หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 464 ทางออก

บทที่ 464 ทางออก

ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่พวกนักเลงที่พรูเข้ามาหาตนเองทั่วทุกทิศทาง ใบหน้าไร้อารมณ์อื่นใด

คนพวกนี้ในสายตาคนทั่วไปอาจจะไร้เทียมทาน แต่ในสายตาของตน อีกทั้งในสายตาของเถ่ซาน ล้วนไร้ค่าราวกับมดตัวหนึ่ง ยกเท้าขึ้นเหยียบมั่วๆ ก็สามารถเหยียบพวกเขาให้ตายได้

ในใจผ่อนลมเสียงหนึ่ง กำลังคิดจะออกคำสั่งเถ่ซาน ให้เขาตีคนพวกนี้ให้พิการไปเสีย แล้วโยนทิ้งไป

แต่ก็เป็นตอนนี้ น้ำเสียงเย็นชาของหญิงสาวดังก้องขึ้น "พวกนายหยุดมือให้หมด ฉันมีคำจะพูด"

ได้ยินคำนี้ พวกนักเลงต่างก็หยุดลงโดยไม่รู้ตัว หันไปมองทางที่เสียงดังมา

ไม่มองก็ไม่เป็นไร พอมองแล้วทุกคนต่างเบิกตากว้าง สีหน้าที่แสดงออกมาฮึกเหิมอย่างที่สุด

พระเจ้า ตอนนี้ที่สะท้อนอยู่ในม่านตาของพวกเขานั้น ก็คือสองสาวงาม

สาวงามสองสไตล์ที่แตกต่างกัน

คนหนึ่งไร้เดียงสาร่าเริง เต็มเปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวากระปรี้กระเปร่า

คนหนึ่งหยิ่งยโสงามสง่า ทั้งตัวแผ่ความเย็นชาสายหนึ่งที่ผลักดันผู้คนไปหมื่นลี้

ถึงแม้จะพูดว่าคนที่มั่วสุมไปวันๆ อย่างพวกเขาจะไม่ขาดผู้หญิง แต่ที่มาเกลือกกลั้วอยู่กับพวกเขาต่างก็เป็นหญิงขายบริการ สาวข้างถนน

สาวงามที่นิสัยเฉพาะตัวสูงส่งอย่างเฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนนี้ กลับไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน

เวลานี้ แทบจะทุกคนต่างก็มีความคิดสกปรกอยู่ในใจ

โดยเฉพาะจางเวย ความคิดในใจยิ่งเข้มข้น เขาอยู่ในแถบนี้ทำเลวระรานชาวบ้าน ก่อกรรมทำชั่ว เรื่องเลวร้ายอะไรก็เคยทำ พอดีก็เคยลิ้มลองรสชาติของหญิงสาวที่ดีงามมาไม่น้อย

รสชาติแบบนั้นทำให้เขาไม่อาจตัดใจ หลงใหลอย่างสุดซึ้ง

ดังนั้นตอนนี้เขาก็อยากเอาสาวงามชั้นหนึ่งทั้งสองอย่างเฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนมาอยู่ในมือ แล้วลิ้มลองสักรอบ

ส่วนในตอนนี้ เฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนยังไม่รับรู้ถึงความคิดชั่วร้ายของคนพวกนี้ ก็มาถึงข้างกายของลู่เสี้ยงหยางแล้ว

หานเชียนเชียนถลึงตาจ้องลู่เสี้ยงหยาง พูดกับจางเวยว่า "เขาเป็นเพื่อนของฉัน รบกวนคุณเห็นแก่หน้าฉัน อภัยให้เขาสักครั้ง"

จางเวยสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไป ยื่นมือไปแคะหูแล้วเอ่ยขึ้น "เห็นแก่หน้าเธอ? ขอถามว่าหน้าเธอใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือ? "

หานเชียนเชียนพูดกลับอย่างสงบ "หน้าของฉันแน่นอนว่าไม่ใหญ่ขนาดนั้น แต่ว่า หน้าของคุณปู่สามของฉันนายจะต้องไว้หน้าเสมอ"

"คุณปู่สามของเธอ? " จางเวยเหลือบมองหานเชียนเชียนรอบหนึ่ง สายตาเต็มไปด้วยคำถาม

หานเชียนเชียนรีบเอ่ยกลับ "นายท่านสามของตระกูลหานแห่งไห่ตง"

อะไรนะ? ตระกูลหานแห่งไห่ตง?

