ตอนที่ 591 นายน้อยสอบติดแล้ว!
ในวันที่ประกาศรายชื่อ กระทั่งซูไท่ยังนั่งไม่ติด
เขาตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ นั่งอยู่ในสวนสกุลซู คนสามกลุ่มที่ส่งไปสืบข่าวก็ยังไม่มีใครกลับมา ตอนแรกเขาก็นั่งๆ อยู่ ต่อมาก็เริ่มนั่งไม่ติดจึงลุกขึ้นยืนแทน จากนั้นก็เดินไปเดินมา
“ท่านพ่อ เช้าขนาดนี้เลย?” ซูไท่ที่ผุดลุกผุดนั่งได้ยินเสียงดังขึ้น เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นซูหลีที่ไม่เจอหน้าเจอตามาหลายวัน
ถูกต้องถึงแม้ซูหลีจะอยู่สกุลซูตลอด แต่บิดาอย่างเขากลับเจอหน้าอีกฝ่ายแค่ไม่กี่วันเท่านั้น และเพราะไม่เจอหน้าเจอตาจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายสอบเป็นอย่างไรบ้าง
แล้วเขาจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร?
ทันทีที่เหลือบตามองก็เห็นใบหน้าซูหลีนวลเนียน สวมเสื้อแขนยาวผืนบางสีฟ้า และใบหน้าก็ยังเปี่ยมเสน่ห์เหลือร้าย เพียงแต่สีหน้านางเรียบเฉย ริมฝีปากแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มขี้เล่น ในมือถือพัด ทำให้เจ้าตัวดูผ่อนคลายอย่างมาก
ทันทีที่ซูไท่เห็นท่าทางซูหลีก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ เขาเอ่ยเสียงเย็น “ดูท่าทางเจ้าไม่กังวลเลยหรือว่าตนเองจะสอบไม่ผ่าน?”
“ท่านพ่อพูดอะไรเช่นนั้น ลูกนี่นะ!” ซูหลีพูดถึงตรงนี้พลันใช้มือกุมอกตนเอง เงียบไปนานและเอ่ยว่า “กังวลจะตายอยู่แล้ว!”
ซูไท่ชะงักงัน…
ไม่รู้เพราะอะไร เห็นสีหน้าซูหลีเช่นนี้แล้วเขาอยากจะตีอีกฝ่ายสักป้าบ
“นายท่าน นายท่าน นายท่าน!” แต่ซูไท่ยังไม่ทันได้ทำอะไรจริงๆ ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกลอยเข้ามา
ซูไท่ผุดลุกขึ้นยืนในทันที คงจะเป็นคนที่เข้าส่งไปหาข่าวกลับมาแล้ว!
ใบหน้าเขาร้อนรนขณะได้ยินเสียงตะโกนลอยมาจากไกลๆ “ได้เรื่องแล้ว!”
ซูหลีเห็นท่าทางร้อนใจของซูไท่ ก็ยกมุมปากขึ้นแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา
ตั้งแต่เมื่อวานนางก็เริ่มได้รับเทียบเชิญต่างๆ ล้วนแต่ชวนให้นางไปดูป้ายชื่อที่ประตูเมือง รายชื่อการสอบทั้งสองช่วงเหมือนกันคือล้วนแต่แปะอยู่นอกกำแพงเมือง
ทว่าซูหลีไม่ได้ตอบตกลงในทันที แต่พอเอาเข้าจริงๆ ตอนนี้นางก็ยังนั่งอยู่ที่บ้าน
“นายท่าน!” พ่อบ้านสกุลซูวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา เขาสูดลมหายใจถี่กระชั้น เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาวิ่งมาอย่างร้อนรน
“เป็นอย่างไรบ้าง!?” ซูไท่ประคองเขาทันที ไม่แยแสเรื่องอื่นๆ เปิดปากถามเรื่องผลสอบในทันที
พ่อบ้านสกุลซูสูดลมหายใจเข้าปอดลึก จากนั้นเขาจึงทอดสายตามองซูหลีอย่างลึกซึ้ง
ซูไท่เห็นท่าทางพ่อบ้านสกุลซูร้อนรนเช่นนี้ เขาก็รู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นระรัว ลมหายใจติดขัดขณะรอคำตอบจากพ่อบ้าน
“นายน้อย…สอบติดแล้ว!”
