ครั้งนี้พี่ใหญ่กับเสี่ยวเชี่ยนไม่มีทางปล่อยหวางเสี่ยวหงไปง่ายๆแน่นอน
สาเหตุที่เสี่ยวเชี่ยนพูดแบบนี้ก็เพื่อเตือนสติพี่รองให้ระวังท่าทีและเลือกทำตัวให้ถูก
พี่รองหันไปมองห้องพักของพ่านพ่านแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาปิดเครื่อง
เขารู้สึกพอแล้วกับมิตรภาพและความหวังดีที่เคยมีให้พี่ชายของหวางเสี่ยวหง นับจากนี้ไปเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรอีกกับครอบครัวหวาง พี่ใหญ่จะจัดการยังไงกับครอบครัวนี้เขาก็ไม่สนแล้ว
ตอนนี้เขาแค่อยากดูแลลูกชายกับภรรยาให้ดีเท่านั้น
เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่คิดจะเข้าไปยุ่งอีก
เดาได้เลยว่าพี่ใหญ่ไม่มีทางปล่อยครอบครัวหวางไปง่ายๆแน่ คิดว่าคงเอาให้ทรมานที่สุดชนิดที่เกือบตาย ไหนยังจะเฝิงม่านม่านที่กล้าทำเรื่องแบบนั้นอีก ก็ต้องเตรียมใจไว้ด้วยว่าต้องถูกเอาคืนแน่
นึกถึงคำพูดที่หวางเสี่ยวหงด่าต้าอีว่าเป็นเมียน้อยแล้วเสี่ยวเชี่ยนก็รู้สึกขยะแขยง
เมียน้อย มือที่สาม คำพวกนี้เธอเจอบ่อยตอนทำงาน
คนไข้ที่มาขอความช่วยเหลือจากเธอในเรื่องชีวิตคู่ เกินหกสิบเปอร์เซ็นต์ที่มาด้วยเรื่องเมียน้อย
ทำไมโลกนี้ถึงได้มีเมียน้อย ทำไมถึงได้มีคนมองว่าการทำลายครอบครัวคนอื่นเป็นเรื่องธรรมดา
เสี่ยวเชี่ยนมองว่าเมื่อความปรารถนาของคนมีมากเกินกว่าขอบเขตของศีลธรรม เมื่อนั้นการทำลายครอบครัวคนอื่นก็จะกลายเป็นเรื่องปกติ
แน่นอนว่าต้าอีไม่ใช่มือที่สาม แต่สำหรับคนอย่างหวางเสี่ยวหงแล้ว นี่คือความคิดดื้อรั้นที่ฝังอยู่ในสมองตัวเอง
คนบางคนไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองพ่ายแพ้ มักจะโทษคนอื่นว่าเป็นสาเหตุ คนแบบนี้ได้สูญเสียโอกาสที่จะมีความสุขไปในระหว่างที่คิดแค้นคนอื่นอยู่
เสี่ยวเชี่ยนโทรหาอวี๋หมิงหลาง
“เมื่อไรจะกลับบ้าน?” พอรับสายปุ๊บเขาก็ถามทันที ไม่เจอกันหลายวันเขาคิดถึงเธอมาก
เดิมเสี่ยวเชี่ยนอยากบอกว่าตัวเองอยู่เมืองหลินแล้ว ตอนเย็นเดี๋ยวก็เจอกัน
แต่ทันใดนั้นก็เกิดความคิดพิเรนทร์
“ยังต้องรออีกสองวันนะ”
“ทำไมยังไม่เสร็จอีกล่ะ รีบกลับมาได้แล้ว เสี่ยวเฉียงน้อยคิดถึงจนหัวร้อนแล้วเนี่ย”
“…ไปไกลๆเลย!”
ไร้สาระจริงๆ สมองมีแต่เรื่องอย่างว่าหรือไง?
“ผมจริงจังนะ ผู้ชายของคุณเสน่ห์แรงขนาดนี้ ไปไหนก็มีแต่สาวๆมารุมกรี๊ด ถ้าคุณไม่รีบกลับมาประกาศความเป็นเจ้าของ เกิดผมถูกผู้หญิงคนอื่นฉกไปสงสัยคุณได้ไปร้องไห้บนกำแพงเมืองจีน”
พอได้ฟังเขาพูดแบบนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็ หึ ออกมา
“ตัวเมียหน้าไหนไม่กลัวตาย กล้ามาแย่งของของฉัน?”
