หลังจากที่พวกเราได้เดินออกจากป่า
เบื้องหน้าของฉันได้พบกับทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ สายลมที่พัดผ่าน เปโกะได้บินขึ้นฟ้าอย่างสนุกสนาน
นี่หรอต่างโลก….เป็นโลกที่น่าสนุกดี
“ก่อนอื่นฉันจะสอนให้นายใช้พลังจากแหวนนายคงไม่เคยใช้มันเลยสินะ” เรน่าได้พูดจากด้านหลังของฉัน
“พลังจากแหวนเป็นพลังแบบไหนกัน” หวังว่ามันคงจะไม่ใช่เวทย์มนตร์ธรรมดาหรอกนะ จะว่าไปแล้วฉันไม่มีมานาด้วยสิจะใช้มันได้ไหมเนี่ย
“พลังจากแหวนใช้ง่ายมากนั้นคือ ความมุ่งมั่น” เธอพูดขึ้น ฉันได้แต่คิดว่าความมุ่งมั่นนี่มันยังไงกัน
“ความมุ่งมั่นที่ฉันพูดถึงคือ ความตั้งใจ ไม่ว่าจะพยายามสู้กับศัตรูเบื้องหน้า อยากจะรักษาคนนั้นด้วยพลังทั้งหมดของตัวเอง อยากจะสู้เพื่อปกป้องใครสักคนนั้นแหละคือ พลังของแหวน” เป็นการอธิบายที่ดีนะแต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าจะเป็นรูปธรรมยังไง
“แล้วผลลัพธ์จะเป็นยังไง สามารถสร้างอาวุธหรือปล่อยพลังได้หรอ” ฉันอยากจะรู้เรื่องพวกนี้มากกว่านะ
“ก่อนอื่นเลย การที่ฉันสร้างกรงจักรน้ำแข็ง ฉันตั้งใจที่จะฆ่าชายคนนั้นฉันจึงจินตนาการรูปร่างของมันขึ้นมา ให้ปรากฏอยู่ข้างหน้านายก็ลองทำดูสิ”
“ได้” (ฉันได้จินตนาการถึงดาบอัศวินปกติ ด้วยความตั้งใจที่จะช่วยเรย์) ฉันสร้างมันออกมาได้แล้ว แต่ว่าความแข็งแรงของดาบนี้ละ
ในระหว่างที่ฉันกำลังดึงดาบเปโกะก็ร้องด้วยความตกใจ
ก็อบลินตัวหนึ่งได้พุ่งเข้ามาโจมตีฉันด้านหลัง เจ้านั้นถือขวานขนาดใหญ่ ฉันจะต้องเอาดาบฟาดสวนมัน
(ฉันจับดาบด้วยมือขวาอย่างแน่น แต่ว่า…) แย่แล้วมันหนักเกินไป โดนมันฟันแน่
ทันใดนั้น ก็มีแท่งน้ำแข็งพุ่งเข้าที่หัวของก็อบลินตัวนั้น ก็อบลินตัวนั้นตายลงในทันที
“การที่นายสร้างอาวุธออกมาได้แต่ถือไม่ได้แสดงว่ากำลังของตัวเองไม่พอกับความตั้งใจ” อย่างงี้นี่เองฉันควรจะฝึกร่างกายด้วยสินะ การที่เป็นนักเรียนธรรมดาก็ไม่สามารถหยิบดาบของผู้ใหญ่ได้หรอ
เปโกะบินมาเกาะไหล่ของฉัน เปโกะคงเป็นห่วงฉันสินะ
“ฉันควรจะพานายไปฝึกกับชายคนนึง” ฉันจะได้ไปฝึก ฉันก็อยากอยู่เหมือนกันแต่ว่ามันคงจะเหนื่อยมาก แย่จังเลยนะไม่มีเวทมนตร์สร้างพลังหน่อยหรอ
พวกเราได้เดินทางโดยที่ฉันไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหน พวกเราเดินมาไกลมาก
