เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ 28 รู้หน้าไม่รู้ใจ

เดิมทีเกาเหวินมองลงไปที่แฟ้มได้ยินเสียงเปิดประตูจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เป็นทางการ เมื่อเธอเห็นว่าเป็นเฉินเป้ยอีเธอก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเธอก็ปิดแฟ้มในมือลดตาลง และดวงตาของเธอก็จมลงเล็กน้อย เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็ปิดบังความเกลียดชังจากดวงตาของเธอและพูดด้วยความประหลาดใจ: "เธอ คนที่พี่เลี้ยงเด็กจากบ้านตระกูลหนิงรึเปล่า เธอมาทำไมที่นี่"

พูดเสร็จเธอก็ก้าวไปข้างหน้าและริเริ่มที่จะเปิดประตูให้เฉินเป้ยอี

“ เธอเข้ามาก่อนสิ”

เธอยังคงอ่อนโยนและใจกว้าง หากไม่ได้เห็นฉากนั้นเมื่อวานนี้ เฉินเป้ยอีคงจะชอบผู้หญิงคนนี้

ท้ายที่สุดด้วยความมั่งคั่งและฐานะเช่นนี้ จึงเป็นเรื่องยากที่จะอ่อนโยนและมีน้ำใจ

เธอพยักหน้า“ สวัสดีค่ะ ประธานเกา”

เกาเหวินตกใจเมื่อได้ยินเธอเรียกตัวเองว่าประธานเกา หรือว่าผู้หญิงคนนี้รู้ว่าเธอเป็นใคร เธอถึงมาที่นี่

ในขณะนี้ ผู้จัดการหลินเข้ามาจากข้างนอกและหลังจากส่งเอกสารให้เกาเหวินแล้ว เมื่อเขาเห็นเฉินเป้ยอีเขาก็ถามว่า "เป้ยอีคุณเป็นอะไรไป?"

เฉินเป้ยอีถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันใด เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้สึกว่าเธอหายใจลำบากเมื่อเธออยู่กับผู้หญิงคนนี้เพียงลำพัง

เธอหันไปสนใจผู้จัดการหลินและยื่นจดหมายลาออกในมือให้เขาและพูดว่า "ผู้จัดการ ฉันต้องการลาออก"

ผู้จัดการหลินมองไปที่เกาเหวิน แล้วมองไปที่เฉินเป้ยอีก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวจับมือเธอ "ทำไมล่ะ" หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รีบปล่อย

เฉินเป้ยอีบีบมือ และปล่อยมัน "ผู้จัดการหลิน ฉันคิดว่าฉันไม่สามารถทำงานนี้ได้ ดังนั้น…………ฉันขอโทษ"

"เปล่า ทักษะการแต่งหน้าของคุณเป็นที่ยกย่องของผู้อาวุโสหลายคนที่นี่ ปัญหาเงินเดือนหรือเปล่า"

พวกเขาสองคนเดินไปมา เกาเหวินขมวดคิ้ว ไอเบา ๆ และพูดเบา ๆ ว่า "ผู้จัดการหลินมีอะไรเหรอ?"

ผู้จัดการหลินก้าวไปข้างหน้าและตอบเกาเหวินอย่างเคารพ:“ เธอเป็นช่างแต่งหน้าที่เพิ่งมาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอมีทักษะที่ดี และเธอก็ไม่แพ้คนที่แต่งหน้ามาสองสามปี เธออายุแค่นี้ แล้วเธอมีความสำเร็จเช่นนี้ หายากจริงๆ”

ในขณะที่ผู้จัดการหลินกล่าวชมเฉินเป้ยอี เกาเหวินรู้สึกประหลาดใจในตอนแรกและจากนั้นความรู้สึกไม่สบายใจก็เกิดขึ้น

ที่นี่เธอก้าวไปข้างหน้าและจับมือของเฉินเป้ยอีและพูดอย่างตื่นเต้นว่า: "ฉันไม่คิดว่า คุณเฉินจะซ่อนตัวลึกขนาดนี้"

ทันทีที่เฉินเป้ยอีไม่รู้ว่าจะทําอะไรดี สำหรับความกระตือรือร้นของเธอ เธอก็ถอนมือออกจากเกาเหวินโดยแสร้งเป็นกันแว่นตาของเธอ

"นั่นคือสิ่งที่ผู้จัดการหลินยกย่อง จริงๆแล้วฉันไม่เคยทำงานนี้มาก่อน มันก็มีความผิดพลาดด้วย" หลังจากพูดเสร็จเธอก็ก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด

เกาเหวินมองไปที่เฉินเป้ยอี จากนั้นก็มองไปที่เธอ มันแตกต่างจากที่เธอเห็นในบ้านตระกูลหนิง ในตอนนี้ผมที่ไหลของเธอถูกวางลงและผิวของเธอก็ไม่คล้ำเหมือนก่อนหน้า มันดูขาวขึ้นแล้ว

ฉันมองมันในพริบตา แม้ว่าฉันจะบอกไม่ได้ว่ามันสวยแค่ไหน แต่มันก็เพลินตามาก

ตอนนี้เธอแต่งหน้าได้แล้ว เธอไปที่บ้านตระกูลหนิงเพื่อทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้หนิงเสี่ยวซี ดูเหมือนว่าเธอเป็นตั้งใจจะอยู่กับหนิงเส่าเฉินมาก

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอถึงกับกัดฟันด้วยความเกลียดชัง ซึ่งหมายความว่าเธอประเมินผู้หญิงคนนี้ต่ำไปมาก

