อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ]ตอนพิเศษ 167 ฆ่าได้เลย

ตอนพิเศษ 167 ฆ่าได้เลย

ตอนพิเศษ 167 ฆ่าได้เลย

อาเวินเปิดประตูเดินเข้ามาทันที แล้วเดินไปที่ขอบเตียงด้วยความเคารพ “นายท่าน”

“จากนี้ไปหลิ่วยางยางจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในสวนจิ่นเฟิงอีก” ไป๋หลิวอี้เอ่ยพลางยิ้มเย็นชา “ให้คนคอยจับตาความเคลื่อนไหวของหลิ่วยางยาง หากเห็นคนรอบตัวนางเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อย ก็ให้คนจับไปฆ่าได้เลย ทุบตีให้ตายเพื่อเชือดไก่ให้ลิงดู”

อาเวินตกใจ ลอบเงยหน้าขึ้นมองไป๋หลิวอี้ด้วยความรู้สึกสยดสยอง

คุณชายใหญ่ไม่ได้แสดงสีหน้าอาฆาตเช่นนี้มาหลายปีแล้ว ช่วงไม่กี่ปีมานี้ กิริยาของเขาดูอ่อนโยนขึ้นเรื่อย ๆ ต่อให้ต้องการจัดการกับศัตรู เขาก็ยังชอบทรมานช้า ๆ แต่วันนี้… เขาเริ่มสนุกสนานไปกับการฆ่า

อวี้ซีมีอิทธิพลต่อคุณชายใหญ่ถึงระดับนี้แล้วหรือ?

อาเวินอ้าปากลังเลที่จะพูด เขาต้องการเตือนคุณชายใหญ่ว่าเขายังมีสัญญาหมั้นหมายอยู่

แต่สุดท้ายก็ปิดปากไม่พูดอะไร ทุกสิ่งที่นายท่านทำนั้นถูกต้องเสมอ เขาแค่ต้องเชื่อฟังคำสั่งเท่านั้น

อาเวินโค้งคำนับ แล้วตอบว่า “บ่าวเข้าใจขอรับ”

“แล้วก็” ไป๋หลิวอี้ค่อย ๆ เอนหลังนอน เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย “เตือนคนรับใช้ทุกคนในสวนจิ่นเฟิง ว่าใครก็ตามที่ปฏิบัติต่อหลิ่วยางยางในฐานะนายหญิงใหญ่อีกครั้ง จะต้องถูกไล่ออก ไม่ต้องอยู่ในสวนจิ่นเฟิงอีกต่อไป”

“ขอรับ” อาเวินรีบออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคิดว่าคนแรกที่เขาอยากจะเตือนคือติงเซียง

จากนั้นไป๋หลิวอี้ก็หลับตาลง สีหน้าของเขาค่อย ๆ อ่อนโยนลง เนี่ยนเนี่ยนดูเหมือนจะมีความเคลื่อนไหวเล็กน้อย แต่… ดูเหมือนนางจะเก็บงำความรู้สึกไว้ มันไม่ดีเลยจริง ๆ

เขารุกหนักเกินไปหรือเปล่า?

ใจเย็นหน่อยจะดีกว่า เพื่อไม่ให้เกิดผลที่ตรงกันข้าม ด้วยนิสัยของนาง ยิ่งผลักแรงเท่าไร การสะท้อนกลับก็ยิ่งแรงขึ้นเท่านั้น

เนี่ยนเนี่ยนจิตใจว้าวุ่น นางไม่ชอบความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้เช่นนี้ เมื่อสถานการณ์ควบคุมไม่ได้ นางจะค่อนข้างกลัว

ในชีวิตของนางแทบไม่มีอะไรที่อยู่เหนือการควบคุมเกิดขึ้นเลย ทุกอย่างมักอยู่ภายใต้การควบคุมของนางเสมอ แม้ว่านางจะถูกพิษในขณะที่นางค้นคว้ายาพิษ แต่นางก็ไม่เคยตื่นตระหนกหรือหวาดกลัว และยังสามารถศึกษาพิษได้อย่างใจเย็น และล้างพิษด้วยตัวเองได้

แต่ตอนนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับไป๋หลิวอี้ นางรู้สึกค่อนข้างกลัวเมื่อต้องมองเขา ราวกับว่านางจะจมดิ่งลงไปแบบขึ้นมาไม่ได้หากมองเขาสักสองครั้ง

