หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 431 ไม่ใช่อริไม่พบปะ

บทที่ 431 ไม่ใช่อริไม่พบปะ

ลู่เสี้ยงหยางสงสัยว่าตัวเขาหูฝาดไปหรือเปล่า อยู่ดีๆ เสว่เฟยเส่จะพาเขาไปทำอะไรในกลางดึกแบบนี้?

เขาเป็นผู้ชายที่แต่งงานมีภรรยาแล้ว จะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกดึกดื่นกับผู้หญิงอื่นได้อย่างไร?

“คุณพูดกับผมหรือ?” ลู่เสี้ยงหยางเน้นย้ำอีกครั้ง

เสว่เฟยเส่พยักหน้ารับอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร “ตรงนี้ยังมีคนอื่นอีกหรือไงล่ะ?”

“เอ่อ” ลู่เสี้ยงหยางมีสีหน้าประหลาดใจ พลันเอื้อมมือจัดแจงเสื้อผ้าของตนเอง

เสว่เฟยเส่รู้ได้ทันทีว่าเขาคิดอะไรอยู่ ใบหน้าที่เย็นชาเกิดเลือดฝาดแดงระเรื่อขึ้นมา เอ่ยอย่างประสบอารมณ์ “นายคิดอะไรของนายอยู่?”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าอย่างประหม่า “เปล่านี่ คืนนี้ผมมีธุระ เพราะงั้นต้องขออภัยด้วย”

หากเย่สวนรู้ขึ้นมา ว่าดึกดื่นเขาออกไปเที่ยวเล่นกับเสว่เฟยเส่ ก็ได้ไล่ให้เขากลับไปนอนที่โซฟาเหมือนเก่าแน่

เขาใช้เวลาพิสูจน์ตัวเองอยู่นานกว่าจะได้ขึ้นไปนอนบนเตียง หากเขาพยายามมากกว่านี้อีกสักหน่อย คงได้ทำภารกิจที่สามีภรรยาสมควรจะทำได้แน่

จะเกิดข้อผิดพลาดในเวลาสำคัญแบบนี้ไม่ได้เป็นอันขาด

ทีท่าของลู่เสี้ยงหยาง ทำให้เสว่เฟยเส่สีหน้าแดงก่ำ พลันเอ่ยด้วยหน้าบูดบึ้ง “อย่าคิดลึก เพียงแค่สโมสรการจัดงานประมูลจะมีงานประมูล มีของบางอย่างที่ฉันตัดสินใจไม่ได้ ก็เลยอยากจะเชื้อเชิญคุณไปช่วยสแกนสักหน่อย”

“อืม งี้นี่เอง” ลู่เสี้ยงหยางลูปศีรษะแก้เก้อ อย่างโล่งอก เมื่อสักครู่เขาตกใจแทบแย่ คิดว่าเสว่เฟยเส่หลงเสน่ห์ของเขาเข้าแล้วเสียอีก คืนนี้คิดจะเผด็จศึกเสีย

ให้ตาย

คนรอบข้างอยากจะสั่งสอนลู่เสี้ยงหยางสักที ไอ้หมอนี่สร้างภาพเก่งเป็นบ้า คิดว่าตัวเองเป็นเทพบุษรหรือไง คิดว่าดาวสถาบันอย่างเสว่เฟยเส่จะชายตามองแกงั้นเหรอ?

ฉินหยุนเฟยมีสีหน้าไม่พอใจ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดพร้อมเอ่ยขึ้น “ไอ้งั่ง สร้างภาพเก่งจริง แต่ดวงดีเป็นบ้า ที่ได้รับการเชื้อเชิญจากดาวสถาบัน”

หวังเจี้ยนระเบิดหัวเราดังลั่น “ธาตุแท้ไอ้หมอนี่ ก็แค่เขยแต่งเข้าที่จนตรอก ที่ชอบเสแสร้งก็เพราะอยากมีตัวตนล่ะสิท่า? อันที่จริงในใจเขาดีดดิ้งที่ได้ออกไปกับดาวสถาบัน แต่ก็ยังทำเป็นปฏิเสธ นี่เขาต้องการโอ้อวดว่าตัวเขาเก่งมากเลยใช่ไหม? ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นไอ้จนตรอกที่อวดดีชะมัด”

เมื่อได้ยินประโยค หลายคนต่างหันไปทางลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาดูหมิ่น

