BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++โคตร​เลว​ #48​ -​ ขอโอกาส

หลังจากที่การ์ดลากร่างหมดสติของเพลิงออกไปตามคำสั่ง​ โน่ก็ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติกลับมา​ คราบเลือดของอีกคนที่ติดอยู่บนหลังมือไหลย้อยลงมาตามแขน​ แต่ทว่าเขาไม่ได้สนใจ เท้าใหญ่หันเดินไปหาภรรยาของตัวเองที่นั่งดมยาดมรออยู่บนเก้าอี้

"อ้วนเข้าไปดูลูกก่อนนะ​ แด๊ดขอไปจัดการสะสางเรื่องทั้งหมดให้เรียบร้อยก่อน" เขาเอ่ยบอก​ พร้อมกับยกฝ่ามือหนาขึ้นลูบศีรษะของเธอเบาๆ​

"รีบกลับมานะ" แนทเงยหน้ามองเจ้าของร่างสูง​ ตวัดแขนเรียวเข้าไปโอบกอดเอวสอบแน่นพลางซบหน้าลงบนหน้าท้องแกร่ง

"ครับ มีอะไรรีบโทรหาแด๊ดนะ"

"….." เธอพยักหน้ารับคำ​ ค่อยๆคลายแขนออกจากเอวของสามี ก่อนจะถูกเขาจับเงยหน้า​ และริมฝีปากหนาโน้มเข้ามาจุมพิตกลางหน้าผากมนแสดงความรัก

"พวกมึงดูแลเมียกูดีๆด้วย" โน่หันไปออกคำสั่งการ์ดและลูกน้องคนอื่นๆ​ แล้วเดินออกไปทันทีโดยมีดินเดินตามหลังมาอย่างรู้หน้าที่

@เกาะสีชัง​ (บ้านพักของเพลิง)

เนื้อทรายเม็ดละเอียดทำให้คนที่ได้สัมผัสรู้สึกผ่อนคลายทุกย่างก้าวที่เดิน บรรยากาศอันเงียบสงบของทะเลยามบ่ายเกือบเย็น เกลียวคลื่นทักทายสายลมซัดกระแสน้ำจากกลางอ่าวไทยผ่านร่างหมดสติของเพลิงที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ไม้ตัวแข็งพัดพาเม็ดทรายเข้าสู่ชายหาดเป็นระยะ

ตึก! ตึก! ตึก!

โน่ที่เพิ่งมาถึงพร้อมกับดินเดินฝ่าผืนน้ำเข้ามาหยุดตรงหน้าเพลิง​ มองใบหน้าคมคายอาบไปด้วยเลือดจากบาดแผลที่ตนได้กระทำอย่างนึกสมเพช​

ซ่า!

น้ำเค็มถูกตักใส่ถังขึ้นมาสาดใส่คนบนเก้าอี้ด้วยฝีมือของดินที่ยืนข้างๆหนึ่งของเจ้านาย​ เป็นการปลุกให้อีกฝ่ายฝืนขึ้นมา

"ค่อกแค่ก~" ซึ่งเพลิงก็ปรือตาขึ้นในวินาทีนั้นพร้อมกับสำลักออกมาเบาๆ​ ใบหน้าเหยเกไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อน้ำเค็มกระตุ้นตรงบาดแผล​ แต่ทว่าก็แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น​

เขาแหงนหน้ามองไปยังด้านหน้า​ เห็นเจ้านายทั้งสองคนยืนอยู่​ ก่อนจะหันมองรอบๆจนรู้ว่าตัวเองอยู่ในทะเล​ ณ​ บ้านพัก​ โจรหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยรู้เมื่อรู้สึกว่ามีเชือกมามัดข้อมือทั้งสองข้างติดกันอยู่รวมไปถึงข้อขาทั้งสองข้างด้วย

"นะ..นายมัดผมทำไม" น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยถามเจ้านาย​ พลางขยับแขนและขาพล่านเสียดสีหวังให้หลุดจากสิ่งรัดกุม​ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเชือกนั้นรัดแน่นแทบจะไม่เปิดโอกาสให้หนีเลย

