อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ]ตอนพิเศษ 129 ทั้งตระกูลเจ้าน่ะสิไร้ยางอาย

ตอนพิเศษ 129 ทั้งตระกูลเจ้าน่ะสิไร้ยางอาย

ตอนพิเศษ 129 ทั้งตระกูลเจ้าน่ะสิไร้ยางอาย

เนี่ยนเนี่ยนอยากจะหัวเราะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หญิงไร้ยางอายงั้นหรือ? เจ้าน่ะสิไร้ยางอาย ทั้งตระกูลเจ้าน่ะสิไร้ยางอาย

เนี่ยนเนี่ยนบีบถาดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลเล็กน้อยนั่น นางคงบีบถาดจนแตกคามือไปแล้ว

นางนึกเยาะเย้ยในใจ ไป๋หลิวอี้ เจ้ากล้ามาก หากเขากล้าขอถอนหมั้นกับนาง นางสัญญาว่าจะทำให้ชีวิตของเขาเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย ให้ไม่เหลือแม้แต่กระดูกเลย

ติงเซียงชำเลืองมองเนี่ยนเนี่ยน แต่ก็ยังเห็นว่านางยังคงยกยิ้มอ่อนอยู่ตลอดเวลา สีหน้าของนางไม่เปลี่ยนไปเลย ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เป็นไปได้หรือไม่ว่า อวี้ซีไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นกับคุณชายใหญ่จริง ๆ? ไม่สนใจความสัมพันธ์ ระหว่างลูกพี่ลูกน้องของคุณชายใหญ่เลยหรือ? ข้อสงสัยของนางไม่ถูกต้องงั้นหรือ?

เนื่องจากนางไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นกับคุณชายใหญ่ นางจึงจะลดความเป็นศัตรูลง

“ข้าแค่เสียใจแทนคุณหนูเปี่ยว ถ้าคุณชายใหญ่ถอนหมั้น ข่าวลือทั้งหมดก็จะพุ่งไปที่คุณหนูเปี่ยวอย่างเลี่ยงไม่ได้ คุณหนูเปี่ยวอ่อนแอ ไม่รู้ว่านางจะทนได้หรือไม่ แต่ข้าเชื่อว่าคุณชายใหญ่จะปกป้องคุณหนูเปี่ยว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องกังวล”

เมื่อพูดต่อ น้ำเสียงของติงเซียงก็อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

เนี่ยนเนี่ยนนึกเย้ยหยันในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของนางยังคงไม่จางหายไป นางมองติงเซียงแล้วถามว่า “เจ้าประทับใจคุณหนูเปี่ยวมากเลยใช่หรือไม่? นางทำดีต่อเจ้าหรือ?”

สีหน้าของติงเซียงกลายเป็นแข็งทื่อ นางหันมามองด้วยสายตาแข็งกร้าว “เจ้าจะไปรู้อะไร? ไม่ช้าก็เร็ว คุณหนูเปี่ยวจะกลายเป็นนายหญิงใหญ่ แล้วตอนนั้นนางจะไม่ได้เป็นเจ้านายของเราหรอกหรือ?”

ติงเซียงอยู่เคียงข้างไป๋หลิวอี้มานาน นางรู้มานานแล้วว่าตนสิ้นหวังกับการปีนขึ้นเตียงเขาแล้ว

เมื่อก่อนคุณชายใหญ่มีสาวใช้สองคนอยู่เคียงข้าง ทว่าตั้งแต่คุณชายใหญ่เริ่มกลายเป็นผู้ใหญ่ คนเหล่านั้นต่างก็อยากเป็นอนุ เพราะรูปลักษณ์อันหล่อเหลาของเขา พวกนางต่างคิดกลอุบายมาใช้ไม่รู้จบ

คุณชายใหญ่เกลียดเรื่องเช่นนี้มาก จึงแทนที่สาวใช้ใฝ่สูงเหล่านั้นทุกคนด้วยคนอื่น เหลือเพียงติงเซียงเท่านั้น หลังจากได้เห็นการกระทำของคุณชายใหญ่ นางจึงหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น และอยู่รับใช้เขามาจนถึงตอนนี้ ทำให้ได้ครองตำแหน่งนี้อย่างมั่นคงมานาน

แต่นางก็ยังมีความทะเยอทะยานอยู่มาก หากนางไม่สามารถเป็นอนุของคุณชายใหญ่ได้ นางก็ทำได้เพียงพยายามประจบประแจงว่าที่ฮูหยินของคุณชายใหญ่ นั่นคือวิธีที่จะทำให้เจริญก้าวหน้าไม่ใช่หรือ?

