หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 444 กระดองเต่าขจัดจิตมาร

บทที่ 444 กระดองเต่าขจัดจิตมาร

เมื่อได้ฟังคำพูดที่จองหองของโจวต้างหย่วน ลู่เสี้ยงหยางยังคงหน้าตาย คนที่อยากปลิดชีพของเขาเยอะแยะไป แต่ตอนนี้ เขาก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนี้ครบ32ประการ

ปฏิกิริยาที่นิ่งเฉยของเขา สำหรับคนนอก คงตกใจเกรงกลัวบารมีของโจวต้าวหย่วน

มู่หรงข่ายหัวเราะอย่างชั่วร้าย พลันเอ่ยกับโจวต้าวหย่วน “ท่านอาจารย์ ไอ้ยาจกนี่ ไม่คู่ควรที่ท่านจะลงมือด้วยตัวเอง ผมส่งมันลงนรกเอง”

โจวต้าวหย่วนเห็นด้วย ระดับปรมาจารย์ฮวงจุ้ยอย่างเขา จะลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับยาจกที่ไร้ชื่อเสียงได้อย่างไร ช่างเป็นการลดบารมีของเขาเสียจริง

“ได้ เรื่องนี้ให้เป็นธุระแกจัดการแล้วกัน” โจวต้าวหย่วนพยักหน้ารับ

มู่หรองข่ายดีอกดีใจ เขาอยากจะแสดงฝีมือต่อหน้าโจวต้างหย่วนตั้งนานแล้ว ช่างเป็นโอกาสที่เหมาะเจาะ

เขาขยับฝีเท้า เดินเข้าไปที่ลู่เสี้ยงหยางช้าๆ

ยังไงซะคืนนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็จะต้องตายอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางปล่อยให้ลู่เสี้ยงหยางตายง่ายๆ แน่ จะต้องให้เขาลิ้มรสชาติของความตายว่าน่าหวาดผวามากแค่ไหน มีเพียงแค่ความทุกข์ทรมาน ถึงจะทำให้เขาพึงพอใจได้

ส่วนโจวต้าวหย่วนไม่สนใจลู่เสี้ยงหยางอีก สำหรับเขา การที่ให้ลูกศิษย์ของเขาลงมือ ลู่เสี้ยงหยางต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ต่อมา เขาหันกลับไป จับจ้องที่หยางเก๋อเก๋อ “สหายหยาง ไอ้หมอนี่หลอกลวงตระกูลหยาง มันจะต้องชดใช้เดียวนี้”

หยางเก๋อเก๋อเอ่ยขึ้นทันควัน “ถ้าอย่างนั้นต้องรบกวนท่านปรมาจารย์โจวด้วย”

เขาเอ่ยพร้อมเหลือบมองลู่เสี้ยงหยาง แม้ว่าจะไม่ถึงกับโกรธ เพียงแต่รู้สึกเสียดาย อันที่จริงลู่เสี้ยงหยางก็พอมีความสามารถอยู่บ้าง แต่น่าเสียดายที่ต้องพบกับปรมาจารย์โจว เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เขาก็ดูไม่เอาไหนอย่างมาก

ในเวลานี้ โจวต้าวหย่วยเอ่ยเสริม “สหายหยาง เราถือว่ามีสัมพันธ์มิตรภาพที่ดีต่อกัน ผมไม่สามารถทนมองตระกูลหยางพินาศได้ ผมจะช่วยตระกูลหยาง จากสถานการณ์ตอนนี้เอง”

เมื่อได้ยินประโยค หยางเก๋อเก๋อตื่นเต้นอย่างมาก ก่อนที่จะโค้งคำนับ “ถ้าเช่นนั้นแล้วก็รบกวนท่านปรมาจารย์โจวด้วย หากท่านช่วยเราจากปัญหานี้ได้ คราวหลังผมจะจดจำบุญคุณของท่านไม่ลืม ทุกคนในตระกูลหยางจะตอบแทนบุญคุณของท่าน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ได้ สหายหยางช่างเป็นคนตรงไปตรงมา” โจวต้าวหย่วนรอคอยประโยคนี้มานาน

