อะไรคือความเมตตากรุณา
มันคือการที่ไม่รักสิ่งใดเลย
ผู้ชายใส่สูทท่าทางกำยำกำลังเดินเข้าไปยังซอยที่มืดมิด
ตามเส้นทางที่ปูด้วยก้อนอิฐ ไม่มีสัญญาณของผู้คน
ด้วยสัญชาตญาณ ความตึงเครียดของการเดินเท้าในความมืดมิดกลางดึก、ทำให้เขาซอยเท้าเร็วกว่าที่ตัวเองคิด
「……นี่มันดึกมากแล้วไม่ใช่เหรอนี่」
ชายคนที่บ่นพึมพำได้ถอนหายใจออกมา、เขาเป็นพ่อค้า
โดยหลักๆ แล้วเขาแลกเปลี่ยนสิ่งของมีค่าเช่น เพชรพลอยจินดา และโลหะมีค่า、เพื่อดำรงชีพ
โดนเฉพาะอย่างยิ่งในวันนี้、เขาได้เดินทางกลับมาหลังจากการเจรจาซื้อขายครั้งใหญ่
「ถึงอย่างนั้นก็เถอะ、ไม่คิดว่ารถม้าจะพังซะได้……」
ชายคนนี้มักจะไม่เดินทางคมนาคมไปมาด้วยเท้าของเชาเอง、แต่เขาเดินทางไปมาระหว่างร้านค้าและบ้านด้วยรถม้าส่วนตัว
แต่ว่านะ、วันนี้เพลาของรถม้ามันพัง、นี่คือสาเหตุที่ทำให้สุดท้ายเขาต้องเดินกลับบ้าน
ถึงแม้ว่า、จริงๆ แล้วระยะทางมันไม่ได้ไกลขนาดต้องใช้รถม้าในการเดินทางต้องแต่แรกก็ตามที
หลังจากนั้น、เขาก็บ่นไปตลอดทาง、ระหว่างที่เดิน
「……หือ？」
ทันใดนั้น、เท้าของเขาก็หยุดลง
จากที่ไหนสักแห่ง、เขาคิดว่าเขาได้ยินเสียงหอนของสัตว์
「สุนัขจรจัดเหรอ？」
เสียงหอนเหรอ、นั่นมันไม่ใช่เรื่องปกติเลย
แต่ถึงว่าเขา、เกิดอาการสั่นกลัวในใจ เขาก็ยังเดินต่อไป
และแล้ว、หลังจากเกิดอาการกลัวอย่างหนึ่ง ก็เริ่มกลัวอย่างอื่นต่อ、แล้วก็เกิดอาการกลัวอย่างอื่นๆ ต่อไปอีก
สัมผัสลมเบาๆ、เงาทอดยาวจากแสงไฟปรากฎที่ปลายเท้า、เสียงก้าวเท้ากระทบกับพื้นอิฐ
ความตึงเครียดที่ทำให้ไม่สามารถปริปากได้、ชีพจรของเขาค่อยๆ เต้นเร็วขึ้น และเร็วขึ้น
――เมืองหลวงยามค่ำคืน、มีบางสิ่งกับข่าวลือดำมืดอยู่
ต่างกับตอนกลางวันโดยสิ้นเชิง、ความเงียบสงัดได้เข้าปกคลุมตัวเมือง
การขโมยของ การลักพาตัว เป็นต้น、อาชญากรรมที่ใช้ประโยชน์จากความมืดมิดยามค่ำคืน เกิดขึ้นอย่างไม่ขาดสาย
แล้วเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมดไม่กี่วันก่อน、หนึ่งในนั้น、มีบางคนถูกฆาตกรรม
กระดูกสันหลังของเขาเสียววาบ、ในที่สุดเขาก็เริ่มออกวิ่ง
ตามหาสัญญาณของผู้คน、ร่างกายที่ขาดการออกกำลัง อ้วนพลุ้ยของเขาส่ายไปมา
เขาชนกับใครบางคน、ซึ่งเลี้ยวอีกแค่มุมเดียวก็จะไปยังเส้นทางถนนหลักได้แล้ว
「เห้ย！？」
ชายผู้ที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กำการวิ่ง、ได้ส่งเสียงร้องอันน่าสมเพชออกมา
เขาล้มลง、คนที่เขาได้ชนเข้าได้ย่างเข้าหาเขา
「――ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ？」
เสียงของเด็กที่เป็นธรรมชาติ มันทำให้เขาสงบลง