กึก! ทันทีที่เอ่ยจบ ซูไท่ก็เกือบหกล้มลงไป โชคดีที่พ่อบ้านอยู่ข้างๆ คว้าเขาเอาไว้ทัน
“สอบติด สอบติดแล้ว!” มือซูไท่สั่น เขามองพ่อบ้านสกุลซูอย่างตกตะลึง กระทั่งเสียงยังแหลมสูงเกินจะเปรียบ
“ขอรับ! นายน้อยสอบติดแล้ว!”
ซูหลีที่อยู่ด้านข้างไม่ตื่นเต้นเท่าคนทั้งสอง มือที่โบกพัดอยู่นั้นชะงักค้างไปเล็กน้อยหลังจากที่รู้เรื่อง แววขบขันพาดผ่านในดวงตา
“อีกทั้ง!” พ่อบ้านสกุลซูยังพูดไม่ทันจบ เขาเห็นซูไท่เหม่อลอย จึงนิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนจะเอ่ยเสริม
“นายน้อยสอบได้ที่หนึ่ง! เป็นเกาจงฮุ่ยหยวน! ดีใจกับนายท่าน แสดงความยินดีกับนายท่านด้วย!” รอจนซูไท่ทรงตัวได้ พ่อบ้านสกุลซูถึงได้บอกเรื่องสำคัญนี้
ทันทีที่ซูไท่ได้ยินเช่นนี้แข้งขาก็อ่อนปวกเปียกทันที!
ฮุ่ยหยวน!
ซูหลีเองก็นิ่งชะงักไปทันที คิดไม่ถึงว่าจะสอบได้ลำดับสูงขนาดนี้!?
ตอนที่ 592 ออกไปข้างนอก
การสอบชุนเหวยคราวนี้ซูหลีทำได้ดีจริงๆ
นางรู้ตัวเองดีว่านางสอบจิ้นซื่อได้ไม่มีปัญหาแน่
แต่จะได้ลำดับที่เท่าไหร่นั้น นางไม่ได้ไปใส่ใจมากนัก
ขอแค่สอบได้ก็พอแล้ว จิ้นซื่อนั้นไม่ใช่เจี่ยหยวนเล็กๆ เท่านั้น ถือว่าเป็นขุนนางในราชสำนักได้เลย
คิดไม่ถึงว่านางจะสอบได้อันดับหนึ่ง ฮุ่ยหยวน!
“นี่ นี่เป็นเรื่องจริงหรือ?” ซูไท่ไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง เขามองซูหลีอย่างตกตะลึง เหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าซูหลีจะสอบได้ที่หนึ่งอย่างไรอย่างนั้น
“จริงแท้แน่นอน! บ่าวรีบกลับมาก่อน คนรายงานข่าวกำลังเดินทางมา นายน้อยได้อันดับหนึ่งไม่ผิดแน่!”
“ฟ้ามีตา! ฟ้ามีตาจริงๆ ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ในที่สุดแล้วซูไท่ก็ได้สติ เขาระบายยิ้มออกมาเต็มใบหน้าอย่างไม่สะกดอารมณ์ใดๆ อีกต่อไป
“นายท่านระวัง!” พ่อบ้านซูเห็นซูไท่เริ่มยืนไม่มั่นคง จึงเอื้อมมือเข้าประคองอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้
แต่ซูไท่ดีใจมากจริงๆ จนไม่อาจหยุดเสียงหัวเราะของตนเองได้ ดูท่าทางเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว
“นาย นายน้อย!” พ่อบ้านซูเริ่มชักจะกลัวเมื่อเห็นท่าทางของซูไท่ จึงเหลือบมองซูหลี
ซูหลีเองก็ตกใจอยู่เช่นกัน แต่นางเก็บอารมณ์ได้มากกว่าซูไท่ นางเห็นแววตาหวาดกลัวของพ่อบ้านซู จึงส่ายศีรษะให้เขา
ซูไท่ดีใจมากจนเกินไป ไม่มีความจำเป็นต้องไปห้ามเขา เดี๋ยวก็คงดีเอง!