เป็นเขยแต่งเข้าเกาะผู้หญิงกินก็ว่าหนักแล้ว จะซื่อสัตย์หน่อยไม่ได้หรือไง? อันที่จริงคงหลงใหลได้ปลื้มไม่น้อยที่ได้รับการเชื้อเชิญดาวสถาบัน แต่กลับเสแสร้ง สร้างภาพปฏิเสธสนุกมากหรือไง? น่าขำชะมัด

หากแต่ คำตอบของลู่เสี้ยงหยาง ทำให้ทุกคนแทบหงาย

“ต้องอภัยด้วยครับ คุณเสว่ คืนนี้ผมมีธุระจริงๆ ครับไม่สามารถไปงานประมูลกับคุณได้ เอาเป็นคราวหน้าดีไหมครับ” ลู่เสี่ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

อะไรนะ? ไม่ไปจริงๆ งั้นเหรอ?

คนรอบข้างต่างสบประสานสายตากัน เป็นไปได้ยังไง? หากเป็นพวกเขา พวกเขาตอบตกลงด้วยรอยยิ้มไปแต่แรกแล้ว คำเชื้อเชิญจากดาวสถาบันเสว่เฟยเส่เชียวนะ

ฉินหยุนเฟยนิ่งไปนาน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำไม่เป็นมิตร “ไอ้เขยแต่งเข้านี่รู้ตัวเองดีแฮะ รู้ว่าตัวมันออกไปกับดาวสถาบันก็มีแต่จะขายขี้หน้า ก็เลยไม่กล้าไปด้วย นี่เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาด”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะดังขึ้น เมื่อจบประโยคดังกล่าว

ในสายตาของพวกเขา ลู่เสี้ยงหยางเปรียบเสมือนตัวตลกที่เอาไว้เล่นสนุกเท่านั้น ไม่ว่าเขาจะทำอะไร มีแต่จะถูกพวกเขาเหยียบย่ำประชดประชันเท่านั้น

เสว่เฟยเส่สีหน้าบูดบึ้ง เธอไม่สนใจคำปฏิเสธของลู่เสี้ยงหยาง โพล่งออกไปอย่างเอาแต่ใจ “คืนนี้ทุ่มตรงฉันจะไปรับนายเอง”

เธอทิ้งท้ายประโยค ก่อนที่จะหมุนตัวจากไป

นี่มัน…..

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่อย่างไร้หนทาง ดูเหมือนว่าเรื่องนี้เขาคงเลือกไม่ได้แล้วสินะ

เสียงสัญญาดังบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้น ลู่เสี้ยงหยางกลับไปนั่งลงที่เก้าอี้ของตนเอง

คาบนี้เป็นวิชาของอาจารย์ประจำชั้นจูหยู่เจิน จูหยู่เจินเดินเข้าห้องเรียนพร้อมกับหนังสือในมือ

วันนี้จูหยู่เจินอยู่ในชุดเครื่องแบบที่เป็นสูท เผยให้เห็นร่างที่ได้สัดส่วนน่าดึงดูดอย่างชัดเจน หน้าอกตั้งสะโพกผาย เป็นรูปSอย่างชัดเจน

นักเรียนชายไม่น้อยต่างน้ำลายยืดหก ส่วนนักเรียนหญิงนั้นต่างก็พากันอิจฉารูปร่างที่เผ็ดร้อนของเธอ

ลู่เสี้ยงหยางสายตาเป็นประกาย อดไม่ได้ที่จะนึกถึงก่อนหน้า ตอนที่ช่วยกลั่นยาคืนจิตให้กับจูหยู่เจิน เธอเรียกเขาว่าพี่ชายที่แสนดี ภาพที่เธอช่วยทุบขานวดไหล่ให้กับเขา

ฮ่าฮ่า แม้ตอนนี้นึกย้อนกลับไปก็ยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่ดี

เขาต้องช่วยจูหยู่เจินกลั่นยาอีกสองเม็ด ถ้าอย่างนั้นเธอยังจะช่วยบีบไหล่ ทุบขาทั้งสองข้างให้ตนอยู่อีกหรือไม่นะ

ลู่เสี้ยงหยางใช้ความคิด ครั้งต่อไปจะแอบถ่ายภาพเก็บไว้ดีไหมนะ?