ที่สำคัญที่สุด、มันเป็นเสียงที่เขารู้จักดี
สายตาของเขาเริ่มคุ้นชินกับแสงไฟหรี่ๆ、ซึ่งมันได้ฉายภาพเงาของคนที่กำลังเดินเข้ามาหา。
ผมดำเงาที่กลืนเข้ากับความมืดมิด、สูทผ้าสีดำชั้นเยี่ยม
เสียงจากลำคอที่น่าดึงดูดอย่างเป็นธรรมชาติ、ดวงตาคู่อ่อนโยนที่มีสีดั่งดอกกุหลาบพันปี
จุดสังเกตที่เด่นชัดก็คือ、สิ่งที่เรียงกันอยู่ด้านล่างตาขวาของเขา、ไฝเล็กๆ 3 จุด
「อะ อา……คุณหมอ ชิซุรุ ……？」
แพทย์ประจำชุมชนที่ประจำอยู่ทางด้านทิศตะวันออกของเมืองหลวง、
ถึงแม้ว่าจะยังอายุน้อยแต่เขาก็เป็นที่ยอมรับในฝีมือ、แถมเขายังอัธยาศัยดีอีกด้วย、มีผู้คนนับไม่ถ้วนที่ชื่นชอบเขา
ชายคนนี้เคยอยู่ภายใต้การดูแลของคุณหมอ 2-3 ครั้ง、ถึงแม้ว่าตอนเขาอยู่ในสภาพครึ่งเป็นครึ่งตาย、ก็ยังเรียกเขาว่าคุณหมอ
การพบเจอกับคนที่เขารู้จัก、เขาจึงถอนหายใจยาวแสดงถึงความโล่งอก
「คุณเอมอนด์？ น่าแปลกใจนะครับ、ที่มาเจอกันในเวลาแบบนี้ในสถานที่แบบนี้」
ดูเหมือนว่าชิซุรุเองก็จำเอมอนด์ได้เช่นกัน、เขาส่งรอบยิ้มอ่อนโยนให้กับเอมอนด์
ความปั่นป่วนในใจของเขา、ได้ละลายหายไปทันตา
เมื่อเอมอนด์ได้กลับมาเป็นตัวของตัวเอง
ถึงแม้ว่าจะโตถึงวัยแล้วเขาก็ยังกลัวความมืด、น่าละอายใจอะไรเช่นนี้
เขาหัวเราะกลบเกลื่อน
「อะ ฮ่าฮ่าฮ่า……ไม่ครับ、คือว่ารถม้าของผมมันพังน่ะ……」
「นั่นมันแย่มากเลยนะ……คุณดูเหมือนจะรีบร้อนนะ、เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ？」
「เอ๋！？ เปล่า、ผมจะบอกว่าอย่างไงดีนะ……อ่า ใช่แล้ว！ ครั้งก่อนที่มาพบคุณหมอ คุณเตือนเรื่องการออกกำลังกาย、ผมเลยออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งน่ะครับ……」
อ่าใช่แล้วละ、การพูดอะไรแบบนั้นตอนนี้、มันดูน่าสงสัยสุดๆ เลย
แต่ว่าชิซุรไม่ได้ติดใจอะไร、เขาตอบกลับมาว่าอย่างนั้นเองหรอกเหรอ
「……ว่าแต่คุณหมอครับ、มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ？」
「เหตุฉุกเฉินน่ะ แถวนี้มีบ้านที่มีเด็กที่มีอาการไข้ขึ้น」
ขณะที่มือของเขาถือกระเป๋าอยู่、ชิซุรุยกไหล่ขึ้นเล็กน้อย
「เคราะห์ดีครับ ที่มันไม่ใช่เหตุการณ์ใหญ่โตอะไร」
ขนาดว่าดึกขนาดนี้เขายังทำงานอย่างเต็มที่、เอมอนด์ประทับใจ。
อย่างไรก็ตาม、ด้วยความสามารถในการรักษาที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้、การที่จะได้รับสัญญาเป็นแพทย์ประจำตัวของขุนนางก็ไม่ใช่เรื่องที่ฝันไปเลย
ไม่ได้พูดเกินไปเลย、แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยังเป็นแค่แพทย์ประจำชุมชน
