หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 455 หนีตายเพียงลำพัง

บทที่ 455 หนีตายเพียงลำพัง

ในตอนนี้เอง เย่หยุนเทาบังเอิญเห็นพอดีว่าที่ประตูมีชายทมิฬมากมายกำลังพุ่งพรวดเข้ามา เดิมทีไม่อยากใส่ใจ แต่เขาก็มองเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าคนที่นำอยู่ด้านหน้าก็คือหนุ่มรูปหล่อที่เขาเพิ่งจะเตะจนหนีไปเมื่อกี้นี้

ในตอนนี้บนศีรษะของหนุ่มรูปหล่อพันผ้าก๊อซไว้ ปากก็ก่นด่าสะเปะสะปะ “พี่น้อง อีกสักพักถ้าเจอตัวไอ้นั่น ตีมันให้ตาย เอาให้มันตายจริง ๆ นะ ผลลัพธ์ที่ตามมาผมจะรับผิดชอบเอง”

“เหี้ย เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

เย่หยุนเทาโดนขู่จนปัสสาวะเกือบจะราด เดิมนึกว่าหนุ่มหล่อนั่นเป็นแค่ตัวกระจอกคนหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงว่า เพิ่งจะออกไปได้หนึ่งพักใหญ่ก็พาลูกสมุนมากันเยอะขนาดนี้

แม่งเอ๊ย มันต้องเป็นพวกสังคมมั่วสุมแน่นอน เย่หยุนเทายิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว

โอหยางรั่วสุ่ยก็สังเกตเห็นความเคลื่อนไหวที่ประตูอย่างรวดเร็ว หันศีรษะไปก็เห็นหนุ่มรูปหล่อนำชายหลายสิบคนเดินเข้ามา

ชั่วขณะหนึ่ง สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปหวาดกลัวสุดขีด มองเย่หยุนเทาอย่างสำนึกขึ้นได้ ถามขึ้นว่า “หยุนเทา พวกเราทำอย่างไรกันดี?”

เหี้ย กูจะรู้ได้ยังไงว่าจะทำยังไง?

เย่หยุนเทากลัดกลุ้มจนแทบจะกระอักเลือด แต่ก็ยังพูดอย่างแสร้งอวดเก่งว่า “รั่วสุ่ยไม่ต้องกลัวนะ คนพวกนี้นึกว่าคนเยอะอิทธิพลเยอะก็จะสามารถรังแกคนอื่นได้ ขู่ใครเหรอ? ดูซิว่าผมจะทำให้พวกมันไสหัวออกไปอย่างไร”

พูดอย่างโอหังเพื่อให้โอหยางรั่วสุ่ยมองเย่หยุนเทาด้วยสายตาที่ดี

หนุ่มรูปหล่อพาสมุนหลายสิบคนเดินมาถึงข้าง ๆ ของเย่หยุนเทากับโอหยางรั่วสุ่ยอย่างรวดเร็ว ล้อมรอบพวกเขาจนมิด

แขกที่มาทานอาหารที่ร้านและพนักงานในร้านอาหารรอบข้างไม่มีใครกล้าก้าวขึ้นมา เพียงแต่กล้าดูฉากนี้จากที่ไกล ๆ

ในตอนนี้ สายตาของหนุ่มหล่อทอดอยู่บนร่างของเย่หยุนเทา พูดอย่างเหี้ยมโหดอย่างถึงที่สุดว่า “ไอ้กร๊วก เมื่อกี้อวดดีมากเลยไม่ใช่หรือ? ดูซิว่าต่อไปกูจะทำให้มึงตายยังไง”

พูดจบเขาก็หยิบกาน้ำชาสองกาจากโต๊ะข้าง ๆ เดินเข้ามา ก้าวไปทางเย่หยุนเทา

เมื่อกี้เย่หยุนเทากล้าที่จะเอากาน้ำชาทุบหัวของเขา เช่นนั้น ตอนนี้เขาก็ต้องการจะทำให้เย่หยุนเทาเสียโฉม และยังต้องการให้เขาเป็นผู้ชายไม่ได้ ดูซิว่าต่อไปเขาจะยังกล้าอวดเก่งและจีบสาวได้อีกไหม

เย่หยุนเทาเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง ตกใจจนเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาบนหน้าผาก กระทั่งตัวสั่น พูดขึ้นมาว่า “มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร?”

หนุ่มหล่อพูดอย่างมืดครึ้มน่าสะพรึงหาใดเปรียบ “กูไม่สนว่ามึงจะเป็นใคร ต่อให้เป็นฮ่องเต้มา วันนี้กูก็จะเอามึงให้ตายให้ได้”

เหี้ย โอหังขนาดนั้นเลย?