ส่วนคุณหนูเปี่ยวก็แสดงความเมตตาต่อนางมาตั้งแต่แรก ปฏิบัติต่อนางอย่างดี และให้ผลประโยชน์มากมายแก่นาง

สำหรับฮูหยินที่ใจดีเช่นนี้ นางย่อมต้องการพูดถึงแต่ด้านดีต่อหน้าคุณชายใหญ่

แต่ว่า… อันที่จริง แม้ว่านางจะถูกเรียกว่าเป็นสาวใช้ข้างกายคุณชายใหญ่ แต่ปกตินางก็ไม่ได้ใช้เวลากับคุณชายใหญ่มากนัก คุณชายใหญ่เป็นคนเงียบขรึม นางจึงไม่สามารถพูดคุยอะไรกับเขาได้แม้สักคำ

แต่การไม่สามารถพูดถึงเรื่องดี ๆ ต่อหน้าคุณชายใหญ่ ก็ไม่ได้ขัดขวางนางจากการสร้างความประทับใจ ต่อหน้าคนรับใช้เหล่านี้ไม่ใช่หรือ?

เนี่ยนเนี่ยนแน่ใจว่าติงเซียงถูกคุณหนูเปี่ยวซื้อไปเรียบร้อยแล้ว

แต่ผู้ร้ายก็ยังคงเป็นไป๋หลิวอี้ เจ้าบ้านั่นไปคบกับคนอื่นลับหลังนาง ในเมื่อเขามีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว เหตุใดเขาถึงเขียนจดหมายถึงอาณาจักรเฟิงชาง เพื่อขอให้ปฏิบัติตามสัญญาการหมั้นหมาย? เหตุใดไม่ถอนหมั้นไปเลย? เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการจับปลาสองมือ และเพลิดเพลินไปกับการมีทั้งฮูหยินและอนุ นางต้องทำให้เขาได้เจอดี

นางรู้ว่าเขาไม่ใช่คนดี ตั้งแต่ที่รู้ว่าเขายอมรับจี้หยกของนางตอนอายุแปดขวบ และยิ่งเขาโตขึ้นก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เจ้าชู้แบบนี้จะมีผู้หญิงคนใดต้องการ

ขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น หลิ่วยางยาง คุณหนูเปี่ยวคนนั้นก็เดินมาหานางแล้ว

เมื่อนางเห็นเนี่ยนเนี่ยนก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองนางด้วยความสงสัย แล้วถามติงเซียงด้วยสีหน้าสับสนว่า “นี่คือ…”

“บ่าวคำนับคุณหนูเปี่ยวเจ้าค่ะ” ติงเซียงมีมารยาทมาก “คุณหนูเปี่ยว นี่คือหัวหน้าสาวใช้คนใหม่ อวี้ซีเจ้าค่ะ”

หลิ่วยางยางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้ารับทันที “ที่แท้เจ้าก็คือสาวใช้ที่ท่านอารองพามาให้” จากนั้นนางก็หัวเราะ “เจ้าดูฉลาดและน่ารัก สายตาของท่านอารองย่อมมองไม่ผิด เจ้า… พวกเจ้าต้องรับใช้ลูกพี่ลูกน้องของข้าอย่างสุดหัวใจ ข้ารู้สึกโล่งใจได้”

เนี่ยนเนี่ยนคลี่ยิ้มสดใส “คุณหนูเปี่ยวมั่นใจได้เลยเจ้าค่ะ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อปรนนิบัติคุณชายใหญ่ทั้งนอกทั้งใน”

สีหน้าของหลิ่วยางยางแข็งทื่อ เหตุใดสาวใช้คนนี้ถึง… พูดจาไร้ยางอายนัก?

ปรนนิบัติทั้งนอกทั้งในงั้นหรือ? ไม่มีใครพูดแบบนั้น

ติงเซียงอดจ้องมองนางไม่ได้ เนี่ยนเนี่ยนยังคงยิ้มสดใส

เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ หลิ่วยางยางก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว จากนั้นนางก็ถอดสร้อยข้อมือจากข้อมือ ส่งให้กับสาวใช้ที่อยู่ข้างนาง

สาวใช้มองเนี่ยนเนี่ยนด้วยสายตาเฉียบคม นางพยักหน้าให้หลิ่วยางยางเบา ๆ จากนั้นเดินถือสร้อยข้อมือไปหาเนี่ยนเนี่ยน แล้วพูดว่า “นี่คือของขวัญจากคุณหนูของเรา เจ้าเก็บมันไว้ให้ดี ต่อไปจงรับใช้คุณชายใหญ่ให้ดีที่สุด หากเจ้าไม่เข้าใจอะไร เจ้าสามารถถามติงเซียงได้เลย”

