“อื้อ!!” ทันทีที่เรียวลิ้นสากได้สอดเข้ามาตวัดควานในโพรงปากอย่างเอาแต่ใจ กำปั้นเล็กก็กระหน่ำทุบตีใส่แผงอกแกร่งไม่ยั้งหวังให้เพลิงหยุดกระทำ
“อืม” ลำคอหนาเปล่งเสียงครางดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ เลื่อนมือข้างที่ประคองใบหน้าเธออยู่ลงมาบีบเคล้นเต้าอวบตามอารมณ์กระสัน ทำเจ้าของเรือนร่างยิ่งดิ้นพล่านเข้าไปใหญ่เปลี่ยนจากทุบตีเป็นรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักเขาออกห่าง
พลั่ก!
“อึก” มือเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำลายออกจากกลีบปากลวกๆหลังริมฝีปากหลุดออกจากกัน ก่อนฝ่ามือนั้นจะเหวี่ยงไปฟาดลงบนแก้มสากเต็มแรงด้วยความโมโหที่เขาเอานิสัยเดิมๆกลับมาใช้กับเธออีก
เพียะ!
“อย่ามาใช้นิสัยเลวๆกับฉันอีก ยิ่งนายทำแบบนี้ความเป็นพ่อของลูกฉันก็จะไม่ให้” เธอขู่ฟ่ออย่างไม่ยอมอีกแล้ว ขณะที่เพลิงดุนลิ้นในกระพุ้งแก้ม พร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้นมาปาดเช็ดคราบเลือดออกจากมุมปากตัวเอง
ใบหน้าคมคายหันกลับมามองอีกฝ่ายด้วยแววตายังคงอ้วนวอน ก่อนจะตอบกลับไป “ถ้าไม่อยากให้ทำแบบนี้ก็ให้โอกาสฉันได้แก้ตัวสิ ให้ฉันได้ดูแลได้ชดเชยในสิ่งที่ได้ทำไว้กับเธอ” มือหนาเอื้อมไปจับมือเธอมากุมไว้
เขารู้ดีว่าคนเลวอย่างเขามันไม่สมควรได้รับโอกาส แต่จะให้ทำยังไงก็ในเมื่อในชีวิตของเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนและไม่คิดว่าจะรู้สึกแบบนี้กับใครด้วยซ้ำ มีแต่ความโหดเหี้ยมครอบงำทั้งกายและจิตใจ ไม่เคยรู้ด้วยว่าความรักของคู่รักชายหญิงการใช้ชีวิตคู่มันเป็นยังไง เพิ่งจะมารู้ก็ตอนที่มีเธอเข้ามาในชีวิตเนี่ยแหละมาเปลี่ยนหัวใจของเขาจากสีดำให้กลายเป็นสีแดง กว่าจะรู้กว่าจะรักเป็นก็เล่นทำลายคนที่ตัวเองรักเกือบไม่เหลือชิ้นดี
“เหอะ!” เนเน่แค่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน สิ่งที่เขากระทำมาอย่างป่าเถื่อนเธอควรให้โอกาสงั้นเหรอ ถ้าเธอไม่เป็นแบบนี้และไม่ได้มีลูกให้ป่านนี้ชีวิตของเธอก็ยังคงถูกเขาทำลายและทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ถ้านายรู้สึกผิดจริงสิ่งที่นายควรทำตอนนี้ไม่ใช่ขอโอกาส แต่สิ่งที่ควรทำ คือ ควรปล่อยฉันไปซะ แล้วต่างคนต่างอยู่ทำหน้าที่พ่อแม่ของลูกให้ดีที่สุด”
“หึ” โจรหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆราวกับสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องตลก ใครมันจะปล่อยคนที่ตัวเองรักไปวะต่อให้ตายเขาก็ไม่มีทางปล่อยเธอไปเด็ดขาด เธอต้องอยู่กับเขาไปตลอดทุกพบทุกชาติไม่ว่าจะตายหรือเป็น “เธอเองก็รู้จักนิสัยฉันดีหนิ ไม่น่าพูดในสิ่งที่ฉันทำไม่ได้ออกมาเลย”
“นายมันเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุด” ว่าแล้วมือเล็กก็สะบัดออกจากเกาะกุม โผเข้าผลักอกแกร่งของอีกฝ่ายเต็มแรงจนถลาไปข้างหลังเล็กน้อย
“ถ้าการเห็นแก่ตัวแล้วมีเธออยู่ข้างๆ ฉันยอมเป็นคนเห็นแก่ตัวตลอดไป”
“คิดเหรอว่านายเห็นแก่ตัวแล้วฉันจะอยู่ด้วย..”