เย่หยุนเทารู้สึกทำใจไม่ได้ขึ้นมาเรื่อย ๆ รีบพูดขึ้นว่า “กูคือเย่หยุนเทา จากตระกูลเย่”

ในปินเหอตระกูลเย่เป็นแค่ตระกูลเล็ก ๆ กิ๊กก๊อก มีหลายคนที่ไม่เคยได้ยิน รวมถึงหนุ่มหล่อคนนี้ด้วย

ชายรูปงามหัวเราะเยาะขึ้นมา พูดขึ้น “เย็ดแม่มึง ที่แท้ก็แค่เด็กไร้ชาติสกุล กูก็นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน แม่งเอ๊ย ถ้ามึงเป็นคุณชายจากสี่ตระกูลใหญ่กูอาจจะยังพอไว้หน้ามึงได้ แต่ตอนนี้กูจะทำให้มึงอยู่ไม่สู้ตาย”

ว่าแล้ว เขาก็สืบเท้าต่อไปยังเย่หยุนเทา

เย่หยุนเทาลุกลี้ลุกลนถึงที่สุด ที่พึ่งที่ใหญ่ที่สุดของเขาก็คือตระกูลเย่เบื้องหลังของเขา แต่ตอนนี้ทุกคนต่างไม่มีใครเคยได้ยินชื่อตระกูลเย่ ในเมื่อไม่เคยได้ยินชื่อตระกูลเย่ แน่นอนว่าไม่สามารถไว้หน้าตระกูลเย่ได้

ทำยังไงดี? ทำยังไงดี? กูจะทำยังไงดี? ยิ่งคิดเย่หยุนเทายิ่งร้อนใจดุจโดนไฟแผดเผา

ช่วงต่อมา เขาก็คิดอะไรบางอย่างได้ คว้าเอาจานอาหารทุกจานบนโต๊ะปาออกไปทุกสารทิศ

ในจานชามพวกนี้ล้วนบรรจุด้วยอาหารขึ้นชื่อที่เพิ่งจะนำมาเสิร์ฟ ยังมีไอร้อนพุ่งขึ้นมาอยู่

พวกลูกสมุนที่อยู่รอบ ๆ ก็เกิดความกลัวว่าอาหารร้อน ๆ ในจานจะลวกโดนตัวเอง พากันหลบออกไป

เมื่อเห็นฉากนี้ ในใจเย่หยุนเทาก็ยินดีขึ้นมานิด ๆ ก็คว้าเอาชามซุปชามใหญ่ขึ้นมาอีก ปาไปที่ฝั่งหน้าต่าง

สมุนสองคนมือไวตาไวรีบกระโดดหลบ ชามซุปชามนี้ก็แตกลงตรงหน้าต่างของร้านอาหาร

เพล้ง!

หน้าต่างโดนตีจนแตกออกเป็นรูใหญ่ เย่หยุนเทารีบคว้าโอกาสจังหวะชุลมุน วิ่งไปที่ข้างหน้าต่าง คว้าเก้าอี้มากระแทกต่อไปที่รูใหญ่นั้น

เพล้ง!

หน้าต่างทั้งบานโดนกระแทกจนแตกละเอียด เย่หยุนเทาไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว วิ่งแจ้นสุดฝีเท้า

หลังจากนั้น ใช้ความเร็วที่เกือบจะเร็วที่สุดของเขาวิ่งไปถึงบนรถของเขา สตาร์ทเครื่องอย่างไว ขับออกไปฝุ่นตลบ

ส่วนโอหยางรั่วสุ่ย เธอนั่งสวย ๆ อยู่ก็โดนเย่หยุนเทาทิ้งไว้ในร้านอาหาร

ในตอนนี้ลูกสมุนสิบกว่าคนในร้านอาหาร มองอย่างคาดไม่ถึงว่าเย่หยุนเทาจะหนีไป ต่างก็พูดกันอย่างโมโหเป็นฟืนเป็นไฟว่า “คุณชาย พวกเราจะไปตามไล่จับไอ้เจ้านั่น จะต้องจับมันมาสับเป็นชิ้น ๆ ให้ได้”

หนุ่มรูปหล่อยิ้ม สายตาทอดไปบนร่างของโอหยางรั่วสุ่ย พูดว่า “ทำไมจะต้องละทิ้งของใกล้ตัวเพื่อจะไปเอาของที่อยู่ไกลตัว ที่นี่ไม่ใช่ว่ายังมีสาวสวยที่ยังไม่ได้ไปไหนหรือ?”

ได้ยินคำนั้น ทุกคนก็หันกลับไปดู เห็นโอหยางรั่วสุ่ยยังยืนอึ้งอยู่ข้างโต๊ะจริง ๆ

เห้อ!