ที่บอกว่าให้ถามติงเซียง ความหมายก็คือจะบอกว่าคุณหนูเปี่ยวเป็นใคร และนางจะมีสถานะแบบใดในอนาคต ฉะนั้นอย่าเพิกเฉยต่อดีชั่ว ควรรู้เท่าทันสถานการณ์ปัจจุบันเหมือนติงเซียงจะดีกว่า

เนี่ยนเนี่ยนมองสร้อยข้อมือ พูดตามตรง สร้อยข้อมือนี้ไม่ได้ดูดีเลย สีก็ธรรมดา ลวดลายก็ค่อนข้างไม่สวย

นางเพิ่งนึกว่าตอนที่นางเห็นหลิ่วยางยางเดินมาเมื่อครู่นี้ นางรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่เข้ากัน ปรากฏว่าเป็นสร้อยข้อมือนี้เองที่ไม่เข้ากัน

เมื่อเห็นนางถอดสร้อยข้อมือมอบให้นางตอนนี้ นางจึงนึกขึ้นได้ในทันที

ช่างไม่แนบเนียนเอาเสียเลย นางคงเพิ่งได้ยินว่านายท่านรองมอบสาวใช้ให้คุณชายใหญ่ นางจึงจงใจหาสร้อยข้อมือคุณภาพต่ำมาสวมที่มือตัวเอง จากนั้นจึงนำมามอบให้นางหมายจะซื้อใจ

เนี่ยนเนี่ยนยกยิ้มแล้วรับสร้อยข้อมือมา “ขอบคุณคุณหนูเปี่ยว”

“ไม่เป็นอะไรหรอก ข้ารู้ว่ามันไม่ง่ายสำหรับพวกเจ้าทุกคน ครอบครัวของพวกเจ้ามีปัญหา จึงมาเป็นสาวใช้ที่จวนของครอบครัวที่ร่ำรวย แม้ว่าความสามารถของข้าจะมีจำกัด แต่ข้าก็จะช่วยให้ได้มากที่สุด เจ้าจะได้ไม่ต้องมีภาระทางจิตใจมากเกินไป”

เนี่ยนเนี่ยนเก็บสร้อยข้อมือนั้นไป รอยยิ้มที่ยังคงอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา

ไม่ต้องห่วง นางไม่ได้มีภาระทางจิตใจ ไม่มีเลย

“โอ้” นางตอบอย่างพึงพอใจ “เช่นนั้นหากคุณหนูไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะออกไปก่อน ข้ายังมีงานต้องทำ”

“… เอ่อ ได้สิ” หญิงคนนี้พูดจาไม่รู้เรื่อง

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิ่วยางยางแข็งทื่ออีกครั้ง ขณะมองเนี่ยนเนี่ยนหันหลังเดินออกไป

สาวใช้ข้างนางโกรธทันที “ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเสียจริง นางคิดจริงหรือว่าการที่นายท่านรองส่งนางเข้ามาจะทำให้นางแตกต่างจากสาวใช้ทั่วไป? ติงเซียง นางหยิ่งผยองต่อหน้าเจ้าด้วยหรือเปล่า?”

ติงเซียงไม่ได้โง่ เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น ก็ชัดเจนว่าเป็นการยุแยงตะแคงรั่ว แต่ตอนนี้นางอยู่ต่อหน้าคุณหนูเปี่ยว นางจึงต้องแสดงความเห็นด้วยกับสาวใช้ข้างกายนาง นางจึงพยักหน้าและสาปแช่งสองสามคำ

หลิ่วยางยางขมวดคิ้ว และตำหนิเบา ๆ “อย่าพูดเหลวไหล นางเพิ่งมาที่นี่ เป็นเรื่องปกติที่นางจะไม่เข้าใจหลายสิ่งหลายอย่าง อีกสักพักนางก็จะเข้าใจเอง”

เนี่ยนเนี่ยนไปไกลแล้ว แต่โสตประสาทของนางนั้นยอดเยี่ยม นางยังคงได้ยินอย่างชัดเจน

นางยกยิ้มทันทีแล้วเดินเลี้ยวเข้ามุมไป

คาดไม่ถึงว่าทันทีที่นางหยุดฝีเท้า จู่ ๆ ก็มีมือยื่นออกมาจากด้านข้าง แล้วลากตัวนางเข้าไปในเรือนหลังเล็กด้านข้าง

………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ปากบอกว่าจะถอนหมั้น แต่การกระทำเหมือนไม่อยากถอนหมั้นเลยน้าเนี่ยนเนี่ยน

ไหหม่า(海馬)

—————————————————————————————-