บทที่ 68 : การบาดเจ็บภายใน
ในหอบุปผชาติ เซี่ยโฮวคุณจ้องไปที่จิงหงส์ด้วยรอยยิ้มและดื่มเหล้าในถ้วย
จิงหงส์เฝ้ามองเซี่ยโฮวคุณด้วยความสับสน สงสัยว่าทําไมนางถึงพบแขกผู้สูงศักดิ์มากที่สุดในคืนนี้ทั้งสองคน
“ราชาแห่งจินเล่าเรื่องตลกอะไรให้เจ้าฟังเมื่อกี้นี้?”
“พระองค์จะเล่าเรื่องตลกอันใดให้หม่อมฉันฟังได้อย่างไรเพค่ะ?พระองค์ให้หม่อมฉันขับร้องเท่านั้น”
เซี่ยโฮวคุณไม่พอใจ เขามีความสุขกับการใช้ตะเกียบคีบเนื้อเข้า ปากแทน “ชายที่มาพร้อมกับราชาแห่งจินในห้องนั้นค่อนข้าไม่ คุ้นหน้านัก”
“เพค่ะ หม่อมฉันได้พบหน้าเขาเป็นครั้งแรก”
เซี่ยโฮวคุณถามคําถามที่คลุมเครือ แต่ไม่ได้ข้อมูลที่เป็นประ โยชน์จากจิงหงส์เขาจึงปล่อยนางไป
“เขามาทําอะไรที่นี่?” เซี่ยโฮวโม่เป็นชายที่ละเว้นเรื่องนี้และไม่เคยปรากฏตัวในสถานที่เช่นนี้มาก่อน
หลังจากนั้นไม่นาน ทหารองค์รักษ์หยูเป่ยก็เดินเข้ามาในห้อง
“ฝ่าบาท คนของหม่อมฉันไม่สามารถติดตามราชาแห่งจินได้พะย่ะค่ะและพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติในหอบุปผชาติ”
เมื่อนึกถึงทักษะวิชาตัวเบาของเซี่ยโฮวโม่ มันเป็นเรื่องปกติที่คนของเขาจะไม่ได้ร่องรอยของเขา
“ฝ่าบาท มันเป็นไปได้หรือไม่ที่ราชาแห่งจินมาที่นี่หลังจากทรา
บการมาของพร
“ตรวจสอบต่อไป”
“พะย่ะค่ะ”
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่จําเป็นต้องรายงานให้พระองค์ทราบอย่างละเอียด ใช่หรือไม่?”
“เรื่องส่วนตัว? แม่ทัพหลินเป็นกระดูกสันหลังของแคว้นเราข้าต้องรู้ว่าใครคิดจะทําร้ายเขา หากเจ้าปกปิดเบาะแสและแม่ทัพหลินมีเหตุเป็นไปในภายหลัง เจ้าจะรับผิดชอบได้หรือไม่?”
ซูมู่เกือขมวดคิ้วและจับจ้องไปที่เซี่ยโฮวโม่ รู้สึกว่าตัวนางมึนเมามากขึ้นอีกครั้ง
“หม่อมฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของขุนนางของท่านด้วยหรือ? ทําไมหม่อมฉันซึ่งเป็นหมอต้องแบกรับความรับผิดชอบแทน พระองค์ด้วยเพคะ?” ซูมู่เก๋อสะดุดอย่างไม่มั่นคงแต่นางไม่กลัวรัศมีความเย็นชาของเซี่ยโฮวโม่
“มีกฏใดในแคว้นนี้หรือไม่? พระองค์ตั้งกฎเพื่อความสนุกในแควันฉ่หรือเพค่ะ?”
