“อะอ้าวไอหมอมาได้ไงวะกูยังไม่ได้จุดธูปเลยนะ”
“ไอหมอกูคิดถึงมึง” ผมนี่ยกเท้ารอแล้วพอมันเห็นปุ๊บเบรคแทบไม่ทันเลยครับเพื่อนผม
“เพียวแต่วันเลยนะไอสัสหมอ” ไม่พูดเปล่าเสือกถีบกูอีกนะเชี้ยโย
นั่นปากใช่มั้ยไอพวกเพื่อนเวร ผมแค่มองพวกมันด้วยหางตาหน้าพวกมันไม่มีอะไรน่ามองแถมคำพูดพวกมันก็แสนจะวอนโดนตีนมากไม่ใช่ตีนใครหรอกนะตีนผมนี่แหละคนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วยพาลเอาง่ายๆ นะโว้ย ไม่ต้องแปลกใจที่พวกมันพูดแบบนี้ก็นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยมั้งที่ผมมาที่ผับก่อนพวกมัน ไอนิคกับไอวาโยไม่เห็นผมโต้ตอบอะไรมันก็หาที่นั่งกัน ก็ตรงข้ามผมนี่แหละจัดการชงเหล้าดื่มกันเองคุยกันอยู่สองคนนั่นแหละมันสองคนเลิกสนใจผมตั้งแต่ที่ผมไม่คุยกับมันแล้วพวกนี้รู้จักนิสัยผมดีและตอนนี้มันก็รู้ด้วยว่าผมอารมณ์ไม่ดีพร้อมทำลายล้างเผยอารมณ์ด้านมืดออกมาได้ตลอดเวลา
วันนี้ผมก็ไม่ได้อยากจะมาหรอกนะ คนพึ่งจะออกจากห้องผ่าตัดมาเหนื่อยๆ แบบว่าเหนื่อยมากเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า แล้วต้องตื่นแต่เช้าอยู่ในห้องผ่าตัดเกือบทั้งวันลองคิดดูว่าผมเหนื่อยมากแค่ไหน อยากกลับไปนอนกอดเมียใจจะขาดติดใจเมื่อคืนเมียจัดหนักจัดได้ถึงใจ จัดแบบชีวิตนี้ไม่มีวันลืมเลย ถ้าไม่มีข้อความของใครบางคนมากระตุกต่อมเดือดผมก็คงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก จะข้อความของใครล่ะก็ข้อความของเมียสุดที่รักไงบอกว่าจะมาเที่ยวที่นี่กับเพื่อนผมจะไม่ให้มาแต่เธอก็บอกว่าเมื่อคืนจัดให้แล้วเธอจะทำอะไรก็ได้ เจ็บใจตัวเองไม่น่าปากดีสัญญากับเมียเลยอยากจะห้ามก็ไม่ได้ไม่อยากขัดใจเดี๋ยวอารมณ์เสีย คนที่ซวยคือผมไง พึ่งรู้วันนี้แหละว่าเมียผมร้ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ
“เชี้ยเสื้อน้ำเงินสวยสัสใช่เลยคนนี้คืนนี้กูต้องได้”
“แต่กูว่าหน้าคุ้นๆ ว่ะ”
“ใครวะหรือคนนี้มึงเคยเอามาก่อน”
“ใช่หรอวะ หรือใช่วะเชี้ยเอ้ยกูจำไม่ได้ว่ะ แต่ถ้ากูเคยเอาแล้วกูก็จะเอาอีก”
“ไอเชี้ยกูบอกแล้วว่ากูจะเอา”
ผมได้แต่นั่งฟังมันเถียงกัน เพื่อนผมเจอเหยื่อเข้าให้แล้วนิสัยนักล่าออกแล้วครับ สวยจริงครับคนนี้ผมยอมรับเกาะอกสีน้ำเงินผิวขาวเนียนส่วนเกินที่แม่ให้มาก็ถูกดันจนแทบจะล้นทะลักออกมาอยู่แล้วตัดกับกางเกงขาสั้นที่สั้นมากสีดำเผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนเอาจริงๆ ใครเห็นจะไม่มองบ้างเดินผ่านไปทางไหนก็เห็นมองตามกันทุกคนยิ่งเดินมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนของเธอด้วยแล้วเรียกได้ว่าเด่นกันทั้งกลุ่มนั่นแหละ
