หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 451 แอบอ้างบารมีผู้อื่น

บทที่ 451 แอบอ้างบารมีผู้อื่น

ลู่เสี้ยงหยางกำลังไม่อยากฟังบรรยายวิชากลั่นยาของโจ่ฉินต่ออยู่พอดี ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องเรียนไปเลย

ดูมาถึงตรงนี้ มีผู้คนไม่จำนวนน้อยที่หัวเราะออกมาด้วยความมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น พอมีลูกเขยไร้ประโยชน์แต่งเข้าบ้านมา พวกเขาถึงได้หาความภาคภูมิใจในตัวเองพบ

และหลังจากที่ลู่เลี้ยงหยางได้ออกไปจากห้องเรียน เขาก็ออกจากโรงเรียนไปทันที ไม่ได้ยืนพิจารณาตัวเองอยู่ใต้เสาธงเหมือนที่โจ่ฉินบอกไว้

ไม่ใช่ว่าถังหลงมีข่าวเกี่ยวกับตระกูลหานแห่งไห่ตงจะมารายงานกับตนหรอกหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขามาเสียตอนนี้เลยเถอะ

ลู่เสี้ยงหยางควักโทรศัพท์ออกมาโทรหาถังหลง นัดเวลาและสถานที่นัดพบใหม่อีกครั้งระหว่างทาง

หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที ลู่เสี้ยงหยางก็เจอกับถังหลงที่ร้านกาแฟ Starbucks บนถนนอันหยาง

“ลูกพี่” ถังหลงที่เพิ่งจะมองเห็นลู่เสี้ยงหยางรีบโค้งคำนับทันที

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเยือกเย็นว่า “หวังว่าอีกเดี๋ยวแกจะบอกข่าวของตระกูลหานที่มีประโยชน์กับฉันนะ”

ถังหลงพยักหน้า สีหน้าแสดงอาการตื่นเต้นสุดขีดขาดเพียงลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นกา พูดติด ๆ กันว่า “ลูกพี่ ผมกล้ารับประกัน ข่าวของตระกูลหานที่ผมกำลังจะบอกกับลูกพี่จะต้องมีประโยชน์กับลูกพี่แน่นอน นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่พวกเราจะลงมือกับตระกูลหาน”

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดไม่จา เพียงแค่ขมวดคิ้วเบา ๆ รอฟังประโยคถัดไปของถังหลง

แล้วถังหลงก็พูดต่อ “สามวันหลังจากนี้ ตระกูลหานจะจัดพิธีมงคลสมรสงานหนึ่ง พอถึงเวลานั้นผู้ดูแลเทือกเขาทุกคนก็จะต้องรีบกลับมาฐานที่มั่นตระกูลหาน ลูกพี่สามารถถือโอกาสตอนที่ฐานที่มั่นตระกูลหานหละหลวมบุกเข้าไปฐานที่มั่นตระกูลหาน ให้ตระกูลหานยอมก้มหัวให้”

ฟังถังหลงบรรยายเสร็จ ดวงตาของลู่เสี้ยงหยางก็เปล่งประกายขึ้นมา เจ้าถังหลงนี่หลักแหลมไม่เบา เข้าใจคาดเดาเหตุการณ์จากสถานการณ์ปัจจุบัน

ปกติแล้วการป้องกันของตระกูลใหญ่อย่างตระกูลหานจะต้องเข้มงวดแน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่าสามวันหลังจากนี้ตระกูลหานจะจัดพิธีมงคลสมรส จะต้องมีบรรดาแขกมากมายเดินทางมาร่วมอวยพร เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่ลู่เสี้ยงหยางจะกวนน้ำจับปลา บุกฐานที่มั่นตระกูลหาน

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางไม่พูดไม่จาถังหลงก็ใจฝ่ออยู่บ้าง เอ่ยปากถามเบา ๆ ว่า “ลูกพี่ แผนการที่ผมวางไว้นี้เป็นอย่างไรบ้าง? ลูกพี่คิดว่าพอใช้ได้ไหมครับ?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้ เอาตามที่แกว่ามาเลย แต่ว่าแกจะต้องรับรองว่าเรื่องพวกตระกูลผู้รับผิดชอบเทือกเขาเหล่านั้นจะไม่มีอะไรผิดพลาด”

ลู่เสี้ยงหยางพอจะรู้สถานการณ์ของตระกูลหานในไห่ตงอยู่บ้าง ว่ากันว่าลูกศิษย์ของตระกูลหานมีอยู่หลายสิบสาขา ถ้าหากว่าพวกเขามารวมตัวอยู่ด้วยกัน และเขาอยากจะถล่มตระกูลหานล่ะก็ มันไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้สามารถถล่มตระกูลหานจนพังพินาศย่อยยับได้จริง ๆ ลูกศิษย์สำนักฉางเซิงเองก็จะต้องจ่ายในราคาที่เหมาะสม

สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางไม่ชอบที่สุดคือการให้ลูกศิษย์ในสำนักต้องเสียสละอย่างไร้ค่า ถ้าหากใช้สมองได้อย่างชาญฉลาดก็จะไม่ต้องสิ้นเปลืองจำนวนคนแล้ว

“วางใจเถอะลูกพี่ เรื่องนี้วางใจผมได้เลย ถ้าหากไม่สำเร็จมาเอาหัวผมไปได้เลย” ถังหลงพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

ล้อเล่นน่า ลูกศิษย์ในสำนักฉางเซิงตอนนี้มีตั้งกี่พันคน พวกเขาล้วนเป็นนักบู๊ที่มีศักยภาพ แข็งแกร่งและองอาจ หากว่าแม้แต่ผู้รับผิดชอบตระกูลหานไม่กี่สิบสาขาก็ยังจัดการไม่ได้ เช่นนั้นพวกเขาก็เป็นสวะไร้ประโยชน์จริง ๆ แล้ว

“เอาเถอะ เช่นนั้นเจ้าก็ไปทำงานเถอะ เรื่องสาขาของตระกูลหานมอบให้เจ้าจัดการ พอถึงเวลา ฝั่งฐานที่มั่นตระกูลหานข้าจะจัดการเอง” ลู่เสี้ยงหยางพูด ถังหลงพยักหน้าจากไปอย่างดีอกดีใจ เตรียมจะจัดการอย่างยิ่งใหญ่

ลู่เสี้ยงหยางหรี่ตาลง ในใจปรากฏความปรารถนาที่จะสังหารอย่างรุนแรงขึ้นแวบหนึ่ง เขาพูดพึมพำกับตัวเอง “ตระกูลหาน เจ้าติดหนี้ข้า ลู่เสี้ยงหยาง ไม่นานข้าจะทวงคืน และนี่คือจุดจบของพวกเจ้าตระกูลหานที่มายั่วโมโหข้า ลู่เสี้ยงหยาง”

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางออกจากร้านกาแฟ Starbucks มุ่งหน้าไปยังอสังหาริมทรัพย์หลงซาน

ในเมื่ออีกสามวันตระกูลหานจะจัดพิธีมงคลสมรส เช่นนั้นลู่เสี้ยงหยางก็เตรียมจะเดินทางจากปินเหอไปที่ไห่ตงในวันพรุ่งนี้ ก่อนจะออกเดินทาง ใจของเขาปล่อยวางอสังหาริมทรัพย์หลงซานไม่ได้

อย่างไรเสียอสังหาริมทรัพย์หลงซานก็เพิ่งจะโดนเขารับซื้อมาได้ไม่นาน วันนี้เขาจะต้องไปดูความคืบหน้าในช่วงนี้ รวมถึงกลยุทธ์แนวโน้มที่จะพัฒนาอสังหาริมทรัพย์หลงซานในอนาคตเสียหน่อย

แต่ก่อนจ้าวฮวนฮวนเป็นเลขานุการของประธานคณะกรรมการบริหารของอสังหาริมทรัพย์หลงซาน หลังจากลู่เสี้ยงหยางรับช่วงต่อ ไม่เพียงแต่ให้จ้าวฮวนฮวนรับหน้าที่เป็นเลขา ฯ ประธานคณะกรรมการ ฯ ต่อ แต่ยังให้เธอรับตำแหน่งรักษาการแทนประธานคณะกรรมการ ฯ อีกด้วย

ปกติแล้วพวกเรื่องเล็ก ๆ ในบริษัท จ้าวฮวนฮวนสามารถตัดสินใจเพียงคนเดียวได้ ไม่จำเป็นต้องรายงานต่อลู่เสี้ยงหยาง

เป็นเพราะตอนนี้จ้าวฮวนฮวนเป็นรักษาการแทนประธานคณะกรรมการบริหาร ดังนั้นห้องทำงานของเธอก็คือห้องทำงานของประธานคณะกรรมการ ฯ

หลังจากลู่เสี้ยงหยางเข้าไปในอสังหาริมทรัพย์หลงซาน ก็ตรงไปยังหน้าประตูห้องทำงานประธานคณะกรรมการบริหาร

เพียงเห็นประตูห้องปิดอยู่ ลู่เสี้ยงหยางก็ยื่นมือจะออกไปผลักบานประตู

แต่ในตอนนี้เอง ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ประตูก็ยื่นมือมาขัดขวางเขาไว้

ผู้ชายคนนี้สวมชุดสูทรองเท้าหนังเงามันขลับ สวมแบรนด์เนมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แค่มองก็รู้ว่าเป็นคนมีเงิน

เมื่อมองเห็นลู่เสี้ยงหยาง ผู้ชายคนนี้ก็กวาดสายตาขึ้นลงมองที่ลู่เสี้ยงหยาง เขาขมวดคิ้วทันทีและพูดขึ้นว่า “ขอทานจากไหนเนี่ย นี่คือที่ที่แกควรจะมาเหยียบเหรอ?”