การรับมือกับพฤติกรรมทำลายครอบครัวคนอื่นแบบนี้ หลักการของเสี่ยวเชี่ยนก็คือเอาเมียน้อยให้ตายแล้วมากระทืบผู้ชายเฮงซวย ไม่มีอะไรให้ต้องคุยกันอีก
ในบรรดาเคสนอกใจทั้งหลาย มีสิ่งที่เหมือนกันอยู่อย่าง ยิ่งเป็นผู้หญิงที่หาเลี้ยงตัวเองได้เก่งมากเท่าไรก็จะยิ่งไม่ทนกับการนอกใจของสามี อัตราการหย่าร้างค่อนข้างสูง
เนื่องจากมีทางเลือกเยอะกว่า ส่วนผู้หญิงที่ต้องพึ่งพาสามีมักจะหาเหตุผลให้ตัวเองสารพัดเพื่ออดทนอยู่ต่อ เพราะไม่สามารถอยู่ตามลำพังได้ ไม่ชินกับการต้องใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกเอง ทำได้แค่ทำตัวให้ชินกับสภาพที่เป็นอยู่
“ทำไมจะไม่มีล่ะ? ตอนนี้ผมอยู่ข้างๆคนสวยคุณเชื่อไหม?” อวี๋หมิงหลางพูดล้อเล่น
“อย่ามา” เสี่ยวเชี่ยนไม่เชื่อหรอกว่าเสี่ยวเฉียงของเธอจะนอกใจ
ขนาดเจี่ยซิ่วฟางยังรู้เลยว่าต่อให้ผู้ชายทั้งโลกนอกใจกันไปหมด แต่อวี๋หมิงหลางไม่มีทาง กลับกันเสี่ยวเชี่ยนได้เจอคนเยอะกว่าน่าเป็นห่วงมากกว่าอีก
ขณะที่กำลังจะวางสายเสี่ยวเชี่ยนก็ได้ยินเสียงอื่นจากปลายสาย ไม่เหมือนกับอยู่ในค่ายทหาร
“นายอยู่ข้างนอกเหรอ?”
“เอ่อ…” อวี๋หมิงหลางลังเลตอบแบบกำกวม
“ผมอยู่ที่หน่วย แค่นี้ก่อนนะ รีบกลับบ้านล่ะ!”
พูดจบก็วางสาย กลัวเสี่ยวเชี่ยนถามต่อ
อวี๋หมิงหลางปาดเหงื่อที่หน้าผากแล้วหันไปยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับ “คนสวย เรื่องของเราต้องปิดไว้ไม่ให้แม่เสือของผมรู้ใช่ไหม? เดี๋ยวผมปิดหน้าต่างให้นะ ลมข้างนอกพัดแรงเดี๋ยวทำคนสวยไม่สบาย…”
ฮู่ว...เมียเขาคงไม่เอะใจใช่ไหม อวี๋หมิงหลางมองวิวนอกรถพลางคิดในใจ นี่อาจเป็นเรื่องเดียวในชีวิตที่เขาปิดบังเสี่ยวเชี่ยน
เสี่ยวเชี่ยนวางสาย เอียงหัวเล็กน้อย
นี่เธอคิดมากไปหรือเปล่า ทำไมรู้สึกเหมือนอวี๋หมิงหลางร้อนตัวชอบกล?
เธอส่ายหน้า จะเป็นไปได้ไง
สามีที่แสนมั่นคงเด็ดเดี่ยวของเธอ ถึงขนาดที่ต่อให้มีดมาจ่อคอก็ยังไม่กระพริบตา แล้วจะมีเรื่องที่ทำให้เขาต้องร้อนตัวได้ไง จะต้องเป็นเพราะเธอไม่เจอเขาหลายวันแล้วแน่เลยคิดมากไป
ระหว่างรถติดไฟแดงมีรถเชอโรกีวิ่งผ่านหน้าไป เสี่ยวเชี่ยนเพ่งมอง
ถ้าเธอมองไม่ผิดล่ะก็ นั่นมันรถสามีเธอไม่ใช่เหรอ?
รถเธอติดไฟแดงอยู่ขยับไปไหนไม่ได้ รถคันนั้นผ่านหน้าเธอไปจะๆ
ผู้ชายคนที่เมื่อหนึ่งนาทีก่อนบอกเธอว่าอยู่ที่หน่วยแล้วจะวาร์ปมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?