คำพูดนี้พูดออกมา ก็ทำให้จางเวยตกใจไม่น้อย ใบหน้าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก

ชื่อเสียงของตระกูลหานแห่งไห่ตง แน่นอนว่าเขาเคยได้ยิน ตระกูลหานแห่งไห่ตงนั่นเป็นตระกูลใหญ่อันดับต้นของไห่ตง อิทธิพลน่ากลัวอย่างมาก ห่างไกลจากคนที่มั่วสุมในสังคมตัวเล็กๆ อย่างเขาจะสามารถตีเสมอได้

ฟู่ว!

ลูกน้องของจางเวยไม่น้อยก็รู้ถึงชื่อเสียงของตระกูลหาน สูดลมหายใจเย็นทันที สีหน้าท่าทางไม่ปกติ

บ้าเอ๊ย เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง? หน้าผากของเฮียเปียวมีเหงื่อมากมายผุดออกมา ในใจมีความไม่ยินยอมเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเตะแผ่นเหล็ก ถึงกับเจอคนตระกูลหานแห่งไห่ตง

แต่ว่าไม่นาน เขาก็คิดอะไรออก พูดกับจางเวยว่า "ลูกพี่ใหญ่ นายอย่าไปฟังพวกผู้หญิงนี่พูดไร้สาระ หล่อนพูดจาเรื่อยเปื่อยโอ้อวดแท้ๆ "

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ถลึงตาจ้องหานเชียนเชียนกล่าวว่า "สาวน้อยแสนซน ความกล้าเธอไม่น้อย กล้าใช้ชื่อตระกูลหานมาขู่พวกเรา ถ้าเธอเป็นคนตระกูลหานจริง ยังจะต้องนั่งรถบัสเส็งเคร็งนี่หรือไง? "

ได้ฟังคำพูดนี้ ดวงตาของจางเวยพลันสว่างวาบ ฮ่าๆ ไอ้สามพูดมาก็ถูก คนตระกูลหานแห่งไห่ตง ฐานะสูงส่ง ออกจากบ้านล้วนเป็นรถหรู จะมานั่งรถบัสเดินทางได้อย่างไร

"เฮ้อ" หานเชียนเชียนถอนหายใจเสียงหนึ่ง สีหน้าที่แสดงออกมามีความกลัดกลุ้มเล็กน้อย เธอนั้นเป็นคนตระกูลหานจริง แต่ไม่ได้เป็นคนในศูนย์บัญชาการของตระกูลหานแห่งไห่ตง เธอเพียงแค่เกิดมาในครอบครัวสายนอกของตระกูลหานเท่านั้น

ครั้งนี้ เพราะว่าศูนย์บัญชาการของตระกูลมีงานมอบหมายให้เธอ เธอถึงได้มีสิทธิ์ไปยังศูนย์บังคับบัญชาของตระกูล

เพราะว่าฐานะของตัวเอง รวมทั้งยังเป็นนักศึกษา ดังนั้นเดินทางนั่งรถบัสก็เป็นอะไรที่เข้าใจได้

หืม?

