องค์หญิงหมอเทวะ World-shaking First Daugh…
บทที่ 81 ความทุกข์ทรมาน ชีวิตและความตาย
องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินเปิดเผยความโกรธในดวงตาของนางในขณะที่มองซูมู่เก๋อใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ
หลังจากเข้าใกล้ซูเก๋อก็สังเกตเห็นว่าชุดขี่ม้าของนางคล้ายกับองค์หญิงเซี่ยโฮวหยินมาก
ยกเว้นสีแดงสดที่มีสีเดียวกัน เข็มขัดที่เข้าคู่กันนั้นแทบจะไม่เหมือนกันเลย
ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ!
ซูมู่เก๋อไม่สนใจ แต่องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินไม่มีความสุข
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเห็นลวดลายหางนกยูงที่มุมตาของซูมู่เก๋อ นางก็อดอิจฉาไม่ได้ “นอกจากใบหน้าที่น่าเกลียดของเจ้าแล้ว เจ้ายังน่ากลัวกว่าเดิมด้วยสิ่งที่น่าขยะแขยงบนดวงตาของเจ้าแบบนั้น มีเพียงเจ้าเท่านั้น ซูมู่เก๋อ ที่สามารถทําได้”
ซูมู่เก๋อไม่ต้องการโต้เถียงกับนาง “หม่อมข้าไม่กล้าที่จะทําให้องค์หญิงทรงไม่พอพระทัยด้วยใบหน้าที่น่าเกลียดของหม่อมข้าเพคะ โปรดทรงประทานอภัยให้หม่อมข้าด้วยเพคะ”
เมื่อเห็นว่าซูมู่เก๋ออยากจะจากไป เซี่ยโฮวหยินก็มีใบหน้าทิ้งตึง
“ซูมู่เก๋อ เจ้าต้องการถูกขับออกจากสนามล่าสัตว์งั้นหรือ? กลับมาเดี๋ยวนี้!”
เพียงแค่นั้นซูมู่เก๋อก็หยุด
องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินสั่งให้นําม้าไปให้ซูมู่เก๋อ ซูมู่เก๋อพบว่าม้าตัวนี้ไม่แข็งแรงเท่าม้าของเซี่ยโฮวหยิน แต่มันค่อนข้างเชื่อง นางจึงดึงบังเหียนและขึ้นม้าไป
ซูมู่เก๋อตามพวกเขาไปที่ทางเข้าทุ่งล่าสัตว์สตรี ซึ่งมีกลุ่มคนรออยู่ที่นั่นแล้ว
เซี่ยโฮวหยินหยุดอยู่หน้ากลุ่ม และมองไปที่ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าในชุดขี่สีน้ําเงินเข้ม “หยุนซุยเหยา ปีนี้เจ้าอยากแข่งกับข้า?”
หยุนซุยเหยาลูกสาวคนโตขององค์หญิงหลิงฮวา มีบรรดาศักดิ์เป็นอินฟานต้าเจียวเยว่
องค์หญิงหลินฮัวเป็นบุตรสาวคนเล็กของพระมารดาเดียวกับองค์จักรพรรดิและเป็นที่โปรดปรานของนางมาก หลังจากที่จักรพร ดิขึ้นครองราชย์ เขาก็รักน้องสาวคนนี้มากเช่นกัน ดังนั้นสถานะของอินฟานต้าเจียวเยว่และขององค์หญิงแปดจึงมีความเท่าเทียมกัน
“ปีนี้ มีกวางซิก้ามีเขาในทุ่งล่าสัตว์ด้วย กวางซิก้านั้นแข็งแรงและว่องไว ดังนั้นใครก็ตามที่ล่ากวางซิก้าได้ก่อนที่จะมืดจะเป็นผู้ ชนะ”
“เรียบร้อยแล้ว เอาล่ะ! ไปกันเถอะ! กวางซิก้าเป็นของเรา!” องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินยกแส้ม้าในมือของนางขึ้นฟาดและรีบควบไปที่สนามล่าสัตว์
ซูมู่เก๋อใช้เวลาของนางและค่อยๆ เข้าไปในสนามล่าสัตว์ด้านหลังพวกเขา
แม้ว่าทุ่งล่าสัตว์ของผู้หญิงจะไม่ใหญ่ไปกว่าสนามของผู้ชาย แต่ก็ยังดูไร้ขอบเขตล้อมรอบไปด้วยป่าซึ่งเหยื่อส่วนใหญ่ซ่อนตัวอยู่
หลังจากเข้าสู่สนามล่าสัตว์ ทั้งสองกลุ่มก็แยกย้ายกันไป มีเจ็ดคนที่ด้านข้างของซูมู่เก๋อ
