หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 467 สังหารตระกูลหาน

บทที่ 467 สังหารตระกูลหาน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ถึงวันที่สอง

ถึงแม้ว่าวันนี้เป็นเพียงแค่งานหมั้นของตระกูลหาน แต่ตระกูลหานเป็นที่รู้จักกว้างขวางในไห่ตง คุณธรรมบารมีสูงส่ง ดังนั้นแขกเหรื่อที่มาร่วมงานหมั้นจึงค่อนข้างเยอะ

ตั้งแต่เที่ยง ก็มีแขกเหรื่อทยอยเข้ามาในเรือนใหญ่อย่างไม่ขาดสาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากช่วงบ่ายสองเป็นต้นมา แขกเหรื่อที่มายิ่งมากมาย รวมตัวกันเข้ามาในเรือนใหญ่ของตระกูลหาน

และก็เป็นในเวลานี้

ในเรือนใหญ่ของตระกูลหาน ในห้องส่วนตัวของหานปิงหาน

เห็นเพียงแค่เธอนั่งนิ่งไม่ขยับอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง สีหน้าไม่ยินยอมอย่างยิ่ง

งานหมั้นวันนี้ คืองานของเธอและคุณชายคนหนึ่งของตระกูลหลิว

เพราะก่อนหน้าเธออยู่ที่ปินเหอจัดการเรื่องราวได้ไม่ดี หลังจากกลับมาที่ตระกูล ฐานะของเธอก็ตกฮวบลง ไม่มีจิตใจเร่าร้อนฮึกเหิมดั่งเช่นวันวานอีก

ในตอนนี้ ยิ่งตกต่ำลงไปเป็นเครื่องมือแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ของตระกูล

เดิมทีตามความคาดคิดเบื้องต้นของหานปิงหานก่อนหน้านี้ ด้วยคุณงานความดีและความสามารถของเธอในตระกูล เธอสามารถรั้งอยู่ที่ตระกูลต่อไปได้ ควบคุมดูแลตระกูลต่อไป ไม่ต้องแต่งออกไปข้างนอก มากที่สุดถึงเวลาก็ประกาศหาเขยแต่งเข้าสักคนที่เงื่อนไขแย่หน่อย

น่าเสียดายลิขิตฟ้าไม่สู้เจตนาคน

เมื่อเธอแต่งออกไปจากตระกูลหาน เช่นนั้นในหลายปีมานี้ ที่เธอจัดการวางแผนธุรกิจอยู่ในตระกูลหานก็สูญเปล่าแล้ว

ยิ่งคิดยิ่งไม่สบายใจ หานปิงหานกำมือแน่นเข้าด้วยกัน เล็บเกือบจะแทงเข้าไปในฝ่ามือ แต่เธอกลับไม่รู้สึกตัว

"สมควรตายจริงๆ ทุกอย่างในวันนี้ล้วนเป็นลู่เสี้ยงหยางที่สมควรตายคนนั้นทำให้เกิดขึ้น"

"เหอะ จะต้องมีสักวัน ถึงแม้ว่าฉันจะจ่ายค่าตอบแทนเป็นชีวิต ฉันก็จะต้องเอาลู่เสี้ยงหยางมาฆ่าให้ได้ เช่นนี้ถึงจะสามารถทำให้ความโกรธในใจของฉันสงบลงได้" หานปิงหานกัดฟัน พูดออกมาทีละคำ ความโกรธแค้นบนใบหน้าเข้มข้นถึงขีดสุด

……

ในขณะเดียวกัน

ห้องหนังสือของเจ้าบ้านตระกูลหานหานจิ่วโจว

หานจิ่วโจวนั่งอยู่บนเก้าอี้ พิงพนักพิงหลับตาพักผ่อน อารมณ์บนใบหน้าจมดิ่งอยู่ในความคิด

ที่ข้างกายเขามีชายชราผมเคราขาวยืนอยู่

ชายชราในใจราวกับมีคำพูด แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ดังนั้นลังเลอยู่ไม่กี่วินาที ถึงได้เปิดปากเอ่ยขึ้น "เจ้าบ้าน เรื่องนี้คุณตัดสินใจแน่นอนแล้วหรือ? ต้องการให้คุณหานปิง และคุณชายหลิวจวิ้นหมั้นกัน"

พูดตามจริง ในใจของเขายังคงค่อนข้างชื่นชมความสามารถของหานปิงหาน ถ้าหานปิงหานต้องแต่งออกไปจริงๆ เช่นนั้นต่อไปก็จะกลายเป็นลูกสะใภ้ของบ้านอื่นแล้ว

หานจิ่วโจวยังคงหลับตา พูดเสียงเรียบว่า "ดีร้ายอย่างไรฉันก็เป็นเจ้าบ้านคนหนึ่ง คำที่พูดออกไปจะเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กเล่นได้อย่างไร"

