บทที่ 117 ฉันต่างหากที่เป็นลูกพี่
ท่ามกลางการตะโกนร้องของชายผมยาว ชายจำนวนไม่น้อยเตรียมที่จะก้าวเข้ามาข้างหน้า
ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพลางพูดกับเหอจุนว่า“ดูเหมือนคำพูดของนายจะไม่ค่อยมีน้ำหนักนะ สงสัยว่าการทำหน้าที่ลูกพี่ของนายจะล้มเหลวแล้วแหระ”
เหอจุนโมโหจนกัดฟันกรามแน่น ตะโกนขึ้นเสียงดังอีกครั้งว่า:“แม่มึงอย่าขยับนะ ใครกล้าก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะสั่งให้คนมาจัดการเดี๋ยวนี้”
เมื่อสิ้นเสียงของเขา ลูกน้องทั้งหมดของเขาก็หยุดฝีเท้าลงพลางมองไปที่ชายผมยาว
ชายผมยาวมองไปที่เหอจุนด้วยสายตาว่างเปล่า โบกมือ ไม่กล้าก้าวเท้าไปข้างหน้า
ลู่เสี้ยงหยางเหลือบมองถังหลงครู่หนึ่ง ถังหลงรีบเดินเข้ามาเพื่อช่วยหลิวผิง ออกมาจากไม้ที่ดามอยู่
หลิวผิงหายใจแผ่วเบา พยายามที่จะลืมตา เมื่อเห็นถังหลงก็รู้สึกประหลาดใจ
ถังหลงยิ้มพลางพูดว่า“นายเป็นหนี้ชีวิตฉันแล้วนะ”
หลิวผิงมองหน้าลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ
เขาไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางที่มีสถานะที่สูงศักดิ์แบบนี้ จะกล้าเข้าถ้ำเสือ
“ลูกพี่ ชีวิตผมนับตั้งแต่นี้ผมขอยกให้พี่”แม้ว่าน้ำเสียงของหลิวผิงจะดูอ่อนแรง แต่ดูหนักแน่น
ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า เพราะแน่นอนว่าเขารับรู้ได้ถึงความจริงใจของหลิวผิง อย่างน้อยก่อนหน้านี้เขาก็เรียกตนว่าคุณชายลู่ ตอนนี้เปลี่ยนมาเรียกลูกพี่แทน ก็เหมือนว่าเขานั้นกลายเป็นคนในครอบครัวของตัวเองแล้ว
“พอได้แล้ว ตอนนี้พวกนายก็ช่วยฉันได้แล้ว ปล่อยฉันได้หรือยัง?” เหอจุนพูดขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน
“ได้สิ”ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ปล่อยมือออกจากลำคอของเหอจุน
“อะไรกัน?เหอจุนรู้สึกแปลกใจ เขาก็แค่พูดสิ่งที่ต้องการในใจออกมา คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะปล่อยเขาจริงๆ
ไม่นาน สายตาของก็เปล่งประกายความโหดเหี้ยมออกมา รอตนกลับไปยังที่ๆปลอดภัยให้ได้ก่อน ก็จะรีบรวบรวมคนกลับมาจัดการกับพวกเขาสามคนให้ราบเป็นหน้ากลอง
“ลูกพี่ อย่าปล่อยมันไปนะ”ถังหลงกับหลิวผิงต่างร้อนใจ
แต่ลู่เสี้ยงหยางก็ยังคงเพิกเฉย ปล่อยเหอจุนจากไป
ภายในใจของเหอจุนรู้สึกฮึกเหิม แข็งใจก้าวเท้าออกไป
ก้าวแรก ก้าวที่สอง ก้าวที่สาม!
ไม่นานเหอจุนก็ค่อยๆคลายความกังวลลง ทุกก้าวที่ก้าวออกห่างจากลู่เสี้ยงหยางก็เท่ากับว่าเขาก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเขาเริ่มเดินห่างจากลู่เสี้ยงหยางได้ประมาณห้าเมตร ก็เท่ากับว่าเขาได้ออกจากรัศมีการโจมตีของลู่เสี้ยงหยางแล้ว
เหอจุนยิ้มในใจ สวรรค์ช่วยเขาไว้จริงๆที่ในเวลานี้ลู่เสี้ยงหยางกลับปล่อยเขาออกมา ถ้าอย่างงั้นต่อจากนี้ก็อย่ามาโทษว่าฉันโหดเหี้ยมก็แล้วกัน
อุ๊ก!
