หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 534 ปรมาจารย์

บทที่ 534 ปรมาจารย์

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางเปลี่ยนไปในเสี้ยววินาที ด้วยความสับสนในใจ

ตอนนี้ตรงหน้าของเขาคือหุบเหวลึก ไม่มีทางที่จะให้หนีได้อีกแล้ว ด้านหลังก็เป็นขุยกางที่ไล่ตามเขามาติดๆ

ในเวลานี้เอง ขุยกางก็ได้สังเกตเห็นลู่เสี้ยงหยางที่ทางตันมืดแปดด้าน อดที่จะระเบิดหัวเราะออกมาไม่ได้ ความยินดีสุขสันต์ประดับบนใบหน้าชัดเจน เปล่งเสียงดังราวฟ้าร้องออกมา “นี่แก จะหนีไปไหนอีก ต่อจากนี้ก็ยอมเอาชีวิตมาแต่โดยดี”

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเหี้ยมโหด หันกลับไปเหลือบมองขุยกาง ขุยกางหยุดยืนที่พื้นที่ที่ห่างจากเขาออกไปราวสามเมตร ด้วยใบหน้าเย้าแหย่ ทีท่าของเขาเสมือนกับแมวที่ตะครุบหนูได้

“คุณมีความมั่นใจขนาดนั้นเลยหรือว่าจะฆ่าผมได้?” ลู่เสี้ยงหยางกล่าวถามอย่างเย็นชา

ขุยกลางตอบกลับอย่างมั่นอกมั่นใจ “ข้างหน้าของแกเป็นหุบเหวลึก ถ้าแน่จริงก็กระโดดลงไปสิ ฉันจะไม่ฆ่าแก”

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเปลี่ยนไป เต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา

เขาเพิ่งจะก้าวเข้าประตูแห่งการบำเพ็ญ ยังไม่มีโอกาสที่จะได้เติบโตอย่างแท้จริง ยืนอยู่บนจุดที่สูงที่สุด ไม่คิดเลยว่าวันนี้เขาจะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่เงื้อมมือของขุยกาง

เมื่อขุยกางเห็นความสิ้นหวังของลู่เสี้ยงหยาง พลันระเบิดหัวเราะออกมา “ฉันให้เวลาแกคิดสามวินาที ไม่ก็ยอมตายซะแต่โดยดี ไม่ก็กระโดดลงไปซะ”

ดวงตาของลู่เสี้ยงหยางแดงเรื่อ จ้องเขม็งที่ขุยกาง “วันนี้ต่อให้ตาย ผมก็ต้องให้คุณชดใช้”

จบประโยค เขากระตุ้นวิชานรกอมตะ จะเกิดเสียงดังราวกับฟ้าร้องออกมา

ทันใดนั้น ขุยกางนึกไม่ถึงเลย ลู่เสี้ยงหยางที่ทำทีท่าพร้อมปะทะเต็มที่ กลับไม่ได้จู่โจมเขา หากแต่กลับหลังหันกระโดดลงไปในหุบเหว

ให้ตาย!

ขุยกางหน้าถอดสี ไม่นึกเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีความกล้าได้ถึงปานนี้ ถึงกับกระโดดลงไปที่หุบเหว

อันที่จริงเมื่อสักครู่เขามั่นใจว่าลู่เสี้ยงหยางไม่มีความกล้าพอที่จะกระโดดลงไป ถึงได้กล่าวออกไปแบบนั้น

ตอนนี้เขาออกเดินทางจากสำนักซี่ฟางโหลว เขาก็ได้รับปากกับเจ้าสำนักแล้ว ว่าจะนำร่างที่ไร้วิญญาณของลู่เสี้ยงหยางกลับไปให้ได้

หากลู่เสี้ยงหยางกระโดดลงไปในหุบเหว จะทำยังไงต่อไปดี?

