่ยขึ้น “ตามไป!”
นกยักษ์ส่ายปีกทันทีมันกำลังเร่งความเร็วเพื่อให้ทันฟางฉี
“เฮ้! เจ้าหนู!” เหลียงเฮอฟู่ตะโกน “เทคนิคการบินที่เจ้าใช้อยู่คืออะไร?”
“เอ้ะ!?” ฟางฉีชะลอเล็กน้อย “ลุงกำลังพูดกับข้าหรอ?”
“ลุงหรอ!?” ใบหน้าของเหลียงเฮอฟู่หดทันที “นี่เจ้ามาจากกลุ่มไหน ไม่รู้จักมารยาทเรอะ?”
“อาจารย์ของเจ้าคือใครกัน บางทีข้าอาจจะรู้จักเขาหรือเธอก็เป็นได้!?” เหลียงเฮอฟู่พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง
“อาจารย์ ..” ฟางฉียืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หลี่เสี่ยวเหยา ดาบสุราอมตะ ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นอาจารย์ของฉัน”
เหลียงเฮอฟู่เกือบจะสำลัก “พวกเขาเป็นใคร ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
ในคาเฟ่ตอนนี้ทุกคนกำลังส่งความเห็นกันอย่างเมามัน
[ฮ่าๆ เขากำลังตกใจ!]
[ชื่อที่เจ้าของร้านเอ่ยคงธรรมดาเกินไปต้องคนพิเศษๆ อย่างพวกเราที่จะรู้จัก ฮ่าๆ]
[เจ้าของร้าน! ท่านควรจะแนะนำเกมเซียนกระบี่พิชิตมารให้พวกเขาเล่น!]
[ลุงต้องการเล่นเกมเซียนกระบี่พิชิตมาร!]
นาหลันฮงวูที่ยืนดูส่ายหัว “เจ้าเด็กคนนี้นี่นะ”
เด็กหญิงชุดดำดูสนใจ เธอเอ่ยถาม “เทคนิคการบินนี้ยากมั้ย?”
“เจ้าต้องการเรียนรู้หรือไม่?”
“ข้าอยากลอง” หญิงสาวตะโกนออกไป
“ไร้สาระ!” เหลียงเฮอฟู่เหวียงมือของเขาลงบนหลังนกยักษ์ “มันคงจะเป็นเทคนิคที่ดีที่สุดของกลุ่มพวกเขา เขาจะสอนมันให้แก่เจ้าได้อย่างไรกัน!?”
ฟางฉีโบกมือ “ไปที่ร้านต้นกำเนิดคาเฟ่อินเตอร์เน็ตในเมืองจิวหัว แล้วเปิดใช้งานเกมเซียนกระบี่พิชิตมาร โดยใช้คริสตัล 20 เม็ด ฉันสัญญาว่าเจ้าจะสามารถทำได้”
“..!?” ทั้งสองทำหน้างง
[ฮ่าๆ ขายเก่ง]
[เจ้าของร้านนี่ไม่ธรรมดา โฆษนาเก่ง]
[หัวหมุนไปเลย มาที่เมืองจิวหัวสิ]
[ทำไมพวกเจ้าถึงอยากไปจิงฉี มาเที่ยวหาพวกเราที่จิวหัวดีกว่า]
[อย่าชวนคนมามาก เดี๋ยวเราไม่มีที่นั่ง!]
“โอ้ะ ท้องของฉัน!” จางวันยูลูบท้อง เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกับตงชิงลี่ “มันตลกมาก”
“ฮ่าๆ เขาสัญญากับเธอว่าเธอจะสามารถทำได้” ซูเทียนจิหัวเราะ “เขาพูดออกไปได้ยังไง”
“โอ้ ฉันไม่เคยได้หัวเราะแบบนี้มานานแล้ว ช่วยข้าด้วย” อันเชงหัวเราะ
“เขาโฆษณาร้านของเขา เจ้าของร้ายนี่ร้ายไม่เบา” อันหูเว้ยขำ “เจ้าเด็กนี่เก่งเรื่องนี้”
โอหยางเชงกล่าว “เหลียงเฮอฟู่เพิ่งส่งข้อความมาหาฉัน ‘มีอาจารย์ชื่อว่าดาบสุราอมตะอาศัยอยู่ในเมืองจิวหัวเป็นผู้สอนเทคนิคควบคุมดาบท่านรู้จักหรือไม่’ ฮ่าๆ”
“ฉันสามารถเรียนรู้มันได้เพียงจ่ายคริสตัลเพียง 20 เม็ดน่ะหรอ?” หญิงสาวถามย้ำ “นี่เจ้าให้ข้อมูลปลอมหรือเปล่า?”
จู่ๆ ใบหน้าของเหลียงเฮอฟู่ก็เย็นชา “ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง ..”
“เมื่อเจ้าเสร็จสิ้นการสอบระดาบชาติ ข้าจะพาเจ้าไปเมืองจิวหัว” เหลียงเฮอฟู่หันไปพูดกับเด็กหญิงตัวน้อย
“20 คริสตัล? สามารถเรียนรู้เทคนิคการควบคุมดาบ เพียงเพราะเล่นเกมเซียนกระบี่พิชิตมาร” ไม่ได้มีแค่ยูเหลียงที่คิดประหลาดใจ มูฮงจูที่ยืนอยู่ก็เช่นกัน
“เสี่ยวหยู เปิดใช้งานเซียนกระบี่พิชิตมารให้ฉันที!” ยูเหลียงตะโกน
“ถ้าอย่างนั่น CS ..”
เฉินเฟิงโบกมือของเขา “ไม่! ข้าจะเล่นทั้งสองเกม!”
ในตอนนี้ฟางฉีลงจากดาบแล้ว เขาได้เดินทางมาถึงประตูทางด้านทิศใต้ของเมืองจิงฉีเป็นที่เรียบร้อย ..
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
