หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 117 ฉันต่างหากที่เป็นลูกพี่

บทที่ 117 ฉันต่างหากที่เป็นลูกพี่

ท่ามกลางการตะโกนร้องของชายผมยาว ชายจำนวนไม่น้อยเตรียมที่จะก้าวเข้ามาข้างหน้า

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพลางพูดกับเหอจุนว่า“ดูเหมือนคำพูดของนายจะไม่ค่อยมีน้ำหนักนะ สงสัยว่าการทำหน้าที่ลูกพี่ของนายจะล้มเหลวแล้วแหระ”

เหอจุนโมโหจนกัดฟันกรามแน่น ตะโกนขึ้นเสียงดังอีกครั้งว่า：“แม่มึงอย่าขยับนะ ใครกล้าก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะสั่งให้คนมาจัดการเดี๋ยวนี้”

เมื่อสิ้นเสียงของเขา ลูกน้องทั้งหมดของเขาก็หยุดฝีเท้าลงพลางมองไปที่ชายผมยาว

ชายผมยาวมองไปที่เหอจุนด้วยสายตาว่างเปล่า โบกมือ ไม่กล้าก้าวเท้าไปข้างหน้า

ลู่เสี้ยงหยางเหลือบมองถังหลงครู่หนึ่ง ถังหลงรีบเดินเข้ามาเพื่อช่วยหลิวผิง ออกมาจากไม้ที่ดามอยู่

หลิวผิงหายใจแผ่วเบา พยายามที่จะลืมตา เมื่อเห็นถังหลงก็รู้สึกประหลาดใจ

ถังหลงยิ้มพลางพูดว่า“นายเป็นหนี้ชีวิตฉันแล้วนะ”

หลิวผิงมองหน้าลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

เขาไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางที่มีสถานะที่สูงศักดิ์แบบนี้ จะกล้าเข้าถ้ำเสือ

“ลูกพี่ ชีวิตผมนับตั้งแต่นี้ผมขอยกให้พี่”แม้ว่าน้ำเสียงของหลิวผิงจะดูอ่อนแรง แต่ดูหนักแน่น

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า เพราะแน่นอนว่าเขารับรู้ได้ถึงความจริงใจของหลิวผิง อย่างน้อยก่อนหน้านี้เขาก็เรียกตนว่าคุณชายลู่ ตอนนี้เปลี่ยนมาเรียกลูกพี่แทน ก็เหมือนว่าเขานั้นกลายเป็นคนในครอบครัวของตัวเองแล้ว

“พอได้แล้ว ตอนนี้พวกนายก็ช่วยฉันได้แล้ว ปล่อยฉันได้หรือยัง？” เหอจุนพูดขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน

“ได้สิ”ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ปล่อยมือออกจากลำคอของเหอจุน

“อะไรกัน？เหอจุนรู้สึกแปลกใจ เขาก็แค่พูดสิ่งที่ต้องการในใจออกมา คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะปล่อยเขาจริงๆ

ไม่นาน สายตาของก็เปล่งประกายความโหดเหี้ยมออกมา รอตนกลับไปยังที่ๆปลอดภัยให้ได้ก่อน ก็จะรีบรวบรวมคนกลับมาจัดการกับพวกเขาสามคนให้ราบเป็นหน้ากลอง

“ลูกพี่ อย่าปล่อยมันไปนะ”ถังหลงกับหลิวผิงต่างร้อนใจ

แต่ลู่เสี้ยงหยางก็ยังคงเพิกเฉย ปล่อยเหอจุนจากไป

ภายในใจของเหอจุนรู้สึกฮึกเหิม แข็งใจก้าวเท้าออกไป

ก้าวแรก ก้าวที่สอง ก้าวที่สาม！

ไม่นานเหอจุนก็ค่อยๆคลายความกังวลลง ทุกก้าวที่ก้าวออกห่างจากลู่เสี้ยงหยางก็เท่ากับว่าเขาก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเขาเริ่มเดินห่างจากลู่เสี้ยงหยางได้ประมาณห้าเมตร ก็เท่ากับว่าเขาได้ออกจากรัศมีการโจมตีของลู่เสี้ยงหยางแล้ว

เหอจุนยิ้มในใจ สวรรค์ช่วยเขาไว้จริงๆที่ในเวลานี้ลู่เสี้ยงหยางกลับปล่อยเขาออกมา ถ้าอย่างงั้นต่อจากนี้ก็อย่ามาโทษว่าฉันโหดเหี้ยมก็แล้วกัน

