หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 449 ติดตามปรมาจารย์ลู่ไปจนวันตาย

บทที่ 449 ติดตามปรมาจารย์ลู่ไปจนวันตาย

ค่ำคืนนี้ หากไม่มีลู่เสี้ยงหยางอยู่ด้วย เหล่านักฮวงจุ้ยและลัทธิอภิปรัชญา ก็จะต้องจำนนต่อโจวต้าวหย่วน

แต่เพราะการมีอยู่ของลู่เสี้ยงหยาง เขาสามารถฆ่าโจวต้าวหย่วนทิ้งได้อย่างง่ายดาย

คำโบราณว่าเอาไว้ ผู้ชนะคือราชา เรื่องที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ จะด้วยเหตุผลหรือใดๆ ก็แล้วลู่เสี้ยงหยางสมควรที่จะเป็นผู้นำวงการฮวงจุ้ยลัทธิอภิปรัชญาของมณฑลเจียงหนาน

อันที่จริง วงการฮวงจุ้ยลัทธิอภิปรัชญาของมณฑลเจียงหนานไม่ค่อยได้เปรียบเท่านักใด หากมีผู้นำแล้วละก็ พวกเขาก็จะก้าวไปข้างหน้าได้

ส่วนลู่เสี้ยงหยางที่เห็นหลายคนคุกเข่า ด้วยความเคารพในตัวเขา เขารู้สึกอึ้งไปเล็กน้อย

การเป็นผู้นำวงการฮวงจุ้ยลัทธิอภิปรัชญาของมณฑลเจียงหนาน เขาไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

การที่ตัวเขาแสดงอิทธิฤทธิ์เมื่อสักครู่ เป็นเพราะโจวต้าวหย่วนคิดที่จะฆ่าเขา เขาคงจะไม่สามารถอยู่เฉยเพื่อรอรับความตายเข้ามาเยือนได้ อีกอย่าง โจวต้าวหย่วนฝึกวิชาเวทย์ดำ ไร้มนุษยธรรมสิ้นดี คนแบบนี้หากไม่ฆ่าทิ้งเสีย ในอนาคตอาจจะต้องมีคนล้มตายเพราะเขาอีกมาก

การกำจัดคนชั่วไปจากสังคม เป็นหนึ่งในภาระหน้าที่ของผู้ฝึกจิต ลู่เสี้ยงหยางจะนิ่งเฉยได้อย่างไร

เพราะงั้น ลู่เสี้ยงหยางจึงส่ายหน้า “พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ใช่ผู้นำวงการฮวงจุ้ยลัทธิอภิปรัชญาของมณฑลเจียงหนาน แล้วผมก็ไม่เข้าใจฮวงจุ้ย และลัทธิอภิปรัชญาด้วย”

อะไรนะ?

ไม่เข้าฮวงจุ้ย ลัทธิอภิปรัชญา?

เมื่อได้ยินดังกล่าว ทุกคนแทบกระอักเลือดออกมา

ไอ้หมอนี่เมื่อกี้นี้ยังใช้วิชาอภิปรัชญา ฆ่าปรมาจารย์จนตายอยู่เลย ตอนนี้กลับบอกทุกคนว่า ไม่เข้าใจฮวงจุ้ย และลัทธิอภิปรัชญา

ให้ตาย คิดจะถ่อมตนก็ไม่ควรถ่อมตนถึงเพียงนี้สิ ถ่อมตนมากเกินไปก็คือโอหัง

แต่ไม่มีใครรู้เลย ว่าวิชาที่ลู่เสี้ยงหยางร่ำเรียน ไม่ใช่วิชาของลัทธิอภิปรัชญา

ตอนนี้ทุกคนต่างคุ้นชินกับการรวมวิชาอภิปรัชญาและวิชาเวทย์เข้าด้วยกัน แต่ทั้งสองสิ่งมีความแตกต่างกัน

จบคำ ลู่เสี้ยงหยางไม่คิดที่จะอยู่ต่อไป เขาหมุนตัวเดินออกไปทันที

หยางเก๋อเก๋อหน้าถอดสี เสมือนว่ามีคำพูดอะไรบางอย่างจะพูดกับเขา แต่เมื่อจ้องมองแผ่นหลังของลู่เสี้ยงหยางเขากลับลังเล

หยางหรองเข้าใจความคิดของพ่อของเขา จึงตะโกนขึ้นกับลู่เสี้ยงหยาง “อาจารย์ลู่ ตอนนี้คุณพ่อของฉันมีชีวิตอยู่ได้เพียงแค่สามวัน ขอความกรุณา ช่วยคุณพ่อของฉันด้วยเถอะ”

ตุ่บ!

