หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 466 วันที่ตระกูลหานพังพินาศ

บทที่ 466 วันที่ตระกูลหานพังพินาศ

ถัดมา ลู่เสี้ยงหยางมองจางเวยคุกเข่าสำนึกผิดที่ด้านหน้าตนเอง บนใบหน้าไม่ได้แสดงออกอะไร

เห็นเช่นนี้ จางเวยก็ยิ่งไม่แน่ใจ ทั่วร่างมีแต่เหงื่อเย็น หลังจากนั้นก็คิดได้ว่า ก่อนหน้านี้ที่ลู่เสี้ยงหยางพูดกับเขาประโยคหนึ่ง ต้องการให้เขาจ่ายสิบล้านมาซื้อชีวิตสุนัขของเขา

คนเช่นเขานี้ ก็เป็นแค่นักเลงตัวเล็กๆ ที่มั่วสุมในสังคม ในมือจะหาเงินสิบล้านออกมาจากไหนได้ ขาดแต่เพียงเกือบถูกทำให้ตกใจจนความกล้าแตกกระจาย ดังนั้นจึงโขกหัวตึงๆ ต่อลู่เสี้ยงหยาง น้ำหูน้ำตาไหลเอ่ยขอความเมตตา "ท่านลู่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ความผิดแล้ว คุณเป็นคนใหญ่โตมีเมตตา ก็ไว้ชีวิตสุนัขนี้ของฉันเถอะ"

ลู่เสี้ยงหยางหัวคิ้วเลิกขึ้นเบาๆ ในที่สุดก็เอ่ยขึ้น "คนของนายที่ชื่อว่าเฮียเปียวไอ้หมอนั่นเพิ่งจะบอกฉันว่า เขาจะดีข้อต่อบนร่างกายของฉันให้หัก"

บ้าเอ๊ย!

คำพูดนี้พูดออกมา เฮียเปียวที่หวาดกลัวจนถึงขีดสุด พลันคุกเข่าบนพื้น โขกหัวขอความเมตตาไม่หยุดไปทางลู่เสี้ยงหยาง

เล่นตลกสิ แม้แต่ลูกพี่ของเขาตอนนี้ยังต้องคุกเข่าร้องขอความเมตตาต่อลู่เสี้ยงหยาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาที่เป็นนักเลงเล็กๆ คนหนึ่ง

"พระเจ้าช่วย! " จางเวยสูดลมหายใจเย็นอย่างรุนแรง ทั่วร่างผุดเหงื่อเย็น รีบพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า "ท่านลู่ เป็นอาเปียวหลานคนนี้ไม่รู้ความ ฉันจะให้คนตีข้อต่อบนร่างเขาให้หักเดี๋ยวนี้ แสดงการขอโทษต่อคุณ"

เสียงพูดหลุดออกมา เขาก็รีบส่งสายตาให้คนของตัวเอง เวลาเดียวกันปากก็ตะโกนเสียงดัง "ยังไม่ลงมืออีก"

"รับทราบ ลูกพี่" ลูกน้องสองคนที่ค่อนข้างฉลาด ลุกขึ้นยืนทันที เหยียบเฮียเปียวลงไป จากนั้นยกไม้เบสบอลในมือขึ้น เหวี่ยงไปทักทายข้อต่อบนร่างของเฮียเปียว

ปักๆๆ

ภายใต้การทุบกระแทกมั่วๆ เฮียเปียวก็ส่งเสียงร้องเจ็บปวดน่าเวทนาออกมา ไม่นานนัก ข้อต่อทุกจุดบนร่างของเขาก็ถูกทุบหัก คนทั้งคนนอนอยู่บนพื้นราวกับสุนัขตาย ไม่ขยับแม้แต่น้อย

คนพวกนั้นที่นั่งอยู่บนรถ มองเห็นฉากนองเลือดโหดร้ายเช่นนี้ ตกใจจนไม่กล้าหายใจแรงออกมา

โดยเฉพาะคนไม่กี่คนที่เมื่อครู่หัวเราะเยาะเย้ยโจมตีลู่เสี้ยงหยาง ยิ่งตกใจจนน้ำลายฟูมปาก ล้มจากด้านบนลงมา เป็นตายไม่อาจทราบ

"พระเจ้า นี่ นี่ โหดร้ายเกินไปแล้ว" เฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนสบตากัน จากในสายตาของทั้งสองล้วนมองเห็นความสั่นสะเทือนอย่างเข้มข้น

นาทีต่อมา พวกเธอก็ย้ายสายตาไปที่ร่างของลู่เสี้ยงหยาง สายตาแปลกใจอย่างที่สุด ราวกับอยากจะมองลู่เสี้ยงหยางให้ทะลุ

