อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ]ตอนพิเศษ 165 กล้าหาญมาก

ตอนพิเศษ 165 กล้าหาญมาก

ตอนพิเศษ 165 กล้าหาญมาก

สาวใช้ที่เห็นเนี่ยนเนี่ยนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเช่นกัน

ผู้หญิงคนนี้โชคดีมากที่ไม่โดนงูพิษกัดตาย

นางมองเนี่ยนเนี่ยนด้วยท่าทางเย่อหยิ่งเหมือนที่เจอกันครั้งก่อน เชิดคางขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า “คุณหนูของเรากำลังคุยกับคุณชายใหญ่อยู่ข้างใน เจ้าอย่าเข้าไปรบกวน”

หงหยาที่อยู่ข้างหลังเนี่ยนเนี่ยนดึงแขนเสื้อของนางด้วยความประหม่า นางเป็นคนขี้อายและมีสถานะต่ำต้อย นางจึงไม่กล้าที่จะขัดแย้งกับหัวหน้าสาวใช้ที่อยู่ข้างกายหลิ่วยางยาง

แต่ในขณะนี้ในหัวของเนี่ยนเนี่ยนเต็มไปด้วยคลื่นพลังแห่งโทสะ นางคิดว่าหลิ่วยางยางนำงูพิษไปไว้ในสวนดอกไม้เพื่อฆ่านาง แล้วตอนนี้ยังบังอาจเข้าไปอยู่ในห้องกับไป๋หลิวอี้สองต่อสองอีก

หญิงร้ายชายชั่ว!!!!

ทั้งสองที่ตัวติดกันเป็นคู่สามีภรรยากำลังคิดจะฆ่านางอยู่ในห้องหลักงั้นหรือ? ฝันไปเถอะ

สีหน้าของเนี่ยนเนี่ยนพลันเหี้ยมเกรียม นางผลักสาวใช้ที่ขวางนางออกไป สีหน้าของนางสงบมากขณะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าเป็นสาวใช้ข้างกายคุณชายใหญ่ ในเมื่อคุณชายใหญ่ตื่นขึ้น ข้าก็ย่อมต้องไปรับใช้เขา”

หลังจากพูดจบก็ก้าวเข้าไป

สาวใช้เซถลาจนเกือบชนเสาด้านข้าง

นางมองเนี่ยนเนี่ยนที่กำลังเดินเชิดหน้าไปด้วยความประหลาดใจ และมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ นางมีพละกำลังมากถึงเพียงนี้ได้อย่างไร? ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อยที่จะปัดป้องนางได้เลย

เนี่ยนเนี่ยนก้าวเข้าไปในห้องชั้นใน มองเพียงปราดเดียวก็เห็นหลิ่วยางยางที่นั่งอยู่บนขอบเตียง กำลังพูดคุยออเซาะไป๋หลิวอี้อยู่

ขณะยืนอยู่ที่ประตู นางมองไม่เห็นสีหน้าของไป๋หลิวอี้ แต่นางเม้มปากแน่น

ทว่าเมื่อเห็นอาเวินที่รออยู่ด้านข้าง เนี่ยนเนี่ยนก็โกรธน้อยลงเล็กน้อย อย่างน้อยสองคนนี้ก็ไม่ได้อยู่กันในห้องสองต่อสอง

คนทั้งสามในห้องได้ยินเสียงประตูพร้อมกัน ทุกคนจึงมองมาที่นาง

หลิ่วยางยางถูกขัดจังหวะ ร่องรอยของความเป็นปรปักษ์ปรากฏขึ้นบนใบหน้านาง เมื่อเห็นว่าเป็นเนี่ยนเนี่ยน นางก็เผลอกำหมัดโดยไม่ได้ตั้งใจ

ไป๋หลิวอี้หมดความอดทนมานานแล้ว และกำลังจะออกคำสั่งไล่แขก เมื่อเห็นเนี่ยนเนี่ยนเข้ามาจากข้างนอก สีหน้าของเขาก็… ดูอ่อนโยนขึ้นมาก

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เส้นประสาทที่ตึงเครียดของเขาผ่อนคลายลง

อาเวินถอนหายใจช้า ๆ โชคดีที่แม่นางอวี้ซีกลับมาแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาก็กลัวจริง ๆ ว่าคุณชายใหญ่จะสั่งให้เขาไล่คุณหนูเปี่ยวออกไป มันยากมากสำหรับคนรับใช้อย่างเขา

เนี่ยนเนี่ยนเดินไปที่ข้างเตียงทีละก้าว ก่อนชำเลืองมองหลิ่วยางยาง เมื่อเห็นชามยาในมือนาง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

นางก้มลงไปคว้าชามจากมือของนาง น้ำยาสองสามหยดกระฉอกอกมา สีหน้าบึ้งตึงของหลิ่วยางยางพลันเปลี่ยนไป นางยืนขึ้นทันทีพร้อมกรีดร้อง “กรี๊ด… เจ้าจะทำอะไร?”