ทั้งที่มีคนมากมายสงสัยเรื่องนี้、แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริงเลยสักคน
「ถ้าอย่างนั้นละก็、เพราะว่าคืนนี้เป็นวันเดือนมืด พระจันทร์เลยไม่ขึ้น、มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินเท้าเลย ขอโทษนะครับ、ที่เราเดินชนกันเมื่อกี้」
「อะ อา、ไม่ครับไม่ครับ！ เพราะทางนี้เองวิ่งมา、ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษเลยครับ！」
เอมอนด์ผู้มีลักษณะที่เป็นพ่อค้าเจ้าเล่ห์、เป็นบุคลิกที่ไม่น่าคบหา
แต่ว่า、แต่การที่โค้งขอโทษคนที่เคยดูแลเขามานั้น、ทำให้รู้ว่าเขายังมีสามัญสำนึก และความเกรงใจ
แต่ว่าในทันใดนั้น、ชิซุรุก็ได้เข้ามาใกล้ ในขณะที่ห่างกันเพียงเอื้อมมือ
ทันทีที่ความร้อน、ส่งผ่านเข้ามาที่ลำคอของเอมอนด์
「――――？」
เจ็บชา、ความร้อนที่เจ็บปวด
เขาได้เอามือมาคลำที่ลำคออย่างช้าๆ、สัมผัสที่ลื่นทำให้นิ้วของเขาหลุดออก
ส่งเสียงออกมาไม่ได้
เขาชายตามองไปยังด้านล่าง、มือที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดง
เลือดจำนวนมหาศาล、ได้พรั่งพรูออกมาจากลำคอของเอมอนด์
「――、――――」
2 คำ 3 คำ、เขาพยายามจะพึมพำอะไรบางอย่างออกมา、แต่สิ่งที่หลั่งออกมาไม่ใช่เสียงแต่เป็นเลือด
สิ่งต่อมาที่เอมอนด์เห็น、คือแสงสะท้อนของแสงไฟแวววาว、ของคมมีดสีเงิน。
ก่อนที่จะรับรู้ได้ก็อยู่ในมือของชิซุรุแล้ว、คมมีดที่เล็กแต่คมอยู่ในมือของเขา
คมมีดนั้น、ได้ย้อมไปด้วยสีแดงที่เหมือนสีเลือดของเอมอนด์
อย่างไรก็ตาม、ไม่สามารถเชื่อมโยงอะไรได้เลย
ภาพแบบนั้น、เรี่ยวแรงได้ไหลออกจากร่างกาย、ทั้งสภาพของจิตใจ
――ภาพของชายหนุ่มตรงหน้า、ลำคอได้ถูกฉีกออก
มาถึงความจริงที่ว่า、ในท้ายที่สุดแล้ว――เอมอนด์พ่อค้าจอมเจ้าเล่ห์、ได้เสียชีวิตลงแล้ว
หัวของเอมอนด์ได้ก้มลง และกองเลือดที่ไหลออกมาจากลำคอ
ก้มลงมองอย่างสมเพช、ชิซุรุได้เช็ดเลือกออกจากมีด
「……เฮ้อ」
เขาได้ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
เขาได้ถือมีดด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติราวกับถือปากกา、เก็บเข้าฝักและใส่เข้าไปข้างกระเป๋า
ต่อมาชิซุรุ、เขาได้เป่านกหวีดสีเงินขนาดเล็กที่ห้อยอยู่ที่คอของเขา
ไม่มีเสียงออกมา มันคือนกหวีดสุนัข
สักพักหนึ่ง、ที่ไม่มีเสียงออกมา、ก็ได้มีเงาขนาดยักษ์นั่งลงตรงหน้าของชิซุรุ
บริสุทธิ์และใสซื่อ、ขนสีดำที่ย้อมไปด้วยสีเดียวกับกลางคืน
มีเพียงดวงตาคู่ที่ประดับไปด้วยสีทอง、ส่องประกาย
「เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว、คุณ」
หมาป่าสีดำได้เปลี่ยนรูปร่างให้เท่ากับมุมมองในระดับสายตาของชิซุรุ