น่าเสียดายที่พวกเธอยิ่งมอง ยิ่งรู้สึกว่าบนร่างของลู่เสี้ยงหยางมีหมอกหนาปกคลุมซ่อนเร้น มองไม่ทะลุโดยสิ้นเชิง

ในขณะเดียวกันนี้

จางเวยที่คุกเข่าราวกับสุนัขตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง ตอนนี้ถึงได้เงยหน้าขึ้นมา มองลู่เสี้ยงหยางแล้วถามอย่างระมัดระวังว่า "ท่านลู่ คุณคิดว่าเรื่องนี้พอใจหรือไม่? ถ้าไม่พอใจล่ะก็ ฉันจะทำตามคำสั่งของคุณ"

ลู่เสี้ยงหยางพูดเรียบๆ "เห็นแก่หน้าถังหลงและหลิวผิง ฉันให้คำแนะนำที่จริงใจกับนายประโยคหนึ่ง ต่อไปทำเรื่องไร้มโนธรรมให้น้อยหน่อย ไม่เช่นนั้นหากให้ฉันรู้ ฉันไม่ปล่อยพวกนายไว้แน่"

"ได้ๆๆ " ได้ฟังคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง จางเวยเหมือนได้รับอภัยโทษ พยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียม

ดูท่าภัยพิบัติในวันนี้นับว่าผ่านพ้นไปแล้ว ลู่เสี้ยงหยางไม่คิดจะหาเรื่องกับเขาต่อแล้ว

"เอาล่ะ เช่นนั้นก็รีบไสหัวไป อย่ามากระทบกับอารมณ์ของฉัน" ลู่เสี้ยงหยางโบกมือ พูดอย่างไม่มีความอดทน ราวกับไล่แมลงวัน

"ได้ๆๆ ท่านลู่" จางเวยขาดแต่เพียงพยักหน้าจนศีรษะเกือบจะหลุดลงมา โขกหัวให้ลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง แล้วถึงได้ลุกขึ้น พาพวกลูกน้องที่กลัวจนปัสสาวะราดจากไป

หลังจากนั้น ที่นี่ก็กลับคือสู่ความสงบ

ลู่เสี้ยงหยางเพียงแค่กวักมือ พาเถ่ซานกลับไปนั่งบนรถบัสอีกครั้ง

หานเชียนเชียนและเฉินซวงซวงเหมือนกับเป็นแฟนคลับหญิงตัวน้อย ติดตามอยู่ด้านหลังของลู่เสี้ยงหยางทำตามเขาทุกอย่าง

คุณลุงคนขับรถยิ่งมองลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เร่งรีบออกรถ เดินทางต่อไปที่ไห่ตง

การเดินทางต่อมา นับว่าคลื่นลมสงบ ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรอีก

เพียงแต่ในเวลานี้ ดวงตาของหานเชียนเชียนและเฉินซวงซวงจับจ้องอยู่ที่ร่างของลู่เสี้ยงหยางตลอดเวลา สีหน้าที่แสดงออกมาแปลกประหลาดยิ่งยวด

สุดท้ายลู่เสี้ยงหยางถูกมองจนทนไม่ค่อยไหวแล้ว พูดอย่างหงุดหงิดว่า "บนหน้าฉันมีดอกไม้หรือ? พวกเธอจ้องมองฉันมาจนถึงตอนนี้"

เฉินซวงซวงพูดอย่างบ้าผู้ชายออกมาประโยคหนึ่ง "อยู่ดีๆ ฉันก็ค้นพบว่านายหล่อมาก ถ้านายไม่มีแฟนล่ะก็ ฉันสามารถพิจารณาเป็นแฟนของนายได้นะ"

"……" ลู่เสี้ยงหยาง

"……" หานเชียนเชียน

"……" ทุกคนบนรถ

เอ๋!

เฉินซวงซวงพลันตระหนักว่าตนเองพูดความในใจออกไปแล้ว หน้าแดงรีบยกมือปิดปาก ก้มหัวลงอย่างขี้ขลาด แต่ในใจกลับแอบมีความสุขอย่างที่สุด

ทันใดนั้น หานเชียนเชียนลังเลชั่วครู่ ถามอย่างสง่าผ่าเผยว่า "นายแท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่? ทำไมคนอย่างจางเวยยังกลัวนายขนาดนี้? "

ลู่เสี้ยงหยางโกหกไปมั่วๆ เอ่ยว่า "ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งรู้จักกับลูกพี่ของเขา เห็นแก่เพื่อนฉันคนนั้น พวกเขาแน่นอนว่าต้องกลัวฉัน"

อะไร? ง่ายดายขนาดนี้เชียว?

