เตียงไม้ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดไม่หยุด
ตอนนี้ฉันกำลังขึ้นคร่อมอยู่บนตัวลิซ่า แฟนเก่าของโทรุ
เนอิ และ โซอาระ นอนหมดแรงอยู่ในบริเวณใกล้เคียง
“อร๊าง! ฉันไม่ไหวแล้ว! ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”
“อะไรวะ เสร็จแล้วงั้นเหรอ”
ฉันผลักลิซ่าที่กำลังจะสลบออกไปข้างๆ แล้วนั่งลงที่ขอบเตียง
ฉันหันกลับไปมองทั้งสามสาวบนเตียง แล้วฉันก็หัวเราะ
รู้สึกดีจริงๆ
เป็นความรู้สึกที่ดีที่ได้เล่นกับผู้หญิงที่ฉันขโมยมาจากโทรุ
“ใบหน้าของไอ้เวรนั่นมันช่างเป็นผลงานชิ้นเอกที่แท้จริง”
ตลกชิบหาย ไม่ว่าจะนึกถึงอีกกี่ทีก็ยังทำให้ขำได้ตลอด
ผู้หญิงที่มันคิดว่ามันรักทรยศและโยนแหวนให้มัน ต้องเป็นไอ้โง่แค่ไหนถึงได้เจอแบบนี้?
ลิซ่าเป็นของฉันมานานแล้ว
และดูเหมือนแกจะไม่รู้เรื่องนี้จนตายแน่นอน
ไม่เพียงแค่ลิซ่าเท่านั้น แต่เนอิและโซอาระต่างก็รักโทรุด้วย
ฉันรู้สึกสงสารพวกเธอทั้งคู่จริงๆ พวกเธอทรยศคนที่ตัวเองรักโดยที่ความรักยังไม่ได้ถูกเติมเต็มได้อย่างไรกัน?
ฉันกระซิบบอก เนอิ และ โซอาระ
ได้เวลาลงดันเจี้ยนแล้ว
ลิซ่า เนอิ และ โซอาระไม่มีความรู้สึกกับฉัน
ที่พวกเธอเป็นแบบนี้เพราะความสามารถบางอย่างที่ฉันมี
“ตาปีศาจแห่งความยั่วยวน”
…ความสามารถหายากที่ทำให้เพศตรงข้ามตกหลุมรักผู้ใช้
ตอนที่สกิลนี้ปรากฏ ฉันก็ดีใจจากก้นบึ้งของหัวใจ
จากใจจริงเลยนะ ฉันเหนือกว่าใครๆทั้งนั้น
คนที่มีทั้งร่างกาย สติปัญญา บุคลิกลักษณะและความสามารถที่ไร้ที่ติในทุก ๆ ด้าน
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ลิซ่า เนอิ และโซอาระ จึงเลือกโทรุ
ไม่เพียงแค่นั้น ถึงแม้ว่าผู้คนในเมืองนี้จะรักฉัน แต่ความจริงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง พวกเขามีความสุขที่ได้พูดคุยและอยู่กับโทรุ
ฉันอิจฉามาก หัวของฉันแทบจะระเบิดเพราะความโกรธ
แล้วฉันก็มีสกิลที่ดีที่สุด
ลิซ่าผู้ที่ซึ่งปฏิเสธในตอนแรก ก็ยังถูกฉันควบคุมได้
ตอนนี้ฉันฝึกให้เธอเชื่องและเล่นกับเธอทั้งวันทั้งคืน
วันที่ซ่อนตัวและเล่นสนุกกับเธออยู่หลังต้นไม้โดยที่โทรุมันยืนอยู่ข้างหน้าและไม่รู้เรื่องอะไรเลยมันช่างสนุกซะจริง แล้วก็รู้สึกดีที่ได้เอากับเธอได้ตลอดเวลาโดยที่ฉันไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน
และตอนนี้ฉันเล่นกับเธอมากขึ้นกว่าเดิมเพราะไม่มีไอ้โทรุที่น่าสมเพชอยู่ที่นี่อีกต่อไป
ในฐานะผู้กล้า ฉันได้รับภารกิจเพื่อต่อสู้กับราชาปีศาจ
ราชาปีศาจ เป็นภัยพิบัติที่ปรากฏขึ้นทุกๆร้อยปี
เป็นเรื่องปกติที่พวกมันจะโผล่ออกมาจากเผ่าปีศาจ แต่บางครั้งพวกมันก็มาจากมนุษย์
ฉันต้องได้รับอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่มีอยู่ในทวีปนี้และชนะการต่อสู้กับราชาปีศาจ