คนอย่างหยางเก๋อเก๋อ หากเป็นสุนัขรับใช้ของเขาได้ ก็จะเป็นประโยชน์อย่างใหญ่หลวง ลูกน้องที่มีอำนาจถึงเพียงนี้ สามารถแทนลูกน้องของเขาได้เป็นสิบ

ในเวลานี้เอง โจวต้าวหย่วนเริ่มลงมือ

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ในมือของโจวต้างหย่วนมีกระดองเต่าเพิ่มขึ้นมา กระดองเต่านี้เต็มไปด้วยอักษรที่คล้ายกับยันต์

พร้อมกับในปากที่ท่องคาถาไม่หยุด กระดองเต่าลอยออกมามือของโจวต้าวหย่วนอย่างช้าๆ ร่องอยู่กลางอากาศ

“ไป!” โจวต้าวหย่วนยื่นแขนออกไป ดีดเข้าที่กลางอากาศ กระดองเต่าข้ามผ่านระยะทางหลายเมตร จุติอยู่เหนือศีรษะของหยางเก๋อเก๋อ

แสงสีม่วงทะลุผ่านกระดองเต่า ห่อหุ้มร่างของหยางเก๋อเก๋อเอาไว้

ชั่วพริบตา ร่างกายและจิตใจของหยางเก๋อเก๋อสั่นสะท้าน เขารู้สึกได้ มีบางอย่างในร่างกายของเขากำลังวิ่งไหลออกจากร่าง เมื่อแสงสีม่วงนั้นห่อหุ้มร่างของเขา

เขาต่อต้าน ตามสัญชาตญาณ แต่ไร้ประโยชน์ แสงสีม่วงนี้ ครอบงำเขาอยู่

ในเวลาเดียวกัน สำหรับผู้ที่เห็นเหตุการณ์ หลายคนต่างนิ่งอึ้งไป ตอนนี้พวกเขาสามารถเห็น หมอกโลหิตลอยออกมาจากเหนือศีรษะของหยางเก๋อเก๋อ เมื่อหมอกโลหิตไหลออกมา ก็ถูกกระดองเต่านั่นดูดซึมทันที

ไม่นาน ร่างกายของหยางเก๋อเก๋ออ่อนยวบ สติเลือนราง ราวกับถูกสูบพลังจนสิ้น

ตุ่บ!

ร่างกายไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้อีก พลันร่วงลงกับพื้น

“ไม่ ไม่นะ” หยางเก๋อเก๋ออุทานด้วยความหวาดผวา ใบหน้าขาวซีด ในตอนนี้เองเขาเข้าใจแล้ว สิ่งที่ไหลออกจากร่างของเขา เป็นพลังชีวิต

ไม่ผิดหรอก พลังชีวิตในร่างของเขา ไหลเวียนออกมา ภายใต้แสงสีม่วง

โจวต้าวหย่วนไปพูดอะไร พลางควบคุมกระดองเต่าอยู่อย่างนั้น ดูดพลังชีวิตของหยาบเก๋อเก๋อออกมา

เหตุการณ์ต่อเนื่องอยู่หลายนาที

ต่อมา หยางเก๋อเก๋อค้นพบอะไรบางอย่าง บริเวณหน้าอกของเขา เกิดไอร้อนแผ่ซ่านออกมา เมื่อไอนี้ปรากฏตัวขึ้น ก็ห่อหุ้มร่างของเขาเอาไว้ ทำให้พลังชีวิตของเขาไม่ไหลออกนอกร่างกายอีก

หยางเก๋อเก๋อทั้งตกใจและดีใจในเวลาเดียวกัน เขาลูบไล้หน้าอก ก็ได้พบกับก้อนหินก้อนหนึ่ง

หินก้อนนั้นเป็นหินที่ลู่เสี้ยงหยางได้ให้เขาเอาไว้

ทีแรกคิดว่า หินก้อนนี้ลู่เสี้ยงหยางเก็บจากข้างทางให้เขาเพื่อล่อลวงเขาเสียอีก แต่ไม่นึกเลย ว่าในเวลาคับขัน จะมีประโยชน์ถึงเพียงนี้

แต่ถึงอย่างนั้น หยางเก๋อเก๋อก็ไม่มีเวลาพูดพร่ำ

ในเวลานี้ ในปากของเขากระอักเลือดสีแดงสดออกมา สีหน้าซีดเผือดอิดโรย

“ท่านพ่อ”

“ท่านพ่อ เป็นอะไรไป?”