อุ๊ก！

จากนั้น ขณะที่เขากำลังมีความคิดเช่นนี้อยู่ เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดของท้ายทอย ความเจ็บปวดนี้ลุกลามมาที่คอหอยของเขา

ในขณะเดียวกัน ก็มีเลือดกระอักออกมาจากลำคอ

เหอจุนตกใจมากใช้สองมือจับที่ลำคอ เขาพบว่าคอของตนเป็นรู รูนี้ทะลุผ่านลำคอของเขา

เพราะมีดเล็กของลู่เสี้ยงหยางที่ลอยทะลุผ่านลำคอของเขานั้นไร้เสียง

ลู่เสี้ยงหยางนั้นเคยเรียนวิชามีดบินมากว่าห้าปี จนสามารถใช้มีดบินได้อย่างชำนาญ

ตอนนี้เขาสามารถจู่โจมศัตรูได้ในระยะร้อยก้าว

โดยไม่ต้องพูดถึงระยะใกล้ที่จะสามารถใช้มีดบินแทงทะลุผ่านลำคอของเหอจุน

“ทักษะการใช้มีดบินช่างเยี่ยมยอดจริงๆ”ดวงตาของถังหลงและหลิงผิงเกือบจะทะลักออกมาทักษะการใช้มีดบินเช่นนี้ในยุทธภพนี้หาเจอได้ยาก แทบจะไม่มีใครได้สืบทอด แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลูกพี่ของตนนี้มีความเชี่ยวชาญ

ห๊า！มีดบินเหรอ？สายตาของลูกน้องเหอจุนรีบหดลงทันที ต่างก็ล้วนรู้สึกชาบริเวณลำคอ

เพราะเมื่อสักครู่นี้ ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งได้แสดงความสามารถในการใช้มีดบินไปอย่างไม่มีที่ติ พวกเขาไม่รู้เลยว่า มีดบนเล่มต่อไปจะแทงเขาที่ลำคอของ

เขาหรือไม่

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางไร้ความรู้สึกราวกับเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้ทำร้ายคนอย่างงั้นแหนะ เขามองไปที่ชายผมยาวแล้วพูดว่า：“นายคิดว่าความสามารถของนายเมื่อเปรียบเทียบกับเหอจุนแล้วใครจะแพ้จะชนะ？”

ชายผมยาวไม่กล้าตอบ

คำพูดของลู่เสี้ยงหยางนั้นชัดเจน แม้แต่พี่ใหญ่ของเขาเหอจุนก็สามารถถูกฆ่าให้ตายได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนไม่เอาไหนอย่างเขาล่ะ？

เมื่อเห็นว่าชายผมยาวผู้นั้นไม่พูดไม่จา สายตาของลู่เสี้ยงหยางกวาดสายตามองชายที่เหลือพลางพูดอย่างราบเรียบว่า：“มีสองทางเลือก ทางเลือกแรก มาเป็นลูกน้องฉัน ทางเลือกที่สองอยากจะไปก็รีบหนีให้ไวๆ”

ต่างคนต่างจ้องมองกันไปมา ราวกับว่ากำลังมองดูว่าแต่ละคนนั้นจะตัดสินใจอย่างไร

ไม่กี่วินาทีต่อมา ทุกคนก็ต่างพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างนับถือว่า “ต่อไปนี้พวกเราเต็มใจที่จะเป็นลูกน้องของท่าน”

พวกเขาเหล่านี้ไม่มีทักษะอะไร ทำเป็นแค่ฆ่าคน หาออกไปจากที่นี่แล้วก็คงทำได้เพียงใช้ชีวิตไปวันๆเท่านั้น

หากจะเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมก็คงสู้อยู่ที่นี่ไม่ได้ อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นคนมีความสามารถคนหนึ่ง

“นายล่ะ？ก็เต็มใจที่จะอยู่ที่นี่ใช่ไหม？” ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่ชายผมยาวพลางพูดขึ้น

ชายผมยาวพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ภายในใจรู้สึกไม่พอใจ ต้องมีสักวันหนึ่งเขาจะต้องยึดตำแหน่งและแทนที่ลู่เสี้ยงหยางให้ได้

“ดีมาก นายเลือกหนทางที่ถูกต้องแล้ว แต่ว่าใครก็ตามที่ติดตามฉัน ขอเพียงแค่ไม่คิดหักหลัง ต่อไปพวกนายก็จะได้รับการตอบแทนอย่างคุ้มค่า”ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้นอย่างราบเรียบ พลางนำยาเม็ดหนึ่งใส่ไว้บนมือชายผมยาวผู้นั้น

