อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 398 เรื่องมากเหลือเกิน

ตอนที่ 398 เรื่องมากเหลือเกิน

หลังจากกินอาหารเช้า มู่เถาเยา ถังถัง น่าหลานรั่วหง น่าหลานรั่วเซิง และน่าหลานอวิ๋นไคก็ไปเก็บสมุนไพรด้วยกัน

ในเวลาครึ่งวันนี้ไม่พบดอกหลานหลัวที่ตรงไหนอีก แต่ก็เก็บสมุนไพรล้ำค่าสำหรับทำยารักษาอาการบาดเจ็บมาได้

พอกลับถึงบ้าน คนอื่นๆ ในตระกูลน่าหลานก็ไม่ได้ผิดหวัง

หลายสิ่งหลายอย่างก็ต้องแล้วแต่โอกาส คาดหวังมากไปจะบั่นทอนความตั้งใจด้วยซ้ำ

หลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จ มู่เถาเยากับถังถังก็ไปเยี่ยมท่านผู้เฒ่ากับคุณนายผู้เฒ่าอีกครั้ง กำชับเรื่องต่างๆ อย่างละเอียดเสร็จก็ให้น่าหลานรั่วเซิงกับภรรยาไปส่งกลับเมืองเย่ว์ตู

กินข้าวเย็นที่บ้านศาสตราจารย์หลิน มู่เถาเยาพูดกับน่าหลานรั่วเซิงและภรรยาว่า “รออาจารย์สามกับศิษย์น้องของหนูมาพวกเราก็จะไปทำยากัน พรุ่งนี้บ่ายเลิกเรียนอารองกับน้าเจิงมาเอายาได้ที่เรือนอุ่นรักนะคะ ถือโอกาสกินข้าวเย็นด้วยกันเลย เชิญศาสตราจารย์หลิน คุณน้าและเฮ่าชุนมาด้วยกันนะคะ”

ภรรยาศาสตราจารย์หลินพูด “เสี่ยวเยาเยา บ้านหนูสะดวกให้คนตั้งมากขนาดนี้ไปเหรอจ๊ะ ไม่อย่างนั้นพวกเราไปกินข้างนอกกันดีกว่าไหม ไม่ต้องทำกับข้าวเองด้วย”

“ก็ได้ค่ะ งั้นพวกเราไปกินข้างนอกกัน รวมอาจารย์อาเล็กของหนู พวกศิษย์พี่ใหญ่ด้วยค่ะ ถ้าไม่ถือสา หนูอยากเชิญคุณลุงตี้อู่กับพี่หลันฉือมาด้วยค่ะ”

น่าหลานรั่วเซิงพูดด้วยสีหน้ายินดี “พวกเราจะถือสาได้ยังไง พรุ่งนี้พวกเราจองห้องอาหารเสร็จจะส่งข้อความไปบอกนะ”

มู่เถาเยายิ้มถาม “อารองกับน้าเจิงกินอาหารท้องถิ่นของเมืองเย่ว์ตูได้ไหมคะ”

“ได้นะ”

“งั้นหนูจองห้องอาหารเองค่ะ พวกเรามีร้านประจำ เดี๋ยวส่งที่อยู่ให้ค่ะ”

“ได้เลย แต่ต้องให้พวกเราเลี้ยงนะ”

“ค่ะ หนูไม่แย่งจ่าย” เรื่องพวกนี้เรื่องเล็ก ไม่จำเป็นต้องคิดเล็กคิดน้อย

“อืม เสี่ยวเยาเยา คืนนี้จะทำยาแล้วเหรอ ไว้รอว่างๆ ก่อนก็ได้นะ พวกเราไม่ได้รีบ สองวันนี้ไปขึ้นเขาเก็บสมุนไพร พวกเธอพักผ่อนก่อนดีกว่า”

“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราไม่รู้สึกเหนื่อย ยิ่งไปกว่านั้นต้องรีบฉวยโอกาสเอาแมลงหลานกู่ทำยาก่อนที่มันจะกินอาหารหมด ไม่อย่างนั้นพวกมันจะฆ่าตัวตายเมื่ออยู่ในที่ที่ไม่มีแสง ถ้าตายก็หมดประโยชน์”

ทุกคน “…” แมลงชนิดนี้เรื่องมากไปหน่อยหรือเปล่า

เพิ่งดื่มชากันเสร็จโทรศัพท์มือถือของมู่เถาเยาก็ดังขึ้น

พอเห็นเป็นอาจารย์สามโทรมาก็รู้ได้ว่าไปถึงห้องปรุงยาของมหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตูพร้อมศิษย์น้องแล้ว

