บทที่ 83 การล้างพิษแบบใกล้ชิด
ซูม่เก่อทนความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและปืนออกจากบ้านที่มืดสลัว ยาแก้พิษของนางที่ซ่อนอยู่ในนั้นถูกน่าไปแล้ว นางจึงไม่สามารถจัดการกับพิษในร่างกายของนางได้ในตอนนี้
นางอยู่ในป่าบนภูเขาซึ่งอาจเป็นไปได้ที่จะหาสมุนไพรเพื่อบรรเทาความเป็นพิษได้ นางหวังเพียงว่านางจะโชคดีพอที่จะไม่เจอสัตว์ร้ายใด ๆ
แต่ในขณะที่หน้าผากของนางถูกปกคลุมไปด้วยเม็ดเหงื่อและมือของนางก็ค่อยๆ ปกคลุมไปด้วยเลือด
“โฮววว บรูววววว…”
เสียงหอนต่ำดังก้องในหูของนาง ซูมู่เก้อรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที
ถ้าโชคไม่ดี แม้แต่นางอาจถูกฟันแหลมคมจมเนื้อได้
นางค่อยๆเงยหน้าขึ้น และเห็นดวงตาคู่หนึ่งระยิบระยับด้วยแสงสีเขียวในป่า
มันคือหมาป่า
หมาป่าดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความอ่อนแอของเหยื่อและเด็นออกจากป่ามายังซูมู่เกือที่ละก้าวอย่างเงียบ ๆ
ซม่เก่อหลับตาลง เมื่อนางเปิดมันขึ้นมาอีกครั้งดวงตาของนางก็มีความเย็นชาที่น่ากลัว นางมองตรงไปที่หมาป่าตัวนั้นโดยไม่กลัว
ไม่สาคัญว่านางจะอ่อนแอกว่าในด้านความแข็งแกร่ง แต่นางก็ไม่สามารถสูญเสียการทรงตัวของนางได้
นางแอบคว้าก้อนหินที่พื้น ยังไง นางก็ไม่ยอม!
เมื่อเสียงฮัม ตั้งใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ซูมเก่อกำหินแน่นขึ้นและแน่นขึ้น
หมาป่าแยกเขี้ยวยิ่งฟันและพุ่งเข้าหาซมู่เกือพร้อมเสียงคำราม
ด้วยดวงตาสีแดง มู่เกือยกหินขึ้นสูงด้วยกำลังทั้งหมดของนาง
“ไปลงนรกซะ!”
“ไอ้บ้า!”
“ดี!”
ทันทีที่นางขว้างหินออกไป ทันใดนั้น นางก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยและพูดสองสามศด้วยน้ำเสียงที่ อ่อนแอ
เซียโฮวโม่กวัดแกว่งดาบคมในมือของเขาเข้าไปในดวงตาของหมาป่า จากนั้นตงหลินและคนอื่น ๆ ก็ติดตามและต่อสู้กับหมาป่าที่โกรธเกรี้ยว
เซียโฮวโม่มองไปที่ซุมู่เกือที่สลบไสลอยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยมือที่เปื้อนเลือดของนาง คิ้วขมวดของเขาขมวดแน่นและดูเหมือนว่าหัวใจของเขาจะถูกแทง
“เก็บกวาดที่นี้ให้เรียบร้อย และส่งคนไปหาฮูหยินใต้เท้า
“พะย่ะค่ะ”
ก่อนที่ชุมู่เกือจะหมดสติไป นางขอให้ช่วยแม่ของนาง เสียงของนางเบาและอ่อนแอมาก แต่เซียโฮวโม่ได้ยินมัน
เซียโฮวโม่ขี่ม้าไปกับซูมู่เกือและหายเข้าไปในป่า
ในขณะเดียวกัน ผู้เข้าร่วมในงานชุมนุมล่าสัตว์เกือบทั้งหมดก็มาถึงบ้านพัก
เนื่องจากองค์ชายสองได้รับบาดเจ็บ ทุกคนจึงไม่กล้าเคลื่อนไหวใด ๆ และอยู่ในห้องพัก
“ห์ มันแปลกมาก พี่สาวจ้าวอยู่ที่ไหน? ทำไมนางยังไม่กลับมาอีก?
ซูหลุนกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บขององค์ชายสอง ในตอนนี้ เมื่อได้ยินคำพูดของนางฮัน เขาก็รู้สึกงงงวยเล็กน้อยเช่นกัน “มีขุนนางมากมายในงานล่าสัตว์นี้ นางเดินไปรอบ ๆ ได้อย่างไร? จะเป็นอย่างไรถ้านางทำผิดต่อขุนนาง
เผยให้เห็นความวิตกกังวลระหว่างคิ้วของนาง “ที่กระโจมนั่งฟักข้าเห็นนางเดินออกไป จะ…นางจะหลงป่าหรือไม่เจ้าค่ะ?”
“ใต้เท้าเจ้าคะ องค์หญิงแปดส่งข้อความมาว่าคุณหนูใหญ่และองค์หญิงแปดพบสัตว์ร้ายที่ตุร้ายขณะออกล่าและคุณหนูก็รีบวิ่งเข้าป่าไปและ และ…” สาวใช้รีบวิ่งเข้าไปในห้องด้วยความหวาดกลัว
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูหลุนก็เล็กคิ้วลุกขึ้นจับสาวใช้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน “แล้วอะไร?”
สาวใช้ตัวสันเมื่อมองที่หลุน “ และ และนางก็ถูกสัตว์ร้ายพาตัวไป ตอนนี้เหล่าองครักษ์ได้เข้าไปในป่าเพื่อตามหา…”
“เอ้ย! มันเป็นไปได้ยังไง..” ซูจึงเหวิน “ตกใจ” และปัตตาของนางด้วยดวงตาของนางที่เปลี่ยนเป็นสีแดง
นางอันตกใจมากจนน้ำตาของนางไหลลงมา
“ไม่ เป็นไปไม่ได้ องค์หญิงแปดเข้าใจผิดหรือไม่?
“ฮูหยิน มันเป็นสาวใช้คนสำคัญขององค์หญิงแปดที่ส่งข้อความมา จึงไม่น่าจะมีอะไรผิดเจ้าค่ะ”
“ใต้เท้า..” เมื่อเห็นหลุนตกใจและยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น นางอันรู้สึกรำคาญจริงๆ แต่แสรั้งท่าหน้าเป็นเศร้าสร้อย
“ส่งผู้คุมคนหนึ่งไปนอกสนามล่าสัตว์และรายงานให้ข้าทราบทันที่ที่มีข่าวคราว!” ซูหลุนพูดด้วยดวงตาส์ แดง
ตอนนี้องครักษ์ของจักรวรรดิ์ได้เข้าไปในป่าเพื่อค้นหา พวกเขาไม่ยอมให้ใครเข้าไปอยู่ดี
“มีสัตว์ร้ายในสนามล่าผู้หญิงได้อย่างไร” ซูหลุนจิบชาเย็นและจิตใจของเขาก็ชัดเจนขึ้น
นางอันก่าผ้าเช็ดหน้าของนางไว้ในแขนเสื้อแล้วกระซิบว่า “บางที่สนามยังไม่ได้รับการทำความสะอาดมา ก่อน…
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูหลุนก็แสดงความแปลกประหลาดในดวงตาของเขา การขับไล่สัตว์ร้ายออกไปนั้นมักจะทำโดยองครักษ์ของจักรพรรดิ์ซึ่งน่าโดยราชาแห่งจีนในปัจจุบัน
ณ ตอนนี้ หมุนลิ่มการหายตัวไปของนางจ้าวไปนานแล้ว ในความเป็นจริง เขาแอบขยับเข้าไปใกล้องค์ชายสอง แม้ว่าพ่อตาของเขาจะบอกว่าสถานการณ์ยังไม่ชัดเจนและขอให้เขาอย่าทำผลผลาม แต่หลุนก็ยืนยันว่าเขาจะต้องคว้าโอกาสในเรื่องนี้ให้ได้
หน้าที่ขององครักษ์ของจักรพรรดิ์คือปกป้องความปลอดภัยของจักรพรรดิ์และเมืองหลวง
อย่างไรก็ตาม สัตว์ร้ายได้ปรากฏตัวในสนามล่าสัตว์ของผู้หญิงซึ่งพวกมันไม่น่าจะปรากฏตัวได้ นอกจากนี้ยังมีการบาดเจ็บและการหายตัวไป นี่คือการละทิ้งหน้าที่ของราชาแห่งจีน!
นอกจากนี้ องค์ชายสองยังได้รับบาดเจ็บสาหัสเพื่อความปลอดภัยขององค์จักรพรร ตอนนี้องค์จักรพรรดิ์อาจจะคลายความมีอคติต่อองค์ชายสองลงบ้าง..
เมื่อคิดอย่างนั้น ซูหลุนก็อารมณ์ดีขึ้นมาก เขาเพียงหวังว่าองค์ชายสองจะสบายดีและฟื้นตัวโดยเร็วที่สุด!