หลังจากตะโกนออกไป ซูมู่เก้อรู้สึกว่าความหงุดหงิดของนางหายไปมาก นางต้องทนกับความคับแค้นใจมาตลอดทั้งตั้งแต่ที่นางรักษานายหญิงแม่เฒ่าเพิ่ง
“เสร็จหรือยัง?” เซี่ยโฮวโม่เฝ้ามองนางอย่างเงียบๆ เขาไม่โกรธเลยและดูเหมือนจะสนใจนาง
ซูมู่เกือครุ่นคิดในใจ คิดว่าคนเหล่านี้เป็นพวกชอบเห็นความเจ็บปวดของคนอื่นจริงๆ
“หม่อมฉันยังมีสิ่งอื่นที่ต้องทํา ขอตัวลาเพคะ” นางหมุนตัวกลับไปเพื่อจะจากไป แต่ก็ถูกดึงกลับเข้าสู่อ้อมกอดที่แข็งแกร่งของ
เขา
“อุ้ย!”
ซูมู่เก้อรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก พยายามที่จะกําจัดแขนของเขาที่รวบเอวนางไว้ออกไป
“ท่านทําอะไร? ปล่อยข้า!”
รู้สึกถึงเอวที่บอบบางของนาง เซี่ยโฮวโม่ยกแขนขึ้นเล็กน้อยและยกตัวซูมู่เก่อขึ้น ให้หน้าของนางมาอยู่ตรงหน้าเขา
ซูมู่เกือจ้องเขา “ท่าน ท่านเฉไฉ ปล่อยข้า!”
เซี่ยโฮวโม่กอดนางให้แน่นขึ้นและค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้นางอย่างช้าๆ
เมื่อมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลา ซูมู่เก้อรู้สึกว่าหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้น!
เช่นเดียวกับที่ปลายจมูกของพวกเขาแตะกัน ซูมู่เก๋อกัดฟันถอยออกอย่างรวดเร็วและกระแทกจมูกเขาอย่างแรง
“โอ้ย!”
เซี่ยโฮวโม่ครางเสียงต่ํา และซูมู่เกือฉวยโอกาสนั้นที่จะผละออกจากเขาและมองเขาอย่างยั่วยุยืนห่างออกไปไม่กี่เมตร
เซี่ยโฮวโม่ก้าวเข้าไปหานาง แต่ละก้าวอย่างช้าๆและมั่นคงราวกับสัตว์ร้ายกําลังล่าเหยื่อของมัน ค่อยๆใกล้เหยื่อของเขาอย่าง
ช้าๆ
ซูมู่เก้อรู้สึกประหม่ามาก สงสัยว่าเมื่อกี้นางคงทําให้เขาโกรธ!
อากาศเย็นยะเยือกในทันที
“สาวน้อยผู้กล้าหาญ
ซูมู่เกือยืนนิ่งและตั้งตรง ไม่เต็มใจที่จะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองแต่เมื่อเซี่ยโฮวโม่เข้าใกล้ที่ละก้าวๆ อากาศรอบตัว นางก็ตึงเกินกว่านางจะหายใจได้
“บอกข้า ท่านต้องการอะไรกันแน่?!”
“คุณหนู คุณหนูเจ้าค่ะ ท่านเป็นอะไร?”
ซูมู่เก๋อลืมตาขึ้นทันทีและเห็นแสงจันทร์เย็นๆ ม่านเตียงที่คุ้นเคยท่ามกลางความมืดสลัว นางหายใจเข้าลึกๆ ให้ตายเถอะ!ทําไมนางถึงได้ฝันถึงปีศาจเสี่ยโฮวโม่?!
เพื่อไม่ให้เยวู่่เป็นกังวล นางจึงสงบลงและพูดเบาๆว่า “ไม่มี อันใดข้าแค่ฝันร้าย เจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด ไม่ต้องเฝ้าข้าหรอก”
เยวรูพูดเสียงกระซิบว่า “ข้าจะอยู่กับท่านเจ้าค่ะ คุณหนูเรียกหาข้าได้ทุกเมื่อที่ท่านต้องการนะเจ้าค่ะ”
ซูมู่เกื้อไม่ได้บังคับให้นางเข้านอนอีก
นางหลับตาลงและคําพูดของเซี่ยโฮวโม่ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงคํานึงของนาง
“ห้ามเจ้าเข้าไปในหอบุปผชาติอีก”
นางจําได้ลางๆ ว่านี่เป็นคําพูดสุดท้ายที่เชี่ยโฮวโม่ทิ้งไว้หลังจากที่เขาส่งนางกลับมาที่คฤหาสน์ซู ไม่ มันน่าจะเป็นคําสั่ง!