หิวจังเลย เธอกับฉันก็ไม่มีเงินด้วยสิเปโกะก็คงจะหิวแล้วสินะ
“ใกล้ถึงแล้วนะ ข้างหน้านั่นไง วิหารทองคำ” วิหารสีทองเปล่งประกาย วิหารนี้สูงใหญ่ ไม่ควรเรียกว่าวิหารแต่เป็นหอคอย
พวกเราได้เดินเข้าไปพร้อมกัน ข้างในนั้นมีนักบวชอยู่หลายคนพวกเขาได้จ้องมองพวกเราสงสัยว่าพวกเขาไม่เคยเห็นชุดนักเรียนของฉันมาก่อนสินะ
เบื้องหน้าของฉันมีนักบวชผิวสี เดินตรงมาร่างกายของเขากำยำเป็นอย่างมาก
“ยินดีที่ได้พบครับ ท่านเรน่า มีเรื่องด่วนอะไรหรือขอรับ ท่านถึงมาเยือนที่นี่ด้วยตัวของท่านเอง” นักบวชผู้นั้นได้กล่าวต้อนรับเรน่า
“ฉันมีเรื่องจะให้นายช่วย สอง อย่างลุค อย่างแรก วิหารเทพโดนทำลายแล้วเทพลมบาฮามุธก็โดนแย่งไปแล้ว ฉันอยากให้นายเข้าร่วมเพื่อไปแย่งคืน
อย่างที่สอง ฉันอยากให้นายสอนชายคนนี้หน่อย พอดีว่าเทพโอดินเลือกให้เขาใช้พลัง ไม่ต้องห่วงเขาเป็นคนของโลกอื่น”
นักบวชผู้นั้นเมื่อได้ฟังจบ เขาได้มองมายังตัวเราเขาได้ยิ้มแล้วกล่าวขึ้น “ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันคือ ลุค เอวานอฟ “
หลังจากที่เขาแนะนำตัวแล้ว ฉันก็ต้องแนะนำตัวเองบ้างสินะ “ชื่อของผมคือ ชินจิ โคมาเอดะ”
ลุคได้พาพวกเราไปยังห้องกว้างขนาดใหญ่ แล้วเขาได้สอนถึงน้ำหนักของเวทมนตร์
ฉันได้ทำความเข้าใจแล้วก็สร้างอาวุธขึ้น ดาบเล่มนี้คือ ดาบที่มีด้านคมด้านหน้าแล้วทอดยาวจนถึงอีกด้าน ฉันจะเรียกมันว่า MoonBlade
เรน่าได้พาเปโกะออกไปข้างนอกเพื่อไม่ให้กวนสมาธิของฉัน เบื้องหน้าของฉันคือ ก้อนหินรอยฟ้า ลุคได้สร้างมันขึ้นมาแล้วให้ฉันฟันมันทิ้ง
นี่คือการฝึกเพื่อที่จะปราบปีศาจให้อยู่หมัดภายในการโจมตีครั้งเดียว
เวลาผ่านไปจนกระทั้ง
ตึบ… เสียงหินที่ถูกผ่าเป็นสองท่อนได้หล่นลงมา เหนื่อยชะมัดเลย นี่เราคงไม่ใช่นักเรียนธรรมดาแล้วละมั้งถึงขั้นตัดหินได้
อึก..กล้ามเนื้อแขนปวดชะมัด แย่แน่แบบนี้หักโหมร่างกายมากไป ตาก็เริ่มจะปิดแล้วด้วยสิ ฉันได้สลบลงที่พื้น
ชื่อของฉันคือ เรย์นะ เรื่องราวทั้งหมดของฉันที่มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้เพื่อกอบกู้โลกใบนี้
ฉันต้องมาเผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจไม่สิ เจ้านี่คือเทพที่มีชื่อว่า อีนิกม่า ดวงตาอันใหญ่โตแล้วหนวดด้านหลังที่มากมายออร่าที่มันปล่อยออกมานั้นเป็นสีชมพูอมม่วง
