หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 437 ครอบครัวแกจะต้องชดใช้ไปพร้อมกับแก

บทที่ 437 ครอบครัวแกจะต้องชดใช้ไปพร้อมกับแก

ไม่มีใครในที่นี้คาดคิดมาก่อน ว่าเขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางจะกล้าประมูลถึง5พันล้าน

5พันล้านเป็นความรู้สึกยังไงกัน บรรดาเศรษฐีที่อยู่ในที่นี้ แทบไม่มีใครสามารถหาเงินทุนหมุนเวียน 5 พันล้านได้เลย

ให้ตาย! นี่เขายังเป็นเขยแต่งเข้าอยู่อีกหรือเปล่า?

ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่คนที่เกาะผู้หญิงกินอนาคตไกล ถึงขนาดทุ่มเงิน5พันล้านได้ในคราวเดียว?!

หยางฮุยหวงแทบกระอักเลือด ลู่เสี้ยงหยางเอาแต่ใจถึงขนาดนั้นเชียวหรือ? ถึงได้กล้าซื้อก้อนหินก้อนเดียวในราคา5พันล้าน

มู่หรงข่ายอ้าปากค้าง จับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง ผู้ชายคนนี้จะโหดร้ายเกินไปแล้ว ยังดี ที่ตอนนี้อาจารย์ของเขาออกโรงด้วยตนเอง หากเป็นเขาละก็ คงถูกเล่นงานเละไปแล้ว

เสว่เฟยเส่รู้สึกเหมือนฝันไป นี่เขาคือลู่เสี้ยงหยางจริงหรือ?

ปรมาจารย์โจวท่านเรียกแต่5น้อยล้าน แต่เขากลับเรียก2พันล้านในคราวเดียว

การออกตัวที่ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ แท้แต่ปรมาจารย์โจวเองก็ยังต้องถอย

ในเวลาเดียวกัน ทุกคนรอบข้างต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก คิดว่าเขากำลังอยู่ในฝัน

บัดซบ น่ากลัวเกินไปแล้ว ไอ้เขยแต่งเข้ากดปรมาจารย์โจวจนแบนเลย

โจวต้าวหย่วนนิ่งจนสุดขีด ทีแรก เขาเรียกไป5ร้อยล้านคราวเดียว อัพราคาประมูลไปที่3พันล้าน คิดว่าเขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางจะยอมถอยเสียอีก แต่ไม่คิดเลย ว่าลู่เสี้ยงหยางจะบ้าระห่ำมากกว่าเขาถึงขนาดเรียกไป2พันล้าน อัพราคาประมูลไอจนถึง5พันล้าน

แม้ว่าเขาจะเป็นถึงปรมาจารย์ฮวงจุ้ยแห่งฮ่องกง มีชื่อเสียงโด่งดังในฮ่องกง เป็นแขกคนสำคัญของเหล่าบรรดาเศรษฐีฮ่องกง แต่ในตัวเขาก็ไม่มีเงินสดมากถึง5พันล้าน

ความมั่งคั่งของเขาอยู่ที่สินทรัพย์ ไปจนถึงการลงทุนในเครื่องมือทางธรรมและยันต์ฮวงจุ้ย

แต่ยังไงซะต่อหน้าทุกคน เขาก็คงจะขายของตรงนี้เลยไม่ได้ใช่ไหมล่ะ

หากเป็นเช่นนั้น เขาก็คงได้กลายเป็นตัวตลกของปินเหอ และเกาะฮ่องกงแน่

“เหอะ” โจวต้าวหย่วนพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้หนู ในตัวแกมี5พันล้านอย่างนั้นหรือ? ถึงได้กล้าดีขนาดนี้ หากแกหลอกลวงการประมูล แกต้องรับโทษทางกฎหมาย”