เนี่ยนเนี่ยนนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง และถอนหายใจหนัก ๆ

จิตใจของนางวุ่นวายและยุ่งเหยิง ใช้เวลานานกว่าจะค่อย ๆ สงบลง

แต่วินาทีต่อมา นางก็กระโดดขึ้นจากเตียงทันที

ดูเหมือนว่านางจะลืมเรื่องสำคัญมากไป นางกลับมาที่สวนจิ่นเฟิงเพื่ออธิบายสถานการณ์ของฮูหยินเฒ่า

เนี่ยนเนี่ยนตบหน้าผากตัวเองอย่างแรง จากนั้นลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เพื่อจัดเสื้อผ้าและผมเผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินไปที่ห้องหลักอีกครั้ง

คาดไม่ถึงว่าทันทีที่นางเดินไปถึงประตู หงหยาก็เดินเข้ามาอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ แล้วกระซิบกับนางว่า “แม่นางอวี้ซี เมื่อครู่นี้อาเวินเรียกประชุมสาวใช้ของสวนจิ่นเฟิง เหตุใดเจ้าไม่ไปปรากฏตัว?”

“… เกิดอะไรขึ้นหรือ?” อาเวินเรียกประชุมสาวใช้ของสวนจิ่นเฟิงหรือ? เหตุใดนางไม่ได้ยินอะไรเลย?

“อาเวินบอกว่าต่อไปนี้สาวใช้และคนรับใช้ของสวนจิ่นเฟิง จะไม่ได้รับอนุญาตให้ปฏิบัติต่อคุณหนูเปี่ยวในฐานะนายหญิงใหญ่อีกต่อไป ไม่เช่นนั้นจะถูกไล่ออก” หงหยาคิดว่าเรื่องนี้อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับอวี้ซี เพราะไม่นานหลังจากที่อวี้ซีเข้าไปในห้อง คุณหนูเปี่ยวก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกมา และไม่นานหลังจากนั้น อาเวินก็ได้รับคำสั่งดังกล่าวจากคุณชายใหญ่ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ต้องเกี่ยวกับอวี้ซี

“…” เนี่ยนเนี่ยนหันหลังไปเงียบ ๆ อีกครั้ง แล้วเดินกลับไปที่ห้องด้านซ้าย

จะทำอย่างไรดี? ไป๋หลิวอี้ทำเช่นนั้น หัวใจของนางเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง

อย่าคิดมาก อย่าคิดมาก เรื่องนี้อาจไม่เกี่ยวอะไรกับนางก็ได้ อย่าคิดมาก อย่ากลัวที่จะเจอเขา อย่ากลัว

หงหยามองไปที่เนี่ยนเนี่ยนที่จู่ ๆ ก็หันหลังกลับไป ด้วยใบหน้าที่สับสนและสงสัย

ในเวลานี้อาเวินได้มาเคาะประตูห้องเนี่ยนเนี่ยน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทัศนคติของคุณชายใหญ่ที่มีต่อนางนั้นเกือบจะเป็นการเอาใจ ดังนั้นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเนี่ยนเนี่ยน ท่าทางของอาเวินจึงมีความนอบน้อมมากขึ้น

“แม่นางอวี้ซี ตอนนี้แม่นางเฟิงหลิงจากโถงเล่อฝูมา นางบอกว่าฮูหยินเฒ่าสุขภาพไม่ดี และเจ้าจะอยู่ในโถงเล่อฝูอีกสองสามวัน คุณชายใหญ่ตอบตกลงไปแล้ว”

เนี่ยนเนี่ยนกะพริบตา นางรู้สึกผิดหวังอย่างอธิบายไม่ถูก แต่เมื่อนึกถึงสภาพร่างกายของฮูหยินเฒ่า นางก็รีบเข้าไปเก็บข้าวของในห้องโนเวลพีดีเอฟ

หลังจากลังเลอยู่นาน ในที่สุดเขาก็บอกลาที่หน้าห้องของไป๋หลิวอี้และจากไป

ไป๋หลิวอี้ทำอะไรไม่ถูก เหตุใดเขาถึงไม่กล้าออกจากห้องไปเจอตอนนี้? ช่างขี้ขลาด

อาเวินที่อยู่ข้าง ๆ พูดด้วยความลังเลใจว่า “คุณชายใหญ่ อาการบาดเจ็บของท่านยังไม่หายดี แม่นางอวี้ซีไปที่เรือนของฮูหยินเฒ่า เช่นนั้นข้างกายท่าน…”