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่ได้บอกกับชายชราว่า การหมั้นของหานปิงหานและหลิวจวิ้นนั้น เป็นการตอกตะปูทับแผ่นเหล็ก ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้อีก

ชายชราถอนหายใจเสียงหนึ่ง "แต่ฉันรู้สึกมาโดยตลอด คุณชายหลิวจวิ้นจะกี่มากน้อยก็ไม่เหมาะสมกับคุณหานปิง"

ในที่สุดหานจิ่วโจวก็ลืมตาขึ้น มองไปที่ชายชรารอบหนึ่ง เอ่ยขึ้น "ที่ฉันเห็นความสำคัญนั้นไม่ใช่หลิวจวิ้น แต่เป็นทรัพยากรของตระกูลหลิว นายก็รู้ ตระกูลหลิวเป็นตระกูลบู๊ ปัจจุบันนี้มียอดฝีมือในตระกูลของพวกเขานับไม่ถ้วน ถ้าสามารถทำงานเพื่อพวกเราได้ เช่นนั้นยังจะต้องกลุ้มใจว่าตระกูลหานของฉันจะไม่ไร้คู่ต่อสู้ในมณฑลเจียงหนานอีกหรือ? "

พูดตามจริง ถึงแม้ตระกูลหานจะเป็นตระกูลอันดับต้นๆ ในไห่ตง แต่ก็เป็นเพียงแค่ในด้านเศรษฐกิจเท่านั้น สำหรับลูกหลานในตระกูล ในด้านการบู๊ ก็ล้วนแต่ไม่มีความชำนาญ

แต่ตระกูลหลิวไม่เหมือนกัน ตระกูลหลิวก็เป็นตระกูลใหญ่ในไห่ตง ถึงแม้จะพูดว่าในด้านเศรษฐกิจจะอ่อนแอกว่าตระกูลหานเล็กน้อย แต่พวกเขาก็เป็นตระกูลบู๊ที่สืบทอดมากว่าร้อยปี ลูกศิษย์ภายในแทบจะทุกคนฝึกฝนวิชาบู๊ ดังนั้นในด้านการบู๊ ตระกูลหลิวนำหน้าตระกูลหานไปไกลมาก

ก็เป็นเพราะว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็มีแผนการของตนเอง ดังนั้นตระกูลหานและตระกูลหลิวถึงได้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์

ชายชราได้ฟังคำของหานจิ่วโจว ยิ้มขมขื่นเอ่ยว่า "แต่ว่าเจ้าบ้าน หัวหน้าตระกูลของตระกูลหลิวเป็นจิ้งจอกเฒ่า คิดจะให้ตระกูลหลิวของพวกเขาจัดการเรื่องให้ตระกูลหานเรา พูดง่ายแต่ทำยาก? "

หานจิ่วโจวหัวเราะน่ากลัว เอ่ยว่า "แข่งขันต่อสู้ พวกเราไม่สู้ตระกูลหลิว แต่เล่นด้วยสติปัญญา ตระกูลหลิวไม่มีวันเป็นคู่แข่งของพวกเราตระกูลหาน นายวางใจเถอะ การทำให้ตระกูลหลิวมาสวามิภักดิ์ถึงประตูบ้านของพวกเราตระกูลหาน ฉันมีแผนการแล้ว"

อะไร?

พอคำพูดนี้หลุดออกมา ดวงตาของชายชราก็สว่างวาบขึ้นทันที อารมณ์ที่แสดงออกมายิ่งกว่าตื่นเต้น

ฮ่าๆ ถ้าสามารถทำให้ตระกูลหลิวมาสวามิภักดิ์ถึงประตูของตระกูลหานได้จริง เช่นนั้นตระกูลหานไร้คู่ต่อกรในมณฑลเจียงหนาน ก็เป็นวันเวลาที่รอคอยได้

"เหอะ" ในตอนนี้หานจิ่วจื่อพ่นเสียงเหอะออกมาทางจมูก คิดถึงเรื่องหนึ่งได้ เอ่ยต่อไปว่า "ถ้าไม่ใช่ว่าลูกหลานในตระกูลของเราไม่ชำนาญวิชาบู๊ จะได้รับการดูถูกครั้งแล้วครั้งเล่าในปินเหอได้อย่างไร"

ตระกูลหานอยู่ในปินเหอได้รับการดูถูกครั้งแล้วครั้งเล่าจริงๆ ตอนแรกเป็นหานปิงหานถูกลู่เสี้ยงหยางตีจนหวาดกลัวปัสสาวะราดกลับมา

หลังจากนั้นหานหยูแห่งตระกูลหานถึงได้ไปที่ปินเหอ ก็เป็นการไปที่ไม่ได้กลับมา ถูกลู่เสี้ยงหยางฆ่าตายที่ปินเหอไปแล้ว

ทั้งสองเรื่องนี้กลายเป็นความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวงของตระกูลหาน จะต้องเอาลู่เสี้ยงหยางมาสังหาร ถึงจะสามารถทำให้ตระกูลหานทั้งบนล่างทุกคนระบายความโกรธได้

