หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 528 สั่งสอนจนพิการ

บทที่ 528 สั่งสอนจนพิการ

ในที่เกิดเหตุไม่มีใครคาดคิดว่าปฏิกิริยาก่อนและหลังของหยางฉุนฉุนจะต่างกันมากถึงเพียงนี้

ก่อนหน้านี้เธอยังคิดที่จะงัดข้อกับลู่เสี้ยงหยางอยู่เลย และท้ายที่สุด กลับคุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยงหยางเสียอย่างนั้น

ปฏิกิริยาของเธอราวกับผ่านทางโค้ง180อาศา

ให้ตาย นี่มันอะไรกัน!

สมาชิกของตระกูลเย่ต่างนิ่งค้าง หายใจถี่รัว ในหัวว่างเปล่า ตามเหตุการณ์ไม่ทัน

หยางฉุนฉุนเป็นดาราดังที่มีเส้นสายในทุกที่ไม่ใช่หรือไง? ทำไมเธอถึงได้เกรงกลัวไอ้คนไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกินไปเสียได้

ไม่! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้แน่ พวกเขากำลังฝันอยู่แน่

สมาชิกของตระกูลเย่ไม่อยากจะเชื่อในความจริงที่เกิดขึ้น

หยางหยูนน้องชายของหยางฉุนฉุนนิ่งอึ้ง ตัวแข็งราวกับท่อนไม้ แม่งเอ๊ย! ทำไมเรื่องราวถึงได้เกินความคาดหมายของเขาถึงเพียงนี้

ทีแรก เขาคิดว่าพี่สาวของเขาจะบดขยี้ยาจกอย่างลู่เสี้ยงหยางให้เละคามือ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะคิดไปเอง

พระเจ้า ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้? โอหยางรั่วสุ่ย จ้องมองลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาที่เกิดหัวใจดวงน้อยๆ ด้วยความตื่นเต้น

บอกตามตรง ต่อให้ผู้นำของตระกูลโอหยางอยู่ตรงหน้า ก็ไม่แน่ว่าจะทำให้ดาราดังอย่างหยางฉุนฉุนคุกเข่าลงได้

ตอนนี้มีเพียงความเป็นไปได้อย่างเดียวเท่านั้น ลู่เสี้ยงหยางเป็นบุคคลที่น่ากลัวกว่าตระกูลโอหยาง

เมื่อนึกได้อย่างนั้นร่างบางของเธอพลันสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ในขณะเดียวกันความรักที่เธอมีให้กับลู่เสี้ยงหยางนั้นมากขึ้นไปอีก จนไม่อาจถอดถอน

ลู่เสี้ยงหยางเฉยชา ต่อการคุกเข่าถ่ายโทษของหยางฉุนฉุน ตอนนี้เย่สวนไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไงบ้าง จะลงโทษหยางหยูนยังไงนั้น คงต้องรอดูกันต่อไป

ชีวิตที่ไร้ค่าของหยางหยูน

ถอนหากเย่สวนเป็นอะไรไปละก็ หยางหยูนจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต

เมื่อหยางฉุนฉุนเห็นสีหน้าที่เฉยชาของลู่เสี้ยงหยาง เธอได้แต่คุกเข่าอยู่อย่างนั้นอย่างว่าง่าย ก้มหน้าลงราวกับเด็กน้อยที่ทำความผิดเอาไว้ ด้วยความร้อนรน

เมื่อเห็นกิริยาของหยางฉุนฉุน สมาชิกของตระกูลเย่เองก็คุกเข่าลงอย่างว่าง่ายดั่งเดิม ไม่กล้าแท้หายใจแรง

หยางฮุยหวงสูดหายใจเข้า สงบสติอารมณ์ เดินมาที่ลู่เสี้ยงหยาง โน้มตัวลงทำความเคารพ พร้อมเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยางด้วยน้ำเสียงที่ยำเกรงสุดฤทธิ์ “สวัสดีครับอาจารย์ลู่”

ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแสเขา

หยางฮุยหวงเผยรอยยิ้มกว้าง ได้แต่ยืนข้างลู่เสี้ยงหยางอยู่อย่างนั้น

รออยู่หลายนาที ในที่สุดประตูห้องผ่าตัดถูกผลักออก หมอท่านหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน

ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไปทันที “คุณหมอเธอเป็นยังไงบ้าง?”

คุณหมอฉีกยิ้มหวาน “เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่เธอยังไม่ได้สติ ต้องการพักผ่อน พวกคุณห้ามเข้าไปรบกวนเธอ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางถึงได้โล่งอก สบายใจขึ้นมาบ้าง

ชิวรั่วหานและโอหยางรั่วสุ่ยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ส่งยิ้มให้กัน ดีที่เย่สวนปลอดภัยดี

หยางฉุนฉุนตัวสั่น มือเรียวมือยกทาบลงที่บริเวณอก ที่ดีไม่ถึงชีวิต

หยางหยูนปลาบปลื้มในน้ำตาแทบไหล ขอบคุณฟ้าดิน เขาไม่ได้ชนเย่สวนจนตาย ไม่อย่างนั้น ดูจากสถานการณ์ในวันนี้ พี่สาวของเธอคงปกป้องเขาไม่ได้แน่ เขาก็คงต้องชดใช้ด้วยชีวิต

ซู๊ด!

หัวใจที่แน่นผ่อนคลายลงบ้าง หยางหยูนขาอ่อนจนคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาน้ำมูกไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก เอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาบ “อาจารย์ลู่เมื่อสักครู่เป็นความผิดของผมเอง เห็นแก่ที่ผมยังเด็ก ครั้งนี้ท่านปล่อยผมไปเถอะนะ”

ลู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้ม เอ่ยกับหยางหยูน “ภรรยาของผมพ้นขีดอันตรายแล้ว ผมจะไม่เอาชีวิตคุณ แต่คุณต้องได้รับบทลงโทษ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หยางหยูนและหยางฉุนฉุนรับรู้ถึงหายนะที่คืบคลานเข้ามาใกล้

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสริม “เมื่อกี้แกบอกว่าจะหักข้อต่อกระดูกในร่างกายของผมไม่ใช่หรือไง? ไม่อย่างนั้นตอนนี้นายทำเป็นตัวอย่างให้ผมดูไหม”

หยางหยูนตกใจจนฉี่ราด ตัวเย็นวาบ ร่างกายสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

หยางฉุนฉุนใบหน้าบิดเบี้ยว บอกตามตรง สถานะของลู่เสี้ยงหยาง หยางหยูนได้ล่วงเกินลู่เสี้ยงหยาง เขายอมไว้ชีวิตหยางหยูน ก็ถือว่าใจกว้างมากแล้ว

เธอแหงนหน้าขึ้นหันไปทางหยางฮุยหวง กล่าวอย่างเคร่งขรึม “คุณชายหยาง ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณ”

หยางฮุยหวงพยักหน้ารับ “ทางที่ดีอย่าให้เป็นเรื่องที่ต้องต่อกรกับอาจารย์ลู่เลย ไม่เช่นนี้ผมจะสั่งสอนคุณก่อนเลย”

หยางฉุนฉุนกล่าว “ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ ฉันแค่อยากจะขอร้องคุณให้หักข้อต่อกระดูกในร่างกายของหยางหยูนซะ ถือว่าเป็นบทเรียนของการทำความผิด”

อืม?

ประโยคที่หลุดออก ทำให้หยางฮุยหวงนิ่งไป เมื่อคิดดูให้ดีก็เข้าใจได้ หยางหยูนไอ้หมอนี่ล่วงเกินอาจารย์ลู่ สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว หักข้อต่อกระดูกของเขา ถือว่าเป็นกำไรแล้ว

“ไม่ไม่ไม่นะ พี่สาวไม่เอา ผมไม่อยากพิการ” หยางหยูนที่คุกเข่าอยู่กับพื้นตกใจจนแทบหมดสติ หากว่าข้อต่อกระดูกถูกหัก จะต่างอะไรกับคนตายกัน?

หยางฉุนฉุนกัดฟันแน่น ไม่สนใจคำขอของน้องชาย พลันกล่าวกับหยางฮุยหวง “คุณชายหยางเริ่มเลยเถอะ”

“ได้เลยคุณหยาง” หยางฮุยหวงพยักหน้ารับ ไม่กล้าล่าช้า ยังไงซะการที่เข้าทำให้หยางหยูนพิการ ก็ถือว่าเป็นการเอาหน้าเอาตาต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง

เขาเดินไปที่ถังดับเพลิง ยกถังดับเพลิงออกมา ก่อนที่จะมุ่งไปทางหยางหยูน

หยางหยูนผวาสุดขีด พลันคุกเข่าต่อหน้าลู่เสี้ยงหยางด้วยน้ำตาน้ำมูกที่ไหลย้อย หัวโขกกับพื้นกราบเขาต่อเนื่องไม่หยุด หากแต่ลู่เสี้ยงหยางยังคงเฉยชาอยู่อย่างนั้น

เมื่อตอนที่หยางหยูนขับรถชนเย่สวนอย่างโอหัง เขาก็ควรที่จะนึกถึงผลที่ตามมาด้วย

ไม่นาน หยางหยูนลงมือในทันที มือทั้งสองข้างยกถังดับเพลิงขึ้น ทุ่มลงที่ขาของหยางหยูน

แครก!

เสียงที่คมชัดสะท้อนให้เห็นถึงกระดูกหัวเข่าของหยางหยูนได้แหลกละเอียดเรียบร้อย

โอ๊ย!

หยางหยูนส่งเสียงร้องปานใจจะขาด

ความเจ็บปวดที่กระดูกหัวเข่าหัก มากมายกว่านิ้วหักเป็นหลายเท่าตัว

แต่ความเจ็บปวดทรมานนี้เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น หลังจากนั้นหยางฮุยหวงทุ่มถังดับเพลิงในมือไม่หยุด ทั้งบนขาของหยางหยูน ก่อนที่จะเลื่อนขึ้นไปที่แขนต่อเนื่อง

เสียงคมชัดก้องกังวาน เสียงหวีดร้องจองหยางหยูนราวกับเชือดหมู ดังสะท้อนไปทั่ว

ไม่นานหยางหยูนก็ได้หมดสติไป นอนราบกับพื้นราวกับสุนัขที่สิ้นใจ

หยางฮุยหวงไม่กล้าหยุดการกระทำ ยังคงทุบต่อเนื่องอยู่อย่างนั้น

หยางฉุนฉุนนิ่งเงียบ หัวใจของเธอบีบรัดด้วยความเจ็บปวด เธอเอ็นดูรักใคร่น้องชายของเธอที่สุด ที่คิดเลยว่าวันนี้เธอจะต้องทนดูน้องชายของเธอถูกทำร้ายจนพิการ

ท่านย่าตระกูลเย่ไม่สามารถทนดูต่อไปได้ เธอแทบจะเป็นลมหมดสติไปอีกคน

เย่หยุนเทาหวาดหวั่น โดยปกติเขารุกรานลู่เสี้ยงหยางอยู่ไม่น้อย หากลู่เสี้ยงหยางคิดบัญชีกับเขาขึ้นมา สั่งให้หยางฮุยหวงสั่งสอนเขาอีกคน ชีวิตที่เหลือของเขาก็คงต้องนอนเป็นผักอยู่บนเตียงน่ะสิ

แต่คิดก็ผวาจนแทบจะสิ้นใจแล้ว ทันใดนั้นเขาก็เหลือกตาขาว ร่างกายลงที่กองกับพื้นชักดิ้นชักงอ น้ำลายฟูมปาก