กดรับสายคุยกันไม่กี่ประโยคเธอก็ออกไป

ศาสตราจารย์หลินไปส่งพวกเธอ ทักทายทุกคนเล็กน้อย มู่เถาเยาบอกให้เขากลับบ้านไปก่อน

“ศิษย์น้อง คุณย่า คุณตาคุณยาย และก็น้าเหมียวสบายดีไหม”

“สบายดีค่ะ พวกคนแก่พอไม่เห็นพี่กับพี่ถังถังก็พากันถามถึง ฉันบอกว่าไปตรวจคนไข้ พวกเขาเลยให้เอาพวกผักผลไม้สดใหม่มาให้พวกพี่ค่ะ” ดวงตาของลู่หันซูมีรอยยิ้มลุ่มลึก

“อืม รอยแผลเป็นบนตัวน้าเหมียวดีขึ้นหรือยัง”

“หายหมดแล้วค่ะ! ย่าบอกว่าแม่สวยมากเลย!”

มู่เถาเยายิ้มมุมปากพลางพยักหน้า

เมื่อสองศิษย์พี่ศิษย์น้องคุยกันพอประมาณแล้ว อาจารย์อาเล็กก็ยิ้มถาม “เสี่ยวเยาเยา อาการของคุณนายผู้เฒ่าตระกูลน่าหลานเป็นยังไงบ้าง”

“อีกครึ่งเดือนก็หายค่ะ ไม่ใช่แค่คุณนายผู้เฒ่าจะได้ประโยชน์จากการป่วยครั้งนี้ พวกเราก็ได้ของดีมาด้วยค่ะ!”

ลู่จือฉินยิ้มพูด “แมลงหลานกู่กับดอกหลานหลัวเป็นของดีจริงๆ” ขนาดชาติที่แล้วยังหาไม่ง่าย

“ค่ะ พวกเราเข้าไปจับมันทำยาก่อนดีกว่าค่ะ”

ทุกคนพากันเข้าไปในห้องปรุงยา

บางคนล้างสมุนไพร บางคนนำไปทำให้แห้ง

มีคนอยู่ในห้องไม่น้อย แต่ไม่ดูเบียดเสียดเลยสักนิด

ทุกคนต่างมีงานทำ ตั้งอกตั้งใจ ยกเว้นอาจารย์อาเล็กกับภรรยา และเหลียงจี

ประมาณสี่ชั่วโมงต่อมา ในที่สุดก็ทำยาล้างเอ็นคลายเส้นเสร็จก่อนเที่ยงคืน

“ได้ถึงเจ็ดสิบกว่าเม็ด! ตอนแรกหนูคาดไว้ที่ประมาณหกสิบ” มู่เถาเยามองยาเม็ดเล็กกลมสีน้ำเงินออกดำที่ยังมีกลิ่นหอมของดอกหลานหลัวอยู่แล้วยิ้มตาโค้ง

ถังถังยิ้มกว้าง “ให้ตระกูลน่าหลานสามสิบเม็ด ยังเหลือสี่สิบกว่าเม็ด เดิมพวกเราจะแบ่งครึ่งๆ ตอนนี้เกินมาสิบกว่าเม็ดแน่ะ!”

ลู่จือฉินยิ้มพูด “แถมยังเป็นยาดีด้วย หาได้ยาก”

มู่เถาเยาหยิบขวดเซรามิกขนาดเล็กที่สะอาดมาใส่ยาจำนวนสามสิบเม็ด อีกขวดใส่ยี่สิบเม็ดแล้วยื่นให้ถังถัง

ถังถังรับไปแต่กลับเทออกมาสิบเม็ด

“เสี่ยวเยาเยา ทางพวกเธอคนเยอะ พวกเราจะให้คนแก่กับคนรุ่นหลังที่มีความสามารถก่อน”

คนแก่เป็นที่พึ่งทางใจของครอบครัว คนรุ่นหลังที่มีความสามารถเป็นความหวัง

วันหน้าถ้ามีโอกาสค่อยชดเชยให้ตระกูลถัง หรือถ้าไปเจอของดีอะไรมาอีกค่อยแบ่งให้ตระกูลถังเยอะหน่อย