ที่เชิงเขาด้านหลังนอกสนามล่าสัตว์
ร่างสีขาวถูกอุ้มโดยโจวนิ้วไปที่บ้านไม้ที่เชิงเขา
“เฮ้ ข้าเพิ่งมาถึงเมืองหลวง นายท่านรอที่จะพบเจ้าไม่ไหวแล้ว? ข้ารู้เสมอว่าเขาทิ้งข้าไปไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ยอมรับมัน! อา..
ก่อนที่กุยหม่าจะพูดจบ โจวนิ้วก็พาเขาเข้าไปในบ้าน เมื่อโจวนิ้วปล่อยเขากุยหม่าก็สะดุดและเกือบล้มลงกับพื้น
กุยหม่าจ้องมองเขา “โจวนิ้ว เจ้ากาลังทำอะไรอยู่! ชีวิตสบายมากจนอยากลองของใหม่ไหม!?”
โจวนิ้วเหล็อบมองไปที่เขาอย่างเงียบ ๆ และถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ช่วยข้าช่วยชีวิตใครสักคน” เซียโฮวโม่ลุกขึ้นจากเตียงและมองไปที่กุยหม่า
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กยหม่าก็สนใจ “ข้าอยากเห็นแล้วว่าใครสามารถให้ท่านขอให้ข้ารักษาได้”
ในขณะที่พูด กุยหม่าเดินไปที่เตียง
เมื่อเขาเดินไปที่เตียงและเห็นซูมู่เก่อนอนอยู่บนเตียง กุยหม่าก็ตกใจ
“นาง”
“เจ้ารู้จักนาง?”
กุยหม่าจงใจเหล่มองเซียโฮวโม่ “อย่าเพิ่งรีบร้อน ขอข้าดูหน่อย”
กยหม่าวางมือบนข้อมือของซูมู่เกือและจับชีพจรของนางอย่างระมัดระวัง ตอนแรก เขามีรอยยิ้มขี้เล่นบน
ใบหน้า แต่รอยยิ้มที่มุมริมฝีปากของเขาค่อยๆหายไป
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปของเขา เซียโฮวโม่ก็ทำหน้าเศร้าหมองยิ่งขึ้น เขาไม่ได้ถามจนกว่า กยหม่าจะปล่อยมือนาง “นางเป็นอย่างไร?”
กุยหม่ารู้สึกประหลาดใจที่พบว่าพิษของเปลวเพลิ้งแดงในตัวมู่เกือได้รับการล้างพิษแล้วจริงๆ!
เพื่อที่จะคิดหาพิษของเปลวเพลงแดง เขาอยู่ในหนานมันเป็นเวลานาน เขาสงสัยว่าใครเป็นคนช่วยล้างพิษให้นาง
“เอ่อ นางถูกวางยาพิษด้วยพิษร้ายแรง ถ้านางไม่ล้างพิษทันเวลา นางอาจไม่เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่ง
“เจ้าสามารถล้างพิษของนางได้”
กยหม่ายิ้มและขยับเข้าไปใกล้เซียโฮวโม่ ในขณะที่มองเขาด้วยใบหน้าที่อ่านยาก “ฝ่าบาท พระองค์ขอร้องข้าตอนนี้หรือไม่? ถึงแม้ว่าหญิงผู้นี้จะค่อนข้างเรียบร้อย แต่นางก็ยังห่างไกลจากสิ่งนั้น?”
เซียโฮวโม่เล็กเฉยต่อเรื่องตลกของกุยหม่าด้วยใบหน้าที่บูดบึง
“นางได้รับพิษอะไร?”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าเฉยเมยของเขา กุยหม่าก็รู้สึกเบื่อ เดินไปที่เก้าอี้แล้วนั่งลงขณะเป๋าเล็บ “ไม่มีอะไรพิเศษ มันเป็นเพียงการรวมกันของพิษงและพิษจากดอกไม้นานาชนิด
กล่าวคือ พิษที่มีเกือกลืนเข้าไปนั้นผสมพิษร้ายแรงทุกชนิด ดังนั้นจึงเข้าใจได้ว่าอาจเป็นอันตรายถึงตายได้ในเวลาอันสั้น แต่ก็ไม่ยากที่จะล้างพิษ
“ล้างพิษนาง”
“ฝ่าบาท นางสาคัญกับพระองค์มากหรือ?”
