หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 483 ผู้นำตระกูล! หานเชียนเชียน!

บทที่ 483 ผู้นำตระกูล! หานเชียนเชียน!

นาทีนี้ ลู่เสี้ยงหยางมึนงง กับประโยคของหานเชียนเชียนเขาสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า พลันเอื้อมมือแคะหูอยู่อย่างนั้น

แม้ว่าระยะเวลาที่เขารู้จักหานเชียนเชียนตะไม่นานมาก แต่เขาก็พอจะรู้จักหานเชียนเชียนอยู่บ้าง หานเชียนเชียนไม่ใช่ผู้หญิงปล่อยเนื้อปล่อยตัว เข้าหาผู้ชายในตอนดึกเป็นแน่

เมื่อลองไตร่ตรองให้ละเอียด ลู่เสี้ยงหยางคิดว่ามีเพียงความเป็นไปได้อย่างเดียวเท่านั้น คงเป็นความหมายของไอ้พวกตระกูลหานแน่

และความจริงก็เป็นเช่นนั้น

ผู้มีอำนาจทั้งหลายของตระกูลหาน ที่นำโดยหานจิ่วเทียน พวกเขาเห็นคุณค่าในตัวของลู่เสี้ยงหยาง

ตอนนี้ตระกูลหานขาดผู้นำ เป็นกลุ่มมังกรที่ขาดราชา และความสามารถที่ลู่เสี้ยงหยางได้แสดงออกมานั้น เหมาะสมที่จะเป็นผู้นำของตระกูล

เพียงแต่น่าเสียดายที่พวกเราไมาสามารถคาดเดาได้ ว่าลู่เสี้ยงหยางจะยอมอยู่ที่ตระกูลหานหรือไม่ เพื่อนำพาตระกูลหานไปข้างหน้า

เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขามีแต่จะต้องรั้งลู่เสี้ยงหยางเอาไว้ ด้วยความสัมพันธ์ทางสายเลือด

ขอเพียงแค่ลู่เสี้ยงหยางมีความสัมพันธ์กับหานเชียนเชียน จะให้ดีต้องให้หานเชียนเชียนมีบุตร ถึงจะรั้งลู่เสี้ยงหยางเอาไว้ได้

ในตอนนี้ ในขณะที่ลู่เสี้ยงหยางตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด หานเชียนเชียนขนาบข้างลู่เสี้ยงหยาง มุดเข้าสู่อ้อมกอดของเขา โอบเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา

ริมฝีปากเล็กอมชมพู เปล่งเสียงอันแหบพร่าออกมา “ลู่เสี้ยงหยาง ฉันชอบคุณจริงๆ สำหรับคุณ ฉันยอมสละทุกสิ่งของฉัน”

อะไรนะ?

ไม่ว่าอย่างไร ลู่เสี้ยงหยางก็เป็นชายทั้งแท่ง เขาไม่เคยเผชิญกับเรื่องแบบนี้มาก่อน

ในชั่วพริบตา ช่วงล่างของเขาเกิดความร้อนผ่าวเดือดพล่าน ริมฝีปากแห้งผาก

เสี้ยววินาที เขาอยากจะผลักให้หานเชียนเชียนล้มลงกับเตียง หากแต่ใบหน้าของเย่สวนแวบเข้ามาในหัว

เวลาอันสั้น ความอยากของเขาลดลงไปมาก ชายหนุ่มเอื้อมมือผลักหานเชียนเชียนออก

หานเชียนเชียนนิ่งไป อย่างไม่ยอมแพ้ คิดที่จะโผเข้าอ้อมกอดของลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง

ลู่เสี้ยงหยางถอยหลัง โพล่งขึ้นทันควัน “เชียนเชียน เธอตั้งสติหน่อย ผมรู้ ว่าเรื่องที่เธอทำตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอประสงค์ที่จะทำ ความลำบากใจของเธอผมเข้าใจดี”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ร่างของหานเชียนเชียนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ก้าวไปข้างหน้าอีก ในเวลาเดียวกันความเจ็บปวดถูกฉายแววบนใบหน้า