นางต้องบรรลุการรักษาอาการเจ็บป่วยของท่านแม่ทัพหลินให้ได้ในที่สุดเขาจะห้ามนางทํามากไปกว่านี้ได้อย่างไร!?
ถึงแม้นางสามารถทําการรักษากับความเจ็บป่วยตามสภาพของแม่ทัพหลินได้แต่มันจะใช้เวลานานกว่านั้นมาก
ด้วยความโกรธ ซูมู่เกือจึงกลิ้งตัวม้วนในผ้าห่มและหลับไป
เมื่อนางตื่นขึ้นมาในวันถัดไป มันก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ซูมู่เกือขยี้ตาและขมวดคิ้วรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง
เยวู่่ ผู้ที่เฝ้าอยู่นอกห้อง ได้ยินการเคลื่อนไหวจึงรีบเดินเข้า ไปพร้อมกับน้ําร้อน
“คุณหนู ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว นายหญิงกังวลใจมากจนแทบจะตามหมอมาดูท่านเจ้าค่ะ”
ซูมู่เก่อนวดขมับของนางและขอให้เยารูรินน้ําให้นางหนึ่งถ้วยหลังจากดื่มน้ําแล้ว นางก็รู้สึกสบายขึ้นมาก
“ข้าสบายดี บอกท่านแม่ว่าไม่ต้องห่วงข้า” หากคนอื่นรู้ว่านางมีอาการเมาค้าง มันอาจก่อปัญหาให้นางโดยไม่จําเป็น
“คุณหนูเจ้าค่ะ เมื่อวานนี้ท่านหายไปที่ใดมาเจ้าค่ะ? ท่านไม่ได้กลับมาหลังจากถึงเวลามืดแล้ว ข้ากังวลมากเจ้าค่ะ” ในขณะที่ นางกําลังเป็นกังวลนางเข้ามาในห้องและพบว่าซูมู่เก๋อหลับอยู่บน เตียงแล้ว พร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์ซึ่งทําให้นางตกใจมาก
ซูมู่เก๋อหลบสายตาต่ําลงและจิบน้ําซุป “อา ข้าหมกมุ่นอยู่กับยาสมุนไพรที่ดีมากจนลืมเวลาไป ข้าเหนื่อยมากและหลับไปทันทีที่กลับมา”
นางได้กลิ่นแอลกอฮอล์อย่างรุนแรงจากสมุนไพรปรุงยาเช่นนี้ได้อย่างไร? เยว่ไม่ได้ถามอะไรมาก แต่ตัดสินใจที่จะติดตามซูมู่เกือในครั้งต่อไปที่นางจะออกจากคฤหาสน์!
“ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง?” ตั้งแต่นางจ้าวกลับมาจากวัดลั่วหยิน นางก็อารมณ์ไม่ดีเลย
“ตอนนี้นายหญิงดูดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ พี่เหมยฮัวพบว่านายหญิงยิ้มเมื่ออยู่กับนายน้อยเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซูมู่เก๋อก็พยักหน้า นางไม่ต้องการให้นางจ้าวรู้สึกผิดทรมานตัวเองด้วยความผิดของคนอื่น
หลังอาหาร ซูมู่เก๋อออกไปเดินเล่นในบริเวณบ้านพักของนาง
เมื่อวานนี้ นางไปที่หอบุปผชาติเพื่อหาเหตุแห่งอาการป่วยของแม่ทัพหลินว่าเกิดจากจิงหงส์หรือไม่
นางได้รับคําตอบหลังจากที่นางได้สัมผัสกับจิงหงส์เมื่อวานนี้นางไม่ใช่สาเหตุ หากนางมีโรคติดต่อทางเพศที่ทําให้แม่ทัพหลินรับ เชื้อมานางจะมีอาการร้ายแรงกว่าของแม่ทัพหลิน แต่ผิวพรรณของนางเรียบเนียนและร่างกายของนางไม่มีกลิ่นแปลกๆ
ในทางตรงกันข้ามสาวใช้ที่ชื่อนี่เอ๋อร์ต่างหากที่อาจเป็นสาเห ตุของอาการเจ็บป่วยของแม่ทัพหลิน
ในขณะใช้สมาธิในการขบคิด นางรู้สึกว่ามีบางอย่างพุ่งเข้าใส่นางอย่างฉับพลัน
ซูมู่เกื้อก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติและพบว่ามีลูกบอลกระดาษอยู่ที่พื้นกลิ้งมาที่เท้าของนาง
ซูมู่เกือมองไปรอบๆ และไม่พบใคร นางรีบหยิบลูกบอลกระดาษขึ้นมาและเปิดมันออกดู
“มีเอ๋อร์ตายแล้ว”
ทันใดนั้นซูมู่เกือวางหน้าเรียบเฉยและรีบเก็บลูกบอลกระดาษไว้
หลังจากกลับมาที่ห้องพัก นางเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชายและกําลังจะออกไป
“คุณหนู ท่านกําลังจะไปไหนเจ้าค่ะ? ข้าจะไปกับท่านด้วย”เมื่อเห็นเช่นนั้นเยวู่่จึงก้าวไปขวางหน้าและหยุดคุณหนูของนาง
ซูมู่เก๋อขมวดคิ้ว “ไม่ได้!”
“แต่คุณหนู ข้าเป็นห่วงท่านอยู่ที่นี่คนเดียว…”
ซูมู่เกือต้องการให้มันเงียบและเป็นความลับที่สุด ถ้านางจ้าวรู้นางจะห้ามไม่ให้ออกไปจากคฤหาสน์อย่างแน่นอน “เยวู่่ ข้าต้องการออกไปข้างนอกเพราะมันเกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ท่านแม่ทัพเจ้ารู้หรือไม่ว่าผลที่ตามมาถ้าผู้ปวยในคฤหาสน์ท่านแม่ทัพมีอันเป็น ไปจะเป็นเช่นไร?”
เมื่อได้ยินคําพูดของนาง เยวู่่ก็หน้าซีดลงทันที
“คุณหนูเจ้าค่ะ ท่านหมายความว่ามีบางอย่างผิดปกติที่คฤหาสน์ท่านแม่ทัพ!”
ซูมู่เกือพยักหน้า “ข้าต้องคิดให้ออก เจ้าอยู่ที่นี่และดูแลท่านแม่และน้องชายของข้าให้ดี อย่าปล่อยให้นางอันและลูกสาวของนางมีโอกาสสร้างปัญหาได้”
เยวรูพยักหน้า “คุณหนู ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ข้าจะดูแลโถงนี้อย่างดี!”
หลังจากออกมาจากลานดอกท้อบาน ซูมู่เก๋อออกจากคฤหาสน์ซูทางประตูหลัง
นางแปลกใจทันทีที่นางออกพ้นประตูไปนางอกถูกผู้ชายคนหนี้งหยุดไว้ เมื่อมองขึ้นไปนางพบว่าเขาเป็นองครักษ์ของเซี่ยโฮวโม่ที่ชื่อตงหลิน
ตงหลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้เห็นซูมู่เกือเขาไม่ได้คาดหวังว่านางจะออกมาเร็วขนาดนี้ “ฝ่าบาทขอให้ข้ามารอรับคุณ หนูขอรับ”
ซูมู่เก้อมองตรงไปที่เขา และถามตรงเข้าเรื่องทันที “ศพของนางอยู่ที่ไหน?”