สาวใช้สองคนที่ประตูรีบวิ่งเข้ามาทันที พวกนางวิ่งไปหานาง แล้วถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณหนู เป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ?”

ขณะที่พูดก็จ้องไปที่เนี่ยนเนี่ยน ราวกับว่าหากคุณหนูของพวกนางออกคำสั่ง ทั้งสองก็จะกระโจนเข้าไปฉีกนางเป็นชิ้น ๆ ทันที

เนี่ยนเนี่ยนเอานิ้วแตะขอบชาม แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยานี้ก็อุ่นดี คุณหนูเปี่ยวโดนน้ำร้อนลวกหรือเจ้าคะ?”

สีหน้าของหลิ่วยางยางแข็งทื่อ นางรีบมองไปที่ไป๋หลิวอี้ แล้วเถียงทันทีว่า “ไม่ใช่เพราะว่ามันร้อน แต่จู่ ๆ แม่นางอวี้ซีก็ผลีผลามมาหยิบไปเช่นนี้ ข้าจึงตกใจกลัว”

“อ๋อ ข้าขอโทษจริง ๆ ข้าคิดว่าคุณหนูเปี่ยวที่กล้าเอางูมาปล่อยจะกล้าหาญมากเสียอีก”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของทุกคนในห้องก็สนใจขึ้นมาทันที

ไป๋หลิวอี้ขมวดคิ้วมุ่น งูหรือ? หลิ่วยางยางปล่อยงูหรือ?

เขารีบหันไปมองเนี่ยนเนี่ยน เมื่อเห็นว่านางไม่มีอะไรผิดปกติ และนึกได้ว่าเนี่ยนเนี่ยนอยู่กับสิ่งเหล่านี้มาตั้งแต่เด็ก เขาจึงลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่เมื่อเขามองไปที่หลิ่วยางยาง สีหน้าของเขาก็เย็นชาอย่างยิ่ง

หลิ่วยางยางสั่นไปทั้งตัว นางรีบแค่นหัวเราะ “แม่นางอวี้ซีพูดอะไร? งูอะไร? ข้ากลัวงูมาตั้งแต่เด็ก มันน่ากลัวมาก วันนี้แม่นางอวี้ซีแปลกไปหน่อย ราวกับว่าต้องการเป็นศัตรูกับข้า เกิดอะไรขึ้นหรือ? หรือว่าแม่นางอวี้ซีเข้าใจข้าผิด? เจ้าไม่ชอบสร้อยข้อมือที่ข้าให้เจ้าครั้งที่แล้วหรือ?”

นางพูดจบแล้วก็เหลือบไปมองไป๋หลิวอี้อีกครั้ง เพราะต้องการจะบอกเขาว่าอวี้ซีโลภมาก และเอาของของนางไปหลังจากมาเพียงไม่กี่วัน

เนี่ยนเนี่ยนหัวเราะ “คุณหนูเปี่ยวคิดมากไป ข้าจะเป็นศัตรูกับท่านได้อย่างไร? แค่คุณชายใหญ่กำลังอ่อนแอ เนื่องจากข้าเป็นสาวใช้ข้างกายคุณชายใหญ่ ข้าจึงย่อมกังวลเรื่องรับใช้เขา หน้าที่ป้อนยาเป็นความรับผิดชอบของข้า ข้าไม่กล้ารบกวนคุณหนูเปี่ยวจริง ๆ ข้าจึงกระวนกระวายมากไปหน่อย และรีบรับชามยามาจากคุณหนูเปี่ยว”

“แม่นางอวี้ซีไม่ต้องเป็นห่วง ลูกพี่ลูกน้องของข้าได้รับบาดเจ็บ ข้าจึงเป็นห่วง การป้อนยาเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ข้าทำให้ได้”