ลู่เสี้ยงหยางพูดเบา ๆ “ผมมาพบคุณจ้าวฮวนฮวน ทำไมจะไม่ได้?”

แม่มึงอ่ะ ชื่อของจ้าวฮวนฮวนเป็นชื่อที่แกเรียกเหรอ?

ชายหนุ่มโมโหขึ้นทันที มองลู่เสี้ยงหยางและพูดขึ้น “เจ้าหมอนี่ แกคงจะเป็นพนักงานของอสังหาริมทรัพย์หลงซานใช่ไหม? ชีวิตของแกคงจะเรียบง่ายเกินไปสินะ แม้แต่ชื่อของประธานคณะกรรมการบริหารแกถึงกลับกล้าเรียกขานตรง ๆ”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของชายหนุ่ม แต่กลับหัวเราะและถามว่า “คุณเป็นใครครับ?”

ชายหนุ่มพูดอย่างลำพองใจเหลือแสน “ฉันเป็นแฟนของจ้าวฮวนฮวน”

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว เขาไม่เคยได้ยินว่าจ้าวฮวนฮวนมีแฟนมาก่อนนะ

ในตอนนี้ ใบหน้าของชายคนนั้นเปี่ยมไปด้วยความหยิ่งทะนง พูดกับลู่เสี้ยงหยางต่อว่า “เจ้าหมอนี่ ถ้ายังรู้จักเอาตัวรอดล่ะก็ รีบไสหัวไปตั้งแต่เนิ่น ๆ ตอนนี้ประธาน ฯ จ้าวมีธุระสำคัญ ไม่มีเวลามาเจอแกหรอก อีกอย่างนะ เด็กข้างถนนอย่างแกจะมีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องมาพบประธานกรรมการ ฯ จ้าวหรือ?”

ลู่เสี้ยงหยางพูดเบา ๆ “เรื่องนี้ผมคงไม่ต้องบอกคุณมั้ง”

ว่าแล้วก็เตรียมจะผลักประตูห้องทำงานอีกครั้ง

เห็นอย่างนี้แล้วชายหนุ่มก็ยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก ผลักร่างของลู่เสี้ยงหยางจนถอยหลังไปหลายก้าว พูดเสียงเย็นว่า “แกฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือ? ฉันบอกแล้วไงว่าประธาน ฯ จ้าวมีธุระสำคัญ ไม่มาพบเด็กข้างถนนอย่างแกหรอก แกมันเป็นแค่พนักงานเล็ก ๆ อวดดีนักนะ ถ้าไม่เชื่อฟังฉัน ฉันก็จะให้แฟนฉันไล่แกออก”

แม่งเอ๊ย วันนี้มาหาจ้าวฮวนฮวนด้วยตัวเองเพราะมีธุระสำคัญ จะให้เจ้าเด็กข้างถนนนี่มาทำให้เสียเวลาได้อย่างไร?

บนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางอบอวลไปด้วยความหนาวยะเยือก พูดกับชายหนุ่มว่า “จากนี้ไป จ้าวฮวนฮวนไม่ใช่แฟนของคุณแล้ว ถ้าหากคุณไม่ใช่พนักงานของอสังหาริมทรัพย์หลงซานก็รีบไสหัวออกไป ไม่อย่างนั้นอีกสักพัก ต่อให้คุณอยากจะไสหัวไปก็ไม่มีโอกาสแล้ว”

อะไรนะ?

ได้ฟังคำพูดโอหังอย่างยิ่งยวดของลู่เสี้ยงหยาง ชายหนุ่มก็นึกว่าหูตัวเองจะฟังผิดไป

แม่มึงเถอะ! คำส่วนใหญ่ในประโยคนี้ไม่ควรเป็นคำที่เขาพูดหรือเปล่า?

“ฮ่า ๆ ๆ ช่างไร้เดียงสา น่าขันเสียจริง” หลังจากอึ้งอยู่สักพัก ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมา ชี้ไปที่จมูกของลู่เสี้ยงหยางแล้วด่า “เย็ดแม่มึง เด็กข้างถนนอย่างมึงเนี่ยนะ มึงเป็นใคร มึงมาบอกว่าจ้าวฮวนฮวนไม่ใช่แฟนกูก็จะไม่เป็นแฟนกู อวดเบ่งเหรอ? คิดว่าแค่ห่มหนังเสือแล้วจะกลายเป็นเสือได้เหรอ?”