หมับ!
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดต่อก็ถูกเพลิงกระชากเธอเข้าหาตัวอย่างแรง ตามด้วยท่อนแขนแกร่งโอบรัดเอวคอแน่น พร้อมกับเสียงทุ้มเรียบนิ่งโพล่งแทรก
“ไม่อยู่แล้วเธอจะไปไหนได้ หื้ม~” ปลายจมูกโด่งคมเลื่อนเข้าไปหมายจะคลอเคลียพวงแก้มนวล แต่เธอก็เบือนหน้าหลบเสียก่อน
“ปล่อย” เนเน่พยายามผลักและทุบอกแกร่งออกห่างโดยไม่หันมองหน้าเขา แต่เพลิงกลับนิ่งเฉยไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อยมิหนำซ้ำยังเมินต่อคำบอกของเธอ
“ไม่ต้องคิดจะหนีไปจากฉันหรอก เพราะไม่ว่าเธอจะหนีไปอยู่ขั้วโลกไหนก็ไม่มีวันหนีฉันพ้น”
“ไอ้เลว! ฉันเกลียดคนเห็นแก่ตัวอย่างนายที่สุด” เธอหันขวับมามองเขาด้วยสีหน้าเกรี้ยวโกรธสุดขีด พ่นคำด่าออกมาใส่หน้าเขาจังๆอย่างควบคุมไม่อยู่
“…..” เพลิงขบกรามแน่นด้วยอารมณ์เดือดดาลทันทีที่ได้ยินคำว่าเกลียดเขาออกมาจากปากคนที่รัก แม้เมื่อก่อนเธอจะเคยพูดมันออกมาแล้วแต่ตอนนั้นเขาไม่ได้รู้สึกอะไร ซึ่งมันต่างจากตอนนี้ที่เขารู้สึกมาก
คำว่าเกลียดพูดเบาๆก็เจ็บ
“กูดีด้วยมึงไม่ชอบใช่ไหมเน่ ชอบให้กูเลวนักใช่ไหมถึงจะยอมรักกูยอมให้กูดูแลได้”
“นายไม่ถูกกระทำเหมือนฉันนายไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน ฉันต้องตายทั้งเป็นเพราะความเลวของนาย”
“กูไม่รู้ว่าถูกกระทำแบบนั้นจะทรมานแค่ไหน แต่แค่มึงไม่ให้โอกาสกูแล้วคิดจะไปจากกูก็รู้สึกถึงความทรมานนั้นแล้ว มันไม่ต่างจากตายทั้งเป็นเลย”
“ของนายมันก็แค่ความรู้สึก ของฉันทั้งความรู้สึกทั้งจิตใจและก็ร่างกาย ของนายมันเทียบไม่ได้เลยกับที่ฉันเจอ” หญิงสาวตีหน้าเรียบเฉยมองดวงตาเริ่มแดงก่ำเหมือนกับว่าไม่รู้สึกอะไร ทว่าลึกๆเกือบจะใจอ่อนอยู่เหมือนกันพอรู้ว่าเขาเองก็ได้รับความทรมานและอยู่เหมือนตายทั้งเป็นนั้นแล้ว แต่สู้กับสิ่งที่เธอโดนเขากระทำมาไม่ได้เลยจึงต้องใจแข็งต่อไปและคงยังยึดมั่นกับคำเดิม
“นี่มึงจะไม่ให้โอกาสกูให้ได้เลยใช่ไหม?” เขาแค่นเสียงลอดฟันถามออกมาอย่างหมดความอดทน ในเมื่อพูดเหมือนกับตัดขาดที่จะให้โอกาสกันเขาก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองอีกต่อไป
“ฉันว่าฉันได้บอกนายไปหมดแล้วนะ”
“ได้! มึงต้องการให้กูเลวก็อย่ามาร้องขอชีวิตก็แล้วกัน”
พรึ่บ!