ภายในห้องเรียน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาก็ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนทานอาหารข้างนอกบ้าน ระหว่างนั้นเย่สวนได้รับสายหนึ่ง ซึ่งมาจากเพื่อสนิทของเธอ โอหยางรั่วสุ่ย

โอหยางรั่วสุ่ยต้องการนัดเธอให้ไปเดินเล่นด้วยกันในคืนนี้

เย่าสนเห็นว่าเธอว่างอยู่ จึงตอบตกลงไป

ลู่เสี้ยงหยางนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องไปงานประมูลกับเสว่เฟยเส่ จึงไปได้ไปกับเย่สวนด้วย

ทันทีที่เย่สวนลุกออกไป เสว่เฟยเส่ก็ต่อสายหาลู่เสี้ยงหยางทันที หลังจากที่ถามหาที่ที่ลู่เสี้ยงหยางตั้งอยู่ เธอก็ขับรถตรงไปรับชายหนุ่มทันที

สิ่งที่ทำให้ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจ คือเสว่เฟยเส่ขับรถโรลส์รอยซ์ ดูเหมือนว่าเธอเองก็เป็นผู้มั่งมีที่ไม่ขาดแคลนเงินทองอีกคนสินะ

หลังจากที่ขึ้นมาบนรถ ลู่เสี้ยงหยางแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว จับต้องไปทั่ว “รถหรูจังเลย จะยืมผมขับสักวันไหมล่ะ”

เสว่เฟยเส่ตอบกลับหน้าตาย “หากนายชอบ ฉันจะให้เป็นของขวัญนายก็ได้”

อะไรนะ? ให้เป็นของขวัญ?

ลู่เสี้ยงหยางตระหนก เสว่เฟยเส่เป็นเธอเป็นใครมาจากไหนกันแน่ รถหรูราคาหลายร้อยล้านจะให้คนอื่นง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ

ทีแรกลู่เสี้ยงหยางคิดที่จะล้อเธอเล่นเท่านั้น หากแต่เสว่เฟยเส่กลับเอ่ยเสริม “ข้อแม้คือ นายต้องช่วยฉันสแกน”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม “เธอจะประมูลอะไรกันแน่?”

เสว่เฟยเส่ตอบกลับ “ฉันเองก็ยังไม่รู้ ฉันแค่ได้ยินมาว่าคืนนี้สโมสรการจัดการงานมูลจะมีของดี ก็เลยมาดูสักหน่อย หากมีของที่ฉันต้องการ ฉันก็จะประมูลมันมา”

“อืม อย่างงี้นี่เอง” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ

ในเมื่อคืนนี้มาแล้ว ถ้าอย่างนั้นหากมีของที่เขาต้องการ หากได้พบก็ประมูลมาแล้วกัน

หลังผ่านไปสี่สิบนาที รถหรูโรลส์รอยซ์ของเสว่เฟยเส่จอดเอาไว้ที่หน้าสโมสรการจัดงานประมูล

รถหรูคู่หญิงงามไม่ว่ามีปรากฏตัวขึ้นที่ใด ก็มักจะเป็นที่จับตามองเสมอ

นาทีที่เสว่เฟยเส่เดินลงมาจากรถ เหล่าชายหนุ่มต่างจ้องเธอตาเป็นมัน กลืนน้ำลายไปหลายอึก

แต่หลังจากนั้น เมื่อลู่เสี้ยงหยางเดินลงมาจากเบาะข้างคนขับ ทุกคนต่างเบิกตากว้าง

ให้ตาย ทำไมถึงได้เป็นไอ้จนตรอกข้างถนนไปได้?

หรือว่าสาวสวยที่ขับโรลส์รอยซ์ มีรสนิยมแปลก? ชอบของข้างถนน

ขณะที่ทุกคนตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด น้ำเสียงอันปั่นป่วนดังขึ้นจากที่ไม่ไกล

ชายวัยกลางคนหนึ่งมุ่งเข้ามาท่ามกลางฝูงชนรอบกาย

ชายวัยกลางคนอยู่ในชุดลำลอง ทรงผมสกินเฮด ใบหน้าแดงเรื่อมีเลือดฝาด ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา ดูมีออร่า

ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้จักชายวัยกลางคนคนนี้ แต่กลับรู้จักหนุ่มวันละอ่อนที่อยู่ข้างๆ เขา มู่หรงข่าย

“คุณคงเป็นอาจารย์ฮวงจุ้ยที่เกาะฮ่องกง ปรมาจารย์โจว?” ลู่เสี้ยงหยางคาดเดาในใจ

ในเวลานี้เอง ปรมาจารย์โจว โจวต้าวหย่วน เมื่อเดินผ่านลู่เสี้ยงหยาง มู่หรงข่ายหยุดชะงัก ยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยาง “ฮ่าฮ่า บังเอิญจังเลย ไม่ใช่อริไม่พบปะ อาจารย์ คนที่ทำลายฤทธิ์ดีของท่านคือไอ้หมอนี่”