"ไม่ใช่เวลาที่มึงจะมาถาม" เป็นโน่ว่าขณะที่มือข้างหนึ่งแบรอกระบอกปืนจากลูกน้องคนสนิท​ พอเห็นอย่างนั้นดินก็ควักปืนจากเอวยื่นไปวางบนฝ่ามือของเจ้านายทันที​

"เวลานี้มึงควรจะบอกกูว่าลูกกูมาอยู่กับมึงได้ยังไง​ แล้วมึงทำอะไรลูกกูบ้าง" ไม่ว่าเปล่ามือหนาควงปลายกระบอกปืนเล่นด้วยท่าทีใจเย็น​ รอฟังเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับลูกสาวตัวเอง

"ถ้าผมบอกไป​ นายใหญ่จะฆ่าผมไหม"

"มึงก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าคนทรยศกูจุดจบมันเป็นยังไง" ​

รู้เพลิงรู้ดีว่าคนทรยศอย่างเขาที่กล้ามาย่ำยีลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของมาเฟียใหญ่กำลังจะมีจุดจบแบบไหน​ แต่ทว่าเขาไม่ได้กลัวตายแค่ยังไม่พร้อมที่จะจากไปตอนนี้เพราะยังไม่ได้ชดเชยในสิ่งที่ตัวเองได้กระทำกับเธอเลย "ผมรู้ แต่ผมอยากขอโอกาสจากนายใหญ่ได้ไหมครับ" ต่อให้อ้อนวอนร้องขอชีวิตมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร แต่เขาก็ต้องขอขอให้คนเลวอย่างเขาได้มีโอกาสได้ดูแลเธอกับลูกในท้อง​ แม้โอกาสนั้นจะริบหรี่เหลือเกินก็ตาม

"เหอะ! คนที่มันทำร้ายลูกสาวกูและหลานกูที่ไม่รู้จะรอดไหมมีสิทธิ์ขอโอกาสด้วยเหรอวะ" โน่แค่นเสียงเหอะอย่างเย้ยหยัน​ มองลึกเข้าไปในสายตาวิงวอนของเด็กว่าจ้างคนโปรดแล้วแสยะยิ้มมุมปาก

"ก็เพราะแบบนี้ไงผมถึงอยากขอโอกาสจากนายใหญ่ให้ได้อยู่ชดเชยในสิ่งที่ผมทำกับเธอและลูก"

"ถุย! อยากจะมาเป็นผัวที่ดีเป็นพ่อที่ดีในตอนที่กำลังจะสายไปแล้ว​ สมองมึงทำงานช้ารึไง" เจ้าพ่อมาเฟียใหญ่ถ่มน้ำลายลงน้ำ​ นึกขำเพลิงที่สำนึกได้เมื่อกำลังจะสายไป

นี่แหละหนาชีวิตคนเราตอนมีอยู่ดีแต่ทำร้ายไม่เคยคิดจะรักษา พอไม่มีกลับโหยหาหรือตัวกำลังจะตายกลับคิดอยากจะรักษาซะงั้น

"….." ใช่ ความเลวของเขาไงทำให้เพิ่งมาคิดได้เมื่อเกือบจะสายไปแล้ว ดีนะที่หญิงสาวไม่เป็นอะไรและลูกที่ไม่รู้จะรอดไหม​ โจรหนุ่มก็ได้แต่ภาวนาให้พระเจ้าช่วยคุ้มครองลูกของเขาให้มีชีวิตรอดได้ลืมตาดูโลก

"ไม่ต้องมานั่งก้มหน้าคิดได้เอาตอนนี้​ รีบบอกมาก่อนที่กูจะหมดความอดทนแล้วมึงจะไม่ได้ตายคนเดียว" ว่าแล้วโน่ก็เดินเข้าไปประชิดตัวคนบนเก้าอี้ พร้อมกลับเอาปืนเชยคางแกร่งให้เงยหน้าขึ้นมองตน​ แล้วยกปืนขึ้นจ่อกลางหน้าผาก​ "เพราะเดี๋ยวกูจะเป่าหัวเพื่อนมึงทั้งสามคนให้ตายตามไปอยู่กับมึงด้วย"

