หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 555 สะพรึงกลัว

บทที่ 555 สะพรึงกลัว

หลายนาทีหลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางขึ้นรถไปพร้อมกับขุยกาง ขุยกางรับหน้าที่ขับรถ ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ

ขุยกางมั่นใจว่าเขาจะเอาชนะลู่เสี้ยงหยางได้แน่ จึงขี้เกียจที่จะป้องกันใดๆ

เพียงแค่ทิ้งไว้หนึ่งประโยคก่อนที่จะออกรถ “หากแกกล้าทำอะไรโดยพลการ คนของฉันก็จะฆ่าผู้หญิงของแกทิ้งซะ”

ลู่เสี้ยงหยางขี้เกียจตอบคำถาม พลันพิงกับเบาะหลับตาลง

ตลอดทาง หลังยี่สิบนาทีผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางเดินตามอยู่ข้างหลัง

เมื่อเข้าไปที่วิลล่าป๋อหลิน ลู่เสี้ยงหยางก็พบกับหน่อยตระเวนของหลายสิบน่ย

ลู่เสี้ยงหยางเดินตามขุยกางอย่างว่าง่าย ไม่นาน ก็มาถึงด้านในวิลล่าจนได้

ภายในโถงสองข้างทางมีนักบู๊ระดับแปดยืนอยู่ เมื่อเห็นขุยกาง พวกเขาโค้งคำนับทำความเคารพอย่างนอบน้อม “สวัสดีครับ”

ขุยกางตอบรับเสียงแผ่ว พลันเดินไปนั่งบนที่นั่งปูด้วยหนังเสือ ก่อนที่จะจับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง “แกจะจัดการตัวแกเอง หรือจะให้ฉันส่งแกล่ะ?”

ลู่เสี้ยงหยางไม่ตอบรับ ในตอนนี้โทรศัพท์ของเขาสั่น เมื่อหยิบออกมาดูก็พบกับข้อความสั้น

ระหว่างการเดินทางเมื่อสักครู่ พวกเป็นห่วงเย่สวน จึงส่งข้อความให้กับหยางเก๋อเก๋อ ให้เขาไปคอยดูแลความปลอดภัยของเย่สวน

ทีแรกเถ่ซานรับหน้าที่คอยดูแลเย่สวนมาโดยตลอด แต่ก่อนหน้านี้ที่ถังหลงเกิดความขัดข้องขึ้นที่ไห่ตง ลู่เสี้ยงหยางจึงให้เถ่ซานไปช่วยเหลือ

แล้วเสี้ยงหยางได้รับข้อความตอบเพียงคำเดียว วางใจ

ลู่เสี้ยงหยางเก็บมืถือเอาไว้ เขารู้ว่าหยางเก๋อเก๋อได้จัดการพวกลูกน้องที่ขุยกางส่งไปที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว

ส่วนขุยกางเมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางไม่พูดจา จึงหัวเราะออกมา “ไอ้หนู อย่าคิดว่าแกเงียบแล้วจะหนีรอดไปได้ คืนนี้หากแกไม่จัดการตัวแกเอง คนของฉันก็จะหักข้อต่อในร่างของแกซะ แล้วค่อยฆ่าแกทิ้ง”

ลู่เสี้ยงหยางจ้องมองขุยกางอย่างไม่พอใจพร้อมกล่าว “ลูกร้องที่ไม่เอาไหนของแกเนี่ยนะ?”

อะไรนะ?