เซียโฮวโมยืนอยู่หน้าเตียงโดยเอามือไขว้หลังไว้ เมื่อมองไปที่ซูมู่เกือที่ซัดและไม่มีชีวิตชีวา เขารู้สึกทุกข์ใจอย่างอธิบายไม่ได้ เขาพยายามที่จะเพิกเฉยต่อความรู้สึกอึดอัดนี้และพูดอย่างเย็นชาว่า “นางยังมีประโยชน์
กุยหม่าเม้มริมฝีปากของเขาและจงใจเหยียดเสียงของเขา “โอ้…นางกลายเป็นคนที่มีประโยชน์ ตกลงข้าจะช่วยนางเอง” แน่นอนเขาจะ เขาต้องถามนางว่าใครล้างพิษไฟแดงในตัวนาง!
“อย่างไรก็ตาม กระบวนการล้างพิษอาจจะยุ่งยากเล็กน้อย”
เซียโฮวโม่มองไปที่กุยหม่า ซึ่งรอยยิ้มนั้นค่อนข้างชั่วร้าย
“ข้าต้องถอดเสื้อผ้าของนางและดันแท้เข้าไปในร่างกายของนางเพื่อขับพิษออกจากร่างกายนาง แล้วหลังจากทานยาล้างพิษแบบพิเศษของข้า นางก็จะสบายดี”
เซียโฮวโม่จับจ้องดวงตาที่เย็นชาของเขาที่กุยหม่า “เพียงแค่ขับพิษออกจากร่างกายของนางด้วยแท้?”
เต็มทุกยหม่าตั้งใจจะแกล้งเขา แต่เมื่อได้พบกับดวงตาที่เยือกเย็นของเขา กุยหม่าก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงประตูและหน้าต่างของบ้านไม้ทั้งหลังก็ถูกปิดอย่างแน่นหนา
กุยหม่ายืนอยู่ข้างนอกและยึดคอเพื่อมองดูสถานการณ์ในบ้าน แต่โจวนิ้วและโจวเหว่ยเฝ้าประตูไว้ เขาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้
ภายในห้องนั้นมีต
เซียโฮวโม่นั่งตรงข้ามกับซูมู่เกือบนเตียง
เซียโฮวโม่หลับตาและคสำหาเข็มขัดของซูมู่เก้อ ด้วยการใช้นิ้วดึงเบา ๆ เข็มชัดก็หลุดออกทันที
ด้วยการครูดเบาๆ เสื้อผ้าชุดขี่ม้าของซูมู่เก่อถูกถอดออกและนางอยู่ในชุดรัดหน้าท้องส์ฟ้าและกางเกงชั้นในสีขาวนวลของพระจันทร์
เมื่อสัมผัสไหล่ฮันบอบบางของนางด้วยมือที่หยาบกร้านเล็กน้อยของเขา เชียโฮวโม่กำหมัดแน่นราวกับถูกไฟฟ้าช็อต
เซียโฮวโม่หายใจเข้าลึก ๆ และค่อยๆทำให้การเต้นของหัวใจคงที่ จากนั้นเขาก็ควบแน่น นี้แท้ของเขาจากบริเวณหัวหน่าวไปยังฝ่ามือของเขาและผลักมันเข้าไปในร่างซูมู่เก่อ เพื่อบังคับให้พิษออกจากร่างกายของนาง
ซม่เกือค่อยๆยีคหสังของนางให้ตรงพร้อมกับเม็ดเหงื่อบาง ๆ ที่ทะลักออกมาจากร่างกายของนาง ในชั่วเวลานั้น นางขมวดคิ้วอย่างหนักและไม่สามารถช่วยได้นอกจากส่งเสียงฮมออกมา ดูเหมือนว่าจะต้องทนกับความเจ็บปวดอย่างมาก
“หนาว หนาวมาก…”
“ร้อนมาก..”
การเปลี่ยนแปลงของความร้อนและความเย็นและการบังคับใช้ลมปราณและเส้นเลือดคู่ขนานทำให้นางตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว
เซียโฮวโม่ลืมตาขึ้นจับมือนางและตัดปลายนิ้วของนาง
ทันใดนั้น เลือดสีตก็พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของซูมู่เกือพร้อมกลิ่นเหม็น
จนกระทั่งเลือดส์สำหมดไปและเลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมาจากปลายนิ้วของนาง เซียโฮวโม่ก็หยุดถ่ายทอดนี้ของแท้และเอาผ้าเช็ดหน้าปิดปลายนิ้วที่มีเลือดออก
หากปราศจากการสนับสนุนจากที่แท้จริง ซูมู่เกือก็ล้มลงและทรุดตัวลงในอ้อมแขนของ เซียโฮวโม่ ..
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
