ซ่อน | รัก | ลับ 144 เธอกลัวพายุไต้ฝุ่น

“ปล่อยได้ไหม? ” ราวกับว่าจี้ผิงโจวไม่ได้ฟังคำพูดที่เธอกำลังพูดบรรยายความรู้สึกเลย ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยว่างเปล่า : “อีกเดี๋ยวจะมีพายุไต้ฝุ่น คนคนนั้นที่อยู่ที่บ้านของฉันเธอกลัว ฉันจะต้องรีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ”

ประโยคนี้เป็นเหมือนคำพิพากษาตัดสินประหารชีวิตอวี่ชูอย่างสมบูรณ์

แต่ที่เธอกลับมาครั้งนี้ก็เพราะจี้ผิงโจว จะปล่อยมือไปง่ายๆ ได้ยังไง : “พี่โจวโจว ฉันได้ยินมาแล้ว ว่าเป็นวิวาห์สายฟ้าแลบ ไม่ได้เกิดจากความรัก อีกอย่างที่บ้านของเธอก็……”

“ฉันว่าเธอเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ น่าจะเป็นฉันกับเธอพี่ไม่มีความรู้สึกต่อกันมากกว่า”

“เป็นไปไม่ได้หรอก? ” อวี่ชูเป็นชาวคันเจียง จึงไม่สามารถเสแสร้งแสดงในสิ่งที่เหอเจิงเป็น เกิดและโตในพื้นที่บ้านเกิด จี้ผิงโจวฟังแล้วรู้สึกแย่มาก แต่เธอก็ยังจะหัวรั้นพูดต่อว่า : “เราดีกันขนาดนี้……”

ลิฟต์ใกล้จะมาถึงแล้ว

จี้ผิงโจวดึงของแขนของตัวเองออกจากอวี่ชูอย่างไม่ลังเล พูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย : “ขอโทษด้วย เรื่องเมื่อก่อนนี้ฉันลืมไปหมดแล้ว ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว”

เขาเดินเข้าไปในลิฟต์ แต่ก็ยังแน่วแน่ ความแน่วแน่แบบนั้น แน่วแน่ในทางที่ไม่ดี เธอวางแผนอะไรบางอย่างในใจ

เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง

จี้ผิงโจวส่งที่อยู่ของเหอเจิงให้เจิ้งหลาง เจิ้งหลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขี้เกียจ : “เธอดื้อเกินไป พูดยังไงเธอก็ไม่ยอมขึ้นรถ”

“เธอไม่ได้เรียกรถเหรอ? ”

“ไม่ รถส่วนตัวถูกขวางไว้เลยออกไปไม่ได้ แท็กซี่ก็เข้ามาไม่ได้ ต้องใช้วิธีขับอ้อมเอา ตอนนี้เธอกำลังเดินไปทางที่รถไม่ติด ให้ตากฝนต่อก็คงจะได้ป่วยแน่ๆ ”

“น่าจะเป็นคนที่บ้านจัดการให้” พูดจบ เขาก็หัวเราะขึ้นมาคนเดียว : “เนรคุณจริงๆ เลี้ยงเสียข้าวสุก”

พึ่งจะหย่าได้ไม่ถึงครึ่งปี

เหอเจิงก็มองหาที่เกาะใหม่แล้วเหรอ

คราวนี้เจิ้งหลางเริ่มพอจะเข้าใจ มือของเขาที่ยังเสยผมอยู่ จู่ๆ ก็แซวขึ้นมาว่า : “พวกนายหย่ากันแล้ว ทำไมถึงยังไม่ให้อิสระกับเธอ? ”

“ผู้หญิงคนนี้ ไม่มีสามัญสำนึกเลยแม้แต่นิดเดียว”

“พอแล้วมั้งนาย” เจิ้งหลางปัดน้ำฝนบนไหล่ของจี้ผิงโจวเบาๆ : “วันนี้นายไม่ได้มาทานข้าวกับบ้านตระกูลอวี่

“อืม”

เรื่องราวห่วยๆ ของจี้ผิงโจวกับอวี่ชู เจิ้งหลางเองก็รู้เรื่องด้วย ตอนนั้นทั้งคู่ยังเป็นนักเรียน ไม่ว่าจุดจบจะเป็นยังไง มันก็ยังสวยงามเสมอ

แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น

ดูเหมือนว่าอวี่ชูเข้าหาจี้ผิงโจวเพราะมีจุดประสงค์อื่น และถูกเปิดเผยในที่สุด จี้ผิงโจวไม่เหลือเยื่อใยแม้แต่นิดเดียว ให้เป๋ยเจี่ยนเป็นคนส่งเธอกลับบ้าน ไม่นานเธอก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงจบลง

แววตาของเจิ้งหลางคาดการณ์ไม่ได้ สุดท้ายจึงยิ้มพร้อมกับหันหน้าไปมองจี้ผิงโจว : “โจวโจวทำไมน่าสงสารขนาดนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตก็ถูกผู้หญิงหลอกมาโดยตลอด ความรักมีแต่อุปสรรคไม่ราบรื่นเลย”

นี่เป็นข้อเท็จจริงที่เขาต้องยอมรับ

จี้ผิงโจวเองจึงไม่ได้ปฏิเสธ

แต่เจิ้งหลางกลับชอบโรยเกลือบนแผลสด : “ความรักครั้งที่ผ่านๆ มาสิ้นเยื่อขาดใยและหมดจดขนาดนั้น ทำไมพอกับเหอเจิง ถึงลังเลใจขนาดนี้ล่ะ”