ไม่ช้าก็เร็วย่อมได้รับการชดเชย

ทุกคนเก็บข้าวของแล้วออกจากห้อง

เมื่อไปถึงลานจอดรถอาจารย์อาเล็กก็พูดขึ้น “เสี่ยวเยาเยา พวกเราจะไปส่งถังถังกับเสี่ยวอินกลับหอให้ พวกเธอรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“ได้ค่ะอาจารย์อาเล็ก พรุ่งนี้หนูนัดพวกอารองน่าหลานกับครอบครัวศาสตราจารย์หลินไปกินข้าวเย็นที่ร้านอร่อยสุดๆ ทุกคนมาด้วยกันนะคะ”

“ได้”

บอกลากันแล้วแยกเป็นสองกลุ่ม

เหลียงจีไปส่งลู่จือฉินกับลู่หันซูที่บ้านก่อน

มู่เถาเยาหยิบขวดขนาดเล็กออกมาเทยาสามเม็ดใส่มือ ให้อาจารย์กับศิษย์น้องก่อน

ลู่จือฉินหยิบหนึ่งเม็ดใส่ปาก

เสี่ยวเยาเยาแสดงความกตัญญู เธอไม่มีทางปฏิเสธ ไม่อย่างนั้นสาวน้อยจะไม่พอใจ

ลู่หันซูกลับไม่รับ ดันมือของมู่เถาเยากลับ

“ศิษย์พี่ สิ่งนี้มันมีค่าเกินไป ฉันรับไว้ไม่ได้ค่ะ”

“ไม่ได้ให้เธอ แต่ให้น้าเหมียว ยาล้างเอ็นคลายเส้นมีประโยชน์ต่อร่างกายน้าเหมียว ช่วยกำจัดสิ่งสกปรกในร่างกาย วันหน้าภายในร่างกายก็จะสะสมพวกพิษได้ยากด้วย รอได้กินดอกพันวันก็จะดูดซึมเร็วขึ้น”

ลู่จือฉินพยักหน้า

ลู่หันซูลังเล

เธอย่อมอยากได้ของที่ดีต่อแม่ แต่ยานี้มีไม่เยอะ อีกทั้งศิษย์พี่ยังต้องแบ่งให้คนตั้งมากมาย…

ลู่จือฉินยื่นมือไปรับยาแทนลู่หันซู “อาจารย์เก็บไว้ให้ก่อน รอคุณแม่ของเธอมาทางนี้ค่อยเอาให้กิน”

ในเมื่ออาจารย์รับให้แล้ว งั้นเธอก็ติดค้างน้ำใจของศิษย์พี่อีกครั้ง

“ขอบคุณอาจารย์กับศิษย์พี่ค่ะ”

มู่เถาเยายิ้มพลางพยักหน้า เอายาอีกหนึ่งเม็ดให้เหลียงจี

เหลียงจีมองยาเม็ดเล็กจุ๋มจิ๋มที่อยู่บนมืออ่อนนุ่มของมู่เถาเยาแล้วยิ้มพูด “เสี่ยวเยาเยา ถังถังพูดถูกนะ เอาให้คนที่จำเป็นที่สุดก่อน วันหน้ามีเยอะค่อยให้พี่ก็ได้จ้ะ”

“แค่เม็ดเดียวเองค่ะ” ยังไงก็ไม่พอแบ่งอยู่แล้ว

“พี่ยังสาว ไม่ใช่ผู้สืบทอดของตระกูลใหญ่อะไรด้วย เสี่ยวเยาเยาเก็บไว้ให้คนที่จำเป็นเถอะนะ”

“ก็ได้ค่ะ งั้นไว้ครั้งหน้า”

“จ้ะ”

มู่เถาเยาเก็บยาใส่ขวดแล้ววางในกล่องยา

“อาจารย์สามคะ พรุ่งนี้บ่ายรีบกลับมาหน่อยนะคะ พวกเราไปกินข้าวร้านอร่อยสุดๆ กัน”

“ได้ อาจารย์จะกลับถึงบ้านก่อนพวกเธอเลิกเรียนนะ”

“อาจารย์ไปที่ร้านอาหารเลยก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ต้องเดินทางเยอะ”

“โอเค”

“งั้นหนูกับพี่เหลียงจีกลับก่อนนะคะ”

“กลับเถอะ ดึกมากแล้ว รีบอาบน้ำเข้านอนกันนะ”

“ค่ะ ฝันดีค่ะอาจารย์ ศิษย์น้อง”

“ฝันดีจ้ะ”