หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 465 นี่ถึงจะเป็นความสามารถอันยิ่งใหญ่

บทที่ 465 นี่ถึงจะเป็นความสามารถอันยิ่งใหญ่

ในขณะนี้ จางเวยก็ร้อนอกร้อนใจที่จะจัดการลู่เสี้ยงหยางให้ตายแล้ว

อย่างไรเสียไอ้เด็กนี่ก็เพิ่งจะคุยโวโอ้อวดตอบกลับคำพูดกับตนเองอย่างไม่อาย ให้ตนเองจ่ายสิบล้านมาซื้อชีวิต

ดีสิ เช่นนั้นตอนนี้ตนเองก็ให้โอกาสเขาสักครั้ง

ต่อมา ยกมือขึ้น พูดกับคนของเขาทุกทิศทางว่า "พี่น้องทั้งหลาย ต่อมาจัดการไอ้เด็กนี่ให้ตายให้ฉันซะ"

"รับทราบ ลูกพี่" ลูกน้องไม่น้อยตอบกลับ ถูมือถูเท้าเตรียมจะเริ่มลงมือ

ในตอนนี้ พวกเขาก็ไม่มีความกังวลใดแล้ว

ตามองเห็นการปะทะของทั้งสองฝั่งกำลังจะระเบิดขึ้นอย่างฉับพลัน เฉินซวงซวงถูกทำให้ตกใจจนใบหน้าซีดขาว ร่างงามสั่นระริก พูดกับหานเชียนเชียนว่า "เชียนเชียน ไม่เช่นนั้นเธอโทรไปหาคุณปู่สามของเธออีกครั้งดีไหม ให้เขาปกป้องนายคนนี้ด้วยกันอีกคน"

หานเชียนเชียนส่ายหน้า เอ่ยอย่างทำอะไรไม่ได้ "ฉันอยู่ในตระกูลมีฐานะอะไร เธอก็รู้ เมื่อครู่คุณปู่สามเพิ่งจะออกหน้าแก้ปัญหาให้พวกเรา ก็ให้หน้ามากแล้ว ถ้าตอนนี้ฉันโทรไปหาเขาอีกครั้ง เกรงว่าผลที่ได้ตรงข้ามกับความคาดหวัง"

"นี่…งั้น งั้นพวกเราทำได้เพียงมองเขาไปตายเฉยๆ หรือ? " เฉินซวงซวงดวงตาใกล้จะแดงแล้ว ถึงแม้ช่วงเวลาที่รู้จักลู่เสี้ยงหยางจะไม่มาก แต่ในใจเธอเอาลู่เสี้ยงหยางไว้เป็นเพื่อนที่ไม่มีอะไรไม่พูดกันแล้ว

หานเชียนเชียนเงียบงันไม่พูดจา ถึงแม้ในใจจะเป็นทุกข์ ก็ไม่อาจตัดใจมองลู่เสี้ยงหยางถูกคนพวกนี้ตีตายทั้งเป็น แต่ก็จนปัญญา

อย่างไรก็เป็นเรื่องที่เกินขอบเขตกำลังของตนเอง ตนเองก็ทำไม่ได้ เฮ้อ จะโทษก็โทษนายนั่นที่เมื่อครู่ไม่ฟังคำเตือน นี่ไม่ใช่ว่าตัวเองอยู่ต่อหาความตายหรือ ถ้าเมื่อครู่เขาฟังคำของตน รีบหนีไปให้ไว ก็สามารถรักษาชีวิตน้อยๆ นี้ไว้ได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม ในสถานการณ์เช่นนี้ ที่ทำให้ทุกคนคิดไม่ถึงก็คือ ลู่เสี้ยงหยางถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่อับจน แต่ก็ยังคงสงบนิ่ง ควักโทรศัพท์ออกมาอย่างเชื่องช้า โทรศัพท์ออกไปสายหนึ่ง

รอจนวางสายโทรศัพท์แล้ว เขามองจางเวยแสยะยิ้มมุมปาก "ตอนนี้ถ้าจะคุกเข่าลง เป็นหมาปั๊กสักตัวหนึ่ง หรือว่าจะจ่ายสิบล้านซื้อชีวิตสุนัขของแก"

อะไรนะ? ไอ้บ้านี่!

คำพูดนี้เพิ่งหลุดออกมา ทุกคนก็โกรธจนหัวเราะ นี่มันเวลาไหนแล้ว ไอ้เด็กนี่ยังจะเสแสร้ง

หานเชียนเชียนคนนั้นโทรศัพท์ออกไป สามารถขอความช่วยเหลือจากตระกูลหาน แกมันไอ้ไก่อ่อนคนหนึ่ง โทรศัพท์ออกไป ขอความช่วยเหลือจากใครได้?