หานเชียนเชียนรู้สึกผิดหวัง คิดไม่ถึงว่านี่ไม่ใช่ความสามารถของลู่เสี้ยงหยาง เพียงแค่เพื่อนของเขารู้จักลูกพี่ของจางเวย

นี่ไม่ใช่สุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือหรอกหรือ?

"นี่ นี่มันหลอกลวงเกินไปแล้ว" ในเวลานี้ แม้แต่ความรู้สึกในใจของเฉินซวงซวงที่เลื่อมใสชื่นชมต่อลู่เสี้ยงหยางก็สลายไปไม่น้อย ที่แท้ลู่เสี้ยงหยางก็เพียงแค่พึ่งพาเพื่อนถึงได้มีความสามารถขนาดนี้

……

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง

ตอนใกล้เที่ยง ในที่สุดรถบัสคันใหญ่ก็เข้าสู่อาณาเขตไห่ตงแล้ว

ภูมิประเทศของไห่ตงมีเสถียรภาพ ถนนค่อนข้างตรง รถบัสสามารถเพิ่มความเร็วได้

ดังนั้น เพียงขับรถต่อไปในไห่ตงอีกหนึ่งชั่วโมง รถบัสก็มาถึงสถานีขนส่งผู้โดยสารไห่ตงแล้ว

คนบนรถค่อยๆ ทยอยลงรถไป

ลู่เสี้ยงหยางและหานเชียนเชียน เฉินซวงซวงออกจากสถานีขนส่งผู้โดยสารด้วยกัน

ก่อนแยกจาก เฉินซวงซวงตัดใจไม่ได้เล็กน้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำหน้าทะเล้นพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า "ไห่ตงนี้ไม่เหมือนกับปินเหอสถานที่เล็กๆ นั่น ที่ไห่ตงของพวกเรา ทุกหนทุกแห่งล้วนมีแต่คนร่ำรวย ต่อมานายท่องเที่ยวในไห่ตง ก็ต้องระวังหน่อย ถ้าเกิดล่วงเกินพวกลูกหลานตระกูลใหญ่ในพื้นที่เข้าจริงๆ นั่นก็ลำบากแล้ว"

ได้ฟังคำพูดนี้ ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวอย่างไม่สนใจ เอ่ยว่า "ก็ไม่ใช่แค่ไห่ตงเล็กๆ หรอกหรือ? ต่อให้ตระกูลเก่าแก่มีชื่อเสียงทั้งหมดในไห่ตงรวมกัน ฉันก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา"

……เอ๋! ดูเขาโอ้อวดเสียใหญ่โต

หานเชียนเชียนกลอกตาขาว พูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า "พอแล้วๆ เลิกพูดใหญ่โตได้แล้ว เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของพวกเราฉากหนึ่ง ถ้านายอยู่ในปินเหอล่วงเกินคนเข้าจริงๆ สามารถเอ่ยถึงชื่อของตระกูลหานแห่งไห่ตงได้ ไม่แน่ว่าสามารถทำให้นายรอดพ้นจากอันตรายไปได้"

ลู่เสี้ยงหยางค่อนข้างอยากหัวเราะ ครั้งนี้เขามาที่ไห่ตง ก็เพื่อมาทำลายตระกูลหาน

ไม่รู้จริงๆ ว่าหลังจากตนเองและหานเชียนเชียนเด็กน้อยนี่พบเจอกันที่ตระกูลหานแล้ว สีหน้าที่แสดงออกมาบนใบหน้าของเธอจะเป็นอย่างไร?

แต่ว่าความหวังดีของหานเชียนเชียน เขายังคงรับไว้แล้ว พยักหน้าเอ่ยตอบ "ถ้ามีตอนที่ได้ใช้จริงๆ ล่ะก็ ฉันจะทำ"

"อืม พบกันในโอกาสหน้าแล้ว ลาก่อน" หลังจากเฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนโบกมือลากับลู่เสี้ยงหยางแล้ว ต่างก็แยกย้ายไปคนทาง

ลู่เสี้ยงหยางไม่รีบร้อนเดินไป ดวงตาหรี่ลง มองไปยังทิศทางที่ตระกูลหานตั้งอยู่ พึมพำกับตัวเอง "ตระกูลหาน ฉันลู่เสี้ยงหยางมาแล้ว พรุ่งนี้ก็จะเป็นเวลาที่ตระกูลหานพังพินาศ"