ตอนที่ 595 องค์หญิงหนีไปกับสาวใช้แล้ว (5)
เริ่มแรกก็เป็นหลิ่วฮูหยินที่ชื่นชอบถานซวงซวงเป็นอย่างมาก เชิญนางมาเป็นแขกบ้านตระกูลหลิ่วหลายต่อหลายครั้ง
พูดแบบสรุปง่ายๆ แล้วก็คือ หลิ่วอวี้เฉินชอบถานซวงซวง แล้วหลิ่วฮูหยินก็เป็นคนจับคู่ให้
ดังนั้นนางนำหมาป่าเข้าห้องจริงๆ !
“นางทำตัวเอง”
เมื่อก่อนตอนที่องค์หญิงแต่งเข้าตระกูลหลิ่ว หลิ่วฮูหยินพาถานซวงซวงมาให้องค์หญิงโกรธทุกครั้ง นางในตอนนั้นไม่เข้าใจมาโดยตลอด องค์หญิงอยู่ข้างนอกไร้ความยำเกรงทุกคนต่างก็กลัวนาง เหตุใดอยู่ในตระกูลหลิ่วกลับไม่เคยเอานิสัยตัวเองออกมาใช้…
จนกระทั่งต่อมาองค์หญิงถูกบีบจนฆ่าตัวตาย หลังจากฟื้นขึ้นมาก็ละทิ้งหลิ่วอวี้เฉินโดยสิ้นเชิง
“พอแล้ว ต่อไปเรื่องตระกูลหลิ่วไม่ต้องมารายงานข้าแล้ว ให้พวกเขาดับสูญกันไปเองดีแล้ว”
คนรักในอำนาจเช่นหลิ่วฟู่ยงต้องสูญเสียอำนาจทุกอย่างไป เขาย่อมรับไม่ไหว
อีกทั้ง…
หลิ่วอวี้เฉินจะเป็นอย่างไร ความเป็นลูกกตัญญูของเขาก็ไม่มีวันเปลี่ยน
หลิ่วฮูหยินหึงหวงตบตีถานซวงซวง หลิ่วฟู่ยงตีหลิ่วฮูหยินเพราะถานซวงซวง หลิ่วอวี้เฉินย่อมโกรธถานซวงซวง
ดังนั้น จุดจบของตระกูลหลิ่วกับถานซวงซวง…เห็นชัดเจนแล้ว
จะต้องวุ่นวายไก่บินเตลิดสุนัขวิ่งพล่านเป็นแน่
“ที่จริง ไม่ว่าจะถานซวงซวงหรือตระกูลหลิ่ว…เดิมก็สามารถมีชีวิตอยู่ดีๆ ได้แท้ๆ พรสวรรค์
ถานซวงซวงก็ไม่เลว ความสามารถของหลิ่วฟู่ยงก็ยังอยู่ เพียงแค่เสียสูญเสียหมวกขุนนางไปเท่านั้น เป็นพวกเขาที่ไม่เห็นค่าทำให้บ้านกระสับกระส่ายเช่นนี้”
“เพคะ องค์หญิง” ชิงหลิงจดจำคำพูดของเฟิงหรูชิงไว้ในใจ
องค์หญิงไม่อยากได้ยินข่าวคราวตระกูลหลิ่ว วันหน้า…นางก็จะไม่เอ่ยออกมาอีก
“แต่ว่า…” ชิงหลิงชะงักไปเล็กน้อย มีข่าวหนึ่งที่นางต้องบอกกับเฟิงหรูชิง “ก่อนหน้านี้บ่าวได้ยินคนหอแห่งแรกพูดกันว่า…บอกว่าเจ้าแห่งสัตว์ในป่าสัตว์วิเศษนั่นดูเหมือนจะเกิดจลาจล กลุ่มกำลังในโลกสันโดษที่อยู่ใกล้ๆ กำลังหาคนจะไปกำราบเจ้าแห่งสัตว์ตัวนั้น”
ร่างของเฟิงหรูชิงเหยียดตรงขึ้นในทันที “แจ้วแห่งสัตว์ป่าสัตว์วิเศษตัวนั้น? ในป่าลึกหรือ?”
เจ้าแห่งสัตว์ในป่าวิเศษมีอยู่ไม่น้อย
อย่างเช่นหมีหนึ่ง เป็นเจ้าแห่งสัตว์วิเศษรอบนอกสุด
เพราะบริเวณรอบนอกสุดไม่มีสัตว์ตัวใดเอาชนะมันได้ ทว่าหากเดินเข้าไปข้างในพลังของหมีหนึ่งก็ไม่พอให้ชายตามองแล้ว
ทว่า…
สามารถทำให้โลกสันโดษยื่นมือเข้ามาได้คงมีแต่…ตัวที่อยู่ข้างในสุดตัวนั้น?