“คุณหนูซูโปรดตามข้ามา”
ตงหลินพาซูมู่เก๋อออกจากซอยตรงไปขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าไปยังชานเมือง
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เมื่อวานนี้ หลังจากออกจากซอง ฝ่าบาทรับสั่งให้ข้าจับตาดูมีเอ๋อร์ต่อไปอย่างไม่คาดคิด นี่เอ๋อถูกฆ่าตายขณะที่นางอาบน้ําเมื่อฆาตกรกําลังจะทําลายศพของนางคนของเราก็ค้นพบได้ทันเวลาพอดีและหยุดชายฆาตกรไว้ได้”
มีเอ้อร์เป็นผู้หญิง แม้ว่านางจะถูกจับตามองอย่างลับๆแต่นางก็ไม่น่าจะถูกแอบตามดูขณะอาบน้ํา ฆาตกรเลยต้องอาศัยโอกาสนั้นและฆ่านาง!
ช่างเป็นการกระทําที่หลักแหลมมาก!
รถม้าหยุดที่บ้านส่วนตัวในย่านชานเมืองหลังหนึ่ง ทั้งซอยแทบเกือบจะว่างเปล่า
ซูมู่เกือลงจากรถม้าและเดินตามตงหลินเข้าไปในบ้านด้านในสุด
บ้านหลังนี้มีขนาดเล็ก มีโต๊ะเพียงตัวเดียว ร่างของพี่เอ๋อร์นอนอยู่บนโต๊ะตัวนั้น
ซูมู่เก่อก้าวเข้าไปหาศพของนาง ยกเสื้อคลุมร่างของนางเปิดออกก็ได้เจอกับภาพที่ดวงตาของมีเอ้อร์เบิกกว้างด้วยความตกใจ และความกลัวนางไม่สามารถสงบสุขได้หลังจากถูกฆ่าตายอย่าง คับแค้นใจ
ซูมู่เกือถอดเสื้อผ้าของนางออกและพบว่าร่างกายของนางเต็มไปด้วยตุ่มสีแดงและมีแผลคล้ํา ซึ่งดูน่าขยะแขยงมาก
“ หลอดเลือกแดงใหญ่ของนางถูกตัดขาดและนางเลือดไหลจนตายแผลเนียนและเป็นการเชือดที่เดียวเหยื่อก็ตาย เขาต้องเป็นฆาตกรที่มีฝีมือมาก”
เมื่อได้ยินคําอธิบายของนาง ตงหลินประหลาดใจเขารู้ว่าซูมู่เก้อมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แต่เขาไม่คาดคิดว่านางจะเข้าใจการชันสูตรพลิกศพได้ดีขนาดนี้
“นางตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว” ตงหลินกล่าว
ซูมู่เกือตกใจเล็กน้อยและเอื้อมมือไปแตะหน้าท้องของมีเอ้อร์ทารกในครรภ์อายุสามเดือนกําลังค่อยๆสร้างรูปร่างเป็นมนุษย์และท้องของหญิงตั้งครรภ์จะบวมขึ้นในระดับหนึ่งเมื่ออายุครรภ์เข้าเดือนที่สี่
“ใครเป็นพ่อของเด็ก?”
ตงหลินส่ายหัว “ไม่มีข้อมูล
“ท่านมีน้ําส้มสายชูและเหล้าหรือไม่?”
ตงหลินพยักหน้าและสั่งให้คนของเขาถือขวดน้ําส้มสายชูและเหล้าสองขวดเข้ามา
“ขออนุญาตขอรับ”
ซูมู่เกือเช็ดตัวของมีเอ๋อร์ด้วยน้ําส้มสายชูก่อนลงมีดผ่าตัดหน้าท้องของนาง
ตงหลินสั่นสะท้านเมื่อเห็นนางเปิดท้องอย่างสงบนิ่ง
ซูมู่เกือใส่ใจอย่างเต็มที่จดจ่อกับการผ่าตัดของนางและดึงทารกในครรภ์ออกจากท้องของมีเอ้อร์
“อ๊ก! อ๊วก!”
เมื่อมองไปที่สิ่งที่เต็มไปด้วยเลือด ตงหลินก็รู้สึกได้ถึงท้องที่ปั่นปวนของเขา
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
