ซ่อน | รัก | ลับ 145 ทำโทษด้วยการยืนตากหิมะ

ป้าหมิงที่กำลังป้อนน้ำขิงให้เธอ : “คนขับรถออกไปกับลู่เป่ย ไม่อย่างงั้นจะให้คนออกไปรับเธอแน่นอน ไม่ให้โดนฝนขนาดนี้หรอก”

เหอเจิงรับถ้วยน้ำขิงทานเอง

ถึงแม้ว่าน้ำขิงมันจะไม่น่าดื่มเท่าไหร่ แต่ก็รู้สึกดีกว่าน้ำที่เย็นชืดในร้านอาหารนั่น

เธอยิ้มให้ป้าหมิง แต่ใบหน้ายังคงขาวซีด

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง ยืนตากหิมะฉันก็ยังเคยมาแล้ว นี่แค่ฝนนิดเดียว อย่าคิดมากเลยนะคะ”

ป้าหมิงยังคงดวงตาแดงก่ำ แต่อารมณ์ของเธอดีขึ้นมากแล้ว : “หิมะ? ทำไมถึงไปตากหิมะ? ”

“พี่สาวของจี้ผิงโจว ทุกครั้งที่ถึงฤดูหนาว เวลาเธอไม่ถูกใจอะไรก็ชอบลงโทษให้ฉันไปยืนตากหิมะ ไร้สาระเนอะ ว่าไหมคะ? ” เหอเจิงจิบน้ำขิงอย่างเบื่อหน่าย เม้มปากแน่น รู้สึกสบายกระเพาะขึ้น แต่น้ำเสียงของเธอกลับแหบแห้ง : “เพราะฉะนั้นฉันก็เลยชินกับมันแล้ว ฝนแค่นี้เรื่องเล็กมากค่ะ”

เธอที่ตั้งใจจะปลอบใจป้าหมิง

แต่ป้าหมิงฟังแล้วก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดเข้าไปใหญ่ : “ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่เคยโทรกลับมาเลย ถ้าเกิดแม่กับพี่ชายของเธอรู้ว่าคนอื่นกระทำกับเธอแบบนี้ ก็คงจะไม่ยอมให้เธออยู่ที่นั่นต่ออย่างแน่นอน”

แต่ตอนนี้ สิ่งที่ยากที่สุดก็คือค่ำคืนนี้ เธอที่กำลังป่วยอยู่ ขอร้องป้าหมิงด้วยความน่าสงสาร : “ป้าขา ป้าช่วยพูดกับแม่ให้หน่อยได้หรือเปล่า ว่าไม่ต้องให้ฉันไปเจอกับใครอีก”

“วันนี้เขามาสายขนาดนั้น แม่เธอคงไม่ทำอีกหรอก”

“จริงเหรอคะ? ”

เหอเจิงที่เปล่งคำพูดออกมาด้วยเสียงสูง น้ำเสียงของเธอจึงแหบแห้งกว่าเดิม เธอไอไปหลายครั้ง เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังป่วย ป้าหมิงวางยาลงข้างๆ เธอ พร้อมกับกำชับกับเธอว่า : “ต้องกินยานะ ส่วนเรื่องไปเจอคน ก็ไม่ต้องเป็นห่วงไป คงจะไม่มีแล้วล่ะ สิ่งสำคัญก็คืออย่าให้แม่เธอรู้ว่าเธอยังติดต่อหรือยังไปมาหาสู่กับคนบ้านตระกูลจี้อีก”

คำข้อนี้ไม่ได้หนักหนาสาหัสจนเกินไป

เธอพยักหน้า

ไฟถูกปิดลง

เข้าสู่ความมืด เหอเจิงพี่กำลังจะหลับ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นใต้หมอน เธอที่ลืมตาไม่ขึ้นเลย จึงรับโทรศัพท์ทั้งๆ ที่หลับยังตาอยู่

น้ำเสียงที่แหบแห้งและคัดจมูก : “ฮัลโหล? ”

“ฉัน”

เสียงถูกผ่านลำโพงมือถือแล้ว แต่น้ำเสียงก็ยังคงชัดเจน จี้ผิงโจวฟังออกว่าเหอเจิงไม่สบาย เสียงของเธอคัดจมูกจนอู้อี้ : “ไม่สบายเหรอ? ”