“อ๊ะ..กรี๊ดดดดดดดด! ปล่อยนะไอ้บ้า” เนเน่กรีดร้องดังลั่นด้วยความตกใจเมื่อโดนอุ้มพาดบ่าโดยไม่ทั้งตั้งตัว เธอดิ้นพล่านกระหน่ำทุบตีกำปั้นเล็กๆใส่แผ่นหลังแกร่งแรงๆไม่ยั้งหวังให้เพลิงหยุดฝีเท้าที่กำลังสาวไปในห้องนอนอีกห้องหนึ่งและปล่อยเธอลง
ตุ้บ!
“โอ๊ยยยย! อึก..” ร่างของเธอถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างแรงส่งผลให้แผ่นหลังกระแทกลงจังๆ ตามด้วยความจุกแล่นเข้ามาหนักหน่วงจนขยับไปไหนไม่ได้ ก่อนที่เจ้าของการกระทำป่าเถื่อนจะก้าวตามขึ้นมาคร่อมกลางลำตัว พร้อมกับโน้มตัวลงมาฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธอจนขาดวิ่น
แคว่ก!
หน้าอกใหญ่เกินขนาดใต้บราซิลิโคนเรียบสีดำรู้สึกว่ามันอวบอูมขึ้นกว่าเดิม ขณะที่เธอพยายามกำเสื้อผ้าตัวเองแน่น พลางดีดดิ้นไปมา แต่เรี่ยวแรงที่มีน้อยกว่าไม่สามารถรอดพ้นได้
“เพลิงหยุดนะ! อย่าทำแบบนี้ถ้านายยังอยากดูแลลูกอยู่” ไม่ได้แค่ขู่เธอเอาจริงถ้าเขายังขาดสติทำทุกอย่างตามใจตัวเองอยู่แบบนี้โดยไม่นึกถึงใจเธอ คนข้างบนไม่สนใจคำพูดของอีกคนยังคงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองทิ้งทีละชิ้น
“ฉันบอกให้หยุดไงได้ยินที่พูดไหม เพลิง!”
“อย่าทำแบบนี้”
“หยุด!” คำร้องห้ามของหญิงสาวไม่มีผลใดๆต่อการกระทำของเพลิง มือหนาดึงกางเกงยีน พร้อมกับกางเกงชั้นในของตัวเองออกจากปลายเท้า
“…..” เนเน่เม้มริมฝีปากอวบอิ่มเข้าหากันทันทีที่เห็นความเป็นชายผงาดชูชันใส่ สายตาคู่คมที่ตวัดมองเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอราวกับสัตว์ร้ายกำลังหิวโหยปากแห้งอยากจะตะครุบเหยื่อเต็มที ความกลัวทำเอาขนอ่อนตามร่างกายลุกซู่รีบยันตัวขยับถอยห่าง
“พะ..เพลิงอย่าทำแบบนี้เลยนะ”
“ต้องการให้กูกลับมาเลวไม่ใช่เหรอ แล้วมาร้องขอทำไม”
“ฉันไม่ได้ต้องการ นายต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง”
“…..” เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปต่อ อารมณ์ของเขาตอนนี้มันพลุ่งพล่านไม่ได้สนใจอย่างอื่นเลยสนใจแต่เรือนร่างขาวเนียนตรงหน้าอย่างเดียว
—————————————
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