ฮ่าๆ ไอ้เด็กนี่ไม่ต้องตลกขนาดนี้ก็ได้

เฮียเปียวแม้แต่น้ำตาก็หัวเราะจนไหลออกมาแล้ว ชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วเอ่ยว่า "เด็กน้อย อีกครู่หนึ่งฉันจะให้แกได้ลิ้มลองรสชาติของการตายไปยังดีกว่าการมีชีวิตอยู่ ค่อยๆ ลิ้มลองเถอะ"

พูดจบมือข้างหนึ่งของเขาก็ยกไม้เบสบอลในมือ เตรียมจะพุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

ติ๊งๆ!

ก็เป็นในตอนนี้ โทรศัพท์ของจางเวยดังขึ้นมา

ควักออกมาดู เกือบจะทำให้เขาตกใจจนวิญญาณหลุดลอย

เพียงแค่เห็นหน้าจอแสดงสองตัวอักษร–'ลูกพี่'

ถึงแม้จะพูดว่าเขาจางเวยเป็นจักรพรรดิของที่ทางแถบนี้ แต่ที่สุดแล้วก็ยังเป็นแค่นักเลงตัวเล็กๆ

ปัจจุบันนี้โลกใต้ดินทั่วทั้งปินเหอถูกรวมเป็นหนึ่งแล้ว ที่นี่ยังเป็นอาณาบริเวณของปินเหอ แน่นอนว่าเป็นธรรมดาที่ยกหลิวผิงและถังหลงให้ใหญ่ที่สุด

อีกทั้งในมือของถังหลงและหลิวผิง มีลูกน้องอยู่หกคน หกคนนี้แบ่งกันดูแลปินเหอแต่ละเขตตามลำดับ

ที่บังเอิญก็คือ จางเวยก็อยู่ในลูกน้องทั้งหกคนนี้

เพียงแต่ว่าภายในลูกน้องหกคนนี้ จางเวยเป็นผู้ที่มีฐานะต่ำที่สุดคนนั้น

"แปลก ลูกพี่โทรมาหาตนเองตอนนี้ทำไมกัน หรือว่ามีเรื่องด่วนหรือ? " จางเวยตื่นตระหนกกดปุ่มรับสาย

แต่ยังไม่รอให้เขาเปิดปากพูดคุย พลันมีเสียงด่าทอเสียงหนึ่งดังคว่ำใส่หน้าของจางเวย

จางเวยตอนแรกงุนงง ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถูกด่าแล้ว แต่หลังจากนั้น เขาก็ยิ่งกลัวจนหัวใจแทบกระดอน คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้คนที่เขาล่วงเกินถึงกับเป็นลูกพี่ใหญ่ของลูกพี่ คือคนเบื้องหลังของคนเบื้องหลังของเขา

พระเจ้า เรื่องนี้ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?!

หลังจากนั้นรอเสียงด่าทอในโทรศัพท์เสร็จสิ้นลง จางเวยก็ตกตะลึงโดยสมบูรณ์ หัวสมองว่างเปล่า

ตอนนี้ตัวเขาเพียงกำลังกลับไปคิดถึงคำพูดประโยคหนึ่งของลูกพี่เมื่อครู่ ถ้าเรื่องในวันนี้ตนเองจัดการได้ไม่ดี ครอบครัวของเขาทั้งสิบคนก็รอถูกฝังทั้งเป็น

"ตึง! " ยิ่งคิดยิ่งหวาดกลัว ลำคอขยับขึ้นลง กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง จางเวยตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปวดใจ "หยุดมือ ทั้งหมดหยุดมือให้ฉัน"

หืม?

ได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างรีบหยุดมือเก็บเท้า ทยอยหันมามองจางเวย

ทำไมถึงมาเรียกให้หยุดในช่วงสำคัญเช่นนี้ ใช่ว่ากินยาผิดหรือไม่?

เฮียเปียวสีหน้ายิ่งไม่พอใจ มองที่จางเวยเอ่ยว่า "ลูกพี่ ทำไมถึงหยุดแล้ว พวกเรายังไม่ได้จัดการให้เด็กนี่ให้ตายเลย ความแค้นของฉันยังไม่ได้ตอบแทนเลยนะ…."