ทุกคนรู้เรื่องอาการบาดเจ็บของไป๋หลิวอี้แล้ว หลิ่วยางยางเพิ่งได้ยินเรื่องนี้ นางจึงรีบมาทันที

คาดไม่ถึงว่าทันทีที่นางนั่งลง และเพิ่งรับยาในมือของอาเวินมา เนี่ยนเนี่ยนก็กลับมา

หลิ่วยางยางพูดจบ นางก็ไปแย่งชามจากมือของเนี่ยนเนี่ยนอีกครั้ง

เนี่ยนเนี่ยนนึกเย้ยหยัน นางกล้าดีอย่างไร?

ทันใดนั้นสายตาของนางก็กลายเป็นสายตานางมารร้าย ขณะที่ยื่นมือออกไป ชามในมือของนางก็เอียงเล็กน้อย น้ำยาสีดำข้นทั้งหมดในนั้นราดลงบนร่างของหลิ่วยางยาง

“กรี๊ด…” คราวนี้หลิ่วยางยางตกใจจนกรีดร้องจริง ๆ และรีบถอยหลังไปสองสามก้าว

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกประหลาดใจ “คุณหนูเปี่ยว เหตุใดท่านประมาทนัก? นี่เป็นยาที่ใช้รักษาอาการบาดเจ็บของคุณชายใหญ่ หากท่านเทมันทิ้งเช่นนี้ แล้วบาดแผลของคุณชายใหญ่หายช้าขึ้นมา คุณหนูเปี่ยวจะทำอย่างไร? คุณหนูเปี่ยวเจ้าคะ ท่านคือคุณหนูของทุกคน หากท่านเทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้ก็อย่าฝืน คุณชายใหญ่ของเราเข้าใจเจตนาของท่าน และจะจดจำไว้ให้ขึ้นใจ

“เจ้า เจ้า…” หลิ่วยางยางโกรธมากจนพูดไม่ออก ยาหกใส่ชุดของนาง กลิ่นขมที่ไม่พึงประสงค์โชยมาแตะปลายจมูกของนาง ทำให้นางคลื่นไส้เล็กน้อย

“คุณหนูเปี่ยว อย่าตื่นเต้น อย่าตื่นเต้น กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว ๆ เถอะเจ้าค่ะ ดูยาที่เปียกชุ่มชุดท่านสิ พอเปื้อนขาแล้วก็รู้สึกไม่สบายตัวไม่ใช่หรือ? และมันก็ดูน่าเกลียดเกินไปด้วยเจ้าค่ะ” เนี่ยนเนี่ยนพูดเหมือนเป็นห่วง

เมื่อหลิ่วยางยางได้ยินว่ามันดูน่าเกลียดเกินไป ใบหน้านางก็ซีดลง และรีบเงยหน้าขึ้นมองไป๋หลิวอี้ทันที

แน่นอนว่าเมื่อเห็นไป๋หลิวอี้ขมวดคิ้วของ นางก็ตกใจและรีบพูดว่า “พี่ พี่ชายใหญ่เจ้าคะ ข้า ข้าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วจะมาหาท่านอีกนะเจ้าคะ”

ไป๋หลิวอี้พูดเบา ๆ ว่า “ไม่จำเป็น ประเดี๋ยวข้าจะพักผ่อนแล้ว”

หลิ่วยางยางอยากจะพูดอย่างอื่นต่อ แต่เมื่อเห็นไป๋หลิวอี้หลับตาลง ในที่สุดนางก็กัดฟันแน่น และอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเนี่ยนเนี่ยนอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นจึงรีบออกจากสวนจิ่นเฟิงไปพร้อมกับสาวใช้สองคน

ทันทีที่นางจากไป สีหน้าของเนี่ยนเนี่ยนก็กลับกลายเป็นเย็นชาทันที

ทันใดนั้นนางก็หันกลับมา พลางเม้มปากแน่น สายตาคมกริบจ้องมองไป๋หลิวอี้

ฝ่ายหลังลืมตาขึ้นเล็กน้อย แล้วเลิกคิ้วถามนาง “มีอะไรหรือ?”

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

คุณหนูเปี่ยวคิดจะสู้กับจวิ้นจู่น้อยแห่งอาณาจักรเฟิงชางอย่างนั้นเหรอคะ

ไหหม่า(海馬)