“บรรพบุรุษของสกุลซู ซูไท่…” ซูไท่บ่นพึมพำ ในแววตาเป็นประกายวิบวับของหยาดน้ำตา
ซูหลีเห็นท่าทางเช่นนั้นของเขาก็ตะขิดตะขวงใจน้อยๆ
การสอบได้ฮุ่ยหยวนนั้น ไม่ใช่เพียงแค่สอบผ่านเท่านั้น ผู้สอบผ่านสิบลำดับแรกของการสอบชุนเหวยนั้น จะต้องเข้าร่วมการสอบหน้าพระพักตร์ การสอบหน้าพระพักตร์สามอันดับแรกแบ่งเป็นจอหงวน ป่างเหยียน ถ้านฮวา
สามคำนี้ทำไมฟังดูง่ายนัก แต่ที่จริงแล้วเต็มไปด้วยความหมายอย่างยิ่ง
นี่เป็นสิ่งที่บัณฑิตทุกคนเฝ้าฝันหาตั้งแต่มีการจัดสอบขุนนาง ตั้งแต่อดีตที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้
ในอดีตซูไท่ก็สอบได้จิ้นซื่อธรรมดา จากนั้นก็ลงทุนลงแรงไปมาก กว่าจะมีตำแหน่งเช่นวันนี้
อ้อไม่สิ ตำแหน่งเขาวันนี้ ครึ่งหนึ่งเป็นเพราะซูหลี
ยิ่งไม่ต้องพูดเรื่องที่ซูหลีจะได้ย่างเท้าไปเข้าร่วมการสอบหน้าพระพักตร์ อยู่ห่างจากตำแหน่งจอหงวนในตำนานเพียงก้าวเดียว
ซูไท่จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร!
เขาอยากจะกู่ร้องป่าวประกาศ ไปประกาศทุกแห่งหน ให้โลกรู้ว่าตนเองมีบุตรชายเช่นนี้
ถูกต้อง นับจากวันนี้เป็นต้นไป ซูหลีจะเป็นบุตรชายที่ดีเพียงคนเดียวที่เขามี เรื่องพวกนั้นก่อนนี้เขาจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับซูหลีอีก
ใครใช้ให้ซูหลีเก่งกาจขนาดนี้ ฮุ่ยหยวน!
“ดูแลท่านพ่อให้ดี เดี๋ยวที่บ้านจะมีคนมารายงานข่าว คอยรับรองให้ดี ข้ามีธุระ เดี๋ยวต้องออกบ้านก่อน”
ซูหลีอารมณ์ดีอย่างมาก เขากวาดตามองพ่อบ้านสกุลซูเล็กน้อย หลังจากเอ่ยเช่นนี้แล้ว ก็สาวเท้าเดินจากไป
พ่อบ้านสกุลซูนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงได้สติกลับมาก่อนจะงุนงงอย่างยิ่ง
ได้รู้ลำดับแล้ว นายน้อยจะออกไปทำไม?
เพียงแต่เขายังไม่เข้าใจความคิดของซูหลีนัก บวกกับซูหลีทำได้ถึงขนาดนี้ ทำให้พ่อบ้านซูไม่เห็นอีกฝ่ายเป็นนายน้อยผู้ที่เขาจะวิจารณ์ได้อย่างง่ายดายเหมือนก่อน!
นี่เป็นถึงขุนนางในอนาคตเลยทีเดียว!
ส่วนฟากซูหลีเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็นิ่งชะงักไป หันกลับมามองไป๋ฉินที่แววตาเต็มไปด้วยความยินดี ดีใจเกินจะเปรียบเลิกคิ้วเอ่ย “ไปเรียกชุยตานมาหน่อย!”
“เจ้าค่ะ!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