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
“โอ้ย โอ้ย”
“เชี้ยหมอมึงตบกูทำไมเนี่ย” ใช่ครับผมนี่แหละที่ตบหัวมึงทั้งสอง ผมจะไม่อะไรเลยถ้าคนที่พวกมึงสองคนกำลังแย่งกันอยู่นั่นน่ะเมียกูครับ ผมรู้ได้ยังไงน่ะหรอก็ผมนั่งมองอยู่ตั้งแต่แม่คุณเดินเข้ามาแล้ว แล้วไอสองคนนั้นก็กำลังชี้เป้าไปที่เมียผมพอดีด้วย ใครสั่งใครสอนให้แต่งตัวแบบนี้กันนะผมจำได้นะในตู้เสื่อผ้าไม่เคยมีชุดแบบนี้เลยแล้วเมียตัวดีไปเอาชุดนี้มาจากไหน ถึงบ้านก่อนเถอะผมนี่แหละจะเป็นคนฉีกชุดนี้เองด้วยเกียรติของนายแพทย์นาคิน แพทย์ศัลยกรรมมือหนึ่งของประเทศ
“เมียกู” ผมบอกมันเสียงนิ่ง
“เมีย/เมีย” พวกมันสองคนตะโกนออกมาพร้อมกัน มองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อทำไมครับคนอย่างกูจะมีเมียไม่ได้หรือไงขนาดมีเพื่อนเชี้ยๆ แบบพวกมันผมยังมีได้เลย แต่ไอวาโยเหมือนจะตกใจได้แค่แปบเดียวมันทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้
“เออใช่กูก็ว่าหน้าคุ้นๆ” ไอวาโยพูดออกมาเหมือนพึ่งนึกออก แต่เดี๋ยวนะมึงเคยเจอเมียกูตอนไหนครับ เท่าที่จำได้พวกมันยังไม่มีใครเคยเจอเมียผมเลยสักคนนะ
“มึงรู้จักหรอวะ ทำไมกูพึ่งรู้ว่ามันมีเมียวะเชี้ยโยมึงปล่อยให้กูตกข่าวได้ไงวะ” ไอนิคโวยวายออกมา มึงไม่คิดจะฟังเพื่อนพูดสักหน่อยหรือไงวะ
“กูพูดได้ยัง” เชี้ยวาโยมองไอนิดอย่างเอือมระอากับความปัญญาอ่อนของมัน
“ก็พูดดิกูรอฟังอยู่” เชี้ยใครสับสวิชมันวะไอคนปัญญาอ่อนเมื่อกี้หายไป เป็นคนหน้านิ่งพิงโซฟารอฟังเพื่อนนิ่งๆ
“เมื่อวานกูเห็นมึงกะเมียที่ห้าง”
“มึงเห็นกู ไม่เข้ามาทัก” ผมถามมัน
“กูคุยกับลูกค้าอยู่มั้ย ถึงไม่ติดลูกค้าเดินแทบจะสิงกันขนาดนั้นกูก็ไม่อยากขัดว่ะว่าแต่น้องเขาถึง 20 ยังวะกูไม่อยากไปเยี่ยมในคุกนะโว้ย”
ป้าบ เอาไปอีกสักทีกูแถมให้ ข้อหาปากหมา แต่ก็ไม่แปลกหรอที่มันจะคิดแบบนั้นก็เมียผมนี่หน้าอย่างกับเด็กถ้าตัดผมสั้นสักหน่อยบอกว่าเป็นเด็กมัธยมต้นผมก็เชื่อนะ เวลาใส่ชุดนักศึกษาบวกกับแต่งหน้าบางๆ เหมือนเด็กปีหนึ่งที่พึ่งเข้ามหาวิทยาลัย
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