เมื่อได้ยินประโยคนั้น คนของขุยกางต่างก็ลุกเป็นไฟ จ้องเขม็งลู่เสี้ยงหยางด้วยความโกรธ

ให้ตาย ก็แค่นักบู๊ระดับแปดช่างกล้าสามหาวต่อหน้าเขาอย่างนั้นหรือ

พวกเขาฝึกวิชาลับกับซี่ฟางโหลวมามากมาย หากต้องการฆ่าไอ้หมอนี่มันง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย

ชายหัวโล้นคนหนึ่งลุกขึ้นยืน กล่าวกับขุยกาง “ท่านผู้นำ ไอ้หนอนน้อยตัวนี้มันกล้าดีขนาดนี้ ให้ผมหักกระดูกในร่างของมันเป็นท่อนๆ เถอะครับ”

ขุยกางพยักหน้า หัวเราะอย่างเหี้ยมโหด “เริ่มเลย”

“ครับ” ขายหัวโล้นไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาแสยะยิ้มก่อนที่จะขยับฝีเท้าไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

วิ้งวิ้ง!

เมื่อเขาลุกขึ้น ทุกที่ที่ผ่าน ก็ได้มีเสียงสั่นสะเทือนของอากาศเกิดขึ้น ความสามารถของนักบู๊ระดับแปดแสดงอิทธิฤทธิ์แล้วอย่างไม่ต้องสงสัย

เสียงแค่เสี้ยวลมหายใจ ชายหัวโล้นก็มาถึงตัวลู่เสี้ยงหยาง หมัดใหญ่ถูกง้างขึ้น กระทบเข้าที่หัวของลู่เสี้ยงหยาง

ซวบซวบ!

ชั้นบรรยากาศโดยรอบเสมือนกับได้รับผลกระทบไปด้วย จนส่งเสียงร้องแผ่ว เสมือนกับค้อนขนาดใหญ่ ที่ทุบเข้าที่ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเผยสายตาไม่สบอารมณ์ พลันง้างหมัดขึ้นสวนกลับ

เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางคิดที่จะต่อกรกับตน สีหน้าของชายหัวโล้นเหยียดหยามยิ่งนัก “แกนี่มันไม่เจียมตัวเอาเสียเลย ก็แค่หิ่งห้อยกลับคิดที่จะแย่งความเฉิดฉายกับดวงจันทร์ทรา…..”

แต่ไม่ทันจบประโยคดี ปฏิกิริยาบนใบหน้าของเขาก็ค้างเติ่ง ก่อนที่ใบหน้าจะบิดเบี้ยวผิดรูป

หมัดของลู่เสี้ยงหยางกระทบกับหมัดของเขา

ชายหัวโล้นรู้สึกได้ถึงความแตกต่างที่ไม่อาจเทียบได้ พลังที่น่ากลัววนเวียนอยู่ในแขนของเขา

กระดูกที่แขนเสมือนกับกิ่งไม้แห้งเก่าแก่ จนสะบั้นขาด

แถมยังมีพลังที่เหมือนพลังของภูเขาไฟพุ่งเข้าใส่ร้างของเขา ทำให้ร่างของเขาปลิวออกไปไกล กระแทกกับผนัง จนเกิดรูขนาดใหญ่ ร่วงลงกับพื้น จนเขาถูกฝังทั้งเป็น

ให้ตาย!

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ลูกน้องที่เหลือหลายคนต่างก็นิ่งอึ้งไปตามๆ กัน ขนหัวลุกซู่

ความสามารถของชายหัวโล้นพวกเขารู้ดี แต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อเผชิญกับลู่เสี้ยงหยางจะสู้ไม่ครบรอบด้วยซ้ำ ก็ถูกเล่นงานจนเละเสียแล้ว

แม้ว่าขุยกางจะประหลาดใจในความสามารถของลู่เสี้ยงหยางอยู่บ้าง แต่ก็ยังดูหมิ่น พลันกล่าวเสียงเรียบ “ก็แค่ความสามารถเล็กๆ น้อยๆ คอยดูคนของฉันต่อจากนี้จะเล่นงานแกให้พิการยังไง”

เมื่อจบคำ เขาก็โบกมือไปทางลูกน้อง สั่งให้เขาจัดการ

ลูกน้องหลายนายไม่ลังเลแม้แต่น้อย ต่างก็พุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

สายตาของลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความเย็นชา ไร้ความลังเลแท้แต่น้อย พลันขยับฝีเท้าพุ่งไปที่พวกเขาเช่นเดียวกัน

ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางก็เริ่มการต่อสู้กับพวกเขาขึ้น

คนเหล่านั้นบ้างก็กำดาบชี้ไปที่เขา บ้างก็ถือมีดตรงไปยังเขา บ้างก็กำหมัดมุ่งไปที่เขา

ลู่เสี้ยงหยางหลบซ้ายหลบขวาท่ามกลางฝูงชน เมื่อมีโอกาสก็ปล่อยหมัดออกไป

เสียงกระทบกันดังกึกก้องไปทั่ว ลู่เสี้ยงหยางมีพลังการทำลายล้างที่น่ากลัว เขาต่อยคนเหล่านี้ปลิวว่อนไปตามๆ กัน

ร่างจองพวกเขาปลิวออกไปหลายเมตรก่อนที่จะกระแทกกับพื้น หน้าอกต่างก็เกิดรอยประทับที่ชัดเจน เสมือนกับน้ำแร่ที่น้ำพุทะลักออกมา

คนที่ร่างกายแข็งแรงยังพอรักษาชีวิตเอาไว้ได้บ้าง ส่วนคนที่อ่อนแอ หัวใจหยุดเต้นในทันที เสียชีวิตจนไม่สามารถเสียชีวิตได้อีกแล้ว

เพียงแค่การประลองในระยะเวลาสั้นๆ ลู่เสี้ยงหยางก็เล่นงานคนที่ขุยกางได้จนหมด

เพี๊ยะ!

ขุยกางตบลงที่พักแขนเก้าอี้เสียงดัง จนที่พักแขนแยกออกจากเก้าเก้า

ร่างของเขาลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ สายตาคมกริบราวกับใบมีด ต้องเขม็งที่ลู่เสี้ยงหยาง

ไม่เจอกันเพียงไม่กี่วัน ฝีมือของลู่เสี้ยงหยางพัฒนาขึ้นอยู่ไม่น้อย

ทีแรกที่เขาไล่ฆ่าลู่เสี้ยงหยาง ไอ้หมอนี่ยังอยู่ที่นักบู๊ระดับแปดชั้นต้น ไม่คิดเลยว่าตนนี้จะเป็นนักบู๊ระดับแปดชั้นสุดท้ายเสียแล้ว

ความเร็วนี้นี่มันก้าวกระโดดเสียจริง

“ไอ้หนู ดูเหมือนว่าการที่แกกระโดดลงเหว ไม่เพียงแค่ไม่ตายแถมยังได้โอกาสด้วยสินะ” ขุยกางกล่าวอย่างเน้นหนัก ความอาฆาตเผยบนใบหน้าชัดเจน

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวเสียงเรียบ “ทำให้แกผิดหวังซะแล้ว วันนี้จะเป็นวันตายของแก”

ขุยกางหัวเราะเสียงดัง พลันส่ายหน้า “น่าเสียดาย ต่อให้แกดิ้นรนยังไงก็เป็นแค่นักบู๊ระดับแปด ส่วนฉันเป็นนักบู๊ระดับเก้า ระหว่างเราต่างกันมาก ไม่ใช่เพียงคำพูดไม่กี่คำของแกที่จะชดเชยได้”

“อืม งั้นหรือ? ผมอยากจะเห็นความสามารถของนักบู๊ระดับเก้าเสียจริง” ลู่เสี้ยงหยางกล่าว ไม่วางขุยกางเอาไว้ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

ขุยกางหัวเราะอย่างน่ากลัว ก่อนที่จะออกกระบวนท่า ร่างกายของเขามาหยุดอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยางราวกับสายฟ้า ก่อนที่จะยกหมัดขึ้นสู่หน้าอกของลู่เสี้ยงหยาง

ปัง

เสียงสายฟ้าคำราม เสมือนกับสายฟ้าแลบที่ช็อตไปที่อกของลู่เสี้ยงหยาง

การโจมตีของนักบู๊ระดับเก้า น่าหวาดหวั่นยิ่งนัก