หากไม่สามารถนำร่างของลู่เสี้ยงหยางกลับไปได้ ก็หมายความว่าภารกิจของเขาล้มเหลว กลับไปซี่ฟางโหลวต้องถูกลงโทษแน่

แม้ว่าโทษจะไม่หนักมากนัก แต่เรื่องแบบนี้หากแพร่ออกไปจะเสื่อมเสียชื่อเสียงเอาได้

ยังไงซะเขาก็เป็นนักบู๊ระดับเก้า เป็นผู้ที่ขึ้นชื่อในด้านฝีมือในสำนักซี่ฟางโหลว หากแม้แต่นักบู๊ระดับแปดยังจัดการไม่ได้ ก็เท่ากับเป็นการเหยียดหยามความสามารถของเขามากเกินไป

สำหรับยอดฝีมืออย่างเขา ต่อให้ต้องสละชีวิต ก็เสียศักดิ์ศรีไปไม่ได้

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ขุยกางไม่ลังเลที่จะขยับฝีเท้า ยืนอยู่ที่หน้าหุบเหว พิจารณาสักครู่ คิดที่จะกระโดดลงไป

ความสามารถระดับเขาหากกระโดดลงไปในหุบเหว แม้ว่าจะอันตรายอยู่บ้าง แต่เชื่อว่าคงไม่ถึงแก่ชีวิต

ในขณะที่ขุยกางคิดที่จะกระโดดลงไป ร่างกายของเขาสั่นเทาขึ้นมา รูม่านตาขยาย

เมื่อสักครู่มีพลังงานที่น่าหวาดผวาแผ่กระจายออกมาจากในหุบเหว ปะทะกับร่างของเขา

พลังงานที่ไร้รู้ร่างราวกับค้อนใหญ่ทุบร่างของเขา ทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนหัวใจบีบรัดแน่น

จิตวิญญาณส่วนลึกของเขาฟุ้งซ่าน ราวกับว่ามีสิ่งที่น่ากลัวอยู่ใต้หุบเหวลึก

แปลก ด้านล่างมีอะไรกันแน่ถึงได้ปล่อยพลังอันน่ากลัวแบบนี้ออกมาได้? ขุยกางใบหน้าขาวซีด ราวกับกระดาษสีขาว

แค่พลังงานที่แผ่ซ่านออกมาก็แทบจะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ เขาก็คงจะสิ้นลมอย่างไม่ต้องสงสัย?

ดังนั้น ขุยกางไม่คิดที่จะวู่วาม คิดที่จะอยู่สังเกตการณ์ที่ด้านบนอย่างเงียบๆ รอก่อนแล้วกันค่อยลงไป

ในขณะเดียวกัน ลู่เสี้ยงหยางดำดิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว ราวกับฝนดาวตก

หมอกสีขาวแผ่กระจายออกมาจากด้านล่างหุบเหว ทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ใต้ล่างได้ ยิ่งไม่สามารถมองเห็นได้ว่าหุบเหวนี้ลึกเท่าใดกันแน่

พลังงานเมื่อสักครู่กระทบกับร่างของเขา ทำให้ร่างของเขาสั่นสะท้าน ทิ่มแทงจิตวิญญาณ

ตามสัญชาตญาณ ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกหวาดหวั่น

บอกตามตรง เขากลับรู้สึกว่าหากอยู่ด้านบนสู้ตายของขุยกาง แม้ว่าจะเสี่ยงมาก แต่ก็ยังมีความหวัง หุบเหวลึกในตอนนี้ ยังไม่ต้องพูดถึงว่าอีกสักครู่หากกระทบกับพื้นดินแล้วจะรอดมาได้หรือไม่ ต่อให้โชคดีรักษาชีวิตเอาไว้ได้ เผชิญหน้ากับสิ่งที่น่ากลัวด้านล่างนี้ จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ความสิ้นหวังตรงหน้า ลู่เสี้ยงหยางอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา ด่ากราดไปหนึ่งประโยค “ให้ตาย กูกำลังจะตายใช่ไหม?”