แม้ว่าในตัวเขาจะไม่มีเงินสดจำนวน5พันล้าน แต่ก็ไม่อยากปล่อยให้เมล็ดภูเขาไฟหลุดมือไปง่ายๆ ตอนนี้เขาต้องใช้ความชาญฉลาดที่มีในการหลอกล่อให้ลู่เสี้ยงหยางหวาดหวั่น ประมูลเมล็ดภูเขาไฟมาไว้ในครอบครองอีกครั้ง ลู่เสี้ยงหยางนึกขำ ที่แท้ปรมาจารย์ฮวงจุ้ยจากเกาะฮ่องกงหงอยซะแล้ว แต่จะว่าไป เขานี่ไม่เอาไหนสิ้นดี ในตัวมีเงินแค่นั้นเองหรือ เขาเรียกแค่5พันล้านก็ทำให้เขาตกใจกลัวแล้วหรือ

“ฮ่าฮ่า ปรมาจารย์ฮวงจุ้ยบ้าอะไร แกกับลูกศิษย์ของแกไร้ประโยชน์ไม่ต่างกันเลย จะประมูลก็ประมูลไปสิ ส่วนทางผม จะมี5พันล้านหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องเป็นห่วง” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสียงเรียบ

เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนในห้องต่างแสดงสีหน้าไม่พอใจ

ไอ้ลู่เสี้ยงหยางหมอนี่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาเสียเลย แม้แต่ปรมาจารย์ฮวงจุ้ยแห่งฮ่องกงยังกล้าดูหมิ่น

ให้ตาย ปรมาจารย์โจวเป็นบุคคลที่พวกเขาต้องการเกี่ยวดองด้วย หากปรมาจารย์อารมณ์ดีขึ้นมา มอบยันต์ฮวงจุ้ยให้แก่พวกเขา ถ้าอย่างนั้นดวงของพวกเขาก็จะดีจนน่าเหลือเชื่อ

เพราะงั้น พวกเขาเหล่านี้จึงเกลียดลู่เสี้ยงหยางเข้ากระดูกดำ

“เห้ย ไอ้งั่ง กล้าดีนัก” สีหน้าของมู่หรงข่ายเขียวปั้ด เป็นไปตามที่คนเก่าคนแก่ว่าเอาไว้จริงๆ มังกรไม่กินงูในพื้นที่ หากอยู่ที่ฮ่องกง หากเขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง กล้าไม่เคารพเขาและอาจารย์ละก็ เขาจะแล่เนื้อมันไปให้สุนัขทาน

เสียดายที่ที่นี่เป็นแผ่นดินใหญ่ ไม่ใช่พื้นที่ของเขา

ปรมาจารย์โจวเนื้อตัวสั่นเทา ในฮ่องกง เขาเป็นคนที่ทุกคนนับหน้าถือตา ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ได้รับการต้อนรับที่ดีเยี่ยม แต่ตอนนี้ กลับถูกไอ้เด็กน้อยที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเหยียดหยาม

นิสัยของเขา เขาคิดจะใช้สายเวทย์เล่นงานลู่เสี้ยงหยางซะ แต่เมื่อนึกถึงผู้คนมากมายรอบข้าง หากตนทำอย่างนั้น ก็จะเสียเกียรติของความเป็นปรมาจารย์ไป เมื่อคิดได้เขาจึงกัดฟันกลืนลูกไฟลงท้อง พลันหันไปส่งรอยยิ้มให้กับลู่เสี้ยงหยางแทน “สหาย คุณเข้าใจผิดอะไรในตัวผมหรือไม่ ถึงได้ตั้งใจหาเรื่องผม?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า “ใช่แล้ว ผมไม่ชอบคุณเลย ถ้าแน่จริงก็เอาชนะผมให้ได้สิ”

เอ่อ!

ประโยคที่น่าเกรงขาม ทำให้ทุกคนต่างเหงื่อแตกโชก โดยเฉพาะนักธุรกิจทั้งหลาย

คนไม่เอาไหนที่เกาะผู้หญิงกินกล้าขัดข้อกับปรมาจารย์โจว แต่พวกที่คิดว่าตนเองอยู่สูงศักดิ์ของปินเหอ กลับสรรเสริญเยินยอปรมาจารย์โจวผู้นี้ น่าหงุดหงิดเสียจริง

ซู๊ด!

หยางฮุยหวงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หัวใจเต้นระรัว

ลู่เสี้ยงหยางบ้าบิ่นเกินไปแล้ว จนถึงขั้นคลั่งไปแล้ว คนอย่างเขาเนี่ยนะ กล้าดียังไงถึงได้ท้าทายปรมาจารย์โจว

มู่หรงข่ายไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป ชี้หน้าด่ากราดลู่เสี้ยงหยาง “บัดซบ แกคิดว่าแกเป็นใคร เชื่อไหมว่าฉันจะเล่นงานแกให้ตายเดี๋ยวนี้”

ลู่เสี้ยงหยางทำตาขาว เอ่ยอย่างหงุดหงิด “เลิกพูดมากได้แล้ว หากแกทำให้ฉันตายไม่ได้ แกก็คือไอ้กระจอก”

“แก!” มู่หรงข่ายสีหน้าเขียวปั้ด เขาโกรธจนแทบกระอักเลือดตาย

ลู่เสี้ยงหยางจับจ้องไปทางโจวต้าวหย่วน เอ่ยเสียงเรียบ “ถ้ากลัว ก็กระดิกหางคุกเข่าลงซะ แผ่นดินใหญ่ไม่ใช่คนอย่างแก ที่จะมาพองขนได้”

ถูกลู่เสี้ยงหยางหยามเกียรติครั้งแล้วครั้งเล่า โจวต้าวหย่วนโกรธจนไม่สามารถทนอยู่ได้

สายตาของเขาจับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่งอย่างอาฆาต หากสายตาฆ่าคนได้ ลู่เสี้ยงหยางคงตายเป็นร้อยๆ ครั้งแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแสสายตาของโจวต้าวหย่วน พร้อมกับริมฝีปากที่พ่นออกมาสองคำ “ขี้ขลาด”

บัดซบ!

ทุกคนรอบข้างต่างนิ่งอึ้ง ลู่เสี้ยงหยางไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วใช่ไหม? ถึงกล้าได้คืบจะเอาศอกกับปรมาจารย์โจร

ต่อให้ปรมาจารย์โจวใจกว้างสักแค่ไหน ก็ต้องฆ่าไอ้หมอนี้ทิ้งไปซะถึงจะแสดงจุดยืนของตนเองได้

“โอเคโอเค พ่อหนุ่ม นายแน่มาก ฉันจะผมแกให้ แกทำให้ฉันโกรธ ทีหลังจะออกจากบ้าน แกควรจะไหว้พระขอพร หากวันไหนเกิดอะไรขึ้นมา บางทีอาจจะเป็นเวรที่แกต้องชดใช้” โจวต้าวหย่วนเอ่ยอย่างชัดเจน เป็นการข่มขู่อย่างชัดเจน

ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่แยแส พลันยกมือขึ้น “คำพูดโอ้อวดใครบ้างที่พูดไม่ได้ ผู้คนที่เกาะฮ่องกงเป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือ? ดีแต่พูด พอแล้ว ผมไม่อยากเสียเวลากับคุณ ผมเรียก5พันล้าน จะตามไหม?”

…..เอ่อ!

จบประโยค เสว่เฟยเส่สีหน้าดำทะมึน ร่างทั้งร่างสั่นเทาอย่างหักห้ามไม่อยู่

ลู่เสี้ยงหยางเอาแต่ใจใช้ได้ แม้แต่ปรมาจารย์แห่งฮ่องกง ยังไม่อยู่ในสายตาของเขา

ไม่รู้ว่าเขามีความสามารถที่จะต่อต้านฟ้าจริงๆ หรือว่าทั้งตัวเขาพองขนกันแล้วเป็นแน่ ไม่รู้ตัวเองเลยสักนิดว่าตนเป็นใคร ถึงได้กล้างัดข้อกับคนอย่างปรมาจารย์โจว

โจวต้าวหย่วนเผยสายตาประกาย ปฏิกิริยาบนใบหน้าค่อยๆ นิ่งเฉยลง ในสายตาเขา ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนที่ไร้ลมหายใจไปแล้ว ในเมื่อเช่นนั้น ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องถือสาคนที่ตายไปแล้ว

“เหอะ พ่อหนุ่ม แกยังหนุ่มเกินไป การกระทำของแกในวันนี้ ไม่เพียงแต่ตัวแกที่ตายอย่างไร้ที่ฝังศพ ครอบครัวแกเองก็ต้องชดใช้ไปพร้อมกับแก” โจวต้าวหย่วนทิ้งท้ายประโยค