เสี่ยวเชี่ยนกลัวตัวเองมองผิดเลยหันไปดูเลขทะเบียนรถ ไม่ผิดแน่ นั่นมันรถตาทึ่มเสี่ยวเฉียง!
รถคันนี้ใช้มาหลายปีแล้ว เสี่ยวเชี่ยนกำลังวางแผนจะเปลี่ยนรถใหม่ให้ตัวเองและก็เปลี่ยนให้เขาด้วย รถของบ้านเธอ เธอไม่มีทางจำผิด
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพักของอวี๋หมิงหลาง ถ้าเขาไปประชุมข้างนอกไม่มีทางขับรถตัวเองแน่ หรือว่าเขาให้คนอื่นยืมรถ?
ไฟเขียวแล้ว เสี่ยวเชี่ยนไม่กลัวถูกถ่ายรูปเพราะทำผิดกฎจราจร เธอเลี้ยวซ้ายตามรถคันนั้นไปทันที
เธออยากจะไปดูซิว่าในรถคันนั้นใครเป็นคนขับ ใครกันที่อวี๋หมิงหลางถึงกับให้ยืมรถได้
เสี่ยวเฉียงถือคติอยู่อย่าง รถกับเมียห้ามให้ใครยืม
ถ้าเป็นเสี่ยวเฉียงยามปกติจะต้องสังเกตเห็นรถแดงของเมียตัวเองแน่นอน แต่วันนี้เขาพุ่งความสนใจไปที่สาวสวยที่นั่งอยู่ข้างๆทั้งหมด ขนาดตัวเองขับผ่านรถเสี่ยวเชี่ยนไปก็ยังไม่รู้
“คนสวย ระวังภาพลักษณ์หน่อยได้ไหม? ผมจะบอกให้นะ ที่นั่งตรงนี้ผมให้เมียผมนั่งคนเดียว แต่คุณจะมานั่งให้ได้ไม่ยอมลงไป ถ้าเมียผมเห็นเข้าต้องโมโหแน่นอน”
เขาสบตากับสาวตาโตกลมสวย จากนั้นก็ถอนหายใจ
“เห้อ อย่าว่าแต่นั่งข้างคนขับเลย เอาแค่ถ้าเขาเห็นคุณก็โมโหบ้านแตกแน่ เรื่องของพวกเราทำไงดีล่ะ ห้ามให้เมียผมรู้เด็ดขาดไม่งั้นเขามาไล่ฆ่าผมแน่ จากนั้นก็จะหย่า…นี่! อย่ามาไล่จูบส่งเดชสิผมขับรถอยู่นะ ออกไป”
เสี่ยวเชี่ยนขับตาม แต่ไม่กล้าขับเร็วเกินไป ถ้าคนขับคืออวี๋หมิงหลาง สัญชาตญาณของเขาไวกว่าคนทั่วไปมาก ถ้าเข้าไปใกล้สังเกตเห็นเธอแน่นอน
เวลานี้เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้สงสัยในตัวเสี่ยวเฉียง เธอคิดว่าคนขับไม่ใช่อวี๋หมิงหลาง เพราะถึงอย่างไรเสี่ยวเฉียงก็ไม่มีทางโกหกเธอ เธอก็แค่สงสัยว่าใครกันที่มีเกียรติถึงขนาดเสี่ยวเฉียงให้ยืมรถ
แต่เมื่อเธอเห็นรถคันนั้นจอดหน้าร้านค้าข้างทาง จากนั้นขายาวๆที่คุ้นเคยก็ลงมาจากรถ เสี่ยวเชี่ยนอึ้งทันที
ถ้าไม่สามีเธอไม่ได้เป็นวิชาแยกร่าง แล้วคนๆนั้นคือใคร?
นอนด้วยกันมาตั้งหลายปีเธอไม่มีทางจำคนผิด คนๆนั้นคือผู้ชายของเธอ แถมยังใส่ชุดที่เธอซื้อให้ ต่อให้กลายเป็นขี้เถ้าเธอก็จำเขาได้!
แต่คนที่เมื่อกี้บอกอยู่ที่หน่วยทำไมอยู่ๆก็มาปรากฏตัวตรงนี้ได้ล่ะ?
เสี่ยวเชี่ยนเพ่งมอง มีเด็กสาวเดินออกมาจากร้านนั้นแล้วยิ้มหวานให้อวี๋หมิงหลาง
มือที่สาม
คำๆนี้ปรากฏในสมองเสี่ยวเชี่ยน เล่นเอาเธอช็อคตัวแข็งอยู่นาน
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