ในเวลานี้ องค์หญิงเซี่ยโฮวหยิน ผู้ที่วิ่งอยู่ด้านหน้าหยุดกะทันหัน “ซูมู่เก๋อ มาหากวางกับข้า แล้วพวกเจ้าที่เหลือแยกไปหามันอีกกลุ่ม หลังจากที่เจ้าพบแล้วให้หาวิธีไล่ต้อนมันมาที่นี่”
”เพคะ”
คนอื่น ๆ แยกย้ายกันไปหลังจากได้ยินคําสั่ง เหลือเพียงซูมู่เก๋อและองค์หญิงเซี่ยโฮวหยิน
ซูมู่เก๋อ สงสัยว่าองค์หญิงเซี่ยโฮวหยินต้องการทําอะไร
องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินมองไปที่ซูมู่เก๋ออย่างเงียบ ๆ และขี่ม้าตรงเข้าไปในป่า
ซูมู่เก๋อยังคงตามหลังนางไปโดยไม่เร่งรีบ องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินไม่หยุดจนกระทั่งนางจะเข้าไปในป่าลึก
ซูมู่เก๋อรักษาระยะห่างกับองค์หญิงเซี่ยโฮวหยิน ทันใดนั้น องค์หญิงเซี่ยโฮวหยิน ก็หยุดชั่วขณะจากนั้นก็ควบม้าไปหาซูมู่เก๋อ
“ซูมู่เก๋อ เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าทําไมข้าถึงขอให้เจ้าติดตามข้ามา
ซูมู่เก๋อเลิกคิ้วและไม่ตอบกลับ
องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินดูเหมือนจะไม่ต้องการคําตอบของนาง และมองไปที่ใบหน้าของซูมู่เก๋อด้วยความเย้ยหยัน “เพราะข้าอยากเห็นเจ้าทรมานอย่างมาก จนอยากตาย!”
หลังจากพูดจบ เซี่ยโฮวหยินก็เอื้อมมือออกไป และผลักซูมู่เก๋อ
ซูมู่เก๋อถูกเซี่ยโฮวหยินผลักถอยหลังโดยไม่คาดคิด และเกือบตก
แต่มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้น องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินดึงกริชที่เอวของนางและแทงเข้าไปที่ดวงตาของม้าที่ซูมู่เก๋ออยู่
ม้าไม่หลบกริชและถูกแทงจากองค์หญิงเซี่ยโฮวหยินโดยตรง จากนั้น มันก็กระทืบกีบด้วยความเจ็บปวดและยกตัวขึ้นสูง
อา!”
แม้ว่าซูมู่เก๋อจะขึ้นหลังม้าในทันที แต่นางก็ถูกเหวี่ยงออกไปอย่างดุเดือด
องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินเชิดคางขึ้นและมองไปที่ซูมู่เก๋ออย่างพอใจ “ซูมู่เก๋อ การแสดงยังไม่เริ่ม! ใช้เวลาอีกไม่นานก่อนที่เจ้าและแม่ของเจ้าจะหายตัวไปอย่างสมบูรณ์ในเมืองหลวงนี้ ฮ่าฮ่า” หลังจากที่นางพูดจบ นางก็รีบยกแส้ขึ้นและหมุนตัวเพื่อออกจากปา
ด้วยใบหน้าทิ้งตึง ซูมู่เก๋อจึงลุกขึ้นโดยใช้มือข้างหนึ่งปิดทับอีกข้างที่ได้รับบาดเจ็บ
ลมกระโชกแรงและต้นไม้ในปาก็ส่งเสียงกรอบแกรบ
ซูมู่เก๋อขมวดคิ้ว เมื่อพบว่าจู่ๆตาข่ายสีดําก็ตกลงมาจากท้องฟ้า และปกคลุมนาง
“ฮ่า ฮ่าๆ จับเต่าใส่โกศ!”
เงาดําหลายเงากระโดดลงมาจากต้นไม้และมองไปที่ซูมู่เก๋อในตาข่าย ด้วยท่าทางที่ชั่วร้าย
ซูมู่เก๋อดึงกริชที่เอวของนางและต้องการตัดตาข่าย แต่ไม่ว่านางจะตัดมันอย่างไร ตาข่ายก็ไม่ได้รับความเสียหายเลย
ชายร่างสูงใหญ่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “อย่าเสียพลังงานไปเปล่า ๆ เลย ตาข่ายนี้ทําขึ้นเป็นพิเศษโดยข้า แม้ว่ากริชของเจ้าจะเสียหาย ตาข่ายของข้าก็ไม่ขาด!”