ฉันสู้มาจนถึงช่วงเวลานี้ ช่วงเวลาสุดท้ายถ้าฉันปราบเจ้านี่ลงได้โกลใบนี้ก็จะสงบสุข เอาละนะ ปีกดาบวายุ
(ฉันได้พุ่งกระโจนเข้าไปพร้อมกับดาบลมทั้งหกเล่ม ดาบทั้งหกได้หมุนรอบตัวของฉันแล้วทะลุผ่านหนวดของอินิกม่า)
“เรย์นะ อันตรายเจ้านั้นจะยิงลำแสงใส่เธอ” เพื่อนของฉันในโลกนี้ได้พูดขึ้นมาพร้อมกับแสงที่สว่างจ้า
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับแดดอันยามเช้าที่สดใส…อืม..นี่ฉันฝันไปงั้นหรอเดี๋ยวนะนี่กี่โมงแล้วเนี่ยฉันจะต้องไปโรงเรียนแล้ว
คุณแม่หนูกินแค่ขนมปังแล้ววิ่งไปโรงเรียนก่อนนะคะ ไม่มีเวลาแล้วสายแล้วสายแล้ว
ฉันรีบวิ่งไปโรงเรียนพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาชินจิ ฉันหวังว่าเขาก็ตื่นสายเหมือนกันนะ
ระหว่างนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์อยู่ข้างหน้า หวังว่าจะเป็นชินจินะ ฉันรีบวิ่งเพื่อไปหาเขาแต่ถว่า เขาก็รีบวิ่งมาเหมือนกัน
“โอ้ย” เสียงของชินจิได้ร้องขึ้นมา ส่วนฉันได้กระเด็นล้มลงกับพื้น
“นี่ไม่เป็นไรนะ เรย์” เขาพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาเพื่อจับฉันลุกขึ้น
ไม่เป็นไร ว่าแต่นะชินจิฉันฝันเรื่องที่สนุกด้วยนะ
“เธอฝันเรื่องเกมที่เล่นกันเมื่อคืนหรอ”
ฉันว่า…ไม่ใช่เกมที่พวกเราเล่นด้วยกันหรอกนะ ในระหว่างที่พวกเราเดินไปโรงเรียนและพูดคุยด้วยกัน
แสงสว่างได้ปรากฏออกมาที่เท้าของฉัน
“เรย์ นั้นมันอะไรนะ” ชินจิพูดด้วยความสงสัย
ฉันเองก็ไม่รู้นี่มันอะไรกัน ฉันควรทำยังไงดี ทันใดนั้นชินจิได้จับมือของฉัน
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะแต่ว่าดูแล้วไม่ใช่เรื่องดีแน่ พวกเราต้องรีบวิ่งออกจากแสงที่เท้าเธอ มันดูเหมือนเป็นวงเวทย์อะไรบางอย่าง”
พอเขาพูดจบฉันได้วิ่งพร้อมกับมองดูไปยังที่เท้าของตัวเอง วงเวทย์นี้มันได้เคลื่อนที่ตามเท้าฉันมา
นี่ชินจิพวกเราคงไม่รอดแล้วมั้งเนี่ย แสงสว่างค่อยๆมากขึ้นเรื่อยๆจนฉันมองไม่เห็นแล้ว
ฉันได้ตื่นมาในความมืดที่นี่มันที่ไหนกัน ชินจิช่วยฉันด้วย
ด้านของชินจิ
อืม…..เรย์ เธอหายไปไหนที่นี่มันที่ไหนกัน ป่านี่มันอะไรหรือว่าพวกเราจะโดนเคลื่อนย้ายด้วยวงแหวนเวทย์นั้นกัน