ชายชราคิดออกถึงเรื่องนี้ ก็โกรธจนกัดฟันกรอด สีหน้าเขียวคล้ำ พูดทีละคำว่า "ไอ้เด็กลู่เสี้ยงหยางคนนั้นกำเริบเสิบสานจริงๆ ไม่ฆ่าเขา คนในใต้หล้ายังคิดว่าพวกเราตระกูลหานรังแกได้ง่าย"

สีหน้าที่แสดงออกของหานจิ่วโจวพลันเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมอย่างยิ่ง หัวเราะเยาะเย้ยเอ่ยว่า "ครั้งนี้ รอให้พวกเราตระกูลหานกับตระกูลหลิวแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์สำเร็จ ถึงเวลานั้นตระกูลหลิวจำต้องส่งกองกำลังออกมาอย่างแน่นอน ไปปินเหอแทนพวกเรา ฆ่าไอ้เด็กลู่เสี้ยงหยางนั่นให้ตายไปซะ"

"ฮ่าๆ ยอดเยี่ยมจริงๆ " ชายชราตบมือ พูดอย่างตื่นเต้น "เพียงแค่ไอ้เด็กลู่เสี้ยงหยางนั่นตาย พวกเราเข้าสู่ปินเหอก็จะถูกจังหวะเป็นขั้นตอน ถึงตอนนั้น ก็จะไม่มีอิทธิพลใดสามารถขัดขวางการก้าวเดินของพวกเราตระกูลหานได้อีก"

……

เวลาไหลผ่าน ห้าโมงเย็น

ที่ประตูใหญ่ของตระกูลหาน ในเวลานี้มีรถแท็กซี่สองคันค่อยๆ หยุดลง

ประตูรถเปิด ชายสองคนลงมาจากข้างบน ชายคนหนึ่งรูปร่างผอมบาง ถึงแม้จะมีหน้าตาหล่อเหลา แต่ทั้งตัวกลับเป็นของข้างทาง

ชายอีกคนหนึ่งเป็นชายร่างใหญ่หัวโล้น รูปร่างสูงใหญ่กำยำถึงถึงขั้นเกินจริง

ความสูงเกือบถึงสองเมตร กล้ามเนื้อบนร่างกายนูนออกมาเป็นชั้นๆ เสื้อสูทกว้างสวมอยู่บนร่างของเขา ต่างดูออกว่ารัดร่างแน่น

นี่เป็นลู่เสี้ยงหยางและเถ่ซานมาถึงประตูใหญ่ของบ้านตระกูลหานแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้พาเถ่ซานบุกฆ่าเข้าไปในครั้งแรก แต่กลับยืนอยู่ที่ประตูใหญ่ เงยหน้ามองป้ายหน้าประตูของตระกูลหาน ในใจปลงอนิจจัง ผ่านวันนี้ไปแล้ว ไห่ตงก็จะไม่มีตระกูลหานอีกต่อไป

โลกนี้คือปลาใหญ่กินปลาเล็ก คนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นที่จะมีชีวิตรอด คนอ่อนแอต้องถูกคัดทิ้ง

แน่นอนว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ได้เสียดายตระกูลหาน อีกทั้งกำลังกระตุ้นตนเอง

ตนเองก็เป็นเช่นเดียวกัน เพียงแค่มีกำลังที่แข็งแกร่งมากพอถึงจะสามารถยืนหยัดอยู่บนโลกนี้ได้

บอดี้การ์ดสองคนที่ประตูใหญ่ตระกูลหาน มองท่าทางนี้ของลู่เสี้ยงหยาง ก็หัวเราะเสียงเย็นครั้งหนึ่ง "ก็ไม่รู้ว่าเป็นญาติยากจนกิ่งก้านสาขาคนไหน ถ้าไม่ใช่ว่าวันนี้คุณหานปิงหมั้นหมาย เขาจะมีโอกาสมากินฟรีดื่มฟรีที่ศูนย์บัญชาการตระกูลหานได้อย่างไร"

ได้ฟังคำพูดนี้ ลู่เสี้ยงหยางหัวติ้วขมวดเล็กน้อย พ่นลมหายใจออกมาแผ่วเบาก็จะให้เถ่ซานลงมือ

แต่ก็เป็นในตอนนี้ เสียงดีใจแกมแปลกใจของหญิงสาวสายหนึ่งก็ดังขึ้นมา

"เฮ้ ลู่เสี้ยงหยาง ทำไมนายก็อยู่ที่นี่? นายก็มาร่วมงานหมั้นที่ตระกูลหานของพวกเราหรือ? "

เสียงพูดหลุดออกมา หานเชียนเชียนก้าวเท้าเบาๆ ราวดอกบัวเดินเข้ามา ข้างกายเธอมีเฉินซวงซวงตามมา