"อึก.." เพลิงได้แต่ขบกรามแน่นเมื่อคนตรงหน้าเล่นเอาชีวิตของเพื่อนรักทั้งสามคนมาข่มขู่​ ถ้าเขาต้องตายก็ต้องตายคนเดียวจะไม่ยอมให้เพื่อนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยต้องมารับกรรมกับสิ่งที่ตัวเองเป็นคนก่อ​ "อย่ายุ่งกับพวกมัน​ พวกมันไม่เกี่ยว"

"ไม่อยากให้กูยุ่งก็บอกมาสักทีสิวะ" มือหนาดันกระบอกปืนผลักหัวเพลิงอย่างแรงจนหงายหลังจมลงไปในน้ำ​ ทำเอาคนถูกผลักดิ้นทุรนทุรายสำลักอยู่ใต้น้ำนานนับนาที​ ภาพของเนเน่ที่ถูกเขาจับกดน้ำฉายเข้ามาในหัว​'ฉันรู้แล้วว่าเธอทรมานมากแค่ไหน​ ฉันขอโทษ'​ ก่อนการ์ดจะเข้ามาช่วยยกตัวพร้อมกับเก้าอี้ขึ้นมาดังเดิม

"ค่อกแค่ก~" ใบหน้าคมคายส่ายเบาๆไปพร้อมกับสำลักหน้าดำหน้าแดง​ พอโดนกับตัวเองเขารู้ซึ้งเลยว่าเธอทรมานมากแค่ไหน​

ดวงตาคมแดงก่ำตวัดสายตามองคนตรงหน้า​ แล้วตัดสินใจบอกไปทั้งหมดตั้งแต่เริ่มเจอเธอครั้งแรกและสิ่งที่เขาได้กระทำไปทั้งหมดด้วย

"….."

"ไอ้เหี้ยเพลิงหายไปไหนของมันวะ โทรเป็นสิบๆสายและไม่รับ" เล้งที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาในห้องทำงานกดโทรศัพท์มือถือต่อสายตรงหาเพื่อนรักตั้งแต่เช้า​ ไม่มีวี่แววที่อีกคนจะรับเลย​ พวกเขารู้สึกเป็นห่วงไม่น้อยกลัวจะเกิดอะไรขึ้น

เพล้ง!

ตี๋ซึ่งยืนอยู่ด้วยหน้าโต๊ะทำงานของตัวเองยังไม่ทันจะได้พูดต่อรูปของพวกเขาที่ถ่ายร่วมกันทั้งสี่คนแปะอยู่ตรงฝาผนังห้องก็หล่นลงมากระทบพื้นปูนอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำเอาทั้งสองคนตกใจ​ โดยเฉพาะตี๋รีบสาวเท้าไปดูตามด้วยเล้งดีดตัวลุกขึ้นไปดูเช่นกัน

"เชี้ย! ทำไมกรอบรูปแตกเฉพาะตรงหน้าไอ้เพลิงวะ" ตี๋ก้มลงไปหยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมาดูกลับต้องตกใจเมื่อกระจกจากกรอบรูปแตกเฉพาะจุด​ เล้งชะโงกหน้ามองแล้วคิดในใจ​ มันเป็นไปได้ไงวะตกลงมาแรงขนาดนี้มันต้องแตกทั้งแผ่นดิ

"โบราณเขาว่าถ้ากรอบรูปตกลงมาแตกมันจะเป็นลางร้ายแล้วถ้าแตกตรงรูปของใครคนนั้นจะ.. หรือจะเกิดเรื่องขึ้นกับไอ้เพลิงวะ"

"กูว่ารีบขับรถไปหามันเถอะว่ะ​ มึงโทรบอกไอ้เสือดิให้รีบมาเจอที่ห้องด่วน" ยิ่งพอเล้งพูดแบบนั้นยิ่งทำให้ตี๋เป็นห่วงเข้าไปใหญ่​ ไม่ต่างจากคนพูดนักหรอก อดอยู่เฉยๆไม่ได้จึงต้องรีบไปหากลัวจะเป็นลางร้ายอย่างโบราณว่าจริงๆ

"เออๆ" รับปากจบเล้งก็รีบกดต่อสายหาเสือทันที

—————————————