หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 419 สำนักฉางเซิง

บทที่ 419 สำนักฉางเซิง

หลังจากนั้น จูหยู่เจินไม่กล้าขัดคำ พลันทุบขาให้กับลู่เสี้ยงหยางต่อเนื่อง

ลู่เสี้ยงหยางตื่นเต้นอย่างมาก ฮ่าฮ่า นี่สิคือจุดสูงสุดของชีวิต

แน่นอนว่าในขณะที่เขาเพลิดเพลิน ก็ไม่ลืมที่จะกลั่นยาคืนจิตไปด้วย

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง กลิ่นหอมกลุ่นได้แผ่ซ่านออกมาจากหม้อดินเผา ลู่เสี้ยงหยางเปิดฝาหม้อออก ก่อนที่จะยื่นมือออกไปตบหม้อดินเผาอย่างเบามือ เม็ดยาสีเหลืองทองอร่ามลอยออกมา

ยาคืนชีพเป็นรูปเป็นร่างสำเร็จแล้ว!

ลู่เสี้ยงหยางยื่นมือออกไป คว้ายาคืนจิตเอาไว้ในกำมือ

“สำเร็จไหม?” จูหยู่เจินตื่นเต้นอย่างมาก เธอเด้งลุกขึ้นจากพื้น จ้องมองลู่เสี้ยงหยางนิ่ง

ที่ดีไอ้เศษเดนนี่ไม่ได้หลอกลวงเธอ ไม่เช่นนั้น หากเขาล้มเหลว เธอจะทำให้เขาแหลกสลายเป็นเสี่ยงๆ

“เร็วเข้า ส่งมาให้ฉัน” จูหยู่เจินสูดหายใจเข้า ยื่นมือไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้น เพื่อที่จะรับยาคืนจิตมาไว้

“อย่ารีบสิครับอาจารย์ เรียกผมว่าพี่ชายที่แสนดีก่อนสิครับ ถ้าผมอารมณ์ดี ผมก็จะมอบมันให้แก่อาจารย์”

“…..” จูหยู่เจิน สีหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้ง

ไอ้เศษเดนนี่รนหาที่ตายชะมัด คอยแต่จะเอาเปรียบเธออยู่เรื่อย

แม้ว่าเธอจะไม่เคยมีแฟน แต่กลับนอกใจแฟนอนาคตเสียก่อนแล้ว

ให้ตาย ยอมใจจริงๆ

จูหยู่เจินเศร้าสลด แต่กลับทำอะไรไม่ได้ เพื่อยาคืนจิตเม็ดนี้ เมื่อสักครู่ไหนเธอจะซับเหงื่อให้ลู่เสี้ยงหยาง ไหนจะนวดไหล่ ไหนจะทุบขา อะไรที่ทำได้เธอทำหมดแล้ว ยังจะแคร์การที่ต้องเรียกเขาว่าพี่ชายอีกเหรอ?

สถานการณ์ตรงหน้า เขาได้แต่อ้าปากเปล่งเสียงออกไป “พี่ชายที่แสนดี เอายาคืนจิตมาให้ทีเถอะ ถือว่าฉันขอร้องล่ะ”

ประโยคที่ทำให้ผู้ที่ได้ยินถึงกับลอยล่อง

ซี๊ด!

ลู่เสี้ยงหยางสูดลมหายใจ เมื่อสักครู่เขาน่าจะบันทึกเสียงเอาไว้จะได้เอาขึ้นมาฟังตอนตนรู้สึกเบื่อหน่าย ตื่นเต้นเป็นบ้าเลยว้อย

“โอเค ตอนนี้พี่อารมณ์ดี ถ้างั้นก็เอาไป” ลู่เสี้ยงหยางไม่ขี้โกง พลันยื่นยาคืนจิตให้กับจูหยู่เจิน

เมื่อจูหยู่เจินได้ยาคืนจิตมา สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที เธอจับจ้องลู่เสี้ยงหยาง ด้วยสายตาที่เยือกเย็น

“เศษเดน แกรนหาที่ตายจริงๆ กล้าแกล้งฉันเหรอ วันนี้ฉันจะสั่งสอนแกให้หราบจำ!” จูหยู่เจอนเอ่ยประโยคด้วยทีท่าเย็นชา คิดที่จะลงไม้ลงมือ