เมื่อจบคำ เธอคุกเข่าลงให้กับลู่เสี้ยงหยางด้วยความเคารพ พร้อมใบหน้าที่อิดโรย

ก่อนหน้านี้ โจวต้าวหย่วนใช้ชีวิตของพ่อเธอ เพื่อขจัดปัญหาของตระกูลหยาง ตอนนี้โจวต้าวหย่วนถูกลู่เสี้ยงหยางฆ่าไปแล้ว นั่นหมายความว่าลู่เสี้ยงหยางอยู่เหนือโจวต้าวหย่วน

หยางหรองมีความเชื่อมั่นเต็มร้อย ว่าลู่เสี้ยงหยางจะช่วยพ่อของเธอได้

ลู่เสี้ยงหยางหยุดฝีเท้า หันกลับไปจับจ้องหยางหรอง “ก่อนหน้านี้ระหว่างโจวต้าวหย่วนกับผม ตระกูลหยางได้ทำการตัดสินใจแล้วไม่ใช่หรือ? ในเมื่อเลือกแล้ว ก็ต้องรับกับผลกรรมที่จะเกิดขึ้นด้วยตัวเอง”

เมื่อได้ยินประโยคนั้น หยางหรองจุกจนพูดไม่ออก รู้สึกอับอาย

ก่อนหน้านี้พวกเธอเชื่อมั่นในโจวต้าวหย่วนมากกว่าจริงๆ นั่นแหละ

“เฮ้อ” หยางเก๋อเก๋อสลด ด้วยความอนาถ ครั้งนี้เขามีตาหามีแววไม่ ทีแรกพวกเขาเลือกลู่เสี้ยงหยาง และลู่เสี้ยงหยางเองก็ยินดีช่วยเหลือตระกูลหยาง

แต่หลังจากนั้น ความลังเลใจของตระกูลหยาง ท้ายที่สุดจึงลงเรือรำเดียวกับโจวต้าวหย่วน

ตระกูลหยางพลาดโอกาสครั้งใหญ่หลวงไป

เมื่อสักครู่เขาได้เห็นกับตาแล้ว ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่อาจหาผู้ทัดเทียมได้ ในอนาคตหากสามารถติดตามเขาได้ รับรองว่าจะได้ก้าวขึ้นเป็นอันดับต้นๆ ของหวาเซี่ยได้แน่

แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ทุกอย่างเป็นเพียงภาพจินตนาการ

หยางฮุยหวงลูกอกตัญญู จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงหวังให้ลู่เสี้ยงหยางจากไปโดยเร็วที่สุด

ส่วนเรื่องที่ลู่เสี้ยงหยางจะยอมช่วยพ่อของเขาหรือไม่ ตอนนี้เขาไม่สนใจ ยังไงซะหลังจากที่พ่อของเขาตายไป ตระกูลหยางก็จะตกอยู่ภายใต้อำนาจของเขา

การที่ลู่เสี้ยงหยางอยู่ตรงนี้ ไม่ส่งผลดีต่อเขาเลยสักนิด เมื่อสักครู่เขาเหยียดหยามดูถูกลู่เสี้ยงหยางสารพัด หากลู่เสี้ยงหยางใจแคบ คิดที่จะกำจัดเขาขึ้นมา เขาก็คงจะเสียเปรียบ

หยางหรองเสียใจอย่างมาก เธอรู้ดี หากคืนนี้ลู่เสี้ยงหยางเดินออกไปประตูนี้ไป พวกเธอก็จะไม่มีโอกาสที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากลู่เสี้ยงหยางอีก เพราะงั้นจึงกัดฟันสู้ คุกเข่ากับพื้น “อาจารย์ลู่ ขอเพียงแค่คืนนี้ท่านยอมยื่นมือช่วยเหลือท่านพ่อของฉัน วันหลังไม่ว่าจะเรื่องอะไร ฉันก็จะตกลงทั้งหมด”

