A Warrior Exiled by the Hero and His Lover 1 เนรเทศ

เซอิน หัวหน้าปาร์ตี้ผู้กล้าเดินเข้ามาหาฉันแล้วพูดว่า

“ขอโทษทีนะแต่นายถูกไล่ออกจากปาร์ตี้แล้ว”

“ทำไมกันล่ะ ฉันก็อยู่กับนายมาตั้งนานแล้ว”

เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก อยู่ด้วยกันตั้งแต่ออกจากบ้านเกิด

และช่วยเหลือกันและกันมาตลอด

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น แต่รวมถึงสมาชิกอีก 3 คนด้วย

เนอิ-นักรบ,โซอาระ-นักบวช,ลิซ่า-นักเวทย์

พวกเรา5คนรวมกันเป็นกลุ่ม “ไวท์แฟงค์(เขี้ยวขาว)”

จริงอยู่ที่ช่วงหลังๆฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นภาระของกลุ่ม

และความสามารถของฉันจะไม่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องเหมือนคนอื่นๆ

แต่เรื่องนี้มันกระทันเกินไป

“รู้อะไรมั้ย,โทรุ?”

“ฉันยังมีเวลาให้พัฒนา นายเองก็จะถูกเลือกให้เป็นฮีโร่และจะต้องผจญภัยอีกมากมาย เพราะงั้นพาฉันไปในฐานะนักรบเถอะ”

“นั่นแหล่ะคือสาเหตุ การเปิดตัวของฉันในฐานะผู้กล้ามันถึงสำคัญไงล่ะ มันคงจะไม่ดีแน่หากเพื่อนร่วมปาร์ตี้ของฉันดันตายในการต่อสู้ครั้งแรกของเรา เพราะงั้นได้โปรดเข้าใจด้วย”

ทำไมฉันถึงสังเกตุได้ถึงความเห็นใจอันน้อยนิดของเขากัน

อยากจะรู้จริงๆ

คำพูดที่ออกจากปากเพื่อนสนิทของฉันมันช่างว่างเปล่า

ฉันหันไปมองที่ลิซ่าแฟนสาวของฉัน ฉันแน่ใจว่าเธอจะต้องเห็นด้วยกับฉันอย่างแน่นอน

“ฉันก็คิดว่าเซอินพูดถูกนะ โทรุไม่สามารถอยู่ในกลุ่มนี้ได้อีกต่อไป เธอคงจะตายในเร็วๆนี้แน่ๆ เธอไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับพวกเราอีกต่อไปแล้ว”

“ลิซ่า….?”

ทันใดนั้น

ดวงตาของฉันก็สังเกตเห็นที่มือขวาของเธอ

มีแหวนอยู่บนนิ้วนางของเธอ แหวนที่ฉันไม่รู้จัก

มันคืออะไรกัน นั่นควรจะเป็นแหวนที่ฉันมอบให้เธอไปสิ

ลิซ่าสังเกตุได้ถึงสายตาของฉัน เธอจึงรีบซ่อนมือขวาของตัวเองไว้

ฉันมองไปที่อีก3คนที่เหลือ

ทั้ง4คนในกลุ่มนอกจากฉันนั้นสวมแหวนแบบเดียวกัน

ดวงตาของฉันเริ่มเป็นประกายเปียกชื้น ลึกลงไปฉันก็เริ่มใช้ความคิด

นั่นคือเหตุผลงั้นหรอ? ฉันขวางทางพวกเขางั้นหรอ?

แฟนของฉันนอกใจฉันไปคบกับเพื่อนสนิทของฉัน?

มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ตลอดเวลาที่ผ่านมาทำไมฉันถึงไม่รู้เลยล่ะ?

ฉันไม่รู้อะไรเลย…บางทีนี่อาจจะเป็นความหวาดระแวงของฉันที่ประดังออกมาและฉันก็ทำได้แค่จินตนาการถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น

อย่างไรก็ตามมันไม่มีที่ยืนให้ฉันอีกต่อไปในปาร์ตี้นี้

“ยังไงนายก็คงเห็นได้ชัดแล้วสินะ กลับไปที่หมู่บ้านอย่างเงียบๆ
แล้วสนับสนุนพวกเราอยู่ไกลๆจะดีกว่า”

“ไอ้สารเลวเอ๊ยยย”

ฉันต่อยหน้าเซอินด้วยความโกรธแค้น

ถึงจะรู้ว่าต่อยมันไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้ แต่ฉันก็ยอมรับอยู่เฉยๆไม่ได้เช่นกัน