โอหยางรั่วสุ่ยโดนคนมากมายขนาดนี้จ้องมอง สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติอย่างที่สุด ส่วนหัวใจก็เต้นอย่างรุนแรงอยู่ในหน้าอกตั้งนานแล้วราวกับว่าจะสามารถกระโดดออกมาจากช่องคอได้ตลอดเวลา

เมื่อสำนึกได้ เธอก็มองไปที่หน้าต่างที่เพิ่งจะโดนเย่หยุนเทาทุบแตก ในใจทั้งโมโหทั้งเดือดดาล

เจ้าเย่หยุนเทานั่นนึกไม่ถึงว่าจะหนีไปทิ้งเธอไว้คนเดียว

ตอนนี้เธอรู้สึกโมโห ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เย่หยุนเทายังเอาอกเอาใจเธออยู่เลย แสดงความซื่อสัตย์ พูดราวกับจะปกป้องเธอ แต่ในตอนนี้ที่เผชิญหน้ากับความอันตราย เขากลับวิ่งเร็วยิ่งกว่ากระต่าย

“ฮึ่ย ไอขี้ขลาดเอ๊ย” โอหยางรั่วสุ่ยแอบคิดในใจ กล้ำกลืนจนแทบจะร้องไห้ออกมา จะว่าไปเรื่องวุ่นวายพวกนี้ล้วนแต่เป็นเรื่องที่เย่หยุนเทาก่อเอาไว้ นึกไม่ถึงว่าตอนนี้ยังต้องมาตามเช็ดขี้ให้เขาด้วยตัวเองอีก

ในตอนนี้ หนุ่มรูปหล่อจ้องมาบนร่างของโอหยางรั่วสุ่ย ไม่ปิดบังตัณหาบนใบหน้าเลยสักนิด พูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ก็โทรไปบอกผู้ชายสวะของเธอซะ ว่าถ้าหากเขายอมกลับมาดี ๆ วันนี้กูจะลงโทษมันคนเดียว เหอะ แต่ถ้าหากว่ามันไม่มา ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขออภัย หนี้ก้อนนี้ต้องใช้เธอมาชดใช้แล้ว”

พูดจนประโยคสุดท้าย สายตาของเขาก็กวาดขึ้นลงบนตำแหน่งสำคัญบนร่างกายของโอหยางรั่วสุ่ย สายตาเปิดเผยโจ่งแจ้ง ราวกับจะฉีกทึ้งเอาเสื้อผ้าบนร่างของโอหยางรั่วสุ่ยออกจนสิ้น

เห็นเช่นนี้ ขนตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าของโอหยางรั่วสุ่ยก็ตั้งขึ้นมาทีละเส้น ๆ ตำแหน่งสำคัญบนร่างกายก็เย็นวาบขึ้นมาในฉับพลัน ราวกับว่ามีงูพิษเลื้อยผ่านอยู่ข้างบน

เฮือก เฮือก!

สูดหายใจลึกอยู่หลายเฮือก โอหยางรั่วสุ่ยถึงจะฝืนทำตัวเยือกเย็นได้

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ร่างกายของเธอก็ยังคงสั่นเทา มือสั่น ๆ สองข้างล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า หาเบอร์ของเย่หยุนเทาจนเจอ เริ่มกดโทรออกไป

ในเวลาเดียวกัน เย่หยุนเทาขับรถหลบหนีออกไปไกลกว่าสามกิโลเมตรแล้ว

กริ๊งกริ๊งกริ๊ง!

ในตอนนี้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

ตอนนี้เขากำลังหนีเอาชีวิตรอด จะมีกะจิตกะใจที่ไหนดูโทรศัพท์ เขากดตัดสายอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

แต่ตัดสายไปได้ไม่นาน โทรศัพท์ดังขึ้นอีกแล้ว

“เหี้ยเอ๊ย ใครแม่งโทรมาหากูตอนนี้วะ” เย่หยุนเทาด่ากราด เพิ่งจะหันไปดูหน้าจอโทรศัพท์

เมื่อเห็นบนหน้าจอแสดง ‘โอหยางรั่วสุ่ย’ สี่ตัวอักษร เขาก็งุนงงในทันที

เวรแล้ว

เมื่อสำนึกได้ก็มองไปบนรถ นอกจากตัวเองที่เหลือก็ว่างเปล่า

พระเจ้า เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

เย่หยุนเทาเพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ที่แท้เขาก็เป็นห่วงหนีตายมาคนเดียว คิดไม่ถึงว่าจะทิ้งโอหยางรั่วสุ่ยไว้ข้างหลัง