“อาการบาดเจ็บของข้าไม่ได้ร้ายแรงอีกต่อไป” ยาของเนี่ยนเนี่ยนล้วนเป็นยาคุณภาพสูง และด้วยการรักษาอย่างระมัดระวังของนาง มันจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป

อีกทั้งเขากลัวว่าหากเข้าหานางมากเกินไป นางจะยิ่งออกห่างจากเขามากขึ้นทุกที

ดูจากเมื่อครู่นี้ นางแค่พูดอยู่หน้าประตูสองสามคำแล้วออกไปเลย ไม่คิดว่ามันผิดกฎบ้างหรือ? ใจร้ายนัก

เป็นการดีที่จะปล่อยให้นางไปที่โถงเล่อฝูสักสองสามวัน เขาจะให้เวลานาง

ท้ายที่สุดอาเวินก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เมื่อเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว และมีคนส่งอาหารเย็นมาให้ เขาก็รอให้ไป๋หลิวอี้พักผ่อน

แต่เนี่ยนเนี่ยนนอนไม่หลับ นางอึดอัดมากที่ต้องเปลี่ยนที่อยู่ และต้องมาอยู่ห้องเดียวกันกับคนแปลกหน้า

แม่นมอวี๋จัดให้นางอยู่ห้องเดียวกับสาวใช้ชื่อเฟิงฉิน เฟิงฉินใจดีกับนาง เมื่อเห็นนางมาก็จัดที่นอนให้ด้วย หากเทียบกับติงเซียง นางก็… ดีกว่านิดหน่อย

“กร๊อบแกร๊บ”

ขณะที่เนี่ยนเนี่ยนกำลังจมอยู่ในห้วงความคิด จู่ ๆ ก็มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากในห้อง เสียงนั้นแผ่วเบามาก

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกตัวทันที จากนั้นนางก็รู้สึกถึงเสียงกุกกักที่ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของห้อง

เฟิงฉินบนเตียงย่อตัวลงกับพื้น และค่อย ๆ ขยับเข้ามาหานาง

ยังไม่ทันถึงขอบเตียง นางก็ค่อย ๆ ใช้มือสะกิดเนี่ยนเนี่ยน “อวี้ซี อวี้ซี เจ้าหลับอยู่หรือเปล่า? ข้าอยากไปห้องส้วม ข้ากลัว เจ้าไปกับข้าได้หรือเปล่า?”

เนี่ยนเนี่ยนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน จะไปส้วมแต่กลัว นางไม่เชื่อข้ออ้างเช่นนี้

นางเคยอยู่ในห้องคนเดียว หากตื่นกลางดึกจะไม่กลัวหรือ?

แน่นอนว่าเมื่อเห็นว่าเนี่ยนเนี่ยนไม่ตอบสนอง เฟิงฉินก็รีบหันหลังเดินจากไป

นางเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าข้างเนี่ยนเนี่ยน ก่อนเปิดประตูตู้ออกเงียบ ๆ แล้วหยิบถุงใส่ของที่นางนำมาในวันนี้เงียบ ๆ โดยนางไม่มีเวลาจัดของให้เรียบร้อย

จากนั้นนางก็เดินไปที่หน้าต่าง แล้วเริ่มคุ้ยทีละนิดใต้แสงจันทร์

เนี่ยนเนี่ยนหรี่ตามองไปรอบ ๆ มุมปากของนางกระตุกเบา ๆ

เฟิงฉินรีบเก็บของใส่ถุงใบเล็ก มันไม่ค่อยมีของมากมายนัก จากนั้นค่อย ๆ วางกลับที่ตำแหน่งเดิม แล้วปิดประตูตู้

เนี่ยนเนี่ยนคิดว่านางเสร็จแล้วจะกลับไปนอน แต่คาดไม่ถึงว่าเฟิงฉินจะไปเปิดประตู แล้วเดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ

…………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เขาปกป้องเธอแบบลับๆ เลยอ่าเนี่ยนเนี่ยน

เฟิงฉินท่าทางมีพิรุธนะ

ไหหม่า(海馬)