ลู่เสี้ยงหยางนิ่งไป ไม่คิดเลยว่าหยางหรองจะมีจิตใจที่กตัญญูถึงเพียงนี้

“เฮ้อ เอาเถอะ” ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจออกมา หันไปเอ่ยกับหยางเก๋อเก๋อ “คืนนี้ ถือว่าคุณไม่สมควรที่จะตายแล้วกัน คุณได้นำก้อนหินที่ผมให้ไปก่อนหน้านี้มาด้วย มันได้ช่วยชีวิตของคุณเอาไว้ แม้ว่าเมื่อกี้นี้ โจวต้าวหย่วนจะดูดพลังชีวิตของคุณไปไม่น้อย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่สามารถเอามันกลับคืนมาได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น หยางเก๋อเก๋อรู้ว่าเขายังมีโอกาส จึงคุกเข่าขอร้องลู่เสี้ยงหยาง “ขอเพียงแค่คืนนี้ท่านยอมช่วยชีวิตผม ต่อจากนี้ตระกูลหยางทุกคน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม หากกล้าคิดคดทรยศท่าน ขอให้ฟ้าผ่าตาย อย่างทรมาน”

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ “ขอเพียงแค่รากชีวิตยังอยู่ ก็ยังมีโอกาสอยู่ ต่อจากนี้หากคุณคิดดี ทำความดี บวกกับยันต์ของผม คุณก็จะมีชีวิตต่อไปได้” เขาเอ่ย พลันหยิบยันต์ใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋ายื่นให้กับเขา

หยางเก๋อเก๋อมุ่งเข้าไปยังลู่เสี้ยงหยาง เอื้อมมือรับยันต์นั้นมาไว้ พร้อมเก็บใส่กระเป๋าอย่างหวงแหน

ลู่เสี้ยงหยางหันหลังเตรียมเดินออกไปอีกครั้ง ในตอนนี้เองเขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ พลันหันกลับไปกำชับทุกคนในที่นี้ “เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ผมหวังว่าจะไม่มีการแพร่ออกไป ไม่เช่นนั้น ผมคงทำได้เพียงแค่ทำให้พวกคุณทุกคนปิดปากเอง ถึงจะเก็บความลับเรื่องนี้เอาไว้ได้”

ซี๊ด!

เมื่อได้ยินประโยคที่เอาแต่ใจ ไม่มีใครกล้าเกิดคำถามขึ้น ทุกคนต่างสูดลมหายใจเข้า พลันรีบเอ่ยขึ้นอย่างเกรงกลัว “ครับ ปรมาจารย์ลู่ เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้เราจะไม่แพร่ออกไป หากใครกล้าแพร่ออกไปแท้แต่คำเดียว ขอให้มันผู้นั้นไม่ได้ผุดได้เกิดอีกเลย”

“ฮ่าฮ่า หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ” ลู่เสี้ยงหยางทิ้งท้ายประโยค ไม่หยุดอยู่กับที่ ก่อนเดินทางออกไปวิลล่าไป๋เซี่ยว

เหล่าอาจารย์ฮวงจุ้ย และอาจารย์อภิปรัชญาที่คุกเข่าลงเมื่อสักครู่ ต่างกล่าวด้วยความเคารพนับถือต่อแผ่นหลังของลู่เสี้ยงหยาง “ขอแสดงความยินดีกับท่านปรมาจารย์ลู่ด้วยครับ ปรมาจารย์ลู่เดินทางดีๆ นะครับ”

ก่อนหน้านี้แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะไม่ตอบตกลง ที่จะรับตำแหน่งผู้นำวงการฮวงจุ้ยลัทธิอภิปรัชญา แต่ในใจของพวกเขา ลู่เสี้ยงหยางเป็นบุคคลที่เหมาะสมที่สุด

หายหัวโล้นเซี่ยถี่ควน ได้สติกลับคืนมาหลังจากที่นิ่งอึ้งอยู่นาน “ต่อจากนี้ท่านปรมาจารย์ลู่จะเป็นผู้นำแห่งวงการฮวงจุ้ยลัทธิอภิปรัชญาในมณฑลเจียงหนานของเรา หากใครกล้าคิดคดต่อเขา กูจะฆ่ามันซะ”

ถังเตาผู้หยิ่งผยองพยักหน้ารับ พร้อมเอ่ยด้วยความเต็มใจ “จากคืนนี้เป็นต้นไป สำหรับผมมีเพียงแค่ท่านปรมาจารย์ลู่เป็นผู้นำเท่านั้น จากนี้หากใครไม่ยอมอยู่ดี คิดทรยศ ก็ข้ามศพฉันไปก่อน”

“ไม่หรอกไม่หรอก ผมจะติดตามปรมาจารย์ลู่ไปจนวันตาย” ชั่วพริบตา เกิดเสียงดังขึ้นเป็นระลอกที่วิลล่าไป๋เซี่ยว