นี่คือ？

ในใจของชายผมยาวเห็นท่าไม่ดี

“ความทะเยอะทะยานของนายมากเกินไป ฉันไม่ชอบ ฉันหวังว่าความทะเยอทะยานของนายจะกลายเป็นความภักดี”ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“นี่คือยาบำรุงร่างกาย หากกินเข้าไปแล้ว จะทำให้ร่างกายแข็งแรง”

ห๊า！เชื่อก็บ้าแล้ว

ชายผมยาวด่าในใจ เขารู้ดีว่ายานี้น่าจะเป็นยาที่มีไว้ควบคุมเขา

แต่ว่าตอนนี้เขาคงพูดอะไรมากไม่ได้ เพราะต่อให้ลู่เสี้ยงหยางอยากจะฆ่าเขา เขาก็คงไม่สามารถปฏิเสธได้

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เขารีบหยิบยากลืนเข้าไปในท้องทันที

“อืม ไม่เลว มีความกล้า ต่อไปทุกวันที่หนึ่งของเดือนให้มาเอายาถอนพิษที่ฉัน”ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า

สีหน้าของชายผมยาวเย็นชาไร้ความรู้สึก

ถังหลงและหลิวผิงยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกนับถือ กลลวงของลู่เสี้ยงหยางมากมาย ทำให้พวกเขาคาดเดาไม่ถูกจริงๆ

ต่อจากนั้น ก็ไม่ได้อยู่ที่ไนต์คลับอีก เขาพาถังหลงกับหลิวผิงเดินจากไป

หลังจากที่พาหลิวผิงไปส่งที่คลับดีโอรา สิ่งแรกที่ลู่เสี้ยงหยางทำก็คือรักษาอาการเขา

ภายใต้การรักษาของเขา อาการของหลิวผิงก็ดีขึ้นมาก

แต่ว่าหากหลิงผิงอยากจะหายขาด ก็จำเป็นต้องค่อยๆรักษา

ทุกอย่างวางแผนไว้เป็นอย่างดี เมื่อลู่เสี้ยงหยางกลับมาถึงบ้านก็เกือบจะตีสองแล้ว

เย่สวนกับหลิวจิ่งนั่งอยู่บนโซฟารอเขา

ในใจของลู่เสี้ยงหยางนั้นรู้สึกละอายใจ เดิมทีวันนี้ได้รับปากกับเธอแล้วว่าจะให้ความกระจ่างเรื่องนั้นกับเธอ แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องเสียก่อน

“ต้องขอโทษด้วยนะคับ ที่ผมไม่ได้วางแผนเรื่องนี้ให้ดี”ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้น

เย่สวนพูดขึ้นอย่างเย็นชา“คำขอโทษไม่ต้องพูดแล้ว พูดเรื่องคืนนี้เถอะ”

นี้？

ลู่เสี้ยงหยางพูดไม่ออก เรื่องที่เขาไปไนต์คลับ ถ้าหากว่าเย่สวนกับหลิวจิ้งรู้ล่ะก็พวกเธอก็คงจะรับไม่ได้ เพราะถึงยังไงพวกเธอก็เป็นคนมีการศึกษา แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยรับรู้ด้านมืดของสังคม

“ทำไมเหรอ？ตอนนี้คุณแม้แต่กับฉันคุณก็ไม่อยากพูดด้วยแล้วเหรอ？”น้ำเสียงของเย่สวนเย็นชา

หลิวจิ่งพูดแทรกขึ้นว่า“คุณคงไม่ออกไปทำตัวเหลวไหลอีกนะ ”

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ “ให้เวลาผมอีกหน่อยเถอะ แล้วผมจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้คุณฟัง”

“ไม่ต้องแล้ว”เย่สวนลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องนอน

หากว่าลู่เสี้ยงหยางอยากจะอธิบายจริงๆ ทำไมถึงจะพูดตอนนี้ไม่ได้ ทำไมจะต้องให้รออีกสองสามวันด้วย？คงคิดจะยื้อเวลาอีกแน่

“ฮึ ลู่เสี้ยงหยางนะลู่เสี้ยงหยาง สงสัยเมื่อก่อนลูกสาวฉันจะดีกับนายเกินไป” หลิวจิ้งลุกขึ้น ทำให้ความรู้สึกดีของลู่เสี้ยงหยางลดลงเป็นศูนย์