หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 463 สุรามงคลไม่ดื่ม ดื่มสุราลงโทษ

บทที่ 463 สุรามงคลไม่ดื่ม ดื่มสุราลงโทษ

ลู่เสี้ยงหยางฟังคำของหานเชียนเชียน ยิ้มๆ เอ่ยตอบ "ในโลกนี้คนที่ทำให้ฉันหนีตายได้ ยังไม่เกิด เศษสวะที่มั่วสุมในสังคมไม่กี่คน ฉันสามารถตบพวกมันตายได้สบายๆ ทำไมต้องเป็นจริงเป็นจัง"

คำพูดนี้พูดได้อย่างโอหังอย่างมาก ทำให้คนไม่น้อยโดยรอบต่างตะลึง ยากที่จะทำให้ผู้อื่นเชื่อถือ

เพียงแต่น่าเสียดาย คำพูดประเภทนี้ออกมาจากปากของลู่เสี้ยงหยางที่ทั้งตัวใช้แต่ของข้างทาง ถ้าพูดออกมาจากปากของคุณชายตระกูลร่ำรวยคนอื่น อาจจะมีคนเชื่อถือ

ช่วงเวลาหนึ่ง คนไม่น้อยต่างหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา

"บ้าชะมัด เสแสร้งอะไรกัน ก็แค่ไอ้ไก่อ่อน ใครให้ความกล้าโอ้อวดกับเขา"

"ฮ่าๆ นี่มันเป็นเรื่องตลกที่สุดที่ฉันเคยฟังมาเลย ไอ้หน้าอ่อนนี่ก็กล้าพูดจาสามหาว"

"จุ๊ๆ ไอ้โง่ที่หนีออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวชล่ะมั้ง"

"……"

ได้ยินเสียงเยาะเย้ยมาเป็นระลอก เฉินซวงซวงสีหน้าลำบากใจ ดึงแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยาง พูดขึ้น "นี่มันเวลาไหนแล้วยังจะพูดเสียใหญ่โต นายรีบไปเถอะ อีกสักพักเฮียเปียวกลับมาก็ลำบากแล้ว"

หานเชียนเชียนก็พูดอย่างเย็นชาถึงที่สุดว่า "คนตัวโตนี่ที่ติดตามนายมีกำลังมาก แต่ก็ยังไม่มีคุณสมบัติไปหาเรื่องคนร้อยกว่าคน ถ้านายอ่านสถานการณ์ออก ก็อย่าคิดกอดโอกาสใช้เล่ห์เหลี่ยมเลย"

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย ส่ายหน้าตอบ "จากไปนั้นเป็นไปไม่ได้หรอก อีกอย่าง ถ้าฉันจากไปแล้ว ต่อมาเฮียเปียวพาคนกลับมาแล้ว ใครจะปกป้องเธอสองคน? "

คำพูดนี้พูดออกมา เฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนต่างก็อบอุ่นในใจเล็กน้อย คนคนนี้ยังนับว่าเป็นลูกผู้ชาย

แต่ว่าไม่นาน หานเชียนเชียนก็ดึงหน้าแล้วเอ่ยว่า "ตีตนไปก่อนไข้เท่านั้น เฮียเปียวถึงแม้จะพาคนมา ก็ไม่กล้าทำอะไรพวกเราสองคน พวกเราสองคนไม่ลำบากให้นายมากังวลใจ นายตอนนี้อย่าว่าแต่จะปกป้องใครเลย ตัวนายเองยังเอาตัวไม่รอด จัดการเรื่องตัวเองให้ดีก็พอ"

ได้ฟังน้ำเสียงคำพูดที่ไม่เชื่อถือตนเองเช่นนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็ขี้เกียจจะพูดให้มากความอีก งั้นก็ทำไปเลยไม่ต้องพูดไร้สาระอีก ศีรษะพิงพนักพิง หลับตาพักผ่อน

"นาย! " เห็นท่าทางที่ไม่เห็นใครในสายตาของลู่เสี้ยงหยาง หานเชียนเชียนถูกทำให้โกรธไม่เบาเลย โมโหจนส่งเสียงเหอะออกมาคำหนึ่ง คร้านจะสนใจความเป็นตายของลู่เสี้ยงหยางอีก

"เอ๋! นี่…" เฉินซวงซวงเดิมทีก็คิดจะเกลี้ยกล่อมให้ลู่เสี้ยงหยางรีบจากไป แต่เห็นนายคนนี้อะไรก็ฟังไม่เข้าหู จึงไม่ได้เปิดปากพูด

ต่อมา รถบัสคันใหญ่ก็แล่นต่อไปบนถนน

เวลาที่สงบเงียบนี้อยู่ต่อเพียงสิบกว่านาที

ทันใดนั้น ก็มีเสียงคำรามของเครื่องยนต์ดังขึ้นมาที่ท้ายรถบัส

คนทั้งหมดหันกลับไป เห็นเพียงรถกระบะสิบกว่าคันวิ่งตามมา ความเร็วสูงสุด ตามด้วยฝุ่นละอองลอยฟุ้ง ก็เหมือนกับลูกธนู ยิงออกมาจากสองข้างของรถบัส

เอี๊ยดๆ

เสียงรถเบรกดังขึ้น ในไม่ช้ารถกระบะหลายสิบคันก็หยุดลงด้านหน้ารถบัสคันใหญ่ ทางที่จะไปถูกปิดกั้นไว้หมดแล้ว!