เมื่อได้ยินคําพูดของเขา ซูมู่เก๋อกํากริชในมือของนางและเอื้อมมือไปหาอะไรบางอย่างที่เอว แต่ล้มเหลว
ชิบหาย! แป้งที่นางพกมาหายไป!
“พี่น้องของข้า เจ้ากําลังรออะไรอยู่? มาเลย!”
ในเวลาต่อมา ซูมู่เก๋อรู้สึกเพียงสายตาของนางสลัวลงและมีกลิ่นฉุนที่ปลายจมูก นางกลั้นหายใจอย่างรวดเร็ว แต่นางรู้สึกเวียนหัวมากขึ้น และหมดสติไปในไม่ช้า
นอกสนามล่าสัตว์ นางจ้าวนั่งบนเก้าอี้ด้วยความวิตกกังวล และมองไปที่ทางเข้าสนามล่าสัตว์เป็นครั้งคราว
เมื่อเห็นเช่นนี้ ฮูหยินท่านแม่ทัพหลินทําได้เพียงปลอบนางด้วย
“ฮูหยินท่านแม่ทัพหลิน ท่านนั่งทําอะไรอยู่ที่นั่น? ท่านไม่ได้สัญญาว่าจะไปล่าสัตว์หรือ?” หญิงสาวในชุดขี่ม้าแอปริคอทก้าวเข้ามาและดึงฮูหยินแม่ทัพหลินออกไป
ฮูหยินแม่ทัพหลินมองไปที่นางจ้าวอย่างเป็นห่วง
“วันนี้ข้ารู้สึกอึดอัดนิดหน่อย ก็เลยไม่ไป”
หญิงสาวมองไปที่นางจ้าวและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฮูหยินแม่ทัพหลินเป็นคนใจดีมาก ถ้าเป็นเช่นนั้นให้นายหญิงผู้นี้ไปกับเราเถอะ”
ฮูหยินท่านแม่ทัพหลินตีมือผู้หญิงคนนั้น “เจ้ากําลังพูดถึงอะไร? ฮูหยินซูไม่สามารถล่าได้ ลืมไปซะ ข้าจะไปกับเจ้าเอง” หลังจากพูดจบฮูหยินแม่ทัพหลินก็หันไปหานางจ้าว
“ฮูหยินใต้เท้าซู ถ้าท่านรู้สึกเหนื่อยก็กลับไปพักผ่อนเถอะ”
นางจ้าวพยักหน้าเบา ๆ “ขอบคุณ ฮูหยินแม่ทัพหลินมาก ขอท่านสนุกกับการล่าสัตว์
เมื่อเห็นว่าผู้คนในปัจจุบันต่างก็พูดคุยกันฮูหยินแม่ทัพหลินก็รู้สึกว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร นางจึงฝากไว้กับผู้หญิงคนหนึ่ง
“โอ้ ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนถูกยกออกจากสนามล่าสัตว์ นางจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่? ไม่น่ามีสัตว์ร้ายในทุ่งล่าสัตว์ของผู้หญิง แต่ใครจะรู้ว่าจะมีการละเว้นหรือไม่”
“มีอะไรแปลกหรือ? สนามล่าสัตว์ใหญ่มากจนเป็นเรื่องปกติสําหรับสัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด”
นางจ้าวที่รู้สึกกังวลอยู่แล้ว จึงลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจและคว้ามือของเทาจื่อด้วยใบหน้าซีดเซียว
“เทาจื่อ เราไปดูกันเถอะ มาเร็ว”
เทาจ๋อก็กังวลเช่นกัน “ไม่ต้องห่วงเจ้าข้า มันจะไม่ใช่คุณหนูใหญ่”
เมื่อได้ยินนางพูดถึงซูมู่เก๋อ นางจ้าวแทบจะกลั้นน้ําตาไม่อยู่
“เร็วเข้า! เร็วเข้า!”