มันจะต้องลำบากมาก แต่ชื่อเสียงและเงินที่ฉันจะได้รับตอบแทนมีมากมายมหาศาล
ฉันได้รับการติดต่อจากขุนนางที่ต้องการความช่วยเหลือ
หากฉันประสบความสำเร็จ ฉันสามารถทำกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่ฉันต้องการ
หรือแม้แต่เจ้าหญิงของประเทศนี้
อนาคตของฉันมันช่างรุ่งโรจน์เสียจริง
โทรุ แกควรเตรียมพร้อมที่จะได้เห็นชื่อของ เซอิน ถูกจารึกลงไปในหน้าประวัติศาสตร์
ฮ่าๆๆๆ
“ห๊ะ! มังกรถูกฆ่าแล้วเหรอ!”
ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเรื่องราวของคุณลิเบียน
ฉันไปถึงพื้นที่ห่างไกลในประเทศเพื่อนบ้าน แต่ไม่มีวี่แววของมังกรแดงซึ่งเป็นเป้าหมายของฉัน
“ฉันเองขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น”
“เปล่า ฉันก็แค่แปลกใจเล็กน้อยที่ข่าวนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ใครเป็นคนฆ่ามันกัน”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าใครฆ่า เมื่อฉันเข้าไปในป่าเพื่อสำรวจ ก็พบว่ามังกรแดงตัวนั้นตายแล้ว”
ฉันกัดฟันแน่นอย่างเงียบๆในขณะที่นั่งฟังท่านลอร์ดพูด
ความโกรธภายในจิตใจฉันมันกำลังพุ่งสูงขึ้น
การฆ่ามังกรตัวนั้นน่าจะเป็นการเปิดตัวครั้งแรกของฉันในฐานะผู้กล้าสิ!
ฉันตั้งใจจะช่วยเมืองใกล้กับที่ที่มังกรตัวนั้นซ่อนตัวอยู่ แต่ตอนนี้ แผนทั้งหมดของฉันพังทลาย!
ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แต่แกจะต้องชดใช้สำหรับการมาเล่นตลกกับฉัน
หลังจากที่ได้พูดคุยกับท่านลอร์ดแล้ว ฉันก็ออกจากคฤหาสน์ไป
“เซอิน นายโกรธเหรอ?”
“ฉันไม่!”
“นี่! ทำไมเราไม่ลืมเรื่องมังกรแล้วไปทำอะไรดีๆที่โรงเตี๊ยมล่ะ”
“หุบปากสักทีได้ไหมเนอิ”
“ฉันสงสัยว่าใครเป็นคนปราบมังกร เพราะมันไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่นักผจญภัยธรรมดาๆจะสามารถเผชิญหน้ากับมันได้”
“มันไม่สำคัญอีกต่อไป ผู้คนอยู่ในความสงบแล้ว และฉันก็ผิดหวัง สำหรับตอนนี้ เรามาเปลี่ยนแผนของเราแล้วเดินหน้าต่อไปกันเถอะ”
ใช่ คราวหน้าฉันจะแสดงผลงานที่ยอดเยี่ยมให้ผู้คนได้เห็น
ในท้ายที่สุด ฉันจะได้รับดาบศักดิ์สิทธิ์ และมันจะเป็นกุญแจสุดท้ายในฐานะฮีโร่ของฉัน
เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าฉันมีคุณสมบัติที่จะได้ครอบครองดาบศักดิ์สิทธิ์
แม้ว่ามันจะรบกวนจิตใจฉันที่ไม่ได้เป็นคนฆ่ามังกรด้วยตัวเอง แต่ฉันสามารถแสดงให้โลกเห็นว่าฮีโร่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับอาวุธที่สง่างามและทรงพลัง
มังกรมันก็เป็นเพียงแต่โบนัส
เป้าหมายที่แท้จริงคือวิหารแห่งดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งอยู่ในเมืองลิวิโอ
“เห้ย เห้ย เห้ย!! ใครมันเป็นคนเอาดาบศักดิ์สิทธิ์ไปวะ!”