ไอเลวนี่ถึงจะรู้ว่าฉันกับลิซ่าหมั้นกันไปแล้วแต่มันก็ยังทำ

ยิ่งไปกว่านั้นฉันก็รู้สึกเบื่อหน่อยกับตัวเองที่ดันเป็นคนอ่อนโยนมากเกินไป

ที่ดันมองไม่เห็นสันดานแท้ๆของเพื่อนสนิทของตัวเอง

ขณะที่เซอินยืนขึ้น มันก็ยิ้มให้ฉัน

มันล้อเลียนฉันเหมือนฉันเป็นไอโง่

ไม่สำคัญว่าฉันจะทำอะไรลงไป เพราะตัวมันเก่ง,แข็งแกร่ง,หน้าตาดี และได้รับเลือกให้เป็นผู้กล้า

ฉันควรจะกระทืบมันให้มากกว่านี้ แต่ฉันกำลังรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่

“หยุดนะโทรุ,นายมันน่ารังเกียจ”

“หยุดเถอะโทรุ มันไม่คุ้มค่าหรอก”

“นายมันขยะ,โทรุ”

ในขณะเดียวกันเพื่อนสมัยเด็ก3คนของฉันกำลังปกป้องเขา

และลิซ่าก็กำลังมองมาที่ฉัน ก็เพียงพอแล้วที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บที่หัวใจมากขึ้นไปอีก

“นี่! ฉันคืนให้เธอ ตอนนี้ก็ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว”

“!?”

ลิซ่าโยนแหวนที่ฉันเคยมอบให้เธอ มันกระแทกเข้ากับหน้าอกฉันแล้วกลิ้งไปบนโต๊ะ

ลูกค้าทั้งร้านหันมามองพวกเรา

“ยกโทษให้เขาเถอะลิซ่า เป็นเรื่องปกติที่จะโทรุสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น”

“นั่นสินะ ฉันก็ทำไม่ถูก ขอโทษด้วยแล้วกันนะโทรุ”

ฉันพูดไม่ออก ต่อหน้าทุกคน ฉันเหมือนเป็นคนผิด

และลิซ่าไม่รู้สึกผิดที่ทรยศฉัน

วันเวลาที่เราได้ใช้ร่วมกันเริ่มจางหายไปอย่างรวดเร็ว

ฉันเหนื่อยกับอะไรพวกนี้แล้ว

ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับพวกนี้อีกต่อไปแล้ว

ฉันกำลังออกไปจากที่นี่ ออกจากกลุ่มที่น่าขยะแขยงนี้

“พวกนายทั้งสี่คนดีต่อฉันมาก ดูแลตัวเองด้วย ลาก่อน”

“เป็นเรื่องที่ดีที่นายยอมรับได้นะ”

“ใช่ โชคดีนะ แล้วเจอกันล่ะ”

ลาก่อนเพื่อนเก่าและคนรักของฉัน

ฉันออกจากเมืองและเดินทางต่อไปในทุ่งหญ้า

ฉันไม่ได้ตัดสินใจว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันแค่ต้องการหนีจากพวกเขาทั้งหมดโดยเร็วที่สุด

ฉันเป็นผู้แพ้โดยสมบูรณ์…

ฉันแบมือขวาและจ้องไปที่แหวน

ตอนที่ฉันให้สิ่งนี้กับเธอ เธอดูมีความสุขมากจริงๆ

เธอยังตอบรับความรู้สึกของฉันด้วย

ฉันกัดฟันและเริ่มร้องไห้

“จากนี้ไปฉันจะเลือกเส้นทางใหม่ สิ่งนี้มันไม่จำเป็นกับฉันอีกต่อไปแล้ว”

ฉันหยุด หายใจเข้าลึกๆ แล้วโยนแหวนออกไปในทุ่งหญ้า

ฉันเสียใจมากจนรู้สึกเหมือนจะตาย ฉันอยากจะฆ่าไอสารเลวเซอินซะตอนนี้เลย

แต่ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น มันคืออดีตเพื่อนสนิทของฉัน ถึงแม้ว่ามันจะขี้ขลาดก็ตาม

และการฆ่ามันก็ไม่ทำให้ลิซ่ากลับมาหาฉัน

“อ๊ากกกกก!!!”