หมายความว่าไงที่วงแหวนเวทย์มันตามแค่เรย์กัน หรือว่ามีคนตั้งใจพาเธอมาตั้งแต่แรกแล้ว ฉันคงต้องรีบออกจากป่านี้โดยเร็วที่สุด
15นาทีผ่านไป
แฮ่ก แอ่ก นี่มันป่าอะไรทำไมถึงได้กว้างขนาดนี้นี่ก็วิ่งมานานมากแล้วนะ มือถือก็ใช้ไม่ได้เพราะที่นี่คงไม่ใช่โลกที่พวกเราอยู่แน่
จะว่าไปแล้วก็เริ่มหิวน้ำแล้วสิ แถวนี้มีทะเลสาบขนาดใหญ่อยู่ น้ำก็คงจะสะอาดเพราะแถวนี้ไม่มีคนอยู่เลย เอาเป็นว่าไปนั่งพักตรงนั้นก่อนละกัน
น้ำที่นี่ใสมาก เอ๊ะนั้นมันกวางงั้นหรอ ไม่ค่อยได้เห็นตัวเป็นๆสักเท่าไหร่เลยแหะ นั้นมันอะไรนะ อะไรกำลังร่วงลงมาจากท้องฟ้า
ตู้ม!!! น้ำได้กระจัดกระจาย
นั้นมันเด็กผู้หญิงงั้นหรอ เธอจะเป็นอะไรไหมนะร่วงมางั้นหรอ หมายความว่าไง เรื่องนั้นชั่งมันก่อนเราต้องรีบไปช่วยเธอ
(หลังจากที่ฉันได้ว่ายน้ำลงไปพาเธอขึ้นจากฝั่ง)
ทำไมหน้าของเธอ เหมือน เรย์ หมายความว่าไง ทันใดนั้นได้มีแหวนพุ่งเข้ามาสวมที่นิ้วของเรา อะไรกันแต่ว่าก่อนอื่นต้องทำให้ตัวเธอหายเปียกก่อน ก่อนอื่นต้องทำกองไฟ
นั้นมันไข่อะไรนะ เอามาทำอะไรให้เธอกินดีไหมหยิบมาก่อนละกัน เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ ไข่ใบนี้มันจะใหญ่เกินไปแล้ว
ไม่น่าใช่ไข่ไก่หรือนกปกติแล้วสิ แย่ละสิแม่มันจะตัวใหญ่แค่ไหนกันเนี่ย (แกร็ก เสียงไข่เริ่มแตกออก)อย่าบอกนะว่า เจ้านี่กำลังจะออกมา
สิ่งมีชีวิตข้างในไข่ได้มองหน้ากับฉัน แย่ละสิเจ้านี่คิดว่าฉันเป็นแม่มันแน่ แต่ว่าเจ้านี่คือนกงั้นหรอ ขนสีน้ำตาลดวงตาสีดำกลม น่ารักแฮะ
“แกบังอาจ มาฆ่าพวกพ้องของฉัน ทำไมแกต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วย” เสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธมาจากด้านหลังถ้าให้เดาก็คงเป็นเสียงของเธอคนนั้น
แต่ว่าถ้าเราหันไปโดยไม่ได้เตรียมตัวละก็ ค่อยๆหันดีกว่า
“คือว่า….” เราได้พยายามหันหลังไปทีละนิด ได้มีบางอย่างบาดหน้าของเรา
“ฉันไม่ให้อภัยแน่ เอาแหวนเทพโอดีนคืนมานะ” ด้านหลังของเธอคนนั้นได้มีดาวกระจายเกร็ดน้ำแข็ง
“เดี๋ยวก่อนสิ นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอร่วงลงมาแล้วฉันก็ช่วยเธอนะ” เมื่อฉันพูดจบเธอได้ปาดาวกระจายน้ำแข็งมาอีกครั้งแต่ว่า นกตัวที่ฉันอุ้มเอาไว้
ได้บินมาเอากรงเล็บเตะดาวกระจายน้ำแข็งออก หลังจากนั้นเธอได้ล้มลง