“ใช่แล้ว คนของหอแห่งแรกเปิดเผยกับบ่าว กองกำลังหลายกลุ่มร่วมมือกันแล้ว ช่วงนี้สัตว์วิเศษตัวอื่นในป่าสัตว์วิเศษก็พลอยประสบภัยไปด้วย สัตว์วิเศษที่ต้องตากองกำลังเหล่านั้นก็ถูกจับเอาไปหมด!”
หลายตระกูลในโลกสันโดษร่วมมือกัน สำหรับป่าสัตว์วิเศษแล้วมันคือภัยพิบัติ
ทว่าเฟิงหรูชิงไม่เข้าใจ เหตุใดจู่ๆ เหล่าตระกูลในโลกสันโดษจึงร่วมมือกันจับสัตว์วิเศษ?
หากพวกเขาสนใจแค่เจ้าแห่งสัตว์ในป่าลึกสุดตัวนั้นก็ช่างมันเถอะ ทว่าในป่าสัตว์วิเศษมีสัตว์วิเศษที่นางเรียกมามากเหลือเกิน และยังมียาวิเศษที่นางปลูกไว้ในป่าสัตว์วิเศษอีก
แม้ว่าทุกที่ที่มียาวิเศษนางล้วนร่ายมนต์ซ่อนไว้หมดแล้ว ยาวิเศษเหล่านั้นจะดูเหมือนยาธรรมดา ทว่า…ชิงหลิงบอกว่าสัตว์วิเศษตัวอื่นๆ ในป่าสัตว์วิเศษก็ประสบภัยไปด้วย เรื่องนี้นางไม่อาจทนได้!
“ที่ไปมีกลุ่มกำลังใดบ้าง? พรรคเภสัชเทพ จวนเทียนเสิน กับหลิงเสินเหมินกองกำลังใหญ่สามกลุ่มนี้ได้ส่งคนไปหรือไม่?”
ชิงหลิงส่ายหน้า
ตั้งแต่องค์หญิงให้นางกับหลิวลี่ไปทำธุระที่หอแห่งแรก พวกนางก็เข้าใจเกี่ยวกับโลกสันโดษอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น
“บ่าวไม่แน่ชัด คนของหอแห่งแรกไม่ได้พูด น่าจะไม่มีกระมัง?”
………………….
ตอนที่ 596 องค์หญิงหนีไปกับสาวใช้แล้ว (6)
ถ้าหากสามกองกำลังนี้ร่วมด้วย กองกำลังอื่นคงจะไม่กล้าแย่งชิง
“แต่ว่าบ่าวได้ยินคนหอแห่งแรกพูด เจ้าแห่งสัตว์ที่พวกเขาต้องการจะจับคือมังกรสีดำตัวหนึ่ง…”
มังกรสีดำ?
ฝูเฉินเงยหน้าเล็กๆ ขึ้นทันที เขากำหมัดแน่น
มังกรดำ…เสี่ยวเฮย?
เป็นไปไม่ได้ วันนั้นที่พรรคเภสัชเทพล่มสลาย เพื่อปกป้องให้พวกเขาหนีออกมาได้อย่างราบรื่น เสี่ยวเฮยมันได้…ตายไปแล้ว…
แววตาฝูเฉินหม่นแสงลง
ในพรรคเภสัชเทพเมื่อพันปีก่อน นอกจากจักรพรรดิที่เก้าแล้วคนที่มีสัมพันธ์อันดีกับพวกเขาก็มีแต่เสี่ยวเฮย
ทว่าจักรพรรดิที่เก้าหายตัวไป เสี่ยเฮยก็…ตายไปแล้ว…
“สีดำ?” ชิงหานเอียงศีรษะเล็กๆ เอ่ยถามอย่างสงสัย “ใช่มะ…หมาตัวใหญ่หรือไม่?”
ฝูเฉินกลั้นความเจ็บปวดในใจลูบศีรษะชิงหาน “ไม่ใช่มะ…หมาตัวใหญ่”
“อ้อ” ชิงหานทำปากยื่นด้วยความผิดหวัง
นางนึกว่ามะหมาตัวใหญ่กลับมาแล้วเสียอีก...