ฉันนั่งลงและชกหมัดในความฝัน

อารมณ์และความรู้สึกอันหลากหลายหมุนวนรอบตัวฉัน และขัดจังหวะความคิดของฉัน

ปกติฉันจะไม่ทำแบบนั้น แต่สำหรับผู้ชายที่มีมารยาทอย่างฉัน ความเจ็บปวดนี้ฉันก็ยังทนไม่ได้

หัวใจของฉันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ร่างกายของฉันฉีกขาดออกจากภายใน

มีอะไรผิดปกติกับฉันรึไงเล่า? แล้วเซอินมันมีดีอะไร?

ฉันเป็นอะไรสำหรับเธอกันแน่

เธอคิดยังไงตอนที่ได้นอนกับมัน?

เธอทรยศฉันได้ยังไง?

ไม่มีใครตอบคำถามที่เกิดขึ้นในตัวฉัน

ฉันไม่หยุดต่อยพื้นแม้ทั่วทั้งมือจะมีเลือดไหลออกมา และในที่สุดฉันก็สงบลงได้

ฉันหวังว่านี่จะช่วยให้จิตใจของฉันปลอดโปร่งอย่างน้อยก็นิดหน่อย

แม้ว่าฉันยังคงรู้สึกเศร้า

ฉันลองคิดเกี่ยวกับอนาคต

ตอนนี้ไปที่ประเทศเพื่อนบ้านและเริ่มต้นใหม่ก่อนจะดีกว่า

ฉันยังไม่แน่ใจว่าจะต้องทำอย่างไร

และฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่

สกิล

ฉันรู้ว่าฉันไม่มีสเตตัสที่ดีนัก

ถึงจะมีสกิลมากมาย แต่ก็ไร้ประโยชน์

อย่างดีที่สุด มันก็ทำได้แค่ลดความเสียหาย เสริมความแข็งแกร่งของร่างกาย และเพิ่มประสิทธิภาพของสกิล

สกิล “สะสม” อันลึกลับนี้ ซึ่งฉันตั้งชื่อตามตัวเอง มันไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
 

การใช้สกิลนั้นไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด ถึงแม้ว่าฉันจะขอให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบสเตตัส พวกเขาไม่สามารถให้คำตอบแก่ฉันได้ มันเป็นทักษะที่ไม่รู้จัก และไม่รู้ว่ามันเป็นทักษะแบบเปิดใช้งานอัตโนมัติหรือไม่ ไม่รู้ ไม่รู้จัก ไม่รู้อะไรเลย

ถ้าฉันมีความสามารถที่แข็งแกร่งเท่ากับของเซอิน ฉันก็คงจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

ไม่ใช่ว่าฉันเป็นผู้กล้า แต่เมื่อเทียบกับเขาแล้ว ค่าสถานะของฉันมันห่วย

น่าเสียดาย แต่เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันเป็นภาระ

ฉันไม่แน่ใจว่าฉันสามารถหาประโยชน์อะไรกับสกิลนี้ได้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะใช้มันอย่างไรให้เป็นประโยชน์

เป็นเรื่องปกติมากที่ผู้คนจะปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นภาระเมื่อฉันอายุ 20 ปี และฉันมีสกิลเหล่านี้

“วูฟ วูฟ!”

สุนัขปีศาจสีดำเพิ่งปรากฏตัวต่อหน้าฉัน

ฉันชักดาบที่อยู่บนหลังของฉันและกำไว้แน่น

“เอาล่ะนะ!”

*เสียงครางอย่างเจ็บปวด*

ในชั่วพริบตา ปีศาจก็นอนอยู่บนพื้น

มันเคยเป็นมอนสเตอร์ประเภทที่ทำให้ฉันลำบากเมื่อออกจากเมือง และตอนนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉัน

แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก.

มีเสียงเหมือนกระจกแตกในตัวฉัน

《ประกาศ: เนื่องจากค่าประสบการณ์ สะสม ถึงขีดจำกัดแล้ว จะให้ค่าตอบแทนเพิ่ม 100 เท่า

《ประกาศ: การตอบแทนค่าประสบการณ์ถูกคูณด้วย 10 เนื่องจากผลของเอฟเฟกต์สกิลเพิ่มขึ้น》

《ประกาศ: เลเวลกลายเป็น 300》

《ประกาศ : เผ่าพันธุ์ปัจจุบันไม่สามารถรักษาเสถียรภาพของร่างกายได้ เริ่มต้นการสร้างร่างทางกายภาพใหม่》

《ประกาศ: การสร้างร่างทางกายภาพเสร็จสมบูรณ์ เผ่าพันธุ์ได้กลายเป็น ดราโกนิวท์》

ข้อความปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน

นี่ฉัน… ฉันไม่ใช่มนุษย์แล้วเหรอ?

Favorite