ดีที่เรื่องราวไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิด หลังจากที่ร่างของเขาร่วงลงมาหลายนาที หมอกหนาที่แพร่กระจายจากด้านล่างค่อยๆ หายไป

ลู่เสี้ยงหยางก้มลงมองไปยังด้านล่าง ก็ได้เห็นทะเลสาบสีเขียวขจี สายลมพัดผ่าน คลื่นในทะเลสาบส่องแสงประกาย ราวกับอัญมณีสีเขียวที่อยู่บนกระจก

ลู่เสี้ยงหยางดีใจ ขอเพียงแค่ร่างของเขาร่วงลงไปสู่ทะเลสาบ ก็ไม่ถึงกับสิ้นใจในทันที

จ๋อม!

กระแสน้ำพวยพุ่ง คลื่นซัดสาด ร่างของลู่เสี้ยงหยางตกลงไปสู่ทะเลสาบ

น่างของลู่เสี้ยงหยางราวกับระเบิดที่เกิดเสียงดังก้องกังวาน

ภายใต้แรงกดดันอันมหาศาล ลู่เสี้ยงหยางจมลงไปในผิวน้ำต่อเนื่อง

ลู่เสี้ยงหยางโล่งอก แขนขากางออก ตีฝ่ากระแสน้ำอย่างไม่คิดชีวิต

พลังอันน่ากลัวที่แพร่ออกมาจากด้านล่างหุบเหวนี้ เขาไม่มั่นใจว่ามันอยู่ใต้น้ำหรือไม่

หากใต้น้ำนี่มีสิ่งที่น่ากลัวอยู่ เขาจะต้องหนีออกไปโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นคงได้สังเวยแน่

ซ่าซ่า!

ว่ายอยู่หลายที ร่างของลู่เสี้ยงหยางจมลงไปด้านล่าง ก่อนที่จะค่อยๆ ขึ้นสู่เหนือทะเลสาบ ท้ายที่สุดก็ขึ้นมายังผิวน้ำ ว่ายไปยังฝั่ง

ทะเลสาบนี้มีขนาดเท่ากับสนามฟุตบอลหลายสนาม ลู่เสี้ยงหยางว่ายอยู่สิบกว่านาทีกว่าจะถึงฝั่ง

เมื่อขึ้นมายังฝั่งได้ ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจออกมา ร่างกายอ่อนยวบทิ้งลงกับพื้น

เรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้น่ากลัวชะมัด ดีที่เขาโชคดี มีทะเลสาบอยู่ใต้หุบเหว หากเป็นพื้นที่รกร้าง เขาก็คงต้องเละเป็นโจ๊กไปแล้ว

เขาคาดการณ์อย่างขอไปที หุบเหวนี่มีความลึกกว่าร้อยเมตรขึ้น

แถมผนังหุบเหวนั้นโล่ง จนไม่มีอะไรให้คว้าได้เลย

ทันใดนั้นในขณะที่ลู่เสี้ยงหยางนึกยินดี บนท้องฟ้าเกิดแปลกประหลาดไป

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ไกลออกไปจากฝั่งเกิดเงาร่างของคนสองคน

เงาร่างของคนสองคนรอยขึ้นเหนือพื้น ฝีเท้าวางอยู่กลางอากาศ

ราวกับว่าใต้ฝีเท้าของเขามีแท่นมีมองไม่เห็นรองอยู่ใต้ฝ่าเท้า

ลู่เสี้ยงหยางนิ่งอึ้งไป มีเพียงแต่ระดับปรมาจารย์ในตำนาน ถึงจะเหาะเหินเดินอากาศได้

และเขากลัวได้พบกับปรมาจารย์ยอดฝีมือถึงสองท่านในวันเดียวกัน

หนึ่งในปรมาจารย์ทั้งสองท่านเป็นผู้หญิงอีกต่างหาก