เฟิงหรูชิงหลุบตาลงรอยยิ้มเย็นประทับอยู่ที่มุมปาก “ดูเหมือนว่าป่าสัตว์วิเศษนี้ข้าจะต้องไปดูอีกสักรอบแล้ว ชิงหานเจ้ากับหลิวลี่เฝ้าอยู่ที่บ้าน หงอวี้พวกเจ้าไปเตรียมตัว ถึงเวลาไปป่าสัตว์วิเศษกับข้า”
ชิงหานกระโจนเข้ามากอดขาเฟิงหรูชิงไว้ “ท่านแม่ข้าก็อยากไป”
ฝูเฉินไม่พูดอะไรเพียงแต่ใช้สายตาคาดหวังจ้องมองเฟิงหรูชิง
“ได้” เอาเจ้าแห่งปีศาจสองคนนี้ไปด้วยก็ดีเหมือนกัน เพื่อไม่ให้พวกเขาก่อเรื่องในบ้าน อีกอย่างในบ้านมีซู่อีที่ตามใจชิงหานสุดขีดอีกทั้งยังก่อเรื่องได้อยู่ด้วย นางยิ่งไม่วางใจ
เพื่อไม่ให้เมืองหลวงถูกพวกนางเผาทำลายเสียก่อนตอนนางจะกลับมา
“ยังมีอีก...” เฟิงหรูชิงเงียบไปชั่วครู่ “ตอนข้าไม่อยู่บ้าน ห้ามให้หลิ่วอวี้เฉินเข้าใกล้จวนองค์หญิงแม้แต่ครึ่งก้าว! หากเขากล้าวางเพลิงเผาจวนองค์หญิงของข้าก็ตีเขาให้พิการไปเลย”
ดวงตาชิงหลิงประกาย “ได้องค์หญิง ความคิดชั่วร้ายของหลิ่วอวี้เฉินบ่าวดูออกแล้ว แววตาของเขาชั่วร้ายเหลือเกิน บ่าวรู้สึกว่าเขาไม่เพียงแต่คิดวางเพลงจวนองค์หญิง แต่จะต้องคิดอยากขโมยยาบนหลังเขาขององค์หญิงด้วยแน่”
“…”
เฟิงหรูชิงรู้สึกว่าหลิ่วอวี้เฉินผู้นี้อันตรายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เช่นนั้นต่อไปห้ามให้เขาปรากฏตัวใกล้จวนองค์หญิงในยี่สิบจั้ง หากกล้าก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียวก็ให้โยนออกไป หากเจ้าสู้ไม่ไหวก็ให้สัตว์วิเศษกัดเขา”
“รับทราบเพคะ องค์หญิง”
มีคำสั่งเฟิงหรูชิงคำนี้แววตาของชิงหลิงก็ถูกย้อมด้วยรอยยิ้มทันที
นางเห็นหลิ่วอวี้เฉินแล้วรู้สึกขัดใจมานานแล้ว!
องค์หญิงหย่ากับเขาไปแล้ว ยังจะมาคิดไม่ซื่อกับจวนองค์หญิงทั้งวันอยู่อีก! คนผู้นี้ใจอาฆาตยิ่งนักค่อนข้างน่ากลัว
“หงอวี้ พวกเราไปกันเถอะ ข้าอยากเห็นนักใครกล้าแตะต้องสัตว์ของข้าในป่าสัตว์วิเศษ! เรียกหมีหนึ่งสองมาด้วย หมาป่าสีขาวอยู่เฝ้าบ้าน”
“เอ๋าว์วู” เสียงร้องหมาป่าสีขาวน้อยใจ
มีสิทธิอะไรให้มันเฝ้าบ้าน มีสิทธิอะไร? มันไม่ใช่หมาเสียหน่อย!
อย่างไรแม่ของลูกชายมันก็ยังอยู่ในป่าสัตว์วิเศษ เหตุใดต้องให้มันเฝ้าบ้านตัวเดียว?
เฟิงหรูชิงไม่สนใจหมาป่าสีขาวแม้แต่น้อย นำหมาป่าสีขาวไปด้วยนางไม่เพียงแต่จะต้องกังวลถึงอันตรายจากการถูกกดขี่ตลอดเวลา ยังต้องกังวลว่าจะมีดาบหล่นลงมาฟันมันจากฟ้าหรือไม่อีกไม่มีทางเลือก หมาป่าสีขาวโชคร้ายเกินไป เดินอยู่ดีๆ ยังถูกฟันได้ นางก็ได้แต่ทิ้งมันไว้ในบ้าน
…
ในป่าไผ่ทิศใต้
งูเขียวเลื้อยไปที่ข้างกายชายหนุ่มอย่างฉับไว มันชูคอขึ้นมองชายหนุ่มที่หันหลังให้มัน
ชายยังคงสงบนิ่งดุจสายลม รูปงามโดดเด่น ราวกับว่าต่อให้ฟ้าทะลายก็ไม่อาจทำให้อารมณ์ของเขาแปรปรวนแต่อย่างใด
“นายท่าน...” ชิงน้อยลังเลอยู่ชั่วขณะ “เมื่อครู่สาวใช้พวกนั้นเข้าจวนองค์หญิงไปแล้ว ไม่ต้องขัดขวางจริงหรือ?”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