คำพูดของลู่เสี้ยงหยางจี้จุดเธอ อย่างไม่ต้องสงสัย

เธอชอบลู่เสี้ยงหยาง นับถือในตัวลู่เสี้ยงหยาง เหล่านี้เป็นเรื่องจริง แต่ว่า เธอมียางอาย ไม่มีทางที่จะเข้าหาลู่เสี้ยงหยางก่อนแน่นอน

แต่เธอไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว หลังจากนี้เธอต้องอาศัยอยู่ที่ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลหาน หากไม่มีที่เพิ่งพิง เธอจะใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไง?

เมื่อนึกขึ้นได้ หานเชียนเชียนจึงกล่าวออกไป “ไม่ สิ่งเหล่านี้เป็นเพราะฉันอยากทำ ฉันอยากเป็นผู้หญิงของคุณ คืนนี้คุณช่วยทำให้ฉันสมหวังทีเถอะนะ”

เธอเอ่ยพร้อมกลับโผเข้าอ้อมกอดของลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย มือข้างหนึ่งดันไหล่ของหานเชียนเชียนเอาไว้ ทำให้เธอไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ พร้อมกับแขนอีกข้างยื่นไปที่โซฟาดึงผ้าห่มออกมา ห่อร่างของหานเชียนเชียน ปกปิดความงดงามของเธอ

ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “โทษที ผมที่คนที่ชอบอยู่แล้ว”

อะไรนะ? มีคนที่ชอบอยู่แล้ว?

เมื่อได้ยินประโยคนั้น ร่างของหานเชียนเชียนสั่นเทาขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

นั่นก็หมายความว่า ต่อให้เธอชอบลู่เสี้ยงหยางมากแค่ไหน ระหว่างพวกเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้

ส่วนเธอหากไม่สามารถจับลู่เสี้ยงหยางได้ ในสายตาของคุณลุงสาม เรื่องนี่ก็จะเป็นความผิดของเธอ ถึงตอนนั้น ต้องได้รับการลงโทษ

ยังไงซะ เธอก็เป็นแค่ผู้หญิง ในอนาคตหากไม่สามารถแต่งงานกับลู่เสี่ยงหยางได้ ก็ไม่สามารถหลบหนีการสานสัมพันธ์ทางธุรกิจเป็นเครื่องมือของตระกูล

เมื่อนึกถึงอนาคตที่เธออาจจะต้องแต่งงานกับคนที่เธอไม่รัก เธอก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าอย่างไรดี

ลู่เสี้ยงหยางมองหานเชียนเชียนทะลุ เขาแอบลอบถอนหายใจ ก่อนเผยรอยยิ้มออกมา “เราฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน วางใจเถอะ ฉันจะให้ความสุขสบายกับเธอทั้งชีวิต ส่วนเรื่องที่เธอไม่อยากทำ จะไม่มีใครบังคับเธอได้”

เอ๋?

จบคำ หานเชียนชียนนิ่งไป จับจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างตั้งใจ ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรเพื่อเธอกันแน่

ลู่เสี่ยงหยางเผยรอยยิ้มหวาน “นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้า ก็จะได้คำตอบ”

“อืม” หานเชียนเชียนกัดริมฝีปากพยักหน้า หันหลังเดินไปหลายก้าว หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นสวมอีกครั้ง

ไม่กี่ก้าว เธอก็เดินออกมาห้องของลู่เสี้ยงหยาง ก่อนที่จะหันกลับมาปิดประตูให้กับลู่เสี้ยงหยาง กล่าวด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “ตอนนี้ฉันแน่ใจมาก ว่าอยากเป็นผู้หญิงของคุณ แต่ในเมื่อมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ฉันก็จะไม่ตามตื้อคุณ ต่อจากนี้คุณอยู่แค่ในใจฉันก็พอแล้ว”

ประตูถูกผิดลงหลังจบคำ

หานเชียนเชียนกลับเข้าห้องของตนเองราวกับหนีตาย

ลู่เสี้ยงหยางยังคงนิ่งอยู่ เมื่อได้สติ เขาจะหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น

นี่แหละชีวิต ชนชั้นที่แตกต่างปัญหาที่แตกต่าง เรื่องราวมากมายเหลือเกินที่ตนไม่สามารถควบคุมได้

…..