บัดซบ เปลี่ยนสีเร็วเสียจริง

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าไม่สู้ดี นาทีก่อน จูหยู่เจินยังเรียนเขาว่าพี่ชาย ขอร้องเขา ตอนนี้กลับคิดจะลงไม้ลงมือกับตน

แต่ก็เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้ จึงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มตาหยีให้กับ “อาจารย์ มองว่าผมโง่เกินไปหรือเปล่า? หรือคิดว่าตัวเองฉลาดเกินไป ผมจะบอกความจริงให้ ดานเถียนของอาจารย์ถ้าอยากให้ขาด ต้องทานยาคืนจิตสามเม็ดด้วยกัน อาจารย์เหมือนว่าจะมีเพียงเม็ดเดียวเท่านั้นสินะ”

อะไรนะ? ต้องสามเม็ดงั้นเหรอ?

จูหยู่เจินนิ่งอึ้งไป ด้วยสีหน้าเหยเกดูไม่ได้

ถ้างั้นก็หมายความว่า ลู่เสี้ยงหยางต้องช่วยกลั่นยาคืนจิตให้เธออีกสองเม็ด

และก่อนที่เธอจะได้ยาคืนจิตอีกสองเม็ดที่เหลือ ลู่เสี้ยงหยางจะเอาเปรียบเธอได้ตามใจชอบ

ให้ตาย! เสร็จไอ้หมอนี่เสียแล้ว!

จูหยู่เจินสลดลงทันที เธอกระทืบเท้า อย่างไม่พอใจ

ฮ่าฮ่า

ลู่เสี้ยงหยางนึกขำ กับปฏิกิริยาของเธอ ก่อนที่เธอจะได้ยาคืนจิตจนครบสามเม็ด เขาต้องกลั่นแกล้งเธอให้สมใจ

ต่อมา จูหยู่เจินตั้งสติ ส่งยิ้มให้กับลู่เสี้ยงหยางก่อน อย่าผิดวิสัย “พี่ชายที่แสนดี ถ้างั้นตอนนี้ จะกลั่นยาคืนจิตอีกสองเม็ดได้หรือเปล่าล่ะ? เช่นนั้นฉันจะขอบคุณมากเลย”

ลู่เสี้ยงหยางนึกขำ พลางคิดในใจ “คิดว่าผมโง่มากหรือไง หากกลั่นยาคืนจิตอีกสองเม็ดให้เสร็จในตอนนี้ ผมก็ถูกเล่นงานจนเละสิ”

“ไม่รีบ” ลู่เสี้ยงหยางปฏิเสธ “ยาคืนจิตใช้ได้เพียงสัปดาห์ละครั้งเท่านั้น หากผมกลั่นออกมาก่อนล่วงหน้า จะหมดอายุได้ ถึงตอนนั้นต่อให้ทานเข้าไปก็ไร้ประโยชน์”

“อืม ก็ได้” จูหยู่เจินพยักหน้าอย่างไม่ยินยอม เธอรู้อยู่แล้วว่าลู่เสี้ยงหยางสร้างเรื่องขึ้น

“เหอะ เศษเดน เธอจะอดทนสองสัปดาห์ ให้เขาได้ใจ ถึงตอนนั้นได้ยาคืนจิตทั้งสามเม็ดมาไว้ ก็ถึงเวลาที่เธอจะสั่งสอนเขา”

หลังจากนั้นลู่เสี้ยงหยางเห็นว่าดึกมากแล้ว เขาเย้าแหย่จูหยู่เจินอีกหลายประโยคก่อนที่จะขอตัวกลับ

ระหว่างทาง เย่สวนส่งข้อความให้กับเขา ว่าวันนี้เที่ยงจะไม่กลับมาทานอาหารที่บ้าน ให้เขาจัดการเอาเอง

ลู่เสี้ยงหยางถึงได้หาร้านบะหมี่ทานแถวๆ นั้น

หลังทานอาหารเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางไม่รีบร้อนกลับบ้าน หากแต่ส่งข้อความให้กับถังหลงและหลิวผิง ให้ไปพบตนที่สวนสาธารณะปินเหอภายในครึ่งชั่วโมง