หยางหรองและหยางฮุยหวงประสานเสียงขึ้นด้วยความตระหนก

หยางเก๋อเก๋อไร่เรี่ยวแรงในการตอบโต้แม้แต่น้อย เขาก้มหน้านิ่ง ต้องใช้พนักเก้าอี้ในการช่วยพยุงร่างเอาไว้ เพื่อไม่ให้ไหลตกลงกับพื้น

โจวต้าวหย่วนหยุดท่องมนต์ พลางเก็บกระดองเต่าที่อยู่บนหัวของหยางเก๋อเก๋อ

“ดี ปัญหาของตระกูลหยางผมได้ช่วยขจัดเรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้ โชคของตระกูลหยางมีแต่จะดียิ่งๆ ขึ้นไป” โจวต้าวหย่วนเก็บกระดอง พลันเผยรอยยิ้มออกมา

หยางเก๋อเก๋อใช้พลังทั้งหมดอันน้อยนิด ในการเปล่งเสียงกล่าวขอบคุณโจวต้าวหย่วน

แต่ในใจเขาไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกเย็นวาบ เขารู้สึกมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล

และในตอนนี้เอง

มู่หรงข่ายเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง จับจ้องเขาด้วยความเกลียดชัง “ไอ้สวะ หากแกคุกเข่าขอร้องฉันตอนนี้ บางทีฉันอาจจะใจดีให้แกตายแบบไม่ต้องทรมาน”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสียงเรียบ “แกพูดมากเกินไปแล้ว รีบเข้ามารนหาที่ตายซะ”

“บัดซบ ไอ้งั่งนี่ อยากตายสินะ” มู่หรงข่ายเผยสีหน้าโหดเหี้ยมอำมหิต พร้อมกับเริ่มแผลงอิทธิฤทธิ์ ไอเย็นแผ่ออกมาจากฝ่ามือของเขา มุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

ซวบซวบ!

ทุกที่ที่ไอเย็นแล่นผ่าน ได้ถูกแช่จนเกิดเกล็ดน้ำแข็งขึ้น

หลายคนต่างตัวสั่นเทา ราวกับว่าอุณหภูมิรอบข้างลดลงหลายองศา

หลายคนต่างตะลึงจนอ้าปากค้าง ไม่คิดเลยว่าศิษย์ที่อาจารย์โจวฝึกอบรม ยังแกร่งกล้าได้ถึงเพียงนี้ พวกเขาต่างระอา ต่อให้พวกเขาได้เผชิญหน้ากับยอดฝีมืออย่างมู่หรงข่าย ก็ไม่มีความเชื่อมั่นว่าจะชนะได้

“เฮ้อ ไอ้หมอนี่ตายแน่” หลายคนต่างคำนึงในใจ

หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น กลับทำให้ทุกคนในที่นี้เบิกตาโตแทบถลน แทบจะควักลูกตาออกมา

ลู่เสี้ยงหยางเอื้อมมือโบกสะบัดเล็กน้อย ไอเย็นที่ทิ่มแทงยังเขา พลันแยกออกจากร่างของเขาไปสองข้างทาง มุ่งไปที่อื่น

เงียบกริบ!

จุดเกิดเหตุถูกแช่แข็ง!

ดูไม่ออกเลย ว่าไอ้ยาจกอย่างลู่เสี้ยงหยาง จะมีฝีมือที่เก่งกาจถึงเพียงนี้

เพียงแค่โบกมือก็ทำลายการจู่โจมของมู่หรงข่ายได้อย่างง่ายดาย