คนที่นั่งอยู่ข้างหลังนางจ้าวดูเหมือนจะไม่เห็นนางจ้าวจากไป และยังคงสนทนากับผู้หญิงรอบ ๆ ตัวนางด้วยรอยยิ้ม
ซูมู่เก๋อรู้สึกเจ็บหัวมากราวกับถูกรถม้าวิ่งทับ
นางค่อยๆ ตื่นขึ้นมาและนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
นางพยายามที่จะลุกขึ้น แต่นางก็อ่อนแอเกินกว่าจะออกแรงบีบมดได้
นางมองไปรอบ ๆ มันมืดสลัว โดยรอบมีเพียงแสงจาง ๆ ที่ส่องผ่านรอยแตกในประตูไม้เก่าๆ
ซูมู่เก๋ออ้าปากและพยายามตะโกน แต่เสียงของนางอ่อนแอมาก จนนางเองยังไม่ได้ยินชัดเจน
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก และในไม่ช้าประตูไม้ก็เปิดออก ผู้ชายที่จับนางเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
“โอ้ ในที่สุดความงามก็ตื่นขึ้นแล้ว”
ซูมู่เก๋อจ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชา
ศีรษะของชายผู้นั้นก้มต่ําลงและยกคางนางขึ้น “ใบหน้าสวยจริงๆ และภาพวาดบนใบหน้าก็ดูสดใสมาก ข้าชักสงสัยแล้วสิว่าความงามนั้นรสชาติเป็นอย่างไร”
“เจ้านาย อย่าเสียเวลาเลย เพียงแค่เดินหน้าต่อ เราจะต้องกลับไปรายงานภารกิจของเราในอีกประเดี๋ยว!” ชายร่างอ้วนพูดอย่างไม่อดทน
“เจ้าช่างน่าเบื่อซะจริง”
หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็อุ้มซูมู่เก๋อขึ้นจากพื้น แล้ว โยนนางลงบนเตียงไม้เพียงตัวเดียวในห้อง
“ความงามตัวน้อย ที่นี่มันโทรม เจ้าคงต้องทนอยู่ชั่วครู่ ชายคนนั้นหัวเราะอย่างชั่วร้าย เอื้อมมือไปจับมือของซูมู่เก๋อไว้ แล้วยัดยาเข้าไปในปากของนาง
ซูมู่เก๋อมีความเชี่ยวชาญด้านเภสัชวิทยาและรู้ว่ามันคืออะไร ทันทีที่นางได้ลิ้มรสยา!
ไอ้เลว!
ซูมู่เก๋อหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามคายเม็ดยาออกมา แต่ถูกชายคนนั้นบังคับให้กลืนลงไป
“รสชาติดีหรือไม่? ไม่ต้องกลัว จะมีสิ่งที่ดีกว่าเกิดขึ้นในอีกไม่นาน”
แต่ครู่หนึ่ง ซูมู่เก๋อรู้สึกเจ็บแปลบในร่างกายราวกับว่ามีดสั้น หลายพันเล่มถูกแทงเข้าไปในร่างกายของนางพร้อมๆกัน
“อีก” นางขดตัว กัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองส่งเสียง
“มันเป็นเรื่องแปลก มีอะไรผิดปกติหรือไม่?” เมื่อเห็นผิวที่ไม่สบายและซีดของซูมู่เก๋อ ชายคนนั้นก็หันไปมองคนของเขาด้วยความสับสน
“เจ้านาย ท่านป้อนยาผิดให้นางหรือ?”
ชายหัวหน้ากลุ่มส่ายหัว เขาจะมียาเม็ดอื่นได้อย่างไร?
“ถ้าอย่างนั้น เราจะทําอย่างไร? เราจะดําเนินการต่อหรือไม่?”
ชายผู้เป็นหัวหน้าก็งงงวยเช่นกัน พวกเขาถูกบอกให้ทรมานความงามตัวเล็ก ๆ นี้ แต่คนที่อยู่เบื้องหลังไม่ได้ขอให้พวกเขาฆ่านาง
“เอ่อ!”
ซูมู่เก๋อรู้สึกปวดกล้ามเนื้อทั่วร่างกาย ซึ่งเจ็บปวดมากจนนางอยากจะตายไป แต่ยิ่งนางมีความเจ็บปวดมากเท่าไหร่ นางก็กลับเป็นคนที่มีสติสัมปชัญญะ
อา!!”
“เจ้านาย นางเลือดออกจากอวัยวะทั้งเจ็ดของนาง!” ชายอ้วนตกใจแทบสิ้นสติ
ชายผู้เป็นหัวหน้าตกใจและหันกลับไปมอง เห็นเพียงใบหน้าซีดเซียวของซูมู่เก๋อที่เต็มไปด้วยเลือด
“เร็ว! วิ่ง! เจ้ากําลังรออะไรอยู่? หนีเร็ว!”
พวกผู้ชายเหล่านั้นรีบออกจากบ้านไม้อย่างเร่งรีบ ทิ้งซูมู่เก๋อนอนจมกองเลือดอยู่ที่นั่น
หลังจากคนเหล่านั้นจากไปภาพเงาสีดําก็พุ่งออกมาจากความมืด ภายใต้แสงแดดกริชในมือของเขาสะท้อนแสงเย็นที่พร่างพราว เขาเดินเข้าไปในบ้านมองไปที่ซูมู่เก๋อที่ไม่เคลื่อนไหวและยกกริชขึ้น
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