ใช้เวลาเพียง20นาทีเท่านั้น ถังหลงและหลิวผิงก็มาถึงจุดนัดหมายเป็นที่เรียบร้อย

“พี่ใหญ่ มีเรื่องอะไรหรือครับ?” ถังหลงและหลิวผิงเอ่ยถาม

ทั้งคู่เผยสีหน้าประหลาดใจ โดยทั่วไปหากไม่มีเรื่องด่วน ลู่เสี้ยงหยางไม่เคยเรียกพบพวกเขาเลย

และก็เป็นอย่างนั้น คราวนี้ การที่ลู่เสี้ยงหยางเรียกพบถังหลงและหลิวผิงในวันนี้ มีเรื่องสำคัญที่จะหารือจริงๆ นั่นแหละ

ชายหนุ่มทำหน้าสงสัย ก่อนเอ่ยถาม “ช่วงนี้พวกแกทำดีมากในโลกมืด ได้ควบคุมโลกมืดในปินเหอได้อยู่หมัด ต่อจากนี้ถึงเวลาที่จะเดินออกจากปินเหอแล้ว”

อะไรนะ? ออกจากปินเหอ?

ถังหลงและหลิวผิงจ้องหน้ากันเลิ่กลั่ก ด้วยความตื่นเต้น พวกเขาอยากออกจากปินเหอตั้งนานแล้ว เพื่อเป็นผู้ครอบครองพื้นที่ แต่ก่อนหน้านี้ลู่เสี้ยงหยางให้พวกเขาอยู่ในปินเหอตลอด เพื่อควบคุมโลกมืด ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางออกคำสั่งแล้ว จะได้ออกจากปินเหอ ขยายอาณาเขตเสียที

“ฮ่าฮ่า พี่ใหญ่ พี่ทำการตัดสินใจที่ชาญฉลาดที่สุด” ถังหลงและหลิวผิงเยินยอ

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสริม “นอกจากนี้ จากวันนี้เป็นต้นไป เราต้องมีชื่อ ไม่เช่นนั้นไม่สะดวกแก่การรวบรวมกำลังพล”

ลู่เสี้ยงหยางคิดเอาไว้อยู่แล้ว “ทีหลังเรามีชื่อว่าสำนักฉางเซิง”

เขาเป็นศิษย์แห่งสำนักจิ่วโยว วิชาที่ฝึกฝนยังคงเป็นวิชานรกอมตะวันยังค่ำ ถ้างั้นก็ชื่อว่าฉางเซิง สำนักฉางเซิงมีที่มาเข่นนี้เอง

“สำนักฉางเซิง?” ถังหลงและหลิวผิงมองหน้ากัน ด้วยความตื่นเต้น ฮ่าฮ่า สำนักฉางเซิงชื่อนี้ดูเท่ดี

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยต่อ “ต่อจากนี้ผมเป็นเจ้าสำนักของสำนักฉางเซิง แต่ห้ามแพร่ชื่อของผมออกไปในโลกภายนอก บอกแค่นามแฝงของผมลู่ฉางเซิง ส่วนพวกคุณต่อจากนี้เป็นรองเจ้าสำนัก มีหน้าที่ปฏิบัติตามคำสั่งของผมเท่านั้น”

“ครับพี่ใหญ่” ถังหลงและหลิวผิวดีดดิ้งอย่างตื่นเต้น ให้ตาย ต่อจากนี้พวกเขาจะได้เป็นรองเจ้าสำนักแล้ว

พวกเขาตั้งตารอคอย วันที่สำนักฉางเซิงจะยิ่งใหญ่จนสามารถต่อกรกับสำนักใหญ่ทั้งห้าได้

ลู่เสี้ยงหยางค่อยๆ เผยสายตาอันดุกร้าว เขาก่อตั้งสำนักฉางเซิง ภารกิจแรกคือทำให้ตระกูลหานหายไปซะ

ตอนนี้ตระกูลหานเหยียบอยู่บนหัวของเขา เหลื่อมล้ำเส้นของเขา ก็ต้องถอนรากถอนโคน!