เธอวางแฟ้มในมือไว้บนโต๊ะทำงานด้านหลังเธอ และเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวหยุดข้างๆเฉินเป้ยอี แล้วจับมือเธออีกครั้ง ริมฝีปากบางของเธอยกขึ้นเล็กน้อย "ดูเหมือนว่าคุณจะแก่กว่าฉัน คุณอายุเท่าไหร่ ฉันจะเรียกคุณว่าพี่เฉิน พี่เฉิน เนื่องจากคุณอยู่ในบริษัทของฉัน และผู้จัดการหลินให้ความสำคัญกับคุณมาก ฉันจะปล่อยให้คนมีความสามารถอย่างคุณจากไปได้อย่างไร คุณสามารถต่อรองราคาเงินเดือนได้เลย เราคุยกันได้ อย่าจากไปโอเคไหม? "

เมื่อเกาเหวินเรียกเธอว่าพี่เฉินของเธอ เฉินเป้ยอีก็ตกใจพูดตามตรง เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับเกาเหวินก่อนที่เธอจะมา

เมื่อเธอได้พบกับเกาเหวิน เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะพูดเพื่อรักษาเธอและใจดีกับเธอมาก

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงฉากเมื่อวานอีกครั้ง เป็นไปได้ไหมว่าเธอคิดมากเกินไป นั่นเป็นเพียงวิธีง่ายๆสำหรับคนอื่นที่จะระบายอารมณ์?

เธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองเธอแล้วยิ้ม "ประธานเกาเรียกฉันว่าเสี่ยวเฉินก็ได้ ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงินเดือน ฉันกลัวว่าจะทำได้ไม่ดีสำหรับบริษัท เช่น SM ฉันกลัวที่จะทำให้บริษัทเสียชื่อเสียง .”

เธอพยายามโยนความผิดให้กับตัวเอง

ดวงตาของเกาเหวินแน่นขึ้น แต่มุมปากของเธอกลับยิ้มขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างได้ "ผู้จัดการหลิน เมื่อคืนดูเหมือนว่าฉันจะไม่เห็นพี่เฉิน คุณปฏิบัติกับเธออย่างไม่ยุติธรรมหรือเปล่า? ลาออกหลังจากถูกเมินรึเปล่า? "

เธอยังคงเรียกเธอว่าพี่เฉิน เมื่อเฉินเป้ยอีได้ยินคำนั้น เธอก็รู้สึกตื่นตระหนก

"ไม่ ไม่ เมื่อวานฉันรู้สึกไม่สบายในท้อง ดังนั้นฉันจึงไม่ไปร่วมงาน ประธานเกาอย่าโทษผู้จัดการหลินเลยค่ะ" เฉินเป้ยอีอธิบายอย่างรวดเร็ว

แต่ว่าเกาเหวินคิดว่าความวิตกกังวลของเธอเป็นความกังวลใจ เธอกังวลใจอะไร? เป็นเพราะเห็นหนิงเส่าเฉินเมื่อคืนหรือเปล่า? กลัวว่าเธอจะหาว่าเธอรู้วิธีแต่งหน้า แต่ดันมาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอยิ้มเย็นชาในใจ แต่การแสดงออกยังคงไม่เปลี่ยนแปลง "โถ้าเป็นอย่างนี้ พี่เฉิน เนื่องจากคุณไม่มีความเห็นเรื่องเงินเดือนและไม่มีความเห็นใด ๆ เกี่ยวกับผู้จัดการหลินของเรา ดังนั้นฉันจึงปล่อยให้คุณไปไม่ได้ อยู่ต่อนะ เสี่ยวซีชอบคุณมากในอนาคตฉันจะเป็นแม่ของเขาและฉันจะเรียนรู้เพิ่มเติมจากคุณ "

มือของผู้จัดการหลินสั่นอย่างเห็นได้ชัด หนิงเสี่ยวซีชอบเธอ? หนิงเสี่ยวซีเป็นลูกชายของหนิงเส่าเฉิน ผู้หญิงคนนี้รู้จักหนิงเส่าเฉินเหรอ? เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ เขารู้สึกโชคดีที่เขารู้ตัวตั้งแต่เนิ่นๆไม่งั้นจะหายนะ

เป็นแม่ของเสี่ยวซี?หัวใจของเฉินเป้ยอีกระตุกราวกับว่าเธอได้รับผลกระทบอย่างหนักจากบางสิ่งซึ่งไม่เป็นที่พอใจมาก

อย่างไรก็ตามการลาออกในวันนี้อาจทำไม่ได้แล้ว

เธอยิ้มและดึงริมฝีปากของเธอโดยไม่มีรอยยิ้ม "งั้นก็ขอขอบคุณประธานเกาและผู้จัดการหลินมากค่ะ ฉันจะไปทำงาน" หลังจากพูดเสร็จเธอก็หันกลับและออกจากห้องทำงาน

หลังจากปิดประตูเกาเหวินจ้องไปที่ประตูที่ปิดอยู่เป็นเวลานานก่อนที่จะค่อยๆถอนสายตากลับ

เธอหยิบเอกสารบนโต๊ะทำงานอีกครั้งมองลงไป จู่ๆก็นึกถึงอะไรบางอย่างและค่อยๆพูดว่า: "พี่คะ โปรดเพิ่มเงินเดือนของพี่เฉินคนนั้นสองเท่า "

ผู้จัดการหลินตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ตาของเขาหรี่ลงและหายใจขัดๆ“น้อง เพิ่มเป็นสองเท่าเหรอ เธอเป็นคนมาใหม่ ถ้าน้องเพิ่มแบบนี้พนักงานคนอื่นอาจมีความคิดเห็นไม่ดี?”

ดวงตาของเกาเหวินจมลง มีความคิดเห็นไม่ดี ? แน่นอนว่าจะมีความคิดเห็น หากไม่มีความเห็นเธอคงไม่เพิ่ม!