เพี้ยะๆ

คำพูดนี้ของเขายังไม่ทันพูดจบ จางเวยก็ยกมือขึ้นมา ตบลงไปบนหน้าของเขาสักหลายฉาด

ตบจนเขามึนหัวไปหมด ตาทั้งคู่มีดาวมากมายผุดขึ้นมา

"อ๊า? ลูกพี่ นาย?! " เฮียเปียวยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าที่ถูกตบ มองจางเวยอย่างยากที่จะเชื่อถือ

จางเวยกัดฟันกรอดยกเท้าขึ้น เอาเฮียเปียวเหยียบลงไปที่พื้น

"มารดาแกสิ ล้วนเป็นแกที่ทำให้ลำบาก ถ้าไม่ใช่ไอ้โง่อย่างแก ฉันจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกกระทำอย่างนี้หรือ? " จางเวยแผดเสียงคำราม สีหน้าที่แสดงออกมาดุร้ายอย่างยิ่ง แทบอยากจะจัดการเฮียเปียวให้ตาย

เฮียเปียวถูกทำให้ตกใจถึงที่สุดแล้ว แต่ไรมาไม่เคยเห็นลูกพี่ของเขายับยั้งสติไม่อยู่ขนาดนี้มาก่อน ชั่วขณะนั้นนั่งอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นสะท้าน

พวกนักเลงที่อยู่โดยรอบแต่ละคนสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง หรือว่าวันนี้พวกเขายั่วโมโหคนที่ไม่ควรไปยั่วโมโหเข้าจริงๆ แล้ว?

"หา? นี่มันเรื่องอะไรกัน? " หานเชียนเชียนและเฉินซวงซวงยิ่งมองหน้ากันและกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

หันไปมองลู่เสี้ยงหยางโดยไม่รู้ตัว หรือว่าเป็นเพราะโทรศัพท์ของลู่เสี้ยงหยางสายเมื่อครู่นั้น ถึงได้ทำให้จางเวยตกใจจนมีท่าทีเช่นนี้?

แต่นี่มันเป็นไปไม่ได้สิ ลู่เสี้ยงหยางแค่มองก็ไม่เห็นมีความสามารถอะไร คิดดูแล้วเบื้องหลังคงไม่มีที่พึ่งพิงอะไร อาศัยอะไรมาทำให้จางเวยหวาดกลัวจนกลายเป็นท่าทีเช่นนี้กัน?

คิดถึงตรงนี้ ในสมองของหานเชียนเชียนและเฉินซวงซวงก็เต็มไปด้วยคำถาม

แต่ทว่าก็เป็นในเวลาต่อมา จางเวยใช้การกระทำที่สอดคล้องกับความจริงมาตอบความสงสัยในใจของทั้งสอง

เพียงแค่เห็นจางเวยรีบเดินมาที่ด้านหน้าของลู่เสี้ยงหยาง พลันคุกเข่าลงไปทันที ร่างกายสั่นเทาเอ่ยว่า "ลู่ ท่านลู่ เรื่องนี้เป็นฉันที่จัดการไม่เหมาะสม ตอนนี้ฉันขอโทษต่อคุณแล้ว"

อะไรนะ?

มองถึงตรงนี้ นักเลงที่อยู่โดยรอบทั้งหลาย และคนบนรถทุกคน รวมทั้งหานเชียนเชียน เฉินซวงซวงล้วนก็ตกตะลึงกันไปหมด

คิดไม่ถึงว่า ในคนทั้งหมดนี้ ลู่เสี้ยงหยางที่หน้าตาธรรมดาอย่างที่สุด ถึงกับเป็นลูกพี่ใหญ่ที่หลบซ่อนอยู่ลึกที่สุดคนนั้น

ชั่วขณะนั้น ทั่วทิศทางเงียบสงัด ได้ยินแม้แต่เสียงเข็มหล่น

สั่นสะเทือนเช่นนี้ ค้างอยู่เป็นเวลานาน

วินาทีต่อมา เฉินซวงซวงมีสติกลับมา หันมองอย่างเหม่อลอยไปที่ลู่เสี้ยงหยาง รู้สึกว่ามุมมองการรับรู้ของตนเองถูกล้างใหม่แล้ว ที่แท้คนอย่างลู่เสี้ยงหยาง ถึงจะเป็นคนที่แต่งเป็นหมูหลอกกินเสือ

หานเชียนเชียนดวงตาเบิกกว้าง ปากแดงฉ่ำเล็กอ้าเป็นรูปตัวโอ ในใจเกิดคลื่นซัดรุนแรง

ก่อนหน้านี้เธอล้วนดูถูกลู่เสี้ยงหยางมาตลอด แต่คิดไม่ถึงว่าแม้แต่นายท่านสามที่เหมือนบุคคลที่คาดหวังแต่ไม่อาจเอื้อมถึงยังแก้ไขเรื่องนี้ไม่ได้ ถึงกับถูกโทรศัพท์สายนี้ของลู่เสี้ยงหยางแก้ไขได้แล้ว

อะไรคือความสามารถ? นี่ถึงจะเป็นความสามารถ!

อะไรคือไม้อ่อน? นี่ถึงจะเป็นไม้อ่อน!