เมื่อฉันเข้าไปในวิหารฉันรู้สึกสิ้นหวังเมื่อเห็นว่าดาบศักดิ์สิทธิ์ซึ่งควรจะอยู่บนแท่นนั้นไม่ได้อยู่ที่นั่น
ฉันแน่ใจว่ามันอยู่ที่นี่แน่ๆ!
หากผู้ครอบครองดาบศักดิ์สิทธิ์ตาย โดยจะกลับมาที่นี่โดยอัตโนมัติ
และบันทึกการเสียชีวิตของผู้ถือครองคนก่อนมันก็แม่นยำ
นั่นเป็นเหตุผลที่ดาบควรจะอยู่ที่นี่
“ใจเย็นๆก่อน เซอิน”
“หุบปากไปเลย อีกระxรี่!”
ฉันผลักลิซ่าและเตะไปที่หน้าเธอเมื่อเธอล้มลงไปกองกับพื้น
“อย่าลุกขึ้นมานะ ไม่งั้นฉันฆ่าเธอแน่!”
“ฉันขอโทษ”
ฉันอารมณ์เสียไม่ได้
แผนของฉันมันพังไปหมด
ตั้งแต่ฉันกับโทรุแยกทางกัน ด้วยเหตุผลบางอย่าง แผนของฉันก็ล้มเหลว
เครื่องราวต่างๆมันควรจะไปในแบบที่ฉันต้องการสิ
ตั้งแต่โทรุจากไป…?
ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้ มันไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกซะจากภาระ
สิ่งที่ขวางทางฉันได้คือสิ่งที่อยู่ในเลเวลที่สูงกว่าเท่านั้น
ฉันจะฆ่ามันซะ ไม่ว่ามันจะเป็นใครถ้าฉันเจอหน้ามันที่ไหนหรือเมื่อไหร่ฉันจะฆ่ามันอย่างแน่นอน
ดาบศักดิ์สิทธิ์เป็นของฉัน!
ฉันเปลี่ยนแผนและตัดสินใจไปเที่ยวลันตัตต้า
มีดันเจี้ยนที่ยังไม่ได้สำรวจซึ่งมีระดับความยากสูง
หากเคลียร์มันจนจบ ชื่อของฉันจะถูกกระจายอย่างรวดเร็วเหมือนในฐานะผู้กล้า
อย่างไรก็ตาม แผนของฉันก็ล้มเหลวอีกครั้ง
“ดันเจี้ยนเหรอ? อ่า.. เมื่อเดือนที่แล้วก็มีเรื่องแบบนั้น”
นักผจญภัยที่ฉันถามเส้นทางตอบด้วยใบหน้าที่คลุมเครือ
คำตอบของเขาฉันไม่สามารถเข้าใจได้เลย
ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร ฉันจึงไปที่ดันเจี้ยน
“นี่มันอะไรกันวะ?!”
ในใจกลางเมืองมีรูขนาดใหญ่อยู่บนพื้น
ฉันไม่รู้ว่ามันลึกแค่ไหน มืดเกินไปที่จะมองเห็นด้านล่างเมื่อฉันมองเข้าไป
มันเกิดห่าอะไรขึ้นที่นี่?
ฉันรู้สึกประหลาดใจมากจนฉันล้มลงคุกเข่า
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