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ด้านข้างเลิกคิ้วเล็กน้อย และยังมีความประหลาดใจนิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าหานเชียนเชียนที่อยู่ตรงหน้า จะเป็นคนของตระกูลหานแห่งไห่ตง

ที่ไม่บังเอิญก็คือ ครั้งนี้เขามายังไห่ตง ก็เพื่อไปทำลายตระกูลหาน

ช่างเป็นโชคชะตาที่ล้อเล่นกับคนจริงๆ ถ้าให้หานเชียนเชียนรู้เรื่องที่นี่ ลู่เสี้ยงหยางก็คือคู่แค้นเป็นตายของตระกูลเธอ ไม่รู้ว่าอารมณ์บนใบหน้าจะมีสีสันอย่างไร

อีกทั้งในเวลานี้ จางเวยยังไม่แน่ชัดกับหานเชียนเชียน พลันขมวดคิ้วขึ้นมา ถามขึ้น "เธอยังมีอะไรอยากจะพูดอีกไหม? "

หานเชียนเชียนกล่าวอย่างสงบ "นายรอฉันโทรศัพท์ ครู่เดียวนายก็จะได้รู้จริงเท็จ"

พูดจบเธอก็ควักโทรศัพท์มือถือออกมา เริ่มโทรออกไป ผ่านไปไม่นานโทรศัพท์ก็ถูกรับสาย ในนั้นมีเสียงแก่ชราดังออกมา "สวัสดี เรียกหาใคร? "

หานเชียนเชียนรีบเอ่ยขึ้น "คุณปู่สาม ฉันคือ เชียนเชียน"

"เชียนเชียน? เชียนเชียนคนไหน? " เสียงแก่ชราถามกลับ

"เฮ้อ" ได้ยินคำนี้ หานเชียนเชียนในใจก็พ่นลมออกมาเสียงหนึ่ง นี่ก็คือความแตกต่าง เธออยู่ในตระกูล ก็เป็นเพียงแค่คนตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แม้แต่คุณปู่สามก็จำเธอไม่ได้

ในจุดนี้ เธอและพี่สาวของเธอหานปิงหานเปรียบเทียบกัน ห่างกันลิบลับจริงๆ

ครั้งหนึ่ง พี่สาวหานปิงหานเหมือนกันกับเธอ ก็เกิดในครอบครัวสายนอกที่ไม่มีบทบาทอะไร แต่ว่าตอนนี้ พี่สาวหานปิงหานโดดเด่นกว่าคนอื่นไปนานแล้ว เข้าสู่ศูนย์บัญชาการของตระกูลหาน ประสบความสำเร็จ แม้แต่หัวหน้าตระกูลก็สามารถพูดคุยต่อหน้าได้

แต่ในตอนนี้ หลังจากน้ำเสียงแก่ชราที่ซักถาม ก็มีเสียงผู้ชายสายหนึ่งดังเข้ามาในโทรศัพท์ "นายท่านสาม เชียนเชียนคนนี้น่าจะเป็นกิ่งก้านของของคุณปิงหานผู้สูงส่งคนนั้น เธออายุน้อยกว่าคุณปิงหาน เป็นน้องสาวของคุณปิงหาน"

ได้ยินเช่นนี้ นายท่านสามถึงได้เพิ่งจะรู้แจ้งในฉับพลัน พูดยิ้มๆว่า "ที่แท้ก็เป็นเชียนเชียนนี่เอง หาฉันมีเรื่องอะไรหรือ? "

แน่นอน เขาเห็นแก่หน้าของหานปิงหาน ถึงได้เกรงใจเช่นนี้

นี่คือหนึ่งในความสัมพันธ์ได้ประโยชน์เสียประโยชน์ หานเชียนเชียนเองแน่นอนว่าก็ทราบ ก็เพราะด้วยเหตุนี้ เธอถึงได้ยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

เมื่อไหร่ที่ตนเองจะสามารถเป็นเช่นพี่สาวหานปิงหานที่โดดเด่นเหนือผู้คน ได้รับความเคารพจากคนในตระกูล

วินาทีต่อมา

บีบจับเสื้อผ้า จัดการอารมณ์เสร็จแล้ว หานเชียนเชียนจึงเอ่ยตอบ "คุณปู่สาม ฉันทางนี้เจอกับปัญหาเล็กน้อย…"