เสียงที่ราวกับกระดิ่งแก้ว、ได้สั่นพ้องอย่างเบาๆ
ถ้าไม่รู้มาก่อนละก็、ยากที่จะรู้ในทันทีว่าเป็นเสียงที่ออกมาจากหมาป่าตัวนี้
「ชายคนนี้ทำเงินจากการค้าขายและขโมยอัญมณีปลอมอย่างนั้นเหรอ？ อย่างน้อย、ก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้น」
「อะ ฮ่าฮ่า……」
ขณะที่พลางชำเลืองมองไปที่ศพด้านล่าง、พลางสูดจมูก สูดดม、หมาป่าพึมพำอย่างไม่สนใจ
ยิ้มเข้าหาชิซุรุอย่างสนิทสนมคุ้นเคย และเลียไปที่แก้ม
「วันนี้ขอรบกวนเหมือนเช่นเคยได้ไหม、เลดี้」
「รับทราบค่ะ、ที่รัก」
เสียงสั่น
เสียงจากบรรยากาศรอบๆ ที่สั่นไหว
ไม่ใช่เพียงแค่บรรยากาศรอบๆ、แต่หมาป่าสีดำที่ถูกเรียกว่าเลดี้ก็ด้วย
แทนที่เงาของบรรยากาศที่สัมผัสได้、ควรจะพูดอีกครั้งไหมนะ
ในที่สุดเงานั้นก็、ก็ถูกลอกออกมาจากผืนดิน
ไม่ช้าก็เป็นตัวของตัวเอง、สั่นไหวและหมุน、มันเริ่มที่ขยับเหมือนกับร่างต้น
「เอาละ、กินซะ ร่างแยกของฉัน、ด็อพเพิลเก็งเกอร์」
หลังจากที่เงาได้รับคำสั่งจากร่างต้น、ศพของเอมอนด์ก็ถูกกลืนกิน
ทั้งเลือด、ทั้งเนื้อ、ทั้งกระดูก、ทั้งเสื้อผ้า、ทั้งรองเท้า、และสิ่งของที่พกอยู่ทุกอย่าง、ได้ถูกลืนกินทั้งหมดโดยที่ไม่สนว่าจะเป็นอะไร
และต่อมาเพียงนับ 5 วินาที สถานที่นี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกเก็บกวาด
ไม่มีแม้แต่หยดเลือด、เงาได้กลืนกินทุกสิ่ง、และมันก็ได้กลับมาภายใต้เท้าของเลดี้
ชิซุรุ、ได้ลูบหัวเลดี้อย่างอ่อนโยน
หมาป่าสีดำได้แสดงท่าที่พึงพอใจอย่างมาก และส่งเสียงครางในลำคอกลับ
「กลับจุดนัดพบกันเถอะ、เลดี้」
「อือ เดี๋ยวแบกเอง ขึ้นมาเลย」
เลดี้ได้เอนหลังของเธอลง、ชิซุรุขึ้นไป
ทันใดนั้น、เธอก็ได้กระโดดโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง、ได้เคลื่อนที่ไปยังหลังคาของตึกใกล้ๆ、และเริ่มที่จะวิ่งดั่งสายลม
「นี่、ที่รัก ฉันขออ้อมสักนิดได้ไหมคะ」
เลดี้เสนอ、ชิซุรุได้ควักนาฬิกาพกออกมาและดูเวลา
「ได้สิ เรายังพอมีเวลาอยู่、พยายามอย่าให้เป็นที่สังเกตนะ」
「แน่นอน、ฉันรู้อยู่แล้วน่ะ」
เส้นทางถูกเปลี่ยน、จากทิศทางที่มุ่งหน้าไปยังเมื่อกี้、ที่นี่คือหอนาฬิกาที่อยู่ในจุดที่สูงที่สุดของเมือง
ขึ้นไปยังด้านบนเพื่อลง、ชิซุรุและเลดี้ได้ชำเลืองมองทิวทัศน์ด้านล่างของเมืองหลวง
「……สวยจังเลยนะ」
ชิซุรุพึมพำ
สิ่งที่อยู่ด้านล่างนั้น、คือทัศนภาพของเมือง ใน・ต่าง・โลก
และแล้ว、หมาป่าสาวสีดำเลดี้ก็เข้าไปใกล้เขา
เช่นนั้น หนึ่งคนกับหนึ่งตัว ก็เฝ้ารอจนเวลานัดมาถึง
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