คุณลุงคนขับรถหนังตากระตุก ถูกบังคับให้หยุดรถบัส ปากพึมพำกับตัวเอง "จบกันๆ เฮียเปียวพาคนมาแล้ว"

ที่ด้านนอก

ในเวลานี้ชายร้อยกว่าคนกระโดดลงมาจากรถกระบะ ผู้นำคนหนึ่ง ก็คือเฮียเปียวที่เมื่อครู่ถูกเถ่ซานโยนลงไปจากหน้าต่างรถ แขนหักไปข้างหนึ่ง

แขนอีกข้างของเฮียเปียวหนีบไม้เบสบอลไว้อันหนึ่ง ชี้ไปที่รถบัสตะโกนไป "บ้าเอ๊ย ไอ้หน้าเหม็นเมื่อกี้ตอนนี้ลงมาให้ฉันซะ ฉันกับแกท้าดวลกัน ดูว่าฉันจะตีแกจนฟันร่วงเต็มพื้นไหม"

คนบนรถพวกนี้เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้ที่ไหนกัน ต่างถูกทำให้ตกใจจนร่างกายสั่นสะท้าน มองลู่เสี้ยงหยางด้วยความไม่เป็นมิตรอย่างเต็มที่

กลัวว่าพวกเขาจะถูกโยงไปเกี่ยวด้วยเพราะลู่เสี้ยงหยาง

เฉินซวงซวงกัดริมฝีปาก มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยว่า "เมื่อกี้ให้นายไป นายไม่ไป ตอนนี้ดีเลยสิ อยากไปก็ไปไม่ได้แล้ว"

หานเชียนเชียนเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ เอ่ยว่า "เป็นเด็กที่ไม่ทันโลกเสียจริง นายกำลังจะได้จ่ายค่าตอบแทนอย่างหนักแล้ว"

ได้ฟังคำพูดของสองสาวนี้ ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็ลืมตาขึ้น กวาดตามองไปด้านนอก

เพียงเห็นว่าคนมากกว่าร้อยคนล้อมรอบรถบัสไว้แน่นหนาแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านเข้าไปไม่ได้ ส่วนเฮียเปียวก็เดินวนรอบหน้าต่างนานแล้ว ชี้ไปที่เขาแล้วร้องตะโกนไม่หยุด ให้เขาลงมาท้าดวล

คุณลุงคนขับรถพลันคิดอะไรออก รีบร้อนมือไม้พันกันเปิดประตูรถบัส

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าไร้อารมณ์ ลุกขึ้นจากที่นั่ง ก้าวเท้าเดินลงไปจากรถบัส

แม้แต่เถ่ซาน ก็เหมือนกับเป็นเงาเช่นนั้น เป็นเงาที่ไม่แยกจากติดตามอยู่ด้านหลังของลู่เสี้ยงหยาง

และแทบจะในทันทีที่ลงรถ ลู่เสี้ยงหยางและเถ่ซานก็ถูกล้อมไว้

เฮียเปียวในใจคิดว่ามีพี่น้องมากมายอยู่ข้างกาย เขาก็ไม่ต้องหวาดกลัวแม้แต่น้อย ยื่นมือชี้ไปที่จมูกของลู่เสี้ยงหยางด่าทอว่า "เด็กน้อย เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าวางมาดใหญ่โตหรือ? ตอนนี้ฉันท้าดวลกับแก ดูสิว่าฉันคนนี้จะตีข้อต่อทีละข้อๆ บนร่างของแกจนหักอย่างไร"

คำพูดนี้พูดออกมา ผู้คนที่ล้อมอยู่โดยรอบของลู่เสี้ยงหยางและเถ่ซาน ใบหน้าเผยอารมณ์ร่องรอยความสนุกและโหดเหี้ยม

ฮ่าๆ ไอ้เด็กนี่วันนี้เกรงว่าจะถูกทำให้ตกใจตายทั้งเป็น

แต่ทว่าเหนือความคาดหมายของทุกคนก็คือ ลู่เสี้ยงหยางไม่เพียงแต่ไม่กลัวแม้แต่น้อย ทั้งยังพูดกับเฮียเปียวอย่างใจกว้างว่า "นายอยากจะดวลกับฉันจริงหรือ? แน่ใจนะ? "

แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลใด คำพูดนี้เพิ่งจะพูดออกมา ในใจของเฮียเปียวขลาดกลัวเล็กน้อย

สัมผัสที่หกบอกเขาว่า ลู่เสี้ยงหยางดูเหมือนเป็นคนที่ไม่อาจไปยุแหย่ได้

แต่กลับมาคิดดูอีกที ตอนนี้ที่พึ่งของตนก็มาแล้ว ยังจะกลัวสู้ไม่ชนะพวกตัวเล็กๆ สองคนนี่หรือ? พลันคิดอยากจะร้องตะโกนต่อทันที แต่ไม่รอให้เขาเปิดปาก เสียงของผู้ชายสายหนึ่งก็ดังออกมา "เด็กน้อย ความเข้มแข็งดีมากทีเดียว เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง อยู่ๆ ฉันก็ไม่อยากจัดการแกจนตายแล้ว เอาอย่างนี้สิ จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พี่น้องของฉันหนึ่งล้าน เรื่องนี้ก็ลบเลือนได้อย่างง่ายดาย"

เสียงพูดตกลงมา ชายที่โกนผมสั้นกุด สวมชุดพรางตาคนหนึ่งก็เดินออกมา

จางเวย

ลูกพี่ใหญ่ในแถบนี้

"อ๊า! ลูกพี่ใหญ่ ไม่สั่งสอนไอ้เด็กนี่แล้วหรือ? แขนข้างนี้ของฉันไม่อาจหักไปเปล่าๆ ได้นะ" ในตอนนี้ ได้ฟังคำพูดของจางเวย เฮียเปียวก็ไม่พอใจทันที

จางเวยหัวเราะขึ้นมา ถามกับเฮียเปียวว่า "ไอ้สาม งั้นนายคิดจะเอาอย่างไร? "

เฮียเปียวเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาว่า "ลูกพี่ ให้ฉันทำให้สองแขนสองขาของไอ้เด็กนี่พิการไปซะ หรือไม่ก็ให้มันจ่ายสิบล้าน หนึ่งล้านน้อยเกินไปแล้ว พวกเราพี่น้องไม่กี่คนยังไม่พอแบ่ง"

จางเวยคิดๆ ดูแล้วก็ใช่ หัวเราะเหอะๆ เอ่ยกับลู่เสี้ยงหยางว่า "สองทางเลือก เลือกเอาเองเถอะ"

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า พลันยิ้มมุมปาก มองจางเวยแล้วเอ่ยว่า "ไม่วันนี้แกตาย หรือไม่ก็จ่ายสิบล้านมาซื้อชีวิตน้อยๆ นี้ของแก"

อะไรนะ?

คำพูดนี้พูดออกมา พวกนักเลงรอบๆ และคนบนรถทุกคนก็งุนงงแล้ว

ไอ้หมอนี่น้ำเข้าสมองแล้วมั้ง เห็นๆ อยู่ว่าสามารถใช้เงินจัดการเรื่องนี้ได้ มีทางหนีทีไล่ให้ต่อรอง แต่เขากลับพูดประโยคเดียว ปิดกั้นทางหนีทีไล่ของตนเองไปแล้ว

"เฮ้อ จบแล้วๆ นายนี่ดื้อดึงเสียจริง ประเด็นไหนไม่ควรยกขึ้นพูดก็ดันพูดอันนั้น" เฉินซวงซวงร้อนใจถึงที่สุด เอ่ยกับหานเชียนเชียนว่า "เชียนเชียน เรื่องนี้เธอไม่อาจนั่งมองโดยไม่สนใจได้นะ ถึงแม้เข้าจะโง่เง่าแค่ไหน ก็เป็นเพราะพวกเราถึงได้ทะเลาะกับคนพวกนั้น"

หานเชียนเชียนสีหน้าค่อนข้างซับซ้อน ลังเลอยู่ไม่กี่วินาที ถึงได้ตอบกลับ "ไปเถอะ พวกเราลงรถไปดูสถานการณ์ก่อน"

เธอและเฉินซวงซวงเดินลงรถบัสไปพร้อมกันทันที

และก็เป็นในเวลานี้ จางเวยมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ส่งเสียงเหอะทางจมูกคำหนึ่ง "ดี ดี ดีมาก เด็กน้อย ไม่คิดว่าแกสุรามงคลไม่ดื่ม จะดื่มสุราลงโทษ เช่นนั้นก็รอความตายซะเถอะ"

พูดจบเขาก็ดีดนิ้ว ลูกน้องมากกว่าร้อยคนในมือเขาก็พรูเข้าไปทางลู่เสี้ยงหยาง