เอาเรื่องวันนี้เล่าผ่านอีกครั้งหนึ่งอย่างเรียบง่ายทันที

หลังจากฟังที่หานเชียนเชียนเล่าจบ นายท่านสามก็เอ่ยว่า "เธอรออยู่ก่อน ฉันจะให้คนเข้าไปคุยกับจางเวย"

พูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์ไปแล้ว

หานเชียนเชียนเก็บโทรศัพท์ พูดกับจางเวยว่า "คุณปู่สามของฉันเอ่ยปากแล้ว กำลังจะมีคนมาคุยกับนาย ให้นายรอก่อน"

จางเวยไม่กล้าบุ่มบ่าม ทำได้เพียงรอคอย

สิบนาทีต่อมา รถเก๋งออดี้คนหนึ่งขับมาไกลๆ สุดท้ายค่อยๆ หยุดลงที่ด้านหน้ารถบัส

ประตูรถเปิดออก ชายสวมชุดสูทรองเท้าหนังคนหนึ่งลงมาจากด้านบน

จางเวยจำคนผู้นี้ได้ เขาชื่อว่าเหอหย่อง เป็นคนเปิดการแสดงยามค่ำคืนในแถบนี้ แต่ก่อนยังเคยมีความขัดแย้งกับตนมาก่อน

หลังจากเขาถูกตนเองพาคนมารุมตีไปรอบหนึ่ง มีข่าวว่าเขาไปขอพึ่งพาตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง กลายมาเป็นสุนัขรับใช้

วิเคราะห์ตามสถานการณ์ในวันนี้ เขาคงจะไปพึ่งพาใต้ชายคาตระกูลหานแห่งไห่ตง

ตอนที่จางเวยในใจกำลังคิดอยู่นี้ เหอหย่องก็เปิดปากเอ่ยว่า "จางเวย นายใจกล้ามาก แม้แต่คนของตระกูลหานก็กล้าแตะต้อง วันนี้ฉันมาเพื่อนำคำพูดมาถ่ายทอดให้นายแทนนายท่านสามตระกูลหานเป็นพิเศษ ให้นายตัดสินใจให้ดี"

จางเวยหัวเราะอย่างลำพอง กล่าวอย่างไม่สนใจสักนิดว่า "ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นแก่หน้าตระกูลหาน ฉันวันนี้แม้แต่แกก็จะตีไปด้วยกัน"

ได้ยินคำนี้ สีหน้าของเหอหย่องพลันไม่น่ามองขึ้นมา นึกขึ้นได้แล้ว ถึงฉากที่แต่ก่อนถูกจางเวยพาคนมารุมกระทืบ

จากนั้นจางเวยไม่ได้พูดไร้สาระต่อกับเหอหย่อง สายตาตกลงที่ร่างของลู่เสี้ยงหยาง ยิ้มๆ พูดว่า "ฉันสามารถซื้อหน้าตาของตระกูลหาน ไม่แตะต้องหญิงสาวทั้งสองท่านนี้ แต่แกไม่ใช่คนของตระกูลหาน ตระกูลหานจัดการฉันไม่ได้"

คำพูดนี้ชัดเจนอย่างมากแล้ว เขาสามารถปล่อยหานเชียนเชียนและเฉินซวงซวงได้ แต่ลู่เสี้ยงหยางยังต้องตีเหมือนเดิมไม่มีพลาด

หา?

คำพูดนี้หลุดออกมา ใจของเฉินซวงซวงที่วางลงเมื่อครู่กลับดีดขึ้นมาอีกครั้ง

หานเชียนเชียนรู้สึกผิด ดูแล้วตนเองจะมีความสำคัญไม่มากพอ คุณปู่สามถึงได้ให้คนที่ไม่มีบทบาทอะไรคนหนึ่งมาหาทางออกให้เธอ