“ขอบใจนะ ฉันตั้งชื่อให้นายละกัน ชื่อว่าเปโกะละกันนะ” “กรุ๊กกรู๊”
หลังจากนั้นเธอได้ตื่นมาอีกครั้ง เธอได้ใจเย็นลงบ้างแล้ว
“ฉันขอโทษ แต่ว่านายหน้าตาเหมือนกับชายคนนั้น” เธอพูดพร้อมกับความโกรธที่ฉันเข้าใจ
“นี่เธอชื่ออะไรหรอ แล้วแหวนนี่ฉันดึงไม่ออกเลยเธอช่วยเอาออกได้ไหม” ฉันพูดพร้อมกับยื่นแหวนที่นิ้วให้เธอดู เธอได้มองแหวนแล้วพูดว่า
“นายดึงไม่ออกจริงหรอ แสดงว่าแหวนได้เลือกนายแล้ว ส่วนชื่อของฉันคือ เรน่า เป็นเทพธิดาที่ปกป้องเทพ” ฉันไม่แปลกใจเลยที่เธอจะพูดอะไรออกมา
เพราะเธอได้แสดงพลังให้ฉันดูแล้ว แต่ว่าฉันก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเลยถามเรื่อง ก่อนหน้านี้
“เรื่องมีอยู่ว่า ฉันที่คอยปกป้องและคุ้มครองแหวนเทพทั้งสองอยู่ ได้มีกลุ่มคนสวมหน้ากากได้เดินมา พวกเขามีอยู่ 9 คน แต่ว่าคนที่เดินตามหลังคนที่สวมหน้ากากแพะ คนที่หน้าตาเหมือนกับนาย เธอคนนั้นหน้าตาเหมือนกับฉัน ฉันก็เลยคิดว่าเจ้านั่นต้องสร้างเธอเพื่อมาใช้แหวนของเทพแน่ พวกนั้นได้ฆ่าองค์รักษ์ของฉันไป ชายหน้ากากแพะได้สู้กับฉัน ฉันพลาดท่าเพราะเจ้านั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมากเทพแห่งหายนะได้มอบพลังชายคนนั้น ฉันที่มีแหวนน้ำแข็งไม่สามารถสู้ได้หรอก”
ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า เรย์ อยู่กับพวกนั้นแต่ว่าทำไมกัน
“ฉันจะช่วยเธอจัดการพวกนั้น เพราะว่าคนที่หน้าเหมือนเธอคือเพื่อนของฉัน เธอชื่อว่า เรย์ พวกเราถูกพามายังโลกใบนี้พวกเราไม่รู้ว่าจะกลับโลกเดิมยังไง แต่ว่า พวกเราน่าจะรู้เหตุผลที่ถูกพามาที่นี่แล้ว”
“ขอบคุณนะ ฉันว่านายควรจะฝึกใช้เวทย์มนตร์หน่อยนะ แล้วนกตัวนั้นจะพาไปด้วยหรอ” พวกเราได้หันไปยังเปโกะ
“กรุ๊กรู๊”
“ฉันจะพาเปโกะไป…และฉันก็จะช่วยทั้งเธอแล้วเรย์ “
————————————————————–
ข้อแนะนำ
ผมเป็นนักเขียนฝึกหัดและนี่เป็นผลงานแรกนะครับ
รูปภาพและการเขียนอาจจะยังไม่สวยและอ่านได้ไม่คล่องซักเท่าไหร่
จะพยายามเต็มที่และขอบคุณที่ติดตามครับ
![[LN]ถูกสาวน่ารักกุมตัวไว้แบบนี้น่ะชอบมั้ย?](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/04/11217_cover.jpg?resize=151,215 "[LN]ถูกสาวน่ารักกุมตัวไว้แบบนี้น่ะชอบมั้ย?")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