วันที่สอง

เช้าตรู่ ลู่เสี้ยงหยางเรียกระดับสูงของตระกูลหานเข้าพบที่ห้องประชุม

ลู่เสี้ยงหยางนั่งลงที่ตำแหน่งสูงสุด ตามด้วยหานเชียนเชียนนั่งข้างเขา

เมื่อคืนนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ถูกแพร่ออกไปทั่วตระกูลหาน

หานเชียนเชียนบุกถึงห้องขอวลู่เสี้ยวหยาง ทั้งคู่อยู่ด้วยกันในห้องนานกว่าจะออกมา

ตอนนั้นระดับผู้นำของตระกูลครุ่นคิด ว่าหานเชียนเชียนและลู่เสี้ยงหยางมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่

และจากความใกล้ชิดสนิทสนมของวันนี้ หานเชียนเชียนสามารถนั่งข้างลู่เสี้ยงหยางได้ ดูเหมือนว่าอาจจะเป็นคำตอบอะไรหรือเปล่า

หานจิ่วเทียนตื่นเต้นดีใจ ดูเหมือนว่าหานเชียนเชียนจะจัดการลู่เสี้ยงหยางเรียบร้อยแล้วสินะ

ถ้าเช่นนั้น จากนี้ลู่เสี้ยงหยางก็จะผูกติดอยู่กับตระกูลหานอย่างว่าง่าย

ในขณะเดียวกัน คนอื่นๆ ก็คิดแบบเดียวกับหานจิ่วเทียนเช่นเดียวกัน

ชั่วพริบตา สายตาที่ทุกคนมองหานเชียนเชียนนั้นเปลี่ยนไป มีความเคารพขึ้นมาบ้าง

หานเชียนเชียนกวาดมองสายตาที่เปลี่ยนไปของทุกคน ด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง

ลู่เสี้ยงหยางกำลังให้สถานะของเธอ มีสถานะนี้คุ้มครองเธอ จากนี้คนในตระกูลหาน ก็จะไม่กล้าบังคับเธอ ให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ

ในการที่ลู่เสี้ยงหยางให้สถานะกับเธอ ก็เป็นการจำกัดเธอด้วยเช่นเดียวกัน

เธอได้รู้สึกกับผู้ชายที่สูงศักดิ์อย่างลู่เสี้ยงหยาง ถ้าเช่นนั้นผู้ชายทั่วไป จะเข้าตาเธอได้อย่างไร

“เฮ้อ ไม่ว่าลู่เสี้ยงหยางจะยินยอมหรือไม่ แต่ในชีวิตนี้ เธอคงเป็นได้เพียงผู้หญิงของลู่เสี้ยงหยาง” หานเชียนเชียนคิดในใจ

รู้สึกดีใจ แต่ก็รู้สึกเสียใจด้วยเช่นเดียวกัน

ลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ เขาไม่รู้อยู่แล้วว่าหานเชียนเชียนคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มกวาดมองสมาชิกของตระกูลหาน ก่อนปริปากกล่าว “ผมขอประกาศ ต่อจากนี้หานเชียนเชียนเป็นผู้นำของตระกูลหาน นำพาตระกูลหานก้าวไปข้างหน้า ทุกคนมีข้อขัดข้องอะไรไหม?”

อะไรนะ? หานเชียนเชียนเป็นผู้นำตระกูล?

เมื่อประโยคนี้ได้หลุดออก ทุกคนต่างนิ่งแข็ง

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม เรื่องใหญ่ขนาดนี้ จะให้แม่สาวคนนี้ดูแลได้อย่างไร?