จากนั้น ขณะที่เขากำลังมีความคิดเช่นนี้อยู่ เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดของท้ายทอย ความเจ็บปวดนี้ลุกลามมาที่คอหอยของเขา
ในขณะเดียวกัน ก็มีเลือดกระอักออกมาจากลำคอ
เหอจุนตกใจมากใช้สองมือจับที่ลำคอ เขาพบว่าคอของตนเป็นรู รูนี้ทะลุผ่านลำคอของเขา
เพราะมีดเล็กของลู่เสี้ยงหยางที่ลอยทะลุผ่านลำคอของเขานั้นไร้เสียง
ลู่เสี้ยงหยางนั้นเคยเรียนวิชามีดบินมากว่าห้าปี จนสามารถใช้มีดบินได้อย่างชำนาญ
ตอนนี้เขาสามารถจู่โจมศัตรูได้ในระยะร้อยก้าว
โดยไม่ต้องพูดถึงระยะใกล้ที่จะสามารถใช้มีดบินแทงทะลุผ่านลำคอของเหอจุน
“ทักษะการใช้มีดบินช่างเยี่ยมยอดจริงๆ”ดวงตาของถังหลงและหลิงผิงเกือบจะทะลักออกมาทักษะการใช้มีดบินเช่นนี้ในยุทธภพนี้หาเจอได้ยาก แทบจะไม่มีใครได้สืบทอด แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลูกพี่ของตนนี้มีความเชี่ยวชาญ
ห๊า!มีดบินเหรอ?สายตาของลูกน้องเหอจุนรีบหดลงทันที ต่างก็ล้วนรู้สึกชาบริเวณลำคอ
เพราะเมื่อสักครู่นี้ ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งได้แสดงความสามารถในการใช้มีดบินไปอย่างไม่มีที่ติ พวกเขาไม่รู้เลยว่า มีดบนเล่มต่อไปจะแทงเขาที่ลำคอของ
เขาหรือไม่
สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางไร้ความรู้สึกราวกับเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้ทำร้ายคนอย่างงั้นแหนะ เขามองไปที่ชายผมยาวแล้วพูดว่า:“นายคิดว่าความสามารถของนายเมื่อเปรียบเทียบกับเหอจุนแล้วใครจะแพ้จะชนะ?”
ชายผมยาวไม่กล้าตอบ
คำพูดของลู่เสี้ยงหยางนั้นชัดเจน แม้แต่พี่ใหญ่ของเขาเหอจุนก็สามารถถูกฆ่าให้ตายได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนไม่เอาไหนอย่างเขาล่ะ?
เมื่อเห็นว่าชายผมยาวผู้นั้นไม่พูดไม่จา สายตาของลู่เสี้ยงหยางกวาดสายตามองชายที่เหลือพลางพูดอย่างราบเรียบว่า:“มีสองทางเลือก ทางเลือกแรก มาเป็นลูกน้องฉัน ทางเลือกที่สองอยากจะไปก็รีบหนีให้ไวๆ”
ต่างคนต่างจ้องมองกันไปมา ราวกับว่ากำลังมองดูว่าแต่ละคนนั้นจะตัดสินใจอย่างไร
ไม่กี่วินาทีต่อมา ทุกคนก็ต่างพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างนับถือว่า “ต่อไปนี้พวกเราเต็มใจที่จะเป็นลูกน้องของท่าน”
พวกเขาเหล่านี้ไม่มีทักษะอะไร ทำเป็นแค่ฆ่าคน หาออกไปจากที่นี่แล้วก็คงทำได้เพียงใช้ชีวิตไปวันๆเท่านั้น
หากจะเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมก็คงสู้อยู่ที่นี่ไม่ได้ อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นคนมีความสามารถคนหนึ่ง
“นายล่ะ?ก็เต็มใจที่จะอยู่ที่นี่ใช่ไหม?” ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่ชายผมยาวพลางพูดขึ้น
ชายผมยาวพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ภายในใจรู้สึกไม่พอใจ ต้องมีสักวันหนึ่งเขาจะต้องยึดตำแหน่งและแทนที่ลู่เสี้ยงหยางให้ได้
“ดีมาก นายเลือกหนทางที่ถูกต้องแล้ว แต่ว่าใครก็ตามที่ติดตามฉัน ขอเพียงแค่ไม่คิดหักหลัง ต่อไปพวกนายก็จะได้รับการตอบแทนอย่างคุ้มค่า”ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้นอย่างราบเรียบ พลางนำยาเม็ดหนึ่งใส่ไว้บนมือชายผมยาวผู้นั้น
นี่คือ?
ในใจของชายผมยาวเห็นท่าไม่ดี
“ความทะเยอะทะยานของนายมากเกินไป ฉันไม่ชอบ ฉันหวังว่าความทะเยอทะยานของนายจะกลายเป็นความภักดี”ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพลางพูดขึ้นว่า:“นี่คือยาบำรุงร่างกาย หากกินเข้าไปแล้ว จะทำให้ร่างกายแข็งแรง”
ห๊า!เชื่อก็บ้าแล้ว
ชายผมยาวด่าในใจ เขารู้ดีว่ายานี้น่าจะเป็นยาที่มีไว้ควบคุมเขา
แต่ว่าตอนนี้เขาคงพูดอะไรมากไม่ได้ เพราะต่อให้ลู่เสี้ยงหยางอยากจะฆ่าเขา เขาก็คงไม่สามารถปฏิเสธได้
เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เขารีบหยิบยากลืนเข้าไปในท้องทันที
“อืม ไม่เลว มีความกล้า ต่อไปทุกวันที่หนึ่งของเดือนให้มาเอายาถอนพิษที่ฉัน”ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า
สีหน้าของชายผมยาวเย็นชาไร้ความรู้สึก
ถังหลงและหลิวผิงยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกนับถือ กลลวงของลู่เสี้ยงหยางมากมาย ทำให้พวกเขาคาดเดาไม่ถูกจริงๆ
ต่อจากนั้น ก็ไม่ได้อยู่ที่ไนต์คลับอีก เขาพาถังหลงกับหลิวผิงเดินจากไป
หลังจากที่พาหลิวผิงไปส่งที่คลับดีโอรา สิ่งแรกที่ลู่เสี้ยงหยางทำก็คือรักษาอาการเขา
ภายใต้การรักษาของเขา อาการของหลิวผิงก็ดีขึ้นมาก
แต่ว่าหากหลิงผิงอยากจะหายขาด ก็จำเป็นต้องค่อยๆรักษา
ทุกอย่างวางแผนไว้เป็นอย่างดี เมื่อลู่เสี้ยงหยางกลับมาถึงบ้านก็เกือบจะตีสองแล้ว
เย่สวนกับหลิวจิ่งนั่งอยู่บนโซฟารอเขา
ในใจของลู่เสี้ยงหยางนั้นรู้สึกละอายใจ เดิมทีวันนี้ได้รับปากกับเธอแล้วว่าจะให้ความกระจ่างเรื่องนั้นกับเธอ แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องเสียก่อน
“ต้องขอโทษด้วยนะคับ ที่ผมไม่ได้วางแผนเรื่องนี้ให้ดี”ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้น
เย่สวนพูดขึ้นอย่างเย็นชา“คำขอโทษไม่ต้องพูดแล้ว พูดเรื่องคืนนี้เถอะ”
นี้?
ลู่เสี้ยงหยางพูดไม่ออก เรื่องที่เขาไปไนต์คลับ ถ้าหากว่าเย่สวนกับหลิวจิ้งรู้ล่ะก็พวกเธอก็คงจะรับไม่ได้ เพราะถึงยังไงพวกเธอก็เป็นคนมีการศึกษา แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยรับรู้ด้านมืดของสังคม
“ทำไมเหรอ?ตอนนี้คุณแม้แต่กับฉันคุณก็ไม่อยากพูดด้วยแล้วเหรอ?”น้ำเสียงของเย่สวนเย็นชา
หลิวจิ่งพูดแทรกขึ้นว่า“คุณคงไม่ออกไปทำตัวเหลวไหลอีกนะ ”
ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ “ให้เวลาผมอีกหน่อยเถอะ แล้วผมจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้คุณฟัง”
“ไม่ต้องแล้ว”เย่สวนลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องนอน
หากว่าลู่เสี้ยงหยางอยากจะอธิบายจริงๆ ทำไมถึงจะพูดตอนนี้ไม่ได้ ทำไมจะต้องให้รออีกสองสามวันด้วย?คงคิดจะยื้อเวลาอีกแน่
“ฮึ ลู่เสี้ยงหยางนะลู่เสี้ยงหยาง สงสัยเมื่อก่อนลูกสาวฉันจะดีกับนายเกินไป” หลิวจิ้งลุกขึ้น ทำให้ความรู้สึกดีของลู่เสี้ยงหยางลดลงเป็นศูนย์