หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 512 เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้

บทที่ 512 เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้

เมื่อลู่เสี้ยงหยางได้ยินประโยคของเซี่ยงเทียนไห่ เขาหัวเราะออกมา ไม่คิดเลยว่าตาแก่นี่จะหยิ่งในศักดิ์ศรีถึงขนาดนี้ ต่อให้ตายก็ไม่ยอมคุกเข่าเป็นอันขาด

แต่เพราะแบบนี้ เขายิ่งต้องการทำลายศักดิ์ศรีของเซี่ยงเทียนไห่ให้ย่อยยับ

ซู๊ด!

แรงดันขนาดใหญ่ ถูกปล่อยออกมาจากร่างของลู่เสี้ยงหยางกะทันหัน ห้อมล้อมร่างของเซี่ยงเทียนไห่

เซี่ยงเทียนไห่หน้าถอดสี ราวกับว่ามีภูเขาขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นทับร่างของเขาเอาไว้

เขาไม่เคยฝึกวิชามาก่อน เป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น ไม่สามารถต้านทานพละกำลังแบบนี้ได้ไหว ขาทั้งสองข้างอ่อนยวบ คุกเข่าลงกับพื้น

“ลู่เสี้ยงหยาง แก…..” เซี่ยงเทียนไห่ถูกหยามเกียรติ จนดวงตาแดงก่ำ จ้องลู่เสี้ยงหยางเขม็ง อยากจะกลืนกินเขาเข้าไป

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างได้ใจ “ทำไม? ไม่พอใจหรือ?”

จบประโยค พลังอันไร้รูปร่างกดทับที่เหนือหัวของเซี่ยงเทียนไห่ จนเซี่ยงเทียนไห่ไม่สามารถต้านทานได้ หัวโขกกับพื้นอย่างแรก

ตุ่บ!

เขาก้มกราบลู่เสี้ยงหยางเป็นที่เรียบร้อย

“โอ๊ย บ้าชะมัด” เซี่ยงเทียนไห่โมโหจนแทบกระอักเลือด เขาเป็นถึงผู้นำของตระกูลเซี่ยง เป็นตระกูลชั้นนำของไห่ตงได้รับการหยามเกียรติถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งอย่างยากลำบาก ถลึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้หนู แค้นนี้ไม่ชำระ ฉันเซี่ยงเทียนไห่ สาบาน……”

ไม่ทันได้จบประโยคดี พลังอันไร้รูปร่างประทับลงบนหัวอีกครั้ง จนหัวของเซี่ยงเทียนไห่โขกกับพื้นอีกหน

ตุ่บ!

ครั้งนี้ พละกำลังในครั้งนี้มากกว่าเมื่อสักครู่เป็นไหนๆ หัวของเซี่ยงเทียนไห่แตกจนเลือดไหลซิบ

ภายใต้พละกำลังอันมหาศาล เซี่ยงเทียนไห่รู้สึกว่าหัวของเขาเหมือนจะระเบิดออก ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในหัว

เซี่ยงเทียนไห่หนาวสั่น ตอนนี้เขาถึงได้เห็นสถานการณ์ของตัวเองอย่างชัดเจน

ตอนนี้เขาตกอยู่ในเงื้อมมือของลู่เสี้ยงหยาง ความอำมหิตของลู่เสี้ยงหยาง หากเขาไม่ยอมแพ้แต่โดยดี เขาคงจะทรมานตนเองจะตายแน่

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เซี่ยงเทียนไห่เหงื่อแตกโชก ร่างกายสั่นสะท้าน กล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง “หยุดหยุด คุณลู่ ตระกูลเซี่ยงยอมจำนนต่อคุณ”

เขากล่าว พลันก้มกราบลู่เสี้ยงหยางเอง

อะไรนะ?

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกคนรอบด้านต่างนิ่งอึ้ง ตระกูลเซี่ยงก้มกราบยอมจำนนให้กับลู่เสี้ยงหยางจริงๆ งั้นหรือ

แต่เมื่อไตร่ตรองให้ดี ก็เข้าใจในการกระทำของตระกูลเซี่ยงได้ วันนี้หากเขาไม่ยอมจำนนต่อลู่เสี้ยงหยาง ไม่รู้ว่าจะถูกลู่เสี้ยงหยางเล่นงานจนเละขนาดไหนบ้าง

พวกเขาต่างโล่งใจ ที่ตัวของพวกเขาเองไม่ได้ล่วงเกินลู่เสี้ยงหยาง เทพแห่งการฆ่าล้างแบบนี้ ไม่เช่นนั้น คงแย่แน่ๆ

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเห็นเซี่ยงเทียนไห่จำนนต่อเขา บนใบหน้าไร้ปฏิกิริยาใดๆ ราวกับว่าภาพที่เห็นอยู่ในความคาดการณ์ของเขา

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวเสียงเรียบ “เหอะ เรื่องนี้พอแค่นี้ ต่อจากนี้ตระกูลเซี่ยงควรจะทำยังไง รู้อยู่แก่ใจ หากล่วงเกินผมและเย่สวนอีก ผมจะทำให้ตระกูลเซียวหายไปจากไห่ตง”

“ครับครับ คุณลู่ ต่อจากนี้คนของตระกูลเซี่ยงพบคุณและคุณเย่ จะเคารพนอบน้อมครับ” เซี่ยงเทียนไห่กล่าว ด้วยเหงื่อที่เปียกโชกเต็มแผ่นหลัง

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ไม่ได้ที่เดิมอีกต่อไป พลันจูงแขนของเย่สวนออกจากโรงแรม

ทุกคนในโรงแรมจ้องมองแผ่นหลังที่ค่อยๆ ไกลลับตาของลู่เสี้ยงหยาง ด้วยความเงียบกริบ ด้วยความตื่นเต้นบนใบหน้า

ให้ตาย! นี่เป็นไอ้หน้าละอ่อนที่เกาะผู้หญิงกินของตระกูลเย่อยู่อีกหรือเปล่า? แข็งแกร่งเกินไปแล้ว

ตามหลักแล้ว ความสามารถระดับเขาไม่จำเป็นต้องเกาะผู้หญิงกินเลยสักนิด แต่ข้อเท็จจริงเขากลับเป็นเขยแต่งเข้าของตระกูลเย่

ทำให้ทุกคนไม่เข้าใจในการกระทำนี้

…..

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนออกจากโรงแรมกำลังจะเดินทางกลับบ้าน

บนรถเย่สวนเผยรอยยิ้มแห่งความสุข ทีแรกเธอคิดว่าต้องแต่งงานกลับเซี่ยงหยู่โม่เสียแล้ว ความสุขในชีวิตนี้ก็จะถูกทำลาย แต่ไม่คิดเลยว่าในสถานการณ์คับขัน ลู่เสี้ยงหยางจะปรากฏตัวขึ้นอย่างงดงาม ราวกับฮีโร่พาเธอออกมา

เมื่อนึกถึงเรื่องราวอันเผด็จการที่ลู่เสี้ยงหยางทำเพื่อเธอ หัวใจเธอก็พองโตอย่างมีความสุข

จนถึงตอนนี้ เธอมั่นใจ ว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่คนไม่เอาถ่านอย่างที่ใครต่อใครว่าเอาไว้

ยิ่งคิด เย่สวนก็ยิ่งมีความสุข รอยยิ้มบนใบหน้าฉีกกว้างไม่หุบ กล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง “ที่รัก ขอบคุณนะคะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า หันกลับไปกล่าวกับเย่สวน “ที่รัก ถ้าจะขอบคุณก็ต้องเป็นผมที่ต้องขอบคุณคุณ หากไม่ใช่เพราะความเสียสละของคุณ ตอนนี้ผมยังนอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล คงไม่มีโอกาสได้ยืนขึ้นอีกตลอดชีวิต”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เย่สวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันเต็มใจทำเพื่อคุณ”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มกว้าง “ผมเองก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อคุณเหมือนกัน ที่รัก ชีวิตนี้เราจะไม่แยกออกจากกัน ผมจะทำให้คุณเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ของผม”

“ค่ะ” เย่สวนพยักหน้า ใบหน้าที่งดงามแดงระเรื่อ ดูมีเสน่ห์น่าดึงดูด

อึก!

ลู่เสี้ยงหยางกลืนน้ำลายลงคอ ในใจเขากลับคิดไม่ซื่อขึ้นมา ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขาและเย่สวนพัฒนาไม่น้อย คืนนี้ควรจะทำภารกิจที่สามีและภรรยาทำกันหรือยังนะ?

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางเพิ่มความเร็ว อยากจะถึงบ้านอย่างไวที่สุด

แต่ไม่ทันไร เย่สวนกล่าว “ที่รัก ฉันไม่อยากกลับบ้าน ฉันอยากไปดูหนัง คุณพาฉันไปหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ ไม่มีปัญหา” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ พร้อมคิดในใจว่าคืนนี้ไปดูหนัง ทานมื้อดึก แล้วค่อยกลับบ้านไปเล่นเกมที่ผู้ใหญ่เล่นกัน

ลู่เสี้ยงหยางกลับรถ มุ่งไปทางโรงภาพยนตร์

หลังจากผ่านไปยี่สิบนาทีทั้งคู่ก็มาถึงโรงภาพยนตร์ ทั้งสองเลือกภาพยนตร์เกี่ยวกับความรัก

ภาพยนตร์มีความยาวกว่าสองชั่วโมง ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนดูจบก็ปาเข้าไป5ทุ่มแล้ว ตามแผนการที่วางเอาไว้ ลู่เสี้ยงหยางพาเย่สวนไปทานมื้อดึก ก่อนที่จะวนรถกลับบ้าน

แต่สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางแล่เย่สวนไม่คาดคิด เมื่อทั้งคู่ขึ้นมาบนรถ ฝนก็เทกระหน่ำลงมา

ลู่เสี้ยงหยางสตาร์ทเครื่องยนต์ มุ่งไปที่บ้านพักตากอากาศหลงเสิน

สิบนาทีให้หลัง เมื่อผ่านห้องสมุดแห่งหนึ่ง เย่สวนกล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง “ดูสิ นั่นพี่สาวของฉันโอหยางรั่วสุ่ยนี่?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่นอกหน้าต่างรถ

และก็ได้พบกับเบนท์ลีย์คันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง

เบนท์ลีย์คันนี้เป็นของโอหยางรั่วสุ่ย

ก่อนหน้านี้โอหยางรั่วสุ่ยต้องไปต่างจังหวัดเพราะธุรกิจในตระกูล เย่สวนจึงไม่ได้เชิญเธอมาร่วมงาน เพราะงั้นงานแต่งของเธอและเซี่ยงหยู่โม่ในครั้งนี้ เธอจึงไม่รู้เรื่อง

ตอนนี้ โอหยางรั่วสุ่ยกางร่มยืนอยู่ที่หน้ารถ หน้ารถของเธอมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งนอนอยู่

กูเหมือนว่าโอหยางรั่วสุ่ยชนชายวัยกลางคนเข้า เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์

เมื่อเห็นอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางจึงจอดรถ กางร่มลงไปกับเย่สวน เดินไปที่โอหยางรั่วสุ่ย

ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าโอหยางรั่วสุ่ย แต่ไม่ทันที่เย่สวนจะปริปากพูดกับโอหยางรั่วสุ่ย รูม่านตาของลู